Hiphop is een cultuur. Klaar. Het is niet alleen muziek, het is een hele beweging. Muziek, dans, kunst, mode, taal, het zou me een plezier doen als velen hiphop niet zouden minimaliseren en het afdoen als zijnde: bitchez, dope, money and gangsta. Want alhoewel vele rappers een bendeverleden hebben, The Bloods of The Crips (aanrader: film over de mede-oprichter van de bende waar het allemaal mee begon, Redemption: The Stanley Tookie Williams Story), is dat bijlange niet het verhaal van hiphop.
De roots van Hiphop liggen in Afrika, in de eeuwenoude orale ritmische overlevering van Afrikaanse volkeren. In the States ontwikkelde het genre zich intellectueel met de voorlopers: The Last Poets, Gil Scott-Heron. Het verhaal gaat dat Gil Scott-Heron The Last Poets op zijn universiteit bezig zag en hen vroeg of hij die stijl mocht kopiëren. Vervolgens schreef hij een van de belangrijkste nummers uit de hele popmuziekgeschiedenis: The Revolution Will Not Be Televised. Wat ook niet echt heel bekend is: in de Flower Power periode van Woodstock had je een serie muziekfestivals in Harlem , Harlem Cultural Festival, de documentaire hierover is overinteressant. Dit terzijde.
Officieel begint Hiphop met dj Kool Herc: een New Yorkse Jamaïcaan die het toasten (MC’s die praten over dancehall) vanuit Jamaïca naar de block parties in de South Bronx vertaalde. Rappen over een discobeat, een breakbeat, een beetje kort door de bocht.
Hiphop is een hele cultuur. De dans, wordt gezegd, is gecreëerd door dansers in The Bronx en L.A. maar het kleinste kind kan zien dat de basisritmes uit Afrika komen. Je zou hiphop dance misschien het best kunnen omschrijven als een fusion dance met een Afrikaanse basis. En ergens is het ook niet zo vreemd dat Afrika als de bakermat dient, goed wetende wat de geschiedenis is van de Afro-Amerikanen die de cultuur creëerden. Jazz, bijvoorbeeld, heeft ook zijn hele vroege vroege roots in Afrika. Het zijn vooral de Afro-Amerikanen en de Puerto-Americanen die de dans creëerden, ontwikkelden en in leven hielden.
Hiphopkunst: graffiti. Jean Michel Basquait is een heel bekende naam. Zijn goede vriend die iets later volgde, Keith Harring ook. Graffiti zelf bestaat al sinds de muurschilderingen uit de oertijd en tot tweemaal toe mocht ik de grotschilderingen van Pech Merle bewonderen, het is indrukwekkender dan het lijkt. Moderne graffiti valt eerder te situeren in de jaren ‘60, ‘70 op New Yorkse metrostellen, niet iedereen was en is er even blij mee.
Hiphop cultuur, heel interessant om je er in te verdiepen. Wat me momenteel, op dit eigenste ogenblik, het meest fascineert is de Hiphop fashion. Als je naar the Godfathers of Rap kijkt, droegen zij niet wat we nu als Hiphop fashion beschouwen. Is het ‘populair’ dragen van sportkledij begonnen met Run DMC die hun Adidassen verheerlijkten? Het lijkt me een trend die eerder begon en weinig is onderzocht? Mode wordt sowieso al, naar mijn gevoel, nog steeds te weinig belicht.
Om dit ‘vaag’ bericht af te sluiten: ik kom vandaag uit een Leuvens ziekenhuis. Vroeg op dus heel helder ben ik niet en toch persé een blogbericht willen schrijven.
Afsluiten wil ik met Kendrick Lamar, al zoveel jaren hou ik hem in de gaten.
Ik hou niet persé van diss tracks, dit is wel een hele goede (video is wel beschikbaar, je kan gewoon klikken)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten