Onlangs vroeg iemand me: « Voel je je Rwandees of Belg? » Ik twijfelde lang, òverduidelijk lang. Waarna: « Of heb je daar nog nooit over nagedacht? » Niet dus. Alweer een lange stilte van mijn kant: « Of vind je die vraag te privé? »
Nee, hoor. Ik twijfelde lang om een zo goed mogelijk antwoord te kunnen geven.
Ze kreeg dit ongeveer als antwoord:
Pas toen ik voor de eerste keer naar m’n roots ging, zo’n drie jaar geleden, voel ik me voor het eerst ook Rwandees. Daarvoor niet zo. Ik mag dan een biologische roots, een geboorteplek hebben aldaar, Rwanda leek me vaag. Geen enkele herinnering eraan had ik.
Aanvankelijk was ik zelfs niet eens van plan om terug te gaan naar Rwanda: Kenia had ik in het vizier. Dus zò verbonden voelde ik me met mijn geboorteland. Uit een DNA-test bleek ik voor meer dan de helft Keniaans te zijn. Pas sinds kort weet ik dat het om een grove schatting ging, toen niet. Toen viel ik van m’n stoel en plande een reis naar Kenia.
Door een speling van het lot, een banaliteit, een stupideit, eerlijk waar: dankzij mijn eigen idiotie des levens, onwetendheid, kwam ik aldus toch weer in Rwanda terecht. Dankzij mijn gebrek aan geografische kennis. Het idee: als ik in Kenia ben, kan ik net zo goed naar Rwanda gaan.
Tot mijn ontsteltenis kwam ik er pas na maanden achter dat Rwanda en Kenia geen buurlanden zijn. Laat ik dan toch maar naar Rwanda gaan, dacht ik, want daar ben ik geboren.
Om op de vraag of ik me Belg of Rwandees voel terug te komen, een vraag naar mijn identiteit: ik voel me absoluut Rwandees. Maar in de eerste plaats, Antwerps. In die stad ben ik opgegroeid, bijna alles wat ik ken tot voor ik naar Gent trok om er te studeren is Antwerps. De folklore, mijn tongval, mijn jeugd, het àdemt: Antwerpen.
Naast Antwerpenaar, Belg. Vlaming skip ik. Na zes jaren in Brussel te hebben gewoond, en er werk presque tout les jours, kan ik me moeilijk als Vlaming zien. 6 jaar heb ik in Brussel gewoond en aldaar omschreef ik me als een Antwerpse Brusselse. Brussel is me nauw, ook al woon ik er niet meer.
Antwerpenaar, Belg, Rwandees, Europeaan. Zo zie ik mezelf. Europeaan: m’n grootste cultuurshocks kreeg ik waneer ik me buiten Europa begaf.
De vraag naar m’n identiteit is interessant, maar moeilijk te beantwoorden. Antwerpenaar, for sure. I guess. Laat ik het daar op houden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten