voor mijn liefste bureaugenootjes

‘Ze zijn zo lief, meneer’ wou ik als titel schrijven, dacht dan nee, die titel is te dubbelzinnig. Maar ze zijn werkelijk heel lief. Oprecht lief, mijn bureaugenootjes. Sinds 2012 zitten we daar, hoofd tegenover hoofd, in alle gemoedstoestanden zitten we er, hoofd tegenover hoofd. Een Team. 

Een Schorpioen, een Boogschutter, een Steenbok. Een Nederlandse (echt uit Nederland) Brusselse, een Antwerpenaar die in Limburg woont, een Rwandese Antwerpenaar. Ons team in Brussel. Een Vertaalster, een Historicus, een Germaniste. Ons team. Kotstudenten in Antwerpen, Leuven en Gent. Alledrie Applefreaks, moét! Zoniet had ik een ander bureau gevraagd 😉

Ze zijn écht lief. In een oogopslag merken we elkaars gemoed. Wat wil je als je jarenlang hoofd tegenover hoofd zit? Een woord hoeft zelfs dan niet meer, het is als: thuiskomen. Zelfs na een vakantie lichten m’n ogen op als ik hen aan ons bureau zie. Een ‘Hier kom ik ook thuis.’ 

Het is wondermooi, een cadeau, om bureaugenootjes te hebben die je oprecht graag ziet. Die je erdoorheen sleuren als het effe ni kan. Zo’n bureaugenootjes heb ik. Zoiets moet duren, en blijven duren. Of vooral koesteren.