A dip in the Devil’s Pool

 

M’n voorbije reis in Afrika was bijzonder voor me, een reis waarin ik sommige angsten heb overwonnen. In een tent in een safaripark slapen temidden van wilde dieren klinkt sowieso beangstigend maar eigenlijk probeer je daar dan zo weinig mogelijk bij stil te staan. En zoals een van onze safarigidsen zei: “Wij zijn te gast op hun terrein. Wij dienen ons te gedragen en op onze plek te blijven. Stap je daarbuiten: you’re on your own.” 

Een bijzonder avontuur was de Devil’s Pool. Heel confronterend. Je zwemt letterlijk bovenop aan de rand van een van de grootste, hoogste watervallen ter wereld, het idee alleen al is crazy. En aanvankelijk wou ik me helemaal niet moedig tonen: ik zat zelfs lachend en haast overenthousiast aan het ontbijt. Het ware besef en de angst kwam pas met een dreun binnen toen we in de shuttlebus erheen zaten. Ik niet alleen, hoor: iedereen deed het bijna in z’n broek van de angst. 

(eigen video)

Online lees ik soms commentaren, van mensen die het nooit hebben gedaan, gaande van: ‘Het stelt niks voor want het water is er lekker warm en de stroming voel je haast niet’ tot ‘Nooit doen: het is onverantwoord en veel te gevaarlijk!’. Onzin: ten eerste is het bijna 100% veilig als je de aanwijzingen van de gids nauwgezet opvolgt. Er is een koord die je dient vast te nemen mocht je onzeker zijn en ik denk dat er vrijwel niemand de behoefte voelt aan de verkeerde kant van het koord te gaan zwemmen want ja, dan wordt het wel écht levensgevaarlijk. 

Op de hele wandel-, zwemroute op weg naar de rand van de Devil’s Pool word je fantastisch goed begeleid, gerustgesteld, gesteund. Het mooie is dat je ook elkanders hand vasthoudt in de moeilijke stukken: “You can do it! You can do it! You can do it!” Een groepssteun. 

Dat het niks zou voorstellen is ook een fabel: het water is wél echt koud, je voelt de stroming (dat vond ikzelf nog het allerengste, ik had -domweg - de sterke stroming niet verwacht), onderweg moet je opletten voor allerlei onverwachtse stenen/rotsen in het water en je beseft heus wel dat je je aan de rand van een gigawaterval begeeft.

Toch is het fenomenaal: of je nu op een rots bovenop blijft en het water niet ingaat (niémand verplicht je) of die wonderlijke pool inzwemt, het is fenomenaal. Een van de zeven natuurwonderen zo te mogen aanschouwen. 

In de Devil’s Pool voelde ik een onbeschrijfelijke angst, een onbeschrijfelijke vreugde en een overweldigende ontroering. Allemaal in een keer. 

                          (eigen foto) 

the African safari experience

Reizen doe ik bijzonder graag, om unieke ervaringen op te doen, bij te leren. Van iedere reis leer je wel wat, of het nu gaat om een funkfeestje bij de bakker next door in het Berlijnse Kreuzberg of een nachtelijk bezoek in een Amsterdams kraakpand genaamd Vrankrijk of een dagreis in de DMZ, de gedemilitariseerde scheidingszone tussen Noord- en Zuid-Korea, etc. 

Van al m’n reiservaringen is op safari gaan nog steeds het allerliefste dat ik doe, het àlleràllerliefste. Ik had voor mezelf de privilege gecreëerd om het drie keer te mogen beleven en wel op drie heel verschillende soorten trips: 

Mijn eerste safari was in Tanzania, in Selous, een national park zo groot als Zwitserland. Slechts een gedeelte ervan is vrij voor toeristen. Het liet een geweldige indruk na, misschien een beetje té overweldigend. Na die ervaring overwoog ik, no kidding, ook safarigids te worden. Overdrijven is mijn kunst. 

Ik sliep er in een nabijgelegen lodge, in een luxetent met terras, badkamer met wc. Het was een open safaripark dus je kon op je logeerplek dieren op bezoek krijgen. Daar voelde ik me voor het eerst, het allereerst, heel dicht bij de natuur en kreeg er een enorme appreciatie voor wildlife. De gedragingen van dieren in hun natuurlijke habitat te mogen aanschouwen. Ik was ‘om’! Een enorme diversiteit aan wildlife kwam voorbij: verschillende soorten apen, hyena’s, de zeldzame wild dogs, warthogs, zebra’s, wildebeesten, nijlpaarden, krokodillen, leeuwen, olifanten, zwarte buffels, massa’s, massa’s, massa’s giraffen, impala’s, kudu’s en nog zoveel meer. Ook vele vogels waarvan ik elke naam ben vergeten. 

(eigen video) 

De tweede safari was in Rwanda, Akagera, een gesloten safaripark. We sliepen er iets verderop in een iets luxueuzere lodge dan de vorige mét goedwerkend internet en ook al kan je in Akagera gerust zonder gids toeren, toch kozen we voor een geleide gamedrive want waarom zou jij het beter kunnen dan een ervaren safarigids? Vooral de boatsafari was gedenkwaardig. Met de vele vogels en die grote troep jonge nieuwsgierige buffels die blijkbaar elke avond net voor zonsondergang naar boatsafaritoeristen kwamen kijken. Of die ene ontmoeting met een gigantische olifant, die langzaam, op olifantentred, op ons kwam afgelopen. 

(eigen video) 

Op m’n derde safari, deze zomer, was ik in Botswana, Chobe. Ditmaal ging ik - een beetje onbezonnen - voor het échte avontuur. Eigenlijk had ik diezelfde vakantie er al een een halve dag safari opzitten, in Zambia, Mosi-Oa-Tunya,  met als énig doel witte neushoorns te zien. Een doorsnee safaritoerist gaat gewoon voor de Big 5 game (straks hierover meer)! 

We sliepen in tenten op een klein terrein, voor een heel klein gedeelte afgebakend met een soort gaas, het grootste gedeelte afgebakend met lampen die op een meter van onze tenten, de wc’s en de douche stonden. Midden in het safaripark slapen, tussen olifanten, leeuwen en noem maar op. Geen internet, geen elektriciteit, geen stromend water. Back to nature. Het kampvuur bleef de hele nacht branden om dieren op afstand te houden. En natuurlijk ben je dan ‘s avonds in het donker extra op je hoede. 

Tijdens de gamedrives hebben we er vooral de gedragingen van leeuwen en olifanten mogen ‘bestuderen’ en ander wildlife kwam ook vlotjes voorbij. 

(eigen video) 

And yes: na deze derde safari heb ik elkeen van de Big 5 game gezien, hét kroonjuweel van haast iedere doorsnee safaritoerist. De Big 5 game zijn de dieren die het moeilijkste te spotten zijn: Afrikaanse buffels, leeuwen, luipaarden, neushoorns en olifanten. Mijn medereizigster had er slechts anderhalve dag safari voor nodig, ik veel meer dan dat. En ach neen, ik was niet jaloers: iédere dag op safari is zo bijzonder, zo dierbaar voor me. Want vergeet niet: I am the girl die na een safari in alle ernst overwoog om safarigids te worden. 

En protect wildlife!