Een leuke familie

Een leuke familie is goud waard, ik meen dit echt. Het geeft je een basis, een houvast. Een warme groet in het heden en verleden. 

Ik wens écht iedereen een leuke familie toe. Een met ouders die je het liefst van al gelukkig zien. Met familie die zo vertrouwd en liefdevol aanvoelt. Ik wens het iedereen toe want het is een houvast, een warme groet in het heden en verleden. 

Ik heb zo’n familie en het is me zo ontzettend meer waard dan de verre reizen die ik maakte, om het belachelijk uit te drukken. 

Toen ik nog als jonge ‘petoter’, heel angstig in Gent studeerde kwam m’n moeder steevast in mijn plaats bij de proclamaties in de aula zitten. Omdat ik dit zelf niet durfde. Te snotterig. Ik weet nog goed goed hoe ze een keer blij met haar kodakske in de hand uit de aula kwam: “Yes!” en ik spontaan uit blijdschap in de armen sprong van een heel goeie vriendin. Dat moment werd vastgelegd. Onvergetelijk. 

Een leuke familie. Koester je geweldige familie en maak zoveel mooie herinneringen. 

Een droevig mooi koestermoment

 

Er zijn van die momenten die je dag naar een hoger niveau tillen, van die momenten die warm aanvoelen, ook al komen ze uit droevenis. Vandaag had ik zo’n moment. 

Een maatje die ik al meer dan een decennium zo ontzettend graag zie, heeft een ziekte die je je ergste vijand niet toewenst: ALS. Het is een maatje uit de duizenden en dat wist ik lang voor hij die diagnose kreeg.  Ik kon alleen maar met lovende woorden over hem spreken en was telkens zo blij hem te zien dat m’n ogen ervan oplichtten. Hij, een ander vrouwelijk maatje van me en ik, we vormden met z’n drieën een eenheid die niet doorbroken kon worden, ik zou ervoor ‘vechten’. Dan kwam ALS. 

Het prachtige onvergetelijke moment vandaag: toevallig zei ik vorige week (laten we haar Asmae noemen): “Ik heb Asmae al heel lang niet meer gezien. Ik mis haar wel.” Vandaag kwam ik haar sinds lang weer tegen. We zetten ons even privé in een ruimte achterin en al heel snel kwamen haar spontane tranen, letterlijk opwellen. Tranen van verdriet omwille van mijn maatje uit de duizenden. Ik krijg geregeld van anderen te horen hoezeer ze met hem inzitten, regelmatig aan hem denken en ergens doet me dat deugd: hij is zo ontzettend geliefd. Echt. 

Toen ik haar vertelde dat hij kort na z’n diagnose meegaf niet eens boos te zijn, was haar antwoord: “Hij is een mooi persoon.” Dat is waar, en een die met de jaren alsmaar prachtiger werd, die me kon ontroeren met zijn goede inborst. 

Asmae en ik hebben vandaag samen gehuild. Het raakte me om dit verdriet om zo iemand zo prachtig als mijn maatje zo intens te mogen delen. 

Orka’s, m’n honderdduizendste fascinatie

 Sinds kort ben ik helemaal in de ban van orka’s, ik zal je vertellen waarom. In een wetenschappelijk artikel las ik dat wetenschappers de intelligentie van dieren probeerden in te schatten aan de hand van de neuren in de cortex, de hersenschors. De enige diersoort met nog veel meer neuronen in dit gebied zijn de orka’s. Natuurlijk is er meer voor nodig om aan te nemen dat orka’s slimmer zouden zijn dan mensen, maar ik doe het toch. Wat me verder ook opviel is dat vooral walvis- en dolfijnachtigen bovenaan staan, en eigenlijk is dat niet zo vreemd als je bedenkt dat ze weer naar het water keerden. Dat was best slim van hen: de reden dat deze vroegere landdieren weer het water in zwommen is logisch: meer voedsel. Daar dachten wij effe niet aan. 

De mensheid wilt zich vaak zo superieur voordoen, alsof wij de intelligentste zijn. Ik weet dat zo niet, hoor. Verder heb ik niet altijd een hoge pet op van ons: waarom doen wij elkaar de duvel aan? Kunnen we niet gewoon aardig zijn tegen elkaar? Al dat geroddel, dat gemene gedrag, dat (stiekem) onderuithalen, dat (ruzie) stoken, dat liegen. BAH. En ik kan nog zoveel tegen mezelf en anderen zeggen: “Dat zijn gewoon echt zielige, gefrustreerde, soms jaloerse, onzekere personen die de zieke, laffe behoefte hebben zich beter te voelen door jou onderuit te halen. Dus trek het je geen bal aan want zij zijn het probleem.” maar toch, ik kan dit soort gedrag moeilijk ok vinden. Hopelijk zijn orka’s niet zo. 

Orka’s hebben een taal, zelfs dialecten, ze leven in kuddes met een eigen cultuur, aan het hoofd van die kudde staat de grootmoeder als een oude wijze dame. Orka’s zijn een van de weinige diersoorten die beseffen dat ieder individu z’n eigenheid heeft, hopelijk respecteren ze dat meer dan wij doen, want wij doen niet altijd: uit onwil of gewoon pure domheid. Ik lijk nu een misantroop maar dat is niet: ik ken genoeg personen met een zuivere ziel. Zo is er bijvoorbeeld die dierbare maat van me die zo zo zo lief is maar pijnlijk genoeg ALS-patiënt is. Omarm de mensen die het goed met je voorhebben. 

En ik ga nu verder over orka’s lezen. 

 

Een poëtische uitdaging

A challenge, een uitdaging. Onlangs had ik er een: poëzie schrijven met volwassen anderstaligen. Dit was geen opgelegde opdracht, het idee kwam, twee maanden terug, volledig van m’n overmoedige - niet echt doordachte - zelve. Volstrekt ondoordacht en overmoedig: het is niet omdat ik literatuur heb gestudeerd en in m’n tienerjaren knullige gedichten schreef dat ik zomaar iemand kan begeleiden in het schrijven van poëzie. Het idee alleen al is eigenlijk lachwekkend. Ik schrijf zelf niet eens gedichten meer. 

Ook gaat het niet over een groep leerlingen die zich enthousiast hadden ingeschreven voor een cursus ‘Creatief Schrijven’. Hun doel is Nederlands leren, op poëzie zaten ze niet te wachten. En volwassenen zijn vaak eerder ‘vastgeroest’, die denken al snel dat ze wel weten wat ze kunnen. 

Het bleek een challenge. Een proces waarin ik me heb moeten inlezen in hoe je dit het best aanbrengt, hen zachtjes vertrouwen in eigen kunnen heb moeten aanpraten (ook kweken). 

Het idee werd aanvankelijk niet met open armen ontvangen. Heel begrijpelijk. Want voor hen was die challenge nog veel groter dan die voor mij: begin er maar es aan, in een taal die je niet volledig machtig bent te dichten als dit voor moedertaalsprekers al verre van vanzelfsprekend is. 

De weg ernaartoe was mooi, het resultaat nog veel mooier: er zijn werkelijk pràchtige gedichten geschreven. 

We hielden vandaag een poëzie-expositie. Die teksten kunstzinnig tentoongesteld. Van twee collega’s met een bovengemiddelde interesse voor literatuur kregen we bezoek, ze waren onder de indruk. Een grote hoed af voor mijn leerlingen dus, en een klein hoedje af voor mezelf. We zijn samen die uitdaging helemaal, helemaal aangegaan.