Bambi, het hert met Bambi-ogen

Disney, Onze jeugd. Ja, ik schreef heel bewust Onze jeugd want wie groeide er niet op met Disneyfilms op het beeldscherm? Een van mijn eerste herinneringen is Sneeuwwitje zien in cinema Astrid op het Astridplein, alwaar ze doorlopend kinderfilms speelden. Het Jungle Book, Pinocchio, Bambi, The Lady & The Vagebond, Robin Hood òòk daar. Peter Pan, Assepoester en Taran en De Toverketel (de film die elk kind na Bambi voor het leven traumatiseerde) in een van de vele cinema’s in De Anneessenstraat. Waar ik 101 Dalmatiërs en Dumbo zag, weet ik niet meer. 

En waarom deze post? Gisteren las ik dat ze van Bambi een horrorfilm gaan maken. U leest het goed: Van. Bambi. Een. Horrorfilm. Maken. Van het schattigste, meest onschuldige hertje ever een horrorfiguur maken. Alsof the original al niet genoeg horror bevat. Niets is nog heilig. 

Nee, ik wil hem niet zien, ik voer mijn persoonlijke boycot. Yeah, it’s pretty personal. Bambi was ooit het zieligste hertje sinds mensenheugenis en niet een mean streak wil ik in Bambi zien. Zelfs 80 jaar na de release hebben mensen nog wereldwijd medelijden met het hertje. Blijf van Bambi af. Alsjeblieft. 

Blijf gewoon van alle Disneyfilms af. Alleen Taran en de Toverketel mag gerust bewerkt worden in een kindvriendelijke film, daartegen zal niemand een persoonlijke vendetta voeren. 

Irene Cara, een klinkende naam

Fame. In 1980 was er de movie nadien kwam de serie. In kleermakerszit zat ik toen voor de televisie, Fame is een jeugdding voor me, een bijzonder jeugdding.

Irene Cara had een hoofdrol in de film, niet in de serie maar voor mij is ze the lady of Fame. 

 

Fame bekijk ik minstens om het jaar, na 40 jaar is de film over overambitieuze kids in the entertainment field in New York City nog steeds het bekijken waard. Een klassieker met Coco, Irene Cara. 

Ze ging van Fame naar Flashdance. Verder weet ik niet veel over haar, maar ik koester haar, in iconische songs. 

The original ones: gesampled, gecoverd. Deel drie.

Plagiaatkwesties. Artiesten die ideeën stelen zonder de bron krediet te geven. Ik zeg: « Nee. » Net om die reden heb ik niks met Beyoncé: de ene plagiaatzaak na de andere. 

Bruno Mars - Treasure

Bruno Mars kreeg een njet van Breakbot toen hij vroeg of hij van ‘I’m Yours’ een cover mocht maken. Vervolgens bracht hij ‘Treasure’ uit. 

Baby, I’m Yours - Breakbot

I gonna crush many music hearts: Led Zeppelin heeft meer dan een ‘gestolen’ nummer maar oordeel zelf of u de intro van Stairways to Heaven gestolen vindt. Volgens de rechter niet. 

Stairways to Heaven - Led Zeppelin 

Spirit - Taurus

Whole Lotta Love - Led Zeppelin 

You Need Love - Muddy Waters

Do it - Nelly Furtado 

Acidjazzed Evening - Janne Suni 

Heel bizar hoe Timabaland op dit nummer uit de Finse underground stootte. 

Child in Time - Deep Purple 

Bombay Calling - It’s a Beautiful Day 

The original ones: gesampled, gecoverd. Deel 2

Beats International - Dub Be Good to Me 

Gecoverd van S.O.S Band - Just Be Good to Me

Gesampled van The Clash - The Guns of Brixton

The Bucketheads - The Bomb (These Sounds Fall into My Mind) 

Gesampled van Chicago - Street Player

Gusto - Disco’s Revenge

Gesampled van Harvey Mason - Groovin’ You 

Alweer een drietal 

Daft Punk - The Mothership Reconnection

Gesampled van Parliament - The Mothership Connection

Ja, ik ben een geek: ik denk dat Daft Punk het uptempo ritme van deze plaat heeft gebruikt: dus gesampled van

Parliament Funkadelic - The Mothership Connection Live

Capella - U Got 2 Know 

Gesampled van Siouxie and the Banshees - Happy House 

The original ones: gesampled, gecoverd

Een hobby van me sinds m’n studentenjaren: originele versies van songs zoeken. Een greep. 

Armand Van Helden - You Don’t Know Me 

Gesampled van Carrie Lucas - Dance with You

Alcazar - Crying at the Discoteque

Gesampled van Sheila and B. Devotion - Spacer

Tiffany - I Think We’re Alone Now 

Gecoverd van Tommy James and the Shondells - I Think We’re Alone Now

Warren G - Regulate

Gesampled van Michael McDonald - I Keep Forgettin’ (Everytime You’re Near) 

Black Box - Ride On Time

Gesampled van Loleatta Holloway - Love Sensation 

Whitney Houston - The Greatest Love of All

Gecoverd van George Benson - The Greatest Love of All 

The Fugees - Killing Me Softly 

Gecoverd van Roberta Flack - Killing Me Softly with his Song

Boney M. - Sunny 

Gecoverd van Bobby Hebb - Sunny 

Jay-Z feat. Foxy Brown - Aint No N*** 

Gesampled van The Whole Darn Family - Seven Minutes of Funk 

Happy Halloween, Tokyo style

 Tokyo must be great, this time of the year. Twee keer mocht ik Halloween beleven in Japan, na een rustige aanloop in Kyoto (Kyoto is het Brugge van Japan), het volgende jaar Halloween in the greatest city of the world (voor mij), Tokio! Yeah! 

Halloween in Tokio: een must see! Shibuya is de drukste wijk aldaar, op Halloween, wordt het er leuk crazy. Happy Halloween! In Tokio was het onvergetelijk. 

je identiteit

Onlangs vroeg iemand me: « Voel je je Rwandees of Belg? » Ik twijfelde lang, òverduidelijk lang. Waarna: « Of heb je daar nog nooit over nagedacht? » Niet dus. Alweer een lange stilte van mijn kant: « Of vind je die vraag te privé? »

Nee, hoor. Ik twijfelde lang om een zo goed mogelijk antwoord te kunnen geven. 

Ze kreeg dit ongeveer als antwoord:

Pas toen ik voor de eerste keer naar m’n roots ging, zo’n drie jaar geleden, voel ik me voor het eerst ook Rwandees. Daarvoor niet zo. Ik mag dan een biologische roots, een geboorteplek hebben aldaar, Rwanda leek me vaag. Geen enkele herinnering eraan had ik. 

Aanvankelijk was ik zelfs niet eens van plan om terug te gaan naar Rwanda: Kenia had ik in het vizier. Dus zò verbonden voelde ik me met mijn geboorteland. Uit een DNA-test bleek ik voor meer dan de helft Keniaans te zijn. Pas sinds kort weet ik dat het om een grove schatting ging, toen niet. Toen viel ik van m’n stoel en plande een reis naar Kenia. 

Door een speling van het lot, een banaliteit, een stupideit, eerlijk waar: dankzij mijn eigen idiotie des levens, onwetendheid, kwam ik aldus toch weer in Rwanda terecht. Dankzij mijn gebrek aan geografische kennis. Het idee: als ik in Kenia ben, kan ik net zo goed naar Rwanda gaan. 

Tot mijn ontsteltenis kwam ik er pas na maanden achter dat Rwanda en Kenia geen buurlanden zijn. Laat ik dan toch maar naar Rwanda gaan, dacht ik, want daar ben ik geboren. 

Om op de vraag of ik me Belg of Rwandees voel terug te komen, een vraag naar mijn identiteit: ik voel me absoluut Rwandees. Maar in de eerste plaats, Antwerps. In die stad ben ik opgegroeid, bijna alles wat ik ken tot voor ik naar Gent trok om er te studeren is Antwerps. De folklore, mijn tongval, mijn jeugd, het àdemt: Antwerpen. 

Naast Antwerpenaar, Belg. Vlaming skip ik. Na zes jaren in Brussel te hebben gewoond, en er werk presque tout les jours, kan ik me moeilijk als Vlaming zien. 6 jaar heb ik in Brussel gewoond en aldaar omschreef ik me als een Antwerpse Brusselse. Brussel is me nauw, ook al woon ik er niet meer. 

Antwerpenaar, Belg, Rwandees, Europeaan. Zo zie ik mezelf. Europeaan: m’n grootste cultuurshocks kreeg ik waneer ik me buiten Europa begaf. 

De vraag naar m’n identiteit is interessant, maar moeilijk te beantwoorden. Antwerpenaar, for sure. I guess. Laat ik het daar op houden. 

Nostalgie op de dansvloer

 Zopas ging ik sinds lang lang, jaren geleden weer écht uit in een club, of dancing. Van m’n 16 tot m’n 29e  zag je me haast iedere week ergens van jetje geven. Dus hierom: de dansvloer klassiekers uit mijnen tijd. Ik kan ze moeilijk onder ‘Vergeten Hits’ plaatsen want ze zijn absoluut niet ‘vergeten’. 

Kirstin W - Feel What You Want

Carat Trax II By Zolex - The Message ofwel: everybody in each and every nation! 

Deep Zone - It’s Gonna Be Alright (ik had zelfs de single gekocht)

Faithless - Insomnia

Daft Punk - Around The World en eigenlijk is zowat alles van Daft Punk dansvloer nostalgie. 

Cassius - 1999

Moloko - Sing it Back

Miss Kittin & Laurence Williams - Requiem For A Hit 

Vitalic - La Rock 01. Dit is voor mij Nostalgie Op en Top. Ik kan me dansvloeren herinneren zich totaal weten te verliezen op dit nummer. Kippenvel. Nog steeds. 

‘Vergeten Hits’ continues

Ik had ooit een blog reeks Vergeten Hits. Uit m’n geheugen geschraapt, opzoeken hoefde ik er niet voor te doen. Wél zie ik nu dat vele video’s zijn weggehaald. Dus ik haal hem weer boven. En ditmaal ga ik wél zoeken. Because it’s fun. 

Het eerste is niet helemaal mijn verdienste om dit boven te halen. Of gewoon mijn verdienste niet. Totaal niet. Dijk van een Nummer. 

Ti Sento - Mattia Bazar

The Magic Key - One-T

Ook niet mijn verdienste: 

Do What You Do - Jermaine Jackson 

Wordy Rappinghood - Tom Tom Club 

I Maschi - Gianna Nannini

 Sweet Freedom - Michael McDonald

Free - Stevie Wonder 

Love Games - Level 42

Little Green Bag - George Baker Selection

What Can I Say - Boz Scaggs

pedicure

Onlangs ging ik voor de eerste keer naar de pedicure: ik verwacht nu een applaus. Dàt was voor mij een drempel. Ik pak nog eerder m’n koffers in om alleen naar Brazilië te gaan dan naar een schoonheidssalon. Wat bijzonder vreemd is voor de dochter van twee coiffeurs, opgegroeid net boven het kapsalon. 

Er was dus die drempel, werd aangemoedigd, mijn voeten hadden Duidelijk een behandeling nodig. Ik had al jarenlang een complex over m’n voeten: ze zijn klein, smal en m’n tenen lijken op knakkeworstjes. Zo van die mini die je in een blik kan kopen. 

Back in the eighties droegen velen bootschoenen, ik kon dat niet: te smalle voet. En nog steeds is het een ding: ik kan geen sleffers dragen, of toch wel, met sportkousen an of met een bizarre onnatuurlijke walk. 

M’n vrees voor de pedicure is nu voorbij. Natuurlijk zei ze mij: “Jij hebt smalle voeten!” waarna ik de én en de én de én aanbracht. 

Maar ik schaam me niet meer over m’n voeten: al zijn ze nog zo smal en klein, ze mogen er zijn! 😊

Herinneringen aan Old Hollywood

Graaag, heel graaag breek ik een lans voor Old Hollywood. Klassiek Hollywood, The Golden Age, een tijd waarin stille films Talkies werden en jammer genoeg vele superstars hun carrière zagen fnuiken omdat hun stem, tja, niet aantrekkelijk leek te zijn. Onaantrekkelijk volgens de grote Studio’s of voor het grote publiek. Wie heeft die overgang wel doorstaan: Joan Crawford, Bette Davis zal het niet graag lezen. 

Klassiek Tinseltown: begin vorige eeuw tot halverwege. 

Lang speelde ik met het idee een blog te schrijven over Rita Moreno. Met het heengaan van Angela Lansbury, here I write. Over herinneringen aan een vroeger Hollywood. Rita Moreno. 

Knus achter een dekentje met m’n oma ouwe films zien. M’n oma, bouwjaar 1922, was verzòt op films. Oude films, nieuwe films, tot op hoge leeftijd (ze werd een bijdehandse negentiger), haar filmkennis was groot, keek ik met haar naar films. Van haar kreeg ik de liefde voor Klassiek Hollywood. En ze praatte er altijd doorheen. Dié ergerlijke eigenschap heb ik ook, ver hoef je het dus niet te zoeken: just blame it on the grandma. 

“Wij gingen graag naar de bioscoop. 2 films voor een kleine prijs en het einde was altijd goed.” zei ze me ongeveer. Schitterend, al klopt het niet helemaal: Gone With The Wind, de - zo wordt gezegd - meest Romantische Film Since Ever eindigt a-romantich. Met een “Frankly my dear, I don’t give a damn’. Waar is de romantiek? Zoek mij het happy End. Sorry voor deze MEGAspoiler. 

Bekijk hem maar: mijn toenmalige vriend en ik zaten voor het scherm te juichen en te klappen toen Clark Gable die woorden uitsprak. Frankly. 

Het was een escapisme, toenertijd, naar de cinema gaan, m’n oma vertelde me over toen ze destijds West Side Story in de bioscoop zag. Vele jaren later kreeg ik 19/20 voor een examen filmgeschiedenis waarin ik ondermeer West Side Story besprak. 

Àls je van Hollywood films houdt, koéster de legends: van regisseurs, tot acteurs, tot choreografen tot, tot, tot…, en de scenaristen. I know I do. 

Because: 

plekken die verdwijnen

 Ik heb het soms moeilijk, heel moeilijk, als ik winkels, panden uit m’n jeugd zie verhuizen of zelfs volledig verdwijnen. De hardste pil was m’n oude school, Instituut Dames van het Christelijk Onderwijs, een nieuw onderdak zien krijgen. De Openbare Bibliotheek aan de overkant gelegen in de Lange Nieuwstraat die is er al lang niet meer. 

Vandaag liep ik in de stad rond - Antwerpen dus - en schrok keihard toen ik zag dat de In Den Olifant (we zeggen gewoon ‘Den Olifant’) verhuisd was. Dit kàn niét. Den Olifant is dé Antwerpse speelgoedwinkel. Als kind werd je gewoon al vrolijk als je er maar voorbijwandelde. Dat het nu niet meer in een straat ligt die je automatisch makkelijk passeert, ja, dat vind ik best spijtig voor het nostalgisch kinderhoekje. En wat ik ook raar vind, er zijn zo weinig speelgoedwinkels in de stad. In mijn jeugd ging je naar Den Olifant of de Christiaensen op de Meir. Wat is daarmee eigenlijk gebeurd? 

Restaurants die verdwijnen: Hungry Henrietta, Dock’s Café, dat waren vaste waarden in het Antwerpse. Den Engel doe je toch ook niet zomaar weg, dan krijg je pas een volksopstand te zien! 

En wat ze voor mij direct opnieuw mogen invoeren, liever nog vandaag dan morgen, zijn de oude cinema’s in de stad. Herinner je je nog die tijd waarin je keilang, echt keilang kon het zijn, buiten stond aan te schuiven voor een ticket en soms kreeg je na een half uur wachten te lezen: volzet. Je keek nog naar de plaatjes om een film te kiezen. Op basis van foto’s besliste je gewoon! Het Astridplein mogen ze dan ook meteen opnieuw heraanleggen tot de mooie bloementuin van weleer en van Antwerpen weer een Kinemastad maken. Tja. 

onvergetelijke droomreizen

(een safari is sowieso de beste reiservaring die ik ooit had!) 

Een mens mag blij zijn als ie eenmaal een reis van z’n leven kan beleven. Ik heb er inmiddels vier. De euforie en dankbaarheid alom. 

M’n eerste keer op reis zonder m’n ouders was zo’n reis. Kris kras door Italië met de trein, onvergetelijk en ik moest nog 16 worden. Nachttrein van Berchem naar Ventimiglia, het avontuur begon al in diezelfde trein waarin we verbroederden met Italianen. Ik had die reis niet eens zelf uitgekozen. Hoe ging het: in het boekje van jongerenreizen ‘Sporku’, zag m’n moeder een culturele interrail in Italie staan: « Steffi, is dat niets voor jou? » 

De eerste verre reis in m’n ukkie, naar Japan, was ook dé reis: Japan, het land waar ik jarenlang over las, fantaseerde, films over zag, wist mijn heel hooggespannen verwachtingen zelfs te overtreffen. Uit ontroering liet ik de tranen zachtjes vloeien in het metrostelsel van de luchthaven naar Tokio. Ik bén er. De toon was gezet voor een wondermooie reis. De tranen hield ik tegen toen ik het land verliet. Maar ik kom terug, dacht ik bij mezelf. Wat ik ook deed het jaar nadien. 

En dan m’n eerste zwart Afrikareis, een reis om diep te koesteren: de eerste keer op safari en nog belangrijker: de terugkeer naar m’n geboorteland. Drie jaar geleden, dus nog warm in het geheugen. 

 Zopas kwam ik weer toe van zo’n onvergetelijke reis van je leven: een verre reis die ik voor het eerst niet op m’n eentje maakte. Ondertussen was ik het al zo ‘gewend’ om alleen te reizen, wat ik niet deed uit stoerheid of om mezelf zogenaamd te bewijzen: « Kijk mij es als klein opdondertje dat dommer uit haar ogen kijkt dan ze werkelijk is. Zie mij alleen trekken naar de andere kant van de wereld. ». Het was absoluut geen ‘Zie mij es’-verhaal. Heel simpel: ik liet me niet tegenhouden. Om écht eerlijk te zijn: aanvankelijk was ik verwonderd dat men dit moedig vindt. 

Van de recente reis met m’n vriend was er al heel lang sprake, covid kwam er twee jaar tussen. 

Het leidde ons en me weer naar Afrika, zwart Afrika, Rwanda. Ditmaal nòg dichter bij m’n geboorteplek, heel dicht bij m’n eerste back where it all began. Letterlijk stonden m’n vriend en ik in een slaapvertrek uit m’n babyjaren. Misschien vond ik die belevenis het allerbijzonderste van onze Rwandareis. Natuurlijk belde ik diezelfde avond naar m’n ouders: « Mama, papa, we zijn in het weeshuis geweest! » 

Mooi om àlweer een avontuurlijke, wonderlijke, - voor mij ontroerende - reis mee te maken. Mooi én dankbaar. 

verliefd op een iPhone

 Ik lieg er niet om, de titel dèkt de lading.

Ondertussen zit ik aan m’n vijfde iPhone, waar ik helemaal hàppy mee ben. Mijn eerste was een 3G, mijn wéreld ging open. Meteen ging ik op Instragram (dat kon toen nog enkel met iPhones) en postte een video en een foto van een kat in Amsterdam. Lillith, heet ze, mijn vriendin. 

Na m’n prachtexemplaar te hebben verloren stapte ik over op een ander merk. Had ik nooit mogen doen. Het zegt genoeg als iemand blij is dat zijn smartphone gestolen werd opdat hij weer naar een iPhone kan gaan. Ik ben die persoon. “Hallo, 4S.”

Later kwam de 7, dan XR en nu heb ik een 12. 

Als iemand zegt: “Jii hebt enkel een iPhone om te pochen”, dan moet je dit vooral beamen. “Ja, je hebt me helemaal door. Ik heb deze zelfs meer betaald dan de winkelwaarde. Ik vind het vooral belangrijk dat iedereen ziet dat ik een appeltje aan de achterkant heb. Kijk es, is die appel goed zichbaar? Mooi zo.” Ga es weg. 

Ik vind het een gewéldig product. Mag dit ook es? 

ain’t what’cha do

 Ik ben alweer een deel van mijn naïviteit kwijt om nooit meer terug te vinden: onlangs liet ik een swing plaat horen van Jimmie Lunceford. ‘’T’ain’t what you do’. Het ging namelijk over muziekgeschiedenis, een onderwerp waar ik graag een boompje dùrf over opzetten, dat onderwerp ga ik met de volle liefde aan. Ik zou me geen jazzkenner noemen, absoluut, absolutig niet maar ben wél opgegroeid in een huis vol jazz. Dàt en zelf ook twee hevige redelijk fanatieke jazz periodes doorleefd. Weet je, van dat soort: tot 18u naar klassieke muziek luisteren. Bach bij de brunch enzo, oprecht tranen in de ogen krijgen van de schoonheid. Na 18u jazzplaten draaien, Thelenious Monk enzo. Geen tranen maar: een “Luister! Luister!”’ 

Toen ik mezelf een YouTube account had aangemaakt, bewerkte ik video’s. Om het ‘zachtjes’ te verwoorden, ik ben iemand die graag met computers, smartphones enzovoort bezig is: geef me een laptop en ik zit tevreden in een hoekje. Zo kwam ik op het geniale idee een video te maken over Swing met als achtergrondmuziek ‘T’aint what you do’. Een flash back, to the days en the nights waarin ik zo naïef was. 

Vorig weekend kreeg ik te horen: “Dit nummer gaat over sex.” Ik: “Wat?” “Wat dacht je?” “Ik dacht dat het over levenslessen ging.” Ik nam de song naïef op, zoals een kind doet. Naïef: voor mij leken het levensleven die over hét bestaan gaan. Vorig weekend verloor ik dus een deel van m’n naïviteit. Werd er letterlijk vijf minuten stil van: “Ik ga nooit meer op dezelfde manier naar deze song luisteren.”

Op ‘I Feel it Coming’ van The Weeknd, had ik vorig jaar een video gemaakt. Trots op facebook geplaatst. Wist ik veel dat het over klaarkomen ging, net zoals weinigen in the eighties wisten waar ‘Relax’ over ging, maar anders dan ‘Relax’ moet je wel heel naïef zijn om niet te weten waar ‘I Feel it Coming’ over gaat. Alleen luisteren al volstaat. Tot dat soort naïeve prestaties ben ik dus in staat. Wist ik veel wat George Clinton vaak bezingt, alleen bij Prince en N.W.A. had ik het wel direct begrepen, het staat er dan ook letterlijk, L.E.T.T.E.R.L.I.J.K. onverbloemd in. 

Naïviteit, tja. Als het over dat soort zaken gaat, moet je het me Letterlijk op een schotel brengen, zoniet na jaren: “Gaat het dààr over!”

voor mijn liefste bureaugenootjes

‘Ze zijn zo lief, meneer’ wou ik als titel schrijven, dacht dan nee, die titel is te dubbelzinnig. Maar ze zijn werkelijk heel lief. Oprecht lief, mijn bureaugenootjes. Sinds 2012 zitten we daar, hoofd tegenover hoofd, in alle gemoedstoestanden zitten we er, hoofd tegenover hoofd. Een Team. 

Een Schorpioen, een Boogschutter, een Steenbok. Een Nederlandse (echt uit Nederland) Brusselse, een Antwerpenaar die in Limburg woont, een Rwandese Antwerpenaar. Ons team in Brussel. Een Vertaalster, een Historicus, een Germaniste. Ons team. Kotstudenten in Antwerpen, Leuven en Gent. Alledrie Applefreaks, moét! Zoniet had ik een ander bureau gevraagd 😉

Ze zijn écht lief. In een oogopslag merken we elkaars gemoed. Wat wil je als je jarenlang hoofd tegenover hoofd zit? Een woord hoeft zelfs dan niet meer, het is als: thuiskomen. Zelfs na een vakantie lichten m’n ogen op als ik hen aan ons bureau zie. Een ‘Hier kom ik ook thuis.’ 

Het is wondermooi, een cadeau, om bureaugenootjes te hebben die je oprecht graag ziet. Die je erdoorheen sleuren als het effe ni kan. Zo’n bureaugenootjes heb ik. Zoiets moet duren, en blijven duren. Of vooral koesteren. 

Woody Allen en de cancelcultuur

 

Ik wil graag bloggen over en voor iemand waar ik in geloof: och ja, in zijn onschuld geloof. Misschien omdat ik destijds bij Johnny Depp te laf was om me er openlijk over uit te spreken. Depp niet durfde te verdedigen. Laf. 

Me Too is een revolutionaire beweging, op zich was het meer dan welgekomen. Van in het prille begin, in 2017, sprong ik met dankbaarheid op de Me Too-wagen omwille van vorige intrieste ervaringen die (lachend) onder de mat werden geschoven. De ergste in mijn beleving was een stalking in m’n twintiger jaren. Jong en gestalkt worden, geen lachertje. Ondertussen meer dan 10 jaar geleden en nog steeds wordt stalking niet serieus genomen. Nog steeds niet. Zelfs niet na de hele Me Too- beweging. Dat mag onderhand wel es. Geen namen maar een kortstondige jeugdvriendin van me werd voor het leven verminkt (heeft in de kranten gestaan. Walgelijk verhaal) door haar stalker. 

Niet elk Me Too-verhaal is een oprecht een. Noem het oppervlakkig: BH9210, ja, de serie, leerde me dit. Valse aanrandingsbeschuldigingen kwamen er sporadisch voorbij in de eerste seizoenen waarin ik ‘hooked’ was aan die serie. Best gewaagd dat ze ook dàt onderwerp in de vroege nineties wilden vertellen in een serie voor tieners. Een valse Me Too is een kaakslag voor elk slachtoffer. 

Ik wil hier dus m’n nek uitsteken voor Woody Allen. Hij werd gecanceld terwijl hij na een diepgaand, zeer diepgaand onderzoek (politie, psychologen, enzovoort, enzovoort. Ik heb zoveel mogelijk verslagen trachtten te lezen, heb me in het hele proces verdiept) is vrijgesproken. Johnny Depp werd ook direct gecanceld. Begrijpe wie het begrijpe wou want hij was niet diegene met een geschiedenis als dader van partnergeweld, Amber Heard had er wel een. Toch werd hij als dader zonder enig bewijs gezien. Because he’s a man. Zowel mannen als vrouwen kunnen dader als slachtoffer zijn, Me Too mag, kan dit niet vergeten. 

Bij Woody Allen lijkt het (uit documenten) meer op een verhaal van een bittere ex die sexueel kindermisbruik verzon. En waarom wilt men Woody Allen cancellen als men voor Roman Polanski nog steeds wilt applaudisseren? Polanski is duidelijk schuldig bevonden, Woody Allen niet. Ik begrijp het niet. 

Sowieso ben ik niet voor een vergaande cancelcultuur (werken  en series die verboden worden), al helemaal niet als het om louter geruchten gaat. Woody Allen ging vrijuit. Michael Jackson ook. O.J. nooit helemaal. Ik hecht meer waarde aan rechtspraak dan aan geruchten. 

De onwaarschijnlijke nineties

 Zonet las ik een opmerking van iemand die zich afvroeg welk beroep de vader van het joch uit Home Alone heeft opdat hij zich een kast van een mansion bij New York City kan veroorloven én een vakantie naar Parijs voor negen personen. Dit werd gevolgd door een hilarische reactie: het waren de nineties dus het zal vast wel een part-time job zijn in een winkeldepot. Hilarisch maar nagels op de kop. 

In de nineties woonde iedereen op het scherm in de hipste wijk van de hipste stad en zag je hen amper werken. Hoé ongeloofwaardig. 

Neem nu Friends dat grote appartement van Monica in Thé Village. Rachel was lang een waitress (en we weten hoeveel die in de VS verdienen. Ze teren op fooien) en Monica was trouwens ook best lang werkloos. Rent control was de uitleg maar dat verstomde de kritiek niet. Overburen Chandler en Joey: Joey was minstens minstens de helft van de serie een werkloze acteur en Chandler betaalde àlles. Hij mocht dan wel een big shot Ivy League informaticus zijn maar geld voor twee verdienen (2,5 als je Joey’s eetlust erbij telt)? Dat gelooft geen kat. 

Phoebe maakt het helemaal te bont. Dàt appartement bij Central Park als masseuse? Dat is wellicht het meest ongeloofwaardige. Alleen Ross komt er wel mee weg: een PhD college  professor met een Ivy League achtergrond (net als Chandler Columbia University), die zal er vast wel warmpjes bijzitten. 

In Sex And The City is het appartement én lifestyle van het personage Carrie totaal ongeloofwaardig. Fancy dinners, elke middag lunchdaten, Cosmopolitans in chique nachtclubs, Manolo Blahniks aan haar voeten, een winkel vol designerkledij in haar kast, een mooi appartement in de GIGAdure Upper East Side van Manhattan en dit allemaal met slechts een column per week. Éen column per week. Sorry, hoor. 

Melrose Place deed ook gretig mee aan die trend van de Grote Ongeloofwaardigheid. Het hipste appartementencomplex (mét zwembad) in een hippe wijk van LA, alleen Dr. Mancini en zakenvrouw Amanda Woodward zouden het kunnen permitteren. Alle anderen niet. 

Wat ik ook bijzonder vreemd vond: in BH 90210 zit de übersnob Steve af te geven op The Valley en dan vraag ik me af waarom. Serieus, waarom? Fast Times at Ridgemont High, Less Than Zero, ze spelen zich allemaal af in The Valley. Dus nogmaals: waarom? Als je afgeeft op The Valley heb je nog nooit van South Central LA gehoord. Of Skid Row LA.

Maar dus het fictieve wonen in the nineties: ik zou me dan een duplex penthouse in een famous building in the Upper West Side toedichten met panoramisch uitzicht, ondermeer op Central Park, enorm dakterras met daktuin en infinity pool en jaccuzzi dat deels overdekt kan worden zodat je er jaar in jaar uit genot van hebt, een inloopkast vol Belgische en Japanse designers, een museumcollectie van de zeldzaamste Birkintassen, veel etentjes houden, feestjes geven, een échte homecinema, gigantische slaapkamer met gigantisch bed, logeergedeelte dat op zich al op een appartement lijkt, gigantische open moderne keuken, groot eetgedeelte voor de vele etentjes en feestjes. Een gigantische kunstcollectie dat niet zou misstaan in een museum. Een échte bibliotheek en met een échte bedoel ik ook een échte. Een indrukwekkende muziekcollectie. In die wereld kan ik virtuoos saxofoon spelen en speel mee in jazzbandjes in The Village en Williamsburg maar als het moet, ga ik net zo lief in San Fransisco spelen. Bijhorende wijnkelder die het bezoeken waard is. Àlle beste restaurants zou ik uittesten én uiteraard vind ik Nobu beter in Manhattan dan in LA. Nachtclubs, bars, noem maar op, ik ben er geweest. Heb zelfs de legendarische toiletten van CBGB gezien. Absurd veel reizen, naar haast elk continent.

En dit doe ik allemaal met het salaris van een maandelijkse column. Soms schrijf ik er wel 12 in een trek door. Dan heb ik meteen voor een jaar lang gewerkt. En m’n vrienden hebben ook een job maar je ziet ze haast nooit werken. Ze zitten stuk voor stuk in een coffeebar Chablis wijntjes te drinken. 

Een roodharige met sproeten

 Een roodharige met sproeten, dat ben ik. Vreemd. Heel vreemd om Zwart Afrikaans te zijn met rood haar en sproeten. En een donkere of lichtdonkere huid. Mijn natuurlijke haarkleur zie je niet, door chemische producten enzo. Alhoewel ik telkens enthousiast verbaasd ben bij de kapper: ik héb rood haar! Mijn neus en ogen spreken boekdelen: hardcore Arabisch/Semitisch. M’n DNA-testen bleken vooral van Oost-Afrika tot de Hoorn tot Noord-Afrika tot een stuk in het Midden-Oosten te reiken. Én Nigeria én Sierra Leone. 

Ik ben vooral trots om deels Masai te zijn. Iedereen die mij kent, kan zeggen: “Ik heb een Masai ontmoet! En nu gij!” 

Die sproeten zullen er altijd al geweest zijn maar ik was zo dom om ze niet te zien. Tja, een mixje, dat ben ik. 

Onlangs, vorige week zat ik op de trein en vroeg een Ethiopiër me ‘voorzichtig’ (ik ben vrij eenzelvig, mij moet je niet zomaar aanspreken), « Ben jij Rwandees? » Klik, boem, patat, ik had een gesprek. « Hoe weet jij dat? » « Ik kom uit Ethiopië en twijfelde tussen Rwanda en Ethiopië. », we hadden een gesprek. 

Ik zou een mix zijn. En So What? De hele wereld is gemixed. 

Het rooi kopke was er, de sproeten en de Semitische neus kwamen nadien. 

Anvers, Bruxelles, il faut les découvrir

Ik hou van Brussel. Écht houden van, heb er honderdduizenden verhalen over. In Rwanda ben ik geboren, in Antwerpen opgegroeid, studententijd: Gent, en na Antwerpen kwam Brussel. Nu alweer in ‘t Stad beland, pendelen naar Brussel. Mijn hang is naar Antwerpen, ‘t Stad is mijn stad en voilà. Brussel vind ik ook iets, vraiment quelque chose. 

Ik dee nen tour Antwerpen - Gent - Brussel - om telkens weer in de stad van mijn jeugd te belanden: in ‘t Stad, Antwaarpen. Niks slechts over Gent, hoor, gewoon te lang geleden om er nog iets zinnig over te zeggen. Te lang, zestig jaar geleden als ik geen twintig bedoel. 

De vraag: “Vind je Antwerpen of Brussel leuker?”, komt vaak voorbij, die vraag krijg ik wel es en mijn antwoord is steevast: beide steden vind ik even leuk. Brussel heeft het kosmopolitische, Antwerpen het betere shoppen enzo ga ik door. De ene dit, de ander dat, Brussel of Antwerpen, vraag me niet om te kiezen. Een terrasje in de Parvis van Sint Gillis alwaar je de hele wereld voorbij ziet komen of de klàp van ‘t Stad, tussen die twee kiezen is steeds verliezen dus ik ga voor Brussel én Antwerpen.

Songs die helemaal van jou zijn

"Zet es iets op." Waarschijnlijk ben ik niet de enige die die vraag af en toe krijgt. Soms weiger ik, veelal draai ik een nummer waarvan ik denk: iedereen vindt het wel goed. De « Oh, yeah! » te horen doet me plezier, maar anderzijds, àls ik écht mocht kiezen, krijg je iets anders te horen. Mìjn songs. Veelal funk en disco. 

 Pleasure - Joyous: ooit gaven twee medestudenten me alles wat ze hadden verzameld hadden qua rare grooves. Bij dit nummer stond ik stil,

Samba Soul - Chove Chuva / Mas Que Nada: ooit in mijn tijd zonder internet zag je me vooral in Gentse platenzaken op zoek naar Funk. En vond dit. 

Cannonball Adderly - Mercy, Mercy, Mercy: ooit, ach ja. Je moet altijd iets van jazz in je playlist hebben. Ik ben ermee opgegroeid, met jazz, So What can I say? Dit heb ik wel alleen ontdekt. 

Charades - Gimme The Funk: in de jaren halverwege ‘90 werd Disco opnieuw ‘cool’ voor sommigen. Waaronder ik. Funk is zogenaamd cool en disco niet. I do not get it. Zonder Disco had je geen Daft Punk of geen Hip Hop. En ik wil dan verder horen waarom Disco zo slecht zou zijn. 

Billy Preston and Syreeta - Go For It: de kelder van een populaire Antwerpse platenwinkel. Ik kwam erheen en vroeg: « Heb je nog iets voor mij? » en kreeg dit. 

Kruder and Dorfmeister - Aikon: nog steeds leuk: K&D is de soundtrack van mijn studentenjaren. Als dertiger naar hen gaan kijken en ja, ik vind het nog steeds leuk dat Peter Kruder, Peter, naar me lachte. Was dat een voorbode? 😆 (hopende dat iemand de overduidelijke link legt)

Over and Over - Sylvester: ik kan een boom opzetten over Sylvester. I. Love. Him. Een nummer geschreven door Ashford and Simpson. 

Joe Smooth - Promised Land: het is dit. 

klassieke commercials

 Wat ik bijzonder leuk vind zijn commercials uit de jaren ‘80, ‘90 op YouTube herbekijken. « Je wordt al echt een grote jongen. » « Ze zei meneer tegen me » zo melig maar zo onvergetelijk. Of Bart De Graaff « Zeg maar: « Nee » want dan krijg je er twee » Iedereen kent wel de Mentos reclames waar zelfs de Foo Fighters een parodie op hebben gemaakt. De beste vind ik de Coca Cola (Light) commercials, belachelijk veel geld kruipt in die reclames. 

Een kleine bloemlezing: 

treinmuziek

 

My boi, het gastje zei me onlangs: « Je vindt dat een goed nummer? Da’s dan voor op de trein! ». Mijn antwoord was « Nee » Ter verduidelijking: ik ben een echte pendelaar, traject Antwerpen-Brussel op de trein. Aangezien ik me snel verveel, moet ik een bezigheid hebben. Eigenlijk verveel ik me haast nooit, ik ´vind altijd wel iets, het zou belachelijk zijn om me zen te noemen. Ook ter verduidelijking: ik noem mezelf licht autistisch, iedereen heeft wel iets autistisch, bij mij is het net iets meer dan bij anderen. Je merkt dat niet, hoor. Net zoals je mijn obsessive compulsive disorder niet merkt. 

Treinmuziek: bij deze geef ik ze prijs. Op de trein zitten is een moment voor mezelf en speel ik nummers die soms minder bekend zijn. Ik vind ze fantastisch. 

Franc Moody - Dream in Colour

The Isley Brothers - Hope You Feel Better Love

Parliament - You’ll Like It Too (hier zou den George, one of my musical heroes niks mee te maken. En toch vind ik het goed) 

Bill Evans Trio - My Foolish Heart (op het werk speel ik Keith Jarret, het is vrij autistisch dat voor elke plaats een andere song klopt) 

Lizzo - Juice (Breakbot Mix) 

Vulpeck - Animal Spirits

The Weeknd - I Feel It Coming

Paula Lima - Quer Voce No Baile 

Stevie Wonder - Part Time Lover

Breakbot - I’m Yours 

En Alles, àlles van Daft Punk

Een meer dan eervolle vermelding voor The Dance Electric- Andre Cymone. Geschreven door nog een ander gastje. Prince. Zette ik vooral op toen ik in Brussel woonde en de metro naar Anderlecht nam.

Dit bericht is niet klaar, er zijn nog treinsongs. 

sporten voor een onsportieve Katie

 Er heeft niemand ooit ergens tegen me gezegd: « Stefanie, jij bent sportief. » Ik ben het écht niet. Als kind moest ik aan de sport, eenmaal volwassen ben ik volledig afgehaakt: « Hèhè, het hoeft niet meer. » En vervolgens ging ik de trap niet eens meer op als er een lift aanwezig was. Het record van de kortste tennisles ever staat hoogstwaarschijnlijk op mijn naam: de bal vloog m’n richting uit en ik liep roepend en kordaat het veld af: « Ik doe het niet! » Een record, en ik schaam me er niet eens voor. 

Wat ik wel wil bijstellen: het is niet omdat ik geen sporter ben dat ik er persé slecht in was als kind. Dat beeld past helemaal niet bij mij. Balsporten, nee dat lukte niet, maar het is niet omdat je geen zicht heb op de bal (ook bang bent voor de bal, dat dus òòk nog) je in àlle sporten slecht zou zijn. Want wat een domme, enge, kortzichtige gedachte. In de meeste sporten was ik middelmatig tot zelfs heel goed. Als je in het estafetteteam zit van je atletiekploeg dan bén je een goede sprinter (in m’n kinderjaren zat ik in het ‘dreamteam’ van het estafetteteam alwaar ik de slechtste loper was van de vier beste spurters. De startshot, daar stond ik. Of de tweede slechtste loper van het ‘dream team’ or whatever. De start deed ik)

Sportief in de andere zin ben ik ook niet: kan niet tegen mijn verlies, speel om te winnen, supercompetitief. Misschien wel té en laat die ‘misschien’ gewoon achterwege. Alleen in balsporten laat ik die competitiedrang achterwege. Het zou een joke zijn als ik daarin zou willen winnen. 

Toch zijn er sporten waar ik net wel van hou, heel veel van hou zelfs, relatief fanatiek in kan worden. Mijn geliefde sporten horen tot de concentratiesporten, de denksporten (ik heb het nu niet over kruiswoordraadsels), sporten die enig denkwerk vereisen en/of een hoog concentratiegehalte: windsurfen (denksport) en boogschieten (denk- en concentratiesport). Als kind, tiener had ik er een passie voor. Nog steeds voel ik de welkome kriebels wanneer je die boog aanhaalt, je het water opgaat met je zeil. 

Deze week bij toeval ook weer wezen golfen. Dezelfde inzet, liefde en passie van een weekje golfles 27 jaar geleden kwam weer terug. Golf, een denk- en concentratiesport. De bal neem ik er gewoon bij. 

Nederlandstalige nummers

Mijn heel, heel bescheiden top Nederlandstalige numers. 

1. Weet je nog - Herman Veen: een gedicht op zang en muziek. Een tekst van Hans Lodeizen. Ik zat als kind met de tekst op m’n schoot en zelfs als jonge meid die de Liefde nog nooit had meegemaakt, begreep ik het.

2. Je veux l’amour - Raymond Van Het Groenewoud; 

Alweer de Liefde heel mooi bezongen. Elke zin is belangrijk. 

3. Zij gelooft in mij - André Hazes . Spreekt (hopelijk) voor zich. 

4. Ruimtevaarder - Kommil Foo

Schoonheid in tristesse. Tristesse vanuit het oog van een kind geschreven. Daar moet je tàlent voor hebben. 

5. Mia - Gorki 

Té Prachtig. Hoe kàn je dit maken, schrijven. Dit nummer raakt zoveel mensen, waaronder ik. 

Met Luc De Vos had ik een leuke ontmoeting, een die je nooit vergeet, sommige artiesten vallen tegen als je hen ontmoet (ik neem het hen niet kwalijk, iedereen kan een slechte dag hebben), maar vooral had ik véél léuke ontmoetingen met ondermeer Luc De Vos. Hij bracht humor met een knipoog.

6. Op een mooie pinksterdag - André van den Heuvel en Leen Jongewaard

Deze tekst spreekt voor zich. Opgroeien en loslaten. Alle fases meegemaakt en ik bòf met mijn ouders. 

7. 32 jaar) Sinds een dag of  2 - Doe Maar: 32 jaar zijn . Of je nu 22, 42 bent, zo’n nummer maken. Henny Vrienten schreef goeie teksten. Aanstekelijke muziek. Jaha. Je staat te trillen op je benen als je verliefd. Verliefd zijn is leuk. Liefde is nog mooier. 

8. Hollereer - De Jeugd van Tegenwoordig. 

Tekst en muziek. Een van m’n favoriete groepen. Het hoeft niet duur te zijn. En ik ken nìks van productie maar heb het gevoel dat het goéd geproduced werd door Bas Bron. 

9. De meeste dromen zijn bedrog - Marco Borsato. Sorry, is is Fout, fout. En geen video om een DUIDELIJKE reden. 

10. Als de lichtjes doven - Kinderen voor Kinderen. Te persoonlijk. Kerst is voor mij te persoonlijk. Ik ben jarig rond kerst en had zo’n mooie feesten die tot voor en na m’n verjaardagen . Ook een mooie tijd om stil te staan bij jezelf. Ik doe dat extra rond mijn verjaardag, kerst dus. 

11.  Arme Joe - Wil Tura

Tja, een legendarisch nummer. 

Een extra, hors catégorie: 

11. Ik hou van U -  Noordkaap. Simpel en meer hoeft er niet gezegd te worden. Ik Hou van U. 

De jaren ‘80 voor tieners

 Grote fan van dit programma. Grote, grote fan. De presentator Steven Van Herreweghe doet het geweldig, de kinderen zijn van dat soort kaliber dat je ze stuk voor stuk allemaal in huis wilt halen. Wat een leuke kinderen, zeg! En het concept is geniaal: de 80´s uitleggen aan tieners. Wat het voor mij nog extra extra extra leuk maakt, is dat ik ben opgegroeid in de jaren ‘80, mijn eerste doorlopende bewuste herinneringen dateren van ‘83, daarvoor zijn het slechts flarden. 

De ‘80´s zat vol contrasten merk ik nu, je had de Koude Oorlog, de Vredesbewegingen, de Gothics, de kleurige aerobicmode, de technologie veranderde razendsnel en Sandra Kim won het Eurovisiesongfestival. 

In ‘84 kreeg ik voor het eerst de kriebels in de buik, door George Michael op m’n televisie en ik heb zo het idee dat mensen destijds meer naar muziekprogramma’s keken. Tuurlijk: in een tijdperk voor YouTube was dit de enige manier. 

De Ultieme 80´s persoon is voor mij persoonlijk Michael Jackson. Je houdt het niet voor mogelijk hoe big Michael Jackson toen was. Thriller was niet zomaar een plaat maar een fenomeen, je dacht dat Michael Jackson letterlijk àlles kon. 

Een van de belangrijkste momenten in de wereldgeschiedenis die ik me heel goed kan herinneren is de Val van de Berlijnse Muur. Ook alle protestsongs tegen de Apartheid in Zuid-Afrika ken ik nog. Schandalig dat het zo lang heeft geduurd. Tot 1990! Aan de positie van de Aboriginals in Australië en de Native Americans in de V.S. moet trouwens ook DRINGEND iets gedaan worden. 

Maar het programma dus. Spijtig dat de jaren ‘80 slechts 10 jaar duurde, voor mij mag er gerust een tiende seizoen van komen en tijdens de zomer elke dag herhalingen. 

going back to my roots

Nu voor echt, de vorige keer nam ik een valse start. Ik ga naar Rwanda met ‘et gastje’. Een paar weken terug, bij mijn ouders in de prachtige Franse Lot zat ik uit te dokteren waar ik precies vandaan kom. Én heb het dus gevonden! Én heb een video van de streek gezien. M’n moeder kwam dan, zo lief, aandraven met alle correspondentie. Voor het eerst las ik alle brieven, daarvoor hield ik me op dat gebied wat op de oppervlakte. Ik ben niet zo’n adoptiekind dat persé alles wilt weten maar toch wél van m’n biologische moeder. Het moet een prachtige vrouw zijn geweest zijn, daar ben ik overtuigd van. En ik weet zeker dat zij er voor heeft gezorgd dat ik in Antwerpen bij mijn ouders kwam. Op de verjaardag van ‘et gastje’. Laat me gewoon in die overtuiging. 

De vorige keer nam ik - onwetend - een valse start. Ik wou persé naar Butare want dat staat op m’n pas, alleen, wat ik dus niet wist, het heet geen Butare meer. Nyanza is de huidige naam van het district, alwaar de vroegere hoofdstad was. Ik ben geboren in een dorpje dichtbij Burundi, je zou er te voet heen kunnen, naar Burundi. 

Et gastje zei me: “Als je wilt, gaan we naar je geboortedorp.” Ik zei: “Nee, de stad Nyanza is al voldoende.” Voor nu. Misschien ooit es. Op video was het mooi. 

Wat ben ik? DNA-test. Vooral Oost-Afrikaans. Een vleugje West-Afrikaans, Noord-Afrikaans en Midden-Oosters. Een mix. Als ik stoer wil doen: “Ik ben deels Masaai”. Wat dus òòk is. Een mix. 

Een verhaal: op de overzetboot van Zanzibar naar het vaste land in Tanzania maakte ik meer dan een bijzondere kennismaking met een groep Masaai. “Ik ben òòk deels Masaai”, de Tanzianen en toeristen rond me heen moesten erom lachen. Maar ik meende het.

Het resultaat van een DNA-test, zo’n drie jaar terug. West-Afrika: Sierra Leone en Nigeria heeft ieder mens op aarde in z’n bloed, dit negeren is doen alsof wetenschap niet zou bestaan. Mijn heritage ligt vooral in een gebied dat zich strekt van Oost-Afrika tot in het Midden-Oosten. 

Onze planning: Kigali, Nyanza, op safari in Akagera (je kan NIET naar Oost-Afrika gaan zonder een safari te hebben gedaan, ooit wil ik et gastje es meenemen naar een safari in Tanzania), hopelijk ook een dorp met heel veel Twa’s. En uitrusten in Gisenyi. Dansen op het strand. 

uitkijken naar Rwanda

 Geen idee of het ondertussen vervelend is geworden voor anderen maar ik kan er maar niet over ophouden: nog wat slapen en ik mag de grond van Rwanda weer zoenen. Het intense weerzien van een geliefd land. En zelfs als je: “Shut the fok op, Stefanie,” zou roepen: “we weten het nu wel, hoor!”, dan nog, dan nog zal ik er niet over zwijgen. Geef me maar gelijk. 

In Oost-Afrika en Japan heb ik iets verloren, ik word emotioneel als ik over die reizen vertel. Tegen mijn leerlingen zette ik onlangs een boompje op over Oost-Afrikaanse safari’s en toonde hen het kippenvel op m’n armen. Het gaat diep. 

Ditmaal ga ik niet alleen, ik ga met ‘et gastje’, dat mag je best letterlijk nemen: ‘et gastje’ is een gastje. Het moet prachtig zijn om te zien hoe hij nu ook gaat beleven wat ik drie jaar geleden ervaren heb, namelijk een van de trips van m’n leven. Tegelijkertijd ook wel de duurste maar daar ga ik nu niet over uitweiden. Naar en in Oost-Afrika reizen kost je alle ribben uit je lijf en toch is het de idylle voorbij. 

Gisteren had ik een bijzonder moment: mijn dierbare collega/vriendin zou zich samen met haar partner dan òòk in Rwanda bevinden. Wat. Een. Toevalstreffer. Ik vloog in haar armen. En je wordt helemaal helemaal gek als je je bedenkt dat het drie jaar geleden net diezelfde toevallige koekenbak was: zij en ik in Kigali. Zij en ik hebben iets met Rio de Janeiro en Kigali. Bovendien delen we al tien jaar hetzelfde bureau met de nuchtere logische man die slechts twee weken ouder is dan ik. Ook weer wat een toeval. 

Zij, ‘et gastje’, haar gastje en ik klikken. Een Schorpioen, een Kreeft, een Ram en een Steenbok, tuurlijk dat het klikt. Astrologie spreekt altijd en overal de waarheid. 

Ik zou hen willen voorstellen aan die fantastische meid bij wie ik drie jaar geleden mocht logeren, weer Martini drinken op het dakterras van een hotel met uitzicht op Kigali.