Onlangs ging ik voor de eerste keer naar de pedicure: ik verwacht nu een applaus. Dàt was voor mij een drempel. Ik pak nog eerder m’n koffers in om alleen naar Brazilië te gaan dan naar een schoonheidssalon. Wat bijzonder vreemd is voor de dochter van twee coiffeurs, opgegroeid net boven het kapsalon.
Er was dus die drempel, werd aangemoedigd, mijn voeten hadden Duidelijk een behandeling nodig. Ik had al jarenlang een complex over m’n voeten: ze zijn klein, smal en m’n tenen lijken op knakkeworstjes. Zo van die mini die je in een blik kan kopen.
Back in the eighties droegen velen bootschoenen, ik kon dat niet: te smalle voet. En nog steeds is het een ding: ik kan geen sleffers dragen, of toch wel, met sportkousen an of met een bizarre onnatuurlijke walk.
M’n vrees voor de pedicure is nu voorbij. Natuurlijk zei ze mij: “Jij hebt smalle voeten!” waarna ik de én en de én de én aanbracht.
Maar ik schaam me niet meer over m’n voeten: al zijn ze nog zo smal en klein, ze mogen er zijn! 😊
Geen opmerkingen:
Een reactie posten