Geen idee of het ondertussen vervelend is geworden voor anderen maar ik kan er maar niet over ophouden: nog wat slapen en ik mag de grond van Rwanda weer zoenen. Het intense weerzien van een geliefd land. En zelfs als je: “Shut the fok op, Stefanie,” zou roepen: “we weten het nu wel, hoor!”, dan nog, dan nog zal ik er niet over zwijgen. Geef me maar gelijk.
In Oost-Afrika en Japan heb ik iets verloren, ik word emotioneel als ik over die reizen vertel. Tegen mijn leerlingen zette ik onlangs een boompje op over Oost-Afrikaanse safari’s en toonde hen het kippenvel op m’n armen. Het gaat diep.
Ditmaal ga ik niet alleen, ik ga met ‘et gastje’, dat mag je best letterlijk nemen: ‘et gastje’ is een gastje. Het moet prachtig zijn om te zien hoe hij nu ook gaat beleven wat ik drie jaar geleden ervaren heb, namelijk een van de trips van m’n leven. Tegelijkertijd ook wel de duurste maar daar ga ik nu niet over uitweiden. Naar en in Oost-Afrika reizen kost je alle ribben uit je lijf en toch is het de idylle voorbij.
Gisteren had ik een bijzonder moment: mijn dierbare collega/vriendin zou zich samen met haar partner dan òòk in Rwanda bevinden. Wat. Een. Toevalstreffer. Ik vloog in haar armen. En je wordt helemaal helemaal gek als je je bedenkt dat het drie jaar geleden net diezelfde toevallige koekenbak was: zij en ik in Kigali. Zij en ik hebben iets met Rio de Janeiro en Kigali. Bovendien delen we al tien jaar hetzelfde bureau met de nuchtere logische man die slechts twee weken ouder is dan ik. Ook weer wat een toeval.
Zij, ‘et gastje’, haar gastje en ik klikken. Een Schorpioen, een Kreeft, een Ram en een Steenbok, tuurlijk dat het klikt. Astrologie spreekt altijd en overal de waarheid.
Ik zou hen willen voorstellen aan die fantastische meid bij wie ik drie jaar geleden mocht logeren, weer Martini drinken op het dakterras van een hotel met uitzicht op Kigali.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten