Noémi en Etske, jeugdvriendinnen. Ik was een boekenwurm én tekende graag dùs stuurden m’n ouders me naar de Tekenschool in Berchem. Kindjes die leren tekenen, kunst kunnen maken. 9 was ik, vrij jong. Het eerste jaar leerde ik er Etske kennen, we werden al snel vriendinnekes. We zaten eerst in een lagere klas, een klas voor de kleinsten die mogen tekenen.
Het tweede jaar mochten we een klas hogerop. Geen kladderkunst meer. Alhoewel. Ik deed nooit wat er gevraagd werd. In die hogere klas zàg ik Noémi, een tweede vriendschap in de Tekenacademie, voor kinderen. We zaten met ons drietjes aan een grote tekentafel, Noémi, Etske en ik. In dat tweede jaar Tekenschool,
Daarnaast deden we ook wat: we gingen we héél vaak naar het Jeugdtheater. Het Jeugdtheater heet nu het Paleis.
Ik ben opgegroeid in het Jeugdtheater, de Jeugdbioscoop (Jekino, in de Cartoon’s) en de bibliotheek.
Het leven was zo simpeler, er was gewoon onze culturele hap behappen.
Etske, Noémi en ik hebben alledrie onze dromen gevolgd. En KIJK naar wat we nu zijn geworden, drie meiden die graag doen wat ze doen.
Het leven kan toch zo simpel zijn als iedereen normaal doet tegen elkaar? Oorlog heb ik nooit begrepen en nog minder sinds ik naar Hiroshima ben gegaan. De grens Noord-Korea/Zuid-Korea heb ik bezocht maar ik begrijp het niet.
Oorlog, ik hòòp dat ik het nooit mag begrijpen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten