over gangnam style en overexposure en publiciteit

Ik heb er semibewust voor gekozen nauwelijks tv te kijken (nou, semibewust is een beetje veel gezegd, 't is gewoon zo gelopen) en geen radio op te zetten. Toch krijg ik zo ontzettend veel van de media mee dankzij mijn vriend Het Internet. Mijn vriend, ja, en ik hoop dat we vrienden kunnen blijven want de laatste weken, maanden begint hij me toch wat ietwat irritant te doen. Het leuke aan het internet is net dat je ervoor kiest om bepaalde dingen te bekijken, beluisteren, iets wat een luxe is in overdosis reclametijden. Maar de reclamemakers hebben sinds Google YouTube heeft overgekocht (ik blijf die koe uit de sloot halen) ook het internet ontdekt. En langzaam maar zeker en alsmaar sneller gaan ze het internet verpesten voor iedereen die met plezier en relaxt wat wil surfen.

Zet je een video'tje (bewust deze foutieve spelling, en nog andere bewuste taalfouten volgen in dit bericht :-) ) op: kans dat je weer eerst een reclamefilmpje te zien krijgt, sommige kan je na 3 seconden wegklikken, andere moet je gewoon uitbalen zodoende dat je denkt: 'is die k*treclame mij het filmpje wel waard?' Vaak niet dus. En da's niet het enige: kijk je naar een andere clip, wordt dat videootje omgeven door een of andere artiest die net een plaat heeft uitgebracht die je geen ene moer kan schelen maar waar je volgens de omringende reclame toch naar moet luisteren. 'Listen now!' Nee, toch maar effe niet. En 't zijn altijd diezelfde artiesten, van oneerlijke concurrentie gesproken.

Meer van dattum: als je op het internet pardoes te snel klikt, wordt je hele bladzijde plots bezoedeld door 'een reis die je moet maken' of 'eender wat dat je echt moet doen, kopen.' Uiterst irritant. 'k Word ook best kregelig van altijd diezelfde beroemdheden die elke dag met nietszeggende berichtgevingen in de media verschijnen. Ze laten een wind en het is hoofdpaginanieuws. Weet je, vaak laten ze net expres die wind om hoofdpaginanieuws te zijn. Boeiend. 

(parodie op typische Boysbands)

Misschien ben ik hier wel diegene die overdrijft, die extragevoelig is voor zulke zaken. Is. Ik hou namelijk niet van zogenaamde heel populaire zaken die je moét hebben gezien/gedaan/beluisterd. Iets wat anderen mij massaal dicteren zonder de voor mij geldige argumenten. Dan word ik net heel sceptisch, daarna opstandig en besluit ik die trend aan me voorbij te laten gaan. Als je me dan toch zover kunt krijgen het ding te ondergaan ga ik uiterst kritisch oordelen, kritischer dan ik over andere producten oordeel. Het is sterker dan mezelf. En het gaat zelfs nòg verder: als er zaken waar ik al jaren mee dweep plots gehypet worden kan ik daar best wel pissig om worden. Zoals Koreaanse Pop nu de nieuwe pop to be is dankzij Gangnam Style. Het streelt je echo en toch is het balen. Want vaak worden die dingen ermee zo uitgevlakt. Ik weet best waarom ik van K-Pop hou maar al die anderen die het nu ineens zo cool vinden roepen 'Gangnam Style!' Mag je van mij absolutig goed vinden maar ga niet roepen dat je van K-Pop houdt als je alleen Gangnam Style kent.  

(Vind ik serieus een zalig K-Pop nummer)

Noem me maar gewoon iemand die altijd zo origineel wil zijn. Ook ik laat me natuurlijk keihard beïnvloeden, ontsnap je moeilijk aan, maar ik haal er in zekere zin mijn trots uit om zo bewust mogelijk mijn eigen keuzes te maken. Dat zat er al in van m'n kinderjaren: toen ik als enige elke keer weer net niet ging tekenen want onze tekenleraar ons opdroeg in de tekenschool. Haha, ditmaal niet uit opstandigheid gewoon een vrijdenker van kindsbeen af. Wat niet hetzelfde is als koppig: 'k vind het net leuk als men mijn visie kan bijschaven. Maar dan moet je wel met echte argumenten afkomen.

En nog steeds: ik ga niet te veel uit te doeken doen om anderen niet in discrediet te brengen maar ooit ben ik gevraagd om in een reclamefilmpje een allochtoon uit te beelden. Hoe integer ik ook wil zijn en reclame haat, daar wou ik best aan meewerken. Tot ik las dat ik de clichéallochtoon moest spelen waarop er tussen mij en de bedenker een polemiek ontstond die eigenlijk niemand zou willen lezen. Hoezeer ik ook reclame haat, ik zie mij best nog voor een reclamebureau werken. Creatief bezig zijn enzo. Maar bewust negatieve clichés in stand blijven houden? Ho maar. Begrijp me niet verkeerd: ik hou van de relnicht, de nigg* from tha hood, de nerdy brainiac Asian. Maar dan als stockfiguren, in een soort commedia dell' arte. En ook als een van de vele schakeringen binnen hun culturele/etnische groep. Net iets wat reclame en hypes ons niet voorhouden en ons zelfs beletten te doen inzien. 

Laat ik het er met mijn gefulmineer op houden dat ik van kindsaf het belangrijk heb gevonden dat mensen bewust kunnen nadenken over de keuzes die ze maken en dat dit waarschijnlijk de reden is waarom ik zo'n overdreven hekel heb aan en extragevoelig ben voor opdringerige reclame: de overpubliciteit van bepaalde producten, zenders, beroemdheden en dies meer. Dit terwijl ik zo hard van Andy Warhol ( en dus ook bijgevolge pop culture) hou. Oh yeah, ik hou van van het democratische van pop culture (kunst voor een groot publiek) zolang het maar niet door je strot wordt geramd en iets is wat iedereen moet volgen.      

(Blondie, een van de groepen die werd gepromoot door Andy Warhole, ironically gepromoot op YT door een groep die ik niet ken)

thank you, Rolling Stone! top 50 hiphop

Rolling Stone, het muziekblad waar ik graag al eens tegen schop, kwam buiten met een lijstje van de invloedrijkste 50 hiphopsongs. En weetje, Grandmaster Flash stond op nummer 1. Vorige zondag schreef ik nog in een verhitte internetdiscussie dat Grandmaster Flash en Erik B & Rakim mijn favoriete hiphopmensen zijn en dan zie je daar Flash staan, en op nummer 1 dan nog wel. En Eric B & Rakim vervolmaken zo maar effe de top 10. Zomaar effe geweldig van Rolling Stone dat ze hun huiswerk zorgvuldig hebben gemaakt.
Ik hou van Hiphop en het onderwerp ligt bij me nogal redelijk gevoelig. Hiphop is immers meer dan alleen maar muziek: het gaf de zwarte bevolking in Amerika een stem, een eigen cultuur, een eigen kunst, meer nog dan voorgaande 'zwarte' muziekstromingen. Ik vind Hiphop zo ontzettend belangrijk samen met al die artiesten die hiphop serieus genoeg namen dat ze er iets wondermoois van wilden maken. Leuk dat Rolling Stone het genre ook es serieus wil nemen!



De volledige top 50:

1. The Message - Grandmaster Flash and the Furious Five
2. Rapper's Delight - Sugarhill Gang
3. Planet Rock - Afrika Bambaataa and the Soul Sonic Force
4. Sucker MC's - Run-DMC
5. Mind Playing Tricks on Me - Geto Boys
6. Nuthin' But a 'G' Thang - Dr. Dre feat. Snoop Doggy Dogg
7. Fight the Power - Public Enemy
8. Juicy - The Notorious B.I.G.
9. Straight Outta Compton - NWA
10. Paid in Full - Eric B. & Rakim
11. CREAM - The Wu-Tang Clan
12. They Reminisce Over You (TROY) - Pete Rock & CL Smooth
13. La Di Da Di - Doug E. Fresh and the Get Fresh Crew
14. Rebel Without a Pause - Public Enemy
15. **** tha Police - NWA
16. Big Pimpin' - Jay-Z feat. UGK
17. Peter Piper - Run-DMC
18. Dear Mama - 2Pac
19. Paul Revere - Beastie Boys
20. In Da Club - 50 Cent
21. Rick the Bells - LL Cool J
22. Strictly Business - EPMD
23. I Know You Got Soul - Eric B. and Rakim
24. It Takes Two - Rob Base and DJ E-Z Rock
25. Ain't No Half Steppin' - Big Daddy Kane
26. Scenario - A Tribe Called Quest
27. Flava in Ya Ear (Remix) - Craig Mack, Rampage, the Notorious B.I.G., LL Cool J, Busta Rhymes
28. Lose Yourself - Eminem
29. Mama Said Knock You Out - LL Cool J
30. Hypnotize - The Notorious B.I.G.
31. NY State of Mind - Nas
32. Jesus Walks - Kanye West
33. 99 Problems - Jay-Z
34. P.S.K. What Does It Mean? - Schoolly D
35. Shook One Pt. II - Mobb Deep
36. Rosa Parks - OutKast
37. It Was a Good Day - Ice Cube
38. Get Ur Freak On - Missy Elliott
39. My Name Is... - Eminem
40. The Breaks - Kurtis Blow
41. California Love - 2Pac & Dr. Dre
42. South Bronx - Boogie Down Productions
43. Top Billin' - Audio Two
44. Me, Myself and I - De La Soul
45. Lost Ones - Lauren Hill
46. Push It - Salt-N-Peppa
47. That's the Joint - Funky 4 + 1
48. The Symphony - Marley Marl
49. Adventures of Grandmaster Flash on the Wheels of Steel - Grandmaster Flash and the Furious Five50. B.O.B. (Bombs Over Baghdad) - OutKast  

    

weet je wat het is: ingehouden woede over mijn Stad

Ik kan me zowaar errug kwaad maken. Nee, heel errug is het niet. Het is meer een soort ergernis waar ik me aan stoor: tautologie!

Ik stoor me zowel aan het linkse als aan het rechtse discours. Wow. En ik ben helemaal niet centrum. Het probleem dat ik heb met rechts: ik ben links, progressief links, dus is het logisch dat ik een probleem heb met rechts. Dat behoeft geen verdere uitleg. Maar, maar, ik heb geen probleem met het hele rechtse spectrum: ik was bijvoorbeeld heel erg voor Verhofstadt als premier en lik nog steeds m'n wonden dat hij niet herverkozen werd. Maar nu met Elio DiRupo in het zadel ben ik aardig tevreden, wat het federale niveau betreft.
Wat het federale ofte Belgische niveau betreft want hier in Antwerpen is het een soepje. De voorbije verkiezingen heb ik strategisch én met eigen overtuiging gestemd. Strategisch én met overtuiging ging ik voor mijn burgemeester, Patrick Janssens, en uit pure overtuiging ook voor Groen. Wànt wat hij met Antwerpen heeft gedaan mag gerust bewierookt worden. Ik denk dat Patrick Janssens globaal genomen een goede, heel erg goede burgemeester voor onze Stad is geweest. Onbegrijpelijk dat hij niet herverkozen werd.

Dus waarom ben ik zo ontevreden met links? Zie voorgaande en ook: ik ben links dus je zou zeggen dat ik al die linkse acties fantastisch zou vinden. Ergens vind ik ze wel leuk, hoor. Natuurlijk. Occupy. Alleen, ik kan me nog een tijd herinneren waarin de media er niet zo'n interesse voor had, er geen sprake was van Occupy, Glazen Huis en men meewarrig keek naar mij die als vrijwilliger ging werken. Nu het in de media komt is iedereen plots zo geëngageerd. Maar beter wel dan niet, daar mag ik eigenlijk niet over klagen. En blijf vooral verder doen. Laat het alsjeblieft geen trend zijn.
En daar vrees ik voor. Alsook het populisme binnen de linkse partijen. Want laten we een kat een kat noemen: in Antwerpen heeft zowel links als rechts veel stemmen verworven door zich aan dat soort praatjesmakerij te wagen. En ik ben ni voor. Da soort geklap.

up to the highest emotion

Wow. Ik geloof dat ik me ergens de voorbije dagen weer priceless heb gedragen. Ooit zei een vriendin tegen me: als jij verliefd bent verlies jij je hoofd. Waar. Het is een feit dat ik dan leef vanuit een oerdrift, nadenken zit er helemaal niet meer bij (terwijl ik eigenlijk best een rationeel persoon ben), ik ditch vrienden zonder ook maar een seconde na te denken, een onredelijke vorm van jaloezie komt naar boven, er komt een Stefanie naar boven die totaal leeft vanuit een buikgevoel. Ik vind het zelf gek allemaal, achteraf.
Wat heb ik dus nu alweer uitgespookt? Ik denk dat ik letterlijk voor de ogen van mister Onbereikbaar heb liggen zweven. Ik weet het niet goed, het gebeurde allemaal in een waas, ik weet niet zo goed waar ik toen mee bezig was. In elk geval moet het best wel ver zijn gegaan met me want hij zat me met open mond aan te staren na mijn zweefpasjes en een andere man vroeg me lachend of het wel goed met me ging. Best wel shocking voor me. Ik weet echt niet wat het was, hoor: ik zag hem, riep zijn naam, begon domme pasjes te doen, keek naar hem op in de veronderstelling dat hij niet meer zou kijken en dan zie je hem naar je liggen staren. En denk je: wat ... wat heb ik gedaan? Verlegen stom verontschuldigend lachje. Pas nu schiet het me binnen dat het een gezweef was. Domme actie: een naam roepen en dan beginnen zweven. In het open-baar. Voor de ogen van die persoon. Dat doet vast niemand me na.

Antwerpse kater

Vandaag heb ik afscheid moeten nemen van mijn burgemeester, Patrick Janssens. En geloof me: dat doet pijn. Door het elan dat hij in de stad bracht werd ik verliefd op deze stad, Antwerpen, de stad waar ik opgroeide, weliswaar veel van hield maar niettemin zo kon inruilen voor een andere stad. Niet zo onder zijn bewind. Antwerpen lééfde op, man, Antwerpen lééfde. Ik wou er nooit meer weg want het werd een boeiende stad waar altijd wel wat gebeurde, die steevast in de lijstjes verscheen van de te ontdekken Europese steden omwille van haar vernieuwende karakter. Daarvoor wil ik mijn burgemeester bedanken.

En aan al die andere linkse progressieve partijen: hoe kan je nu blij zijn met dit resultaat? Als je eigen overwinning ten koste gaat van een goed stadsbestuur en alleen maar ten voordele dient van de NVA? Een goeie oppositie voeren? Pffff, het Vlaams Belang heeft ook jarenlang een goeie oppositie kunnen voeren.


En toegeven, onder de gordel maar daarom niet minder leuk.

  

Rechtzetting Geert Van Istendael

Nou, ik heb een tijdje geleden een giftig berichtje geschreven over Geert Van Istendael. Waarom? Hij schreef nogal raar over Antwerpen en ik ben Antwerps. Niet geboren wel een getogen Antwerpenaar. En Geert Van Istendael belichtte ons allesbehalve positief wat ik niet nam. En schreef een weerblogbericht over hem. Maar ik kom best wel keihard op m'n woorden terug, over hem.
Nog niet zo heel lang geleden, amper een etmaal ofzo, mocht ik hem ontmoeten en hij was de vriendelijkheid zelve. Dus ik kom op m'n woorden terug. Plus: de tekst die hij op ZuiderZinnen voorlas was zo relevant voor ons, Antwerpenaren. Hij had het over de tijd van het Arm Vlaanderen toen we nog naar Wallonië trokken. Die tekst is vooral in Antwerpen heel belangrijk met het oog op de komende verkiezingen. Laten we gewoon een Belgenland blijven. Dankje, Geert.

Solarshop, oh yeah

Nou, er is een leuke nieuwe winkel open gegaan in Antwerpen. Echt, maar echt helemaal nieuw is hij niet aangezien hij ervoor een pop up store was. Maar leuk voor mij en al die andere mensen die soms zo verstrooid/te druk zijn om pop up collecties bij te wonen is hij nu P.E.R.M.A.N.E.N.T. open! Ik was er en lig nu al te dromen van een schitterende tas die ik er zag. Om eerlijk te zijn: eigenlijk twee tassen. En everybody knows I'm kritischer dan goed voor me is. Het concept: aantrekkelijk design in al z'n vormen maar ga gewoon kijken in de Dambruggestraat nummer 48.

(en ik heb het dus zomaar effe over die tas achter de - heb je 'm gezien- nice toog, én de andere tas staat er gewoon naast)

Hey Gay en Heterosex

Ik ben een voorvechtster van GayRights. Je kan me op een paar dingen vastpinnen zoals Manga/Anime, Cava, Appleproducten, Martin Margiela, P-Funk, Prince, Ann DeMeulemeester, snoepjes, Amsterdam, Paris, Antwerpen en dus ook onder meer GayRights. Zelf word ik niet graag vastgepind op een sexualiteit, religie, politieke voorkeur: ik sta open voor alles. Ik ben opgegroeid met een open blik naar iedereen toe en wens dit nog steeds uit te dragen. Vandaar maak ik er een punt van om de Amsterdamse (als ik kan) Gay Pride, de beste en grootste ter wereld, bij te wonen. All together now!

Katie verliefd

Ik ben alweer verliefd. Alwéér. Gisteren zei ik nog: "Ik wil nog es verliefd zijn want 't is lang geleden." En vandaag ben ik dus verliefd. Bij wijze van spreken want het is al langer aan de gang. Op mister Onbereikbaar. Ja, ja, alweer. Na zo'n twintig of meer onbereikbare mannen begin ik het wel door te krijgen: ik val op onbereikbaar. Hebt u donker haar? Check. Hebt u een lief karakter? Check. Kan u geen relatie met mij aangaan? Check. Okay, u bent een goede kandidaat voor mijn onmogelijke liefde. Doorgaans val ik op donkere haren, u weet wel wat ik bedoel want nee, ik ben geen objectofiel. Van al m'n resem onmogelijke liefdes was er maar een blonde tussen (ik sluit dus niks echt uit), Christophe, en al is het ondertussen meer dan 15 jaar geleden, ik kan z'n naam en familienaam nog altijd niet zonder enige gevoelens uitspreken. Want ik blijf onmogelijk verliefd. Ik ben zo trouw, man.
Ditmaal ben ik dus echt verliefd want dat weet je bij mij eigenlijk nooit, ik verwar aantrekkingskracht doorgaans met verliefdheid. En toch ben ik dus geen kleuter. Dan zeg ik: "Ik ben verliefd, liefde op het eerste gezicht." Terwijl het dan gewoon om aantrekkingskracht gaat. Ditmaal ben ik echt verliefd want het is dus ge-groeid, pas na lange tijd voelde ik de eerste prikkel. Het is natuurlijk zielig om erover te vertellen maar ik ga het toch doen, hetzij heel discreet. Want ik heb al flaters begaan waarin de onderwerpen van mijn affectie op deze blog stootten. Doorgaans ben ik iemand die stiekem verliefd is maar daar zo hard in flatert dat het niet bij stiekem blijft. Op zich een ervaring. En beschamend, altijd.
De eerste prikkel kwam dus na lange lange tijd, hij reageerde lachend over zich ontkleden en daar zat ik dan, het helemaal warm te krijgen. En dacht: "Huh? What's happening?" Ik had die jongen ervoor nooit zo bekeken en daar was het dan, dat "Ow, ik krijg het plots warm"-gevoel "Toch maar even goed letten op wat hij zegt." En er ook maar even bijvertellen (niet tegen hem natuurlijk) dat àls ik het warm krijg van een jongen, dan is er werkelijk iets. Ooit heb ik de woorden "Is het hier zo warm of ben ik dat?" geuit om dan direct erna: 'Aï, wat heb ik nu weer gezegd?' te denken 'Ik ga me even schamen'.
Maar dat gevoel ging zo over. En het kwam weer op toen hij iets zei over mij appreciëren. Wow. Stond ik er weer, het weer warm te krijgen. Maar ditmaal was er geen "Huh? What's happening?" meer een "Aah.", flauw zuchtje. Toen had ik wel ongeveer door dat er iets meer aan de hand was. En ik denk anderen zelfs nog meer dan ik. De manier waarop ik een keer met hem stond te lachen wekte de jaloerse blik op van een kerel die mij dan weer ziet staan. Zo van "Ik weet het wel en etaleer het niet zo overdreven." Toen vond ik het stom want ik dacht dat die kerel fout zat, dit is niet meer dan vriendschappelijk, weet je. Ik wist het duidelijk niet.
 Wat later kwamen er foto's waar ik best wel opvallend veel aandacht aan schonk, andere foto's negeerde ik straal maar die foto's, die foto's. Vond ik zelf best ook raar, maar stelde me er geen vragen bij, daarna een vrijpostig gesprek met hem waar ik net iets te veel van genoot en een paar openhartige gesprekken waar ik me helemaal in wentelde. Maar nee, hoor, zelf had ik het totaal niet in de gaten. Althans, na een tijd kwam ik voorzichtig tot het inzicht dat ik wel een boon had voor die kerel. Zo van, ik vind hem leuk en ik heb een zwak voor hem maar verliefdheid, nee, hoor. Daar moet ik toch even om lachen. En had er dus verder ook geen probleem mee om m'n boon ook kenbaar te maken, luidop. Ik schaamde me nergens voor want 't is maar een boon. Toch stond ik daar niet zoveel later als een giechelende tienermeid nerveus naast hem te lachen, zichtbaar totaal nerveus te wezen. Andere mensen keken wel raar op: "Wat heeft zij nu?" want doorgaans ben ik het groot lawijt. En nu zag je me daar zichtbaar verlegen te wezen. Toen wist ik het. Ik. Ben. Verliefd.
Maar hij heeft dus een relatie, ja. De bond van boze bedrogen meiden hoeven niet boos op me te wezen want alhoewel ik bij sommige mensen bekend sta als de Angelina Jolie van Antwerpen (false! Completely false! Verder niks tegen haar, ik behoor tot de fanclub van Angelina Jolie) ga ik geen vriendjes liggen verleiden. Bedriegen vind ik zelf echt zo verwerpelijk dus ik ga geen andere mensen er tot toe aanzetten. Wees gerust, uw relatie is veilig als ik op uw vriend val, verder dan wat gegiechel komt het niet van mijn kant. En ja, ik heb jongens afgewezen die van zin waren te bedriegen en hen weer linea recta naar hun vriendin gestuurd. Dat is iets waar ik zelfs niet over moet na-denken, dat doe ik gewoon. Want ja, hij moet wel onbereikbaar zijn.
Maar dus weer onmogelijk verliefd. De zoveelste op m'n lijstje. Hij geeft me gewoon een leuk speciaal gevoel. Als ik met hem praat dan heb ik het gevoel dat ik helemaal in hem opga, het voelt gewoon zo ontzettend warm aan. Ik voel me ook zo geborgen bij hem: dan sta ik daar nerveus te giechelen voor hem "Ja..euhm...ja...euhm.", krijg rare blikken van de anderen die het stilaan door beginnen te krijgen, en dan kijkt hij er zo rustig en lachend op toe, zo van "Da's allemaal goed, hoor, meisje." Dat vind ik echt zàààlig. De vraag of hij het weet. Geen idee. Ik vrees van wel. Maar hij negeert het gewoon, wat ik best goed vind want ik reageer exactly hetzelfde als ik voor zo'n situatie sta. Het gewoon negeren dat de ander iets meer voelt. Gewoon blijven doen alsof er geen vuiltje aan de lucht is want als je erop reageert of er te veel bij stilstaat wordt het awkward. Net wat je niet wil. En zo laat je de ander toe om ook gewoon te blijven doen en zich niet awkward te voelen met zijn onmogelijke liefde. Hey, hey, er is over nagedacht.
Ik denk dat hij het weet, het keihard negeert en ik heb nog maar een keer uit z'n rol zien vallen. Het was na zo'n moment dat ik hem onbewust (weet je, ik ga het niet bewust doen) met veel bombarie stond te spiegelen en hij er zichtbaar van schrok. Maar hij weet, anders dan ik, heel snel zijn cool weer te vinden, anders dan ik want ik zit dan te puffen en te zuchten en zenuwachtig te doen. Ik heb, om even tussendoor wat te zeggen, gemerkt dat ik nooit rustig kan reageren op een leuke jongen. Dan zie je mij met de breedste glimlach die je bij mij ooit hebt gezien en zeg ik kinderachtige zaken als: "Leuke jongen op half 12." en dan speel ik het klaar dat iedereen opvallend onopvallend naar hem gaat liggen kijken, ik als aanvoerder van het bakvissenteam, en sta er ondanks voorgaande toch versteld van dat die jongen het na wat vijven en zessen en wat onsubtiele subtiele blikken het in de gaten heeft. Ik ben een kei in opvallend onopvallend doen. Dat dus tussendoor. Of niet echt want bij de onmogelijke liefde is ook al een heel arsenaal van opvallende onopvallende acties bovengehaald, ik heb mensen die net als ik, kampioen zijn in het opvallend onopvallend doen die me daarbij helpen. Ken je dat, plots midden in een zin strategisch zwijgen en dan doen alsof je beiden geconcentreerd met andere zaken bezig bent? Done. Opvallender onopvallend kan haast niet, dat is de actie der acties. And we did it.
Op mijn onmogelijke liefde reageer ik niet met de breedste glimlach, eerder met een overdreven volgzaam gedrag want alles is goed wat hij zegt. "Wil je dat?" "Jaja." "Vind je dit goed?" "Jaja." "Appels, bananen en koffieperen?""Jaja." "Appels, bananen en koffieperen, Katie?" "Jaja ... Huh, wat zei je?"Maar er humor over hebben, doe ik wel. Ik lach me krom met anderen over het hoge soapgehalte van de belevenissen. "Net een Bouquetreeks.""Maar ik speel geen hoofdrol." "Nee, jij bent een nevenpersonage." We liggen krom. Maar dat gebeurt niet altijd want ik heb anderen al vreemd zien opkijken als ik weer bezig ben met het hyperfocussen op hem. In het slechtste geval zijn ze ronduit geïrriteerd omdat ik het dan nalaat andermans' aanwezigheid te erkennen. Dat is niet grof, dat heet gewoon verliefd zijn. En ik denk dat ik een pluim verdien want ik geloof dat ik het ditmaal zo discreet heb beschreven heb dat hij het nooit door zou hebben dat het over hem gaat. Het kan elke lieve donkerharige jongen zijn die in een relatie zit. Ja, het zou zelfs u kunnen zijn die op Jamaïca woont. U reageert vast wel es met humor over zaken als zich ontkleden, waarbij u mij dus die eerste prikkel van warmte gaf.

Mijn Antwerpen

't Stad is 't Stad.
Ik heb iets met Antwerpen: ik ben er opgegroeid: geboren in Rwanda en opgegroeid in Antwerpen. Mijn omgeving waar ik vandaan kom is so Antwerps maar ik zeg altijd tegen niet-Antwerpenaren dat ik een brave Antwerpse ben. Is ook zo. Maar in een onbewaakt moment vloek ik als een dokwerker.

Reality celebrity

Hi you guys,

I got it all. I'm pretty, my family is so famous all around the world and money is so not an issue for me, uhm yeah,  this is an Birkin bag. I have ten of them at my place, in Kensington Palace Garden, you know, in London, But I'm looking for a friend, people are so jealous of me, because I'm pretty and rich and famous and stuff. Hello, I'm just a normal girl besides all that. And yes, I have friends but they ain't worth shit.
I made a sex tape. When it leaked I said to the press that I was embarrassed while actually I was fully responsable: it was my idea. And I did that because I wanted to be famous. Famous for me, not because of my very famous family. Did you know that the second marriage of my grandfather's fifth marriages was to a very famous actress? Yes, he did. We're so Hollywood royalty. But I wanna be famous for me because I'm so talented. And so smart. People think I'm stupid but that's just an act. I have to be smart because I'm a bussines women: Gilea the fragrance, Gilea the clothing line, Gilea the make up. Gilea. Oops, did I just said my name out loud? Anyway I'm a smart bussineswomen.
People think I'm just lying at the beach getting a tan while actually I'm in New York to work very hard. I have to practice my signature, you know.
One day, Barbara Walters, you know, that journalist woman interviewed me and kinda insulted me by saying I have no talent. Hello. I served her right by saying I'm so talented because every day I have to be me. I'm so tired of those haters saying I have no talent while I nailed my signature on all those clothing lines I don't even know. I'm a reality star and a very good actress because sometimes I talk with a baby voice.

Okay, you guys just watch my show because this time I'm not gonna act. It's so gonna be me. Don't watch those others chicks who are saying that while actually I was in a hollywood studio with hem, yes, you, Cindy Prior, Vicky Counedor, Mina Igeonda, Carla Tibetonda. You're fake and you're show was fake. At least I am that smart to have a fake dubble d breast. Uhm, just kidding. My very big breasts are real.

  

Toots is negentig

I'm so liking this post:

Toots Thielemans is vandaag 90 jaar geworden: Happy Birthday Toots! From me and all your jazzloving fans. En ook van diegenen die niet van jazz houden. Goeie verjaardag, man.

morosky dabrowski

In die weken waarin ik geen tijd had om te bloggen ben ik hen wel tegen gekomen: de inspirerende mensen. Hun woorden, hun invloed: I suck it up en probeer hun voorbeeld te volgen, of tenminste: er goed over na te denken. Inspirerende mensen zijn voor mij: wijze mensen. Mensen die ondanks alles en iedereen de vriendelijkheid zelve blijven, overal een constructieve les uit trekken en je tegemoet komen met een smile van: "Welke interessante dingen ga jij mij nu vertellen?" Uplifting people dus, ze hebben de gave om je beter te doen voelen over jezelf en hierdoor het beste uit je te halen. Dat zijn voor mij inspirerende mensen. Een beetje Buddhamensen.

Ik geloof sterk in de persoonlijkheidstheorie van Dabrowski die over 5 menselijke niveaus gaat: niveau 4 en 5 noem ik 'de inspirerende mensen'.

kort: de emotionele evolutie verloopt van niveau 1, de egoïstische fase, naar niveau 5, het altruïsme en om tot niveau 5 te komen moet je de andere niveaus doorlopen, dat is gewoon zo. Maar de meeste mensen raken niet verder dan 1 en 2. Ja, zelfs niveau 1. Op het laagste niveau is men blij om een gewin waarin men anderen heeft gemanipuleerd, op het hoogste ondervind je vreugde door anderen te helpen. Van egoïsme naar altruïsme. 

1: egocentrisme overheerst. Er is geen zelfreflectie en geen eigen verantwoordelijkheid als het fout loopt. Innerlijk conflict is onbestaande of wordt als hinderlijk en ongewenst ervaren. Er is dus enkel conflict met anderen. Geen of weinig vermogen tot empathie.

2: hier treden er wel innerlijke conflicten op die zich uiten in psychosomatische klachten, humeurschommelingen enz., maar geven nog geen aanleiding tot een eigen normen-en waardensysteem.

Als je dan eenmaal in fase 3 zit, kan je niet meer terug naar 2 of 1.

3: veel innerlijke conflicten die nu wel aanleiding geven tot een emotioneel groeien en het opbouwen van een eigen normen-en waardensysteem die los staat van wat de goegemeente vindt. Men streeft ernaar een 'beter' mens te worden en hierdoor zijn er intense morele conflicten tussen 'hoe ik ben' en 'hoe ik kan en wil zijn'. Cruciale periode voor een positieve persoonlijkheidstransformatie.

En dan nu de voor mij inspirerende mensen uit fase 4 en 5:

4: de persoonlijkheidsontwikkeling via innerlijk conflict wordt nu bewust gestuurd, het autonoom normen- en waardensysteem wordt beter afgelijnd en het individuele persoonlijkheidsideaal wordt duidelijker en meer bereikbaar. Men wordt rustiger en er is een sterke toename in het vermogen tot empathie. Het individu vertoont een sterk verantwoordelijkheidsgevoel, authenticiteit, zelfbewustzijn, autonomie in praten en handelen en zelfreflectie.

Mensen uit fase 4 kom je zélden tegen. En als je hen ziet besef je wel - athans dat doe ik toch - dat ze veel verder staan dan jij.      

5: nog nooit tegengekomen ofzo. Innerlijk conflict is verdwenen omdat het individuele persoonlijkheidsideaal bereikt is (wie ik kan en wil zijn). Denken en voelen zijn in harmonie, altruïsme en empathie zijn prominent aanwezig.

De meerderheid hangt volgens Dabrowski voor het leven op niveau 1, anderen stoten door naar 2 maar blijven daar hangen. Een minderheid gaat door naar 3 en bereikt misschien niveau 4. Niveau 5 is voor enkelingen, de Ghandi's. 

Ik kan best voor mezelf en tegen mezelf zeggen dat ik op niveau 3 zit, waar samen met niveau 2 de meeste innerlijke strijd is. Niveau 1 kan ik me zelfs niet eens meer herinneren, al is het wel een uiterst 'makkelijk' niveau: je hoeft jezelf niet in vraag te stellen omdat je dat gewoon niet doet. Het vergt ook minder denkwerk: niet over anderen, niet over jezelf. En je voelt je minder snel schuldig. Makkelijk allemaal. Niveau 2 kan ik me maar al te goed herinneren: daar zat ik van m'n negende tot m'n 18e echt in vastgeroest en tot halverwege twintiger kwamen er dan de overgangsjaren naar niveau 3. Niveau 2 is niet bijzonder leuk, echt niet. Op dat niveau worstel je immers het meest met jezelf zonder dat je er individueel 'rijker' van wordt. 

Niveau 3 is de fase waar ik me nu in bevind en toegeven, ik vind het ook niet altijd even makkelijk. Maar ik ben dankbaar om die innerlijke conflicten die ik heb omdat ze me meer vertellen over mezelf en ondanks het feit dat ik anderen soms de grond in wil stampen als ze me slecht behandelen kies ik meestal voor de meest empathische weg. Maar ik vind het niet altijd even makkelijk: als ze je het gras onder je schoenen maaien wat doe je dan? Moet ik altijd vriendelijk blijven ook al 'verdient' die persoon dat niet? Ik vind het heus niet altijd makkelijk. Ook de communicatie met anderen loopt wel es stroever omdat ik hun handelen (weinig empathisch handelen) niet begrijp. M'n individuele normen- en waardensysteem weet ik ondertussen wel, daar heb ik lang genoeg over nagedacht. Alleen het handelen naar, daar moet ik wel es voor wakker geschud worden.

Wat is m'n eigen normen- en waardensysteem? Ik vind het voornamelijk belangrijk om mensen op een respectvolle manier te benaderen en mijn steentje bij te dragen aan 'een betere atmosfeer'. Ik wil dat iedereen zich oké voelt, zich goed voelt over zichzelf en durft zichzelf te zijn zonder dat anderen daar hinder van ondervinden. Dat is mijn motief, mijn drijfveer in heel veel dingen die ik doe. De tweede 'draad' is mijn doorgedreven en soms overdreven rechtvaardigheidsgevoel en de derde: ik wil niemand veroordelen. Ik ben heel open minded, op het absurde af. Zolang je anderen maar geen kwaad berokkent, wil ik er begrip voor opbrengen en wie zonder zonde is gooi de eerste steen enzo. Dat zijn mijn individuele normen en waarden en ik probeer er naar te handelen, wat me niet altijd lukt. Want ik weet best dat de wereld en mijn impulsen heel anders zijn en dat kan aanleiding geven tot een (innerlijk) conflict.  

Ik weet ook niet waarom niet iedereen de drang heeft om een 'beter' mens te worden (en bij beter bedoel ik niet iets dat je van buitenaf voorgeschreven krijgt). Misschien is het wel dezelfde vraag waarom de ene topsporter wil worden en de ander niet. Dat is echt helemaal hetzelfde.
Volgens Dabrowski staan de laatste 3 niveaus open voor zij die:
- een grote honger naar kennis en wijsheid hebben en zeer nieuwsgierig zijn
- een enorm beeldend vermogen hebben, denken in beelden, een groot voorstellingsvermogen hebben
- intense gevoelens kennen, ook intens kunnen meeleven met anderen
Naast aanleg spelen sociale omgeving en innerlijke motivatie een rol om zich hierin verder te ontwikkelen. Het is dus een talent.
   

I pity the fool

Ja, ik heb lang niet geschreven. Ik had namelijk geen tijd. Nu ik weer tijd heb, ga ik weer bloggen.

Ouder worden. Pfff. Het is een beetje dubbel: enerzijds vervloek je de lichamelijke veranderingen (mijn lijf verandert, ik word dikker) maar anderzijds zou je niet meer zo piepjong willen zijn want hoe ouder je wordt hoe beter je in je vel zit. Ik ben lang de onzekerheid en negativiteit zelve geweest. Gaandeweg ebt dat weg. Je kan sneller voorbij de bullshit heen wandelen en je trekt je alsmaar minder aan van wat anderen over je zeggen en denken. Dat beweert men althans en ja hoor, dat klopt. Ik heb meer dan een decennia lang een zware training gehad, weet je. Ik praat er niet zo makkelijk over, feit is wel dat sinds m'n studentenjaren ik altijd weer op mensen stoot die het nodig vinden om leugens over me te verspreiden. Over dingen die ik nooit gezegd of gedaan heb, maar mij wel een asociale crazy b*tch doen lijken. Het is niet leuk, ik zal nooit beweren dat het leuk is, alleen het doet me nu niet meer zoveel. Als je anderen op een laffe manier neerhaalt zegt dat meer over jezelf dan over die anderen, weet ik ondertussen.
Ik ben al van allerlei beschuldigd geweest, zware beschuldigingen zelfs. Een greepje: een slecht karakter te hebben, achter andermans' vriendjes te zitten, een SOA te hebben verspreid, allerhande verslavingen en eetstoornissen,..., tot prostitutie toe. Al die dingen werden gewoon rondverteld. Laster en eerroof. Ik ben vrij preuts, volgens heel wat verhalen allesbehalve dus je kan al raden dat ze zovééél over me zeggen. De waarheid kan niet verder liggen.
Eigenlijk moet ik medelijden hebben met al die mensen. Wat zielig voor ze.

    

mijn lievelingslijstje

Een dikke twee jaar geleden las ik op iemands blog een lijstje van dingen waar zij, het gaat om een zij, van houdt. Vond ik leuk dus ik waag me er ook effe aan. In categorieën want ik ben een geek, you should know that.

Fanatiek:

10+: Johnny Depp (al sinds 19 jaren still going strong, reken maar uit ik ben nu 32), Andy Warhol (het begon met Pop Art en daar was Andy Warhol toen ik 19 werd), parfum (ik ben niet obsessed maar draag het al zo'n minstens veertien jaar lang da-ge-lijks. I don't trust my lijfgeur), Funk ( zo'n jaartjes of 11 jaren), P-Funk: Parliament/Funkadelic (al 11 jaar a big yeah. Ain't no party like a p-funk party when there is a party), Prince (11 jaar, P Control is like Prince Control), zwart (10 jaar: is geen bevlieging)

5+: Brazilië (zo'n acht jaren lang, het begon met Bossa Nova en het werd Brazilië), leder/leer (zo'n acht jaar geleden deed ik m'n eerst leeraankoop. Multiples followed), computers (kocht zeven jaar geleden m'n eerste internetcomputer. Stick to that plan), Martin Margiela (ik bedoel dan de kledij van Martin Margiela, zo'n zes of vijf jaren lang in de Margiela)

nog: moment of now: Mac en Apple tot uitbreiding ( computergeek macgeek die ook met een pc kan werken. With me it's fun!), vingerloze handschoenen: (paar maanden en toch vernoemen want ik draag ùt sinds januari of februari. Like everyday)

Gewoon echt lekker buitensporig heel veel houden van:

20+: Michael Jackson (al 29 jaar fzo, mijn eerste idool), Madonna (25 jaar, mijn eerste vrouwelijke idool dus. Dress you with Madonna), Marilyn Monroe (jeugdliefde en nog still. I expressed my love for her on this blog), Kylie Minogue (21 jaar, especially for her if you know what I mean. It's a song)

10+: Björk (almost love at first sight zo'n 19 jaar geleden), Brigitte Bardot (ashamed to admit but I do. This is not about politics), Strips (al 16 jaar en waarschijnlijk so much langer: geek all the way), Ann DeMeulemeester (ik hou al zolang van haar dat het ongeveer zo'n 16 jaar is), Rare Grooves Disco ( ahum, 11 jaar dus. Rare is weird in dutch. It definitely isn't), Hazenrug (jahaa, ik doe dus al 11 jaar met zo'n lievelingshapje), klassiekers ( 10 jaar: klassiekers blijven ook al zijn ze weg en dat soort geweldige dingen), Kate Moss (ze knipte haar haren kort and there she was for me, sinds zo'n 10 jaren geleden werd ik fan)

5+: Stanley Kubrick (9 jaar: keuzevak filmvak deed me tot dit inzicht komen. Ow yeah!), Parijs (zo'n acht jaar geleden begon het Parijsgevoel. Ik zeg altijd: "In Parijs heb je àlles."), Daft Punk (ze bestaan al langer en ik kwam daarna ofzo. Acht of zeven jaar zo'n fan), Angelina Jolie ( zo'n zeven jaar is zij het voor mij)

nog: moment of now: Manga/Anime ( zo'n drie of vier jaar geleden werd ik betoverd door Japanse tekeningen. Tekeningen uit Japan, met tekst), K-Pop (Koreaanse popmuziek. Bijna twee jaar, bijna twee jàren hou ik van het bijna Platoonse idee van popmuziek!)

laten we het gezellig houden met het Booncomité

Een ex-Vlaams Belanger, ex-Voorposter, ex-NSV'er en voormalige Boonpisser (jawel) zit nu in het beschermcomité van Louis Paul Boon. Kan het nog belachelijker? Boon is van alle Vlamingen mijn favoriete schrijver, sorry, dat is gewoon zo. Hem bezoedelen is SO. NOT. DONE. En Karim, de ex-VB'er heeft dat allemaal gedaan en didn't even care. En de samensteller van het beschermcomité blijkbaar ook niet want die Karim zit er nu wel in. Boon was anti-oorlog: hij voerde oorlog tegen oorlog in 'Mijn Kleine Oorlog', promoraal: schop de mensen een geweten, weet je wel en trok ten strijde tegen onrecht en sociale misstanden: een groot deel van z'n oeuvre. Daarnaast was hij ook professionele viespeuk maar daar gaat het nu niet over. Het punt is dat een ex-VB'er die zetelt in het Booncomité, een ex-VB'er met de reputatie van Karim Van Overmeire, gewoon een contradictio in terminis is. Quot erat demonstrandum. Calcitrate commissioni consciensiam. Zoals we altijd in het Latijn zeggen.

pissed om een kapotte horloge

Ik ben niet iemand die zich snel snel dingen gaat afschaffen. Ik koop voor de eeuwigheid ofzo. Ik ben geen trendy shopper, ik koop tijdloze dingen die dan wat meer kosten maar wel keilang meegaan. Da's 't idee. En als ik me dan iets aanschaf dat in no time whatsoever kapot gaat ben ik redelijk pissed. Ik heb het ze niet te geven, ik schijt* geen geld, ben redelijk 'consumptiebewust' of hoe het ook mag noemen, dus elke aanschaf is weloverwogen. Vorige week kocht ik retedure handschoenen zonder vingers, lees als accesoires, maar wel met een garantie tot in de eeuwigheid. Ik koop niet zomaar zomaar iets.

Twee jaar en zes maanden geleden kocht ik me een Swiss Railway Watch, ik heb er zellufs over geblogd, en nu is hij stuk. Hij is al stuk. En ik kan er niet om lachen. Er is een garantie van twee jaar en die komt dus welgeteld een half jaar te kort. Ik kan er echt niet om lachen. Ik ben zo iemand die heel voorzichtig is met haar watch: hij is waterproof maar denk maar niet dat ik hem onder de douche neem ofzo. Ik koesterde mijn horloge, en nu is hij stuk. Na amper de garantietijd verstreken.

Whitney in zeven favoriete songs

Ik was gisteren te hard van slag om gepast te reageren op het overlijden van Whitney Houston. Ik werd wakker met het nieuws en m'n dag was meteen verpest. Werkelijk. Het sloeg in als een bom, onverwachts. Ja, onverwachts. Oké, ik wist dat Whitney met verslavingen kampte, tuurlijk, maar dat ze eraan ten onder zou gaan kwam niet eens bij me op. En dan toch gisteren, dat vreselijke nieuws dat je niet wil lezen.

Vandaag vroeg m'n me naar m'n favoriete nummer van haar: ik heb er twee, of doe maar zeven. Als wijze van Whitney Houston eerbetoon een persoonlijke top zeven van haar.

1. I'm Your Baby Tonight: I'm Your Baby Tonight was de grootste hitsingle van de gelijknamige cd, haar derde album. De song was meteen liefde op het eerste gehoor van me, net als de clip waarin ze good ol' times laat herleven.

2. All At Once: hoe kan het anders, de ballad die van haar the queen of the ballads maakte. De toon was meteen gezet: Whitney zou uitblinken in soulfulle powersongs en haar stem was ongehoord fantastisch. Tot Mariah Carey en Celine Dion opdoken was er maar een nachtegaal die de hitlijsten aanvoerde en dat was Whitney. En dat jarenlang.

3. I'm Every Woman: hieraan herkent men geniale artiesten: als de coverversie bijna of net zo goed, of zelfs beter is dan het origineel. Ik hou van de originele versie van Chaka, ik hou van die van Whitney. Ik beluister beide ongeveer even vaak. For real.

4. I Wanna Dance With Somebody: megahit uit de jaren '80, iconische 80's song: de sound, de clip, echt zo eighties en toch tijdloos. Een perfecte popsong it is.

5. Didn't We Almost Have It All: een song zo mooi dat ik ervan moet huilen. Onderstaande liveversie moet zowat een van de mooiste liveuitvoeringen zijn ooit gehoord, Whitney neemt je in met haar stem. Pakkend.

6. The Greatest Love Of All: alweer zo'n klassieke 80's ballad én prachtige cover. Cover met boodschap.

7. So Emotional: So Emotional is een eighties hit die ik eigenlijk vergeten was tot ik hem op haar greatest hits hoorde. Yeah, yeah! Zo'n keigoeie song die je vergeet en jaren later opnieuw ontdekt.

sien eggers en of het om een broodje aap verhaal gaat

Vanmorgen heftig geschrokken toen er een meid zo maar effe langs haar neus zei: "Ja, en dat verhaal dan van Sien Eggers, die zo racistisch bezig was tegen Véronique en den Herman!" "Wat!?" Ik kende dat verhaal niet. Ik ken natuurlijk wel Sien Eggers, iedereen kent Sien Eggers, en in Antwerpen kennen heel veel mensen Véronique en Herman, hetzij vaag tot heel goed, dus ja, dan schrik je nog harder. "Ge moet maar es op de site van de Gazet van Antwerpen kijken!" wat ik deed, en ook op andere sites want het negatieve nieuws ging verder dan de site van de Gazet van Antwerpen.

Natuurlijk geloof je zoiets niet meteen, je hebt geleerd om kritisch met de media om te gaan en van een actrice als Sien Eggers die niet bang is om zich op nieuwe onbekende risicovolle projecten te storten en heel open lijkt te zijn van geest verwacht je zulke uitspraken niet. En zelfs niet in een beschonken bui aangezien je ook beschonken je politieke mening niet aanpast. Het komt er wat sneller en radicaler uit, dat wel, maar een antiracist zal zich dronken niet van een racistische parlando bedienen, no way.

Om eerlijk te zijn weet ik nog altijd niet wie of wat ik moet geloven. Maar er zijn wel reacties die me enorm tegen de borst stuiten. Om het kort te houden, want deze post kan heel lang worden, zijn er drie reacties waar ik absoluut niet mee akkoord ga: het goedpraten ('ach, ze was dronken': ja, ze was dronken maar zelfs als je dronken bent ga je je als niet-racist niet als een racist opstellen), de doofpot in (nou, hoor. Zo kunnen we meteen alle onrechtvaardigheden maar verzwijgen en blijft het gewoon maar verder gaan. Mensen mogen elkaar keihard racistisch kwetsen. Prima), het ongeloof naar het slachtoffer toe omdat we te maken hebben met Sien Eggers (is totaal onrechtvaardig). Ik vind het nogal vreemd dat mensen zomaar racisme moeten kunnen verdragen en als je er iets van zegt reageer je 'overgevoelig'. Ik zeg er gewoon altijd iets van, ik maak er net een punt van want ik verdraag geen racisme, naar niemand toe.

Ik zal nooit vergeten dat ik als achtjarige op de tram zat en niet rechtstond voor een - wat voor mij toen leek - oudere vrouw. Hoe oud was ze? Nog geen zestig, geloof ik, en ze leek goed te been. Dus ik dacht er niet aan om automatisch recht te staan, ik had haar vast niet eens opgemerkt want ze stond ietwat achter me. Ik was acht, zat in het tweede studiejaar en plots hoorde ik achter me ouwehoerenkletspraat over 'teruggaan naar eigen land' en dat 'ze daar nog in de bomen klimmen' enzo. Ik had meteen door dat het over mij ging en in m'n ogen brandden de tranen van de woede maar ik dierf niks te zeggen. Ik voelde me vernederd, tot op het bot vernederd door hun vergelijking met apen (doet sowieso altijd pijn). En nu denk ik: hoe kunnen ze? Tegen een kind.

Maar het kan ook anders: eveneens in het tweede studiejaar zat er een meisje bij me in de klas dat me eenmaal uitmaakte om m'n huidskleur. Nu zat ik op een school waarin dat totaal niet getolereerd werd. En dat wist ik, en dat moest ze voelen. Tegen m'n principes in - over racisme ga ik niet zwijgen, nee - ging ik klikken en kreeg meteen de hele klas over me omdat het meisje straf moest schrijven. Tot ik hen de reden vertelde en iedereen me bijstond want 'aan racisme hebben we een hekel.' Puik. En reageerde iedereen maar zo.

Verder ga ik geen oordeel vellen over Sien Eggers omdat ik er helemaal niets over weet. Alleen heb ik wel vele voorspelbare reacties gelezen op allerhande sites.

men dancing sexy

In het algemeen zijn het altijd de vrouwen die sexy danspasjes liggen te doen, dat JLo sensual moves heeft zal niemand ontkennen. Maar wie zijn haar mannelijke tegenhangers? Wel, een leuk greepje, bewust of onbewust sexy:

Robert Downy Jr. barstte in een spontaan dansje uit tijdens de break. Wij keken ernaar en downloadden massaal.

Als Prince beweegt is het sexy. Hij hoeft gewoon maar te stapen en dan is het al sexy.

Nja, ik dacht altijd dat Prince de meest sensuele danser is. Tot ik deze Taemin zijn ding zag doen. Wow!

move like the Stones

Iets waar ik niet zo opvallend mee naar buitenkom is dat ik een Rolling Stone fan ben. Mensen associëren mij met Prince, P-Funk, Stevie Wonder, Michael Jackson , funk, soul en disco en da's allemaal wel waar maar d'r is ook een grote plek voor The Stones. De legendarische Stones. Op m'n vijftiende zag ik hen live, op m'n vijftiende liep ik rond met Mick Jaggers legendarische lippen rond m'n hals en vijftien jaar later opnieuw, maar dan in badge vorm. Ik ben hen trouw gebleven zoals dat noemt.

The Beatles of The Stones is natuurlijk de eeuwige discussie. Stones fans grooven en Beatles fans zijn dan weer muzikaler, zo luidt het cliché. Ikzelf hield eerst onwaarschijnlijk veel van The Beatles voor ik The Stones leerde kennen, veel van hun nummers kan ik nog meezingen. Op een trip door Nederland hoorde ik The Ballad of John and Yoko en kon het niet laten het heerlijke refrein mee te zingen. The Beatles zijn niet echt onbekenden voor me. En ik vind hen nog steeds zo ontzettend goed.

Maar van The Stones krijg ik gewoon een kick, net zoals Funk me een kick bezorgt. Een rush en meeshaken. Eigenlijk gaat het best wel verder dan enkel hun songs: de hele entourage rond Mick en de zijnen fascineren me gewoon. Het is een feit dat ik over drie 'scenes' kan blijven lezen en herlezen: Gainsbourg, Warhol en The Stones. En Warhol en The Stones komen dan nog es samen in Studio 54. Oh yeah!

Dus The Stones, da's iets speciaals voor me en ben een tijdlang bijna verslaafd aan hen geweest, vooral aan de songs uit hun jaren '60 en '70-periode. I tell you love, sister, it's just a kiss away.

Under My Thumb

Let's Spend the Night Together

Gimme Shelter: mijn absolute favoriete Rolling Stone song en een van m'n favoriete songs tout court!

groupon, uit eten met groupon

Gister gaan eten met Groupon: oh no! Ik ben niet iemand die de kleine lettertjes leest. Misschien moet ik dat wel es doen. Anyways: ik maak antireclame voor Groupon want al hun don'ts en nots staan in de kleine lettertjes die ik niet lees.

'k Had gisteren een verjaardag te vieren en had toevallig een bon gekregen ter waarde van zomaar effe 60 euro! En we waren met 9 man. 9 man! Bovenop die bon die ik en een vriendin gebruikten gooiden we zomaar elks 20 euro voor de drank en dan kregen we nòg te maken met kweeniwa kleine lettertjes van Groupon, ik ken ze nog steeds niet. Maar ze waren genoeg om me een afkeer van hen te geven.

We hebben niks er bovenop nog extra betaald: I don't deal with bullshit. Just. Don't. Ik word dan agressief of emotioneel, beide reacties wil je niet zien. En 'k ben best kwaad op Groupon wegens hun antitransparantie. Geef gewoon alles in grotere letters en als mensen ervan afzien. Tja. Kleine lettertjes zijn een beetje geniepig.

Ik weet nog steeds niet wàt het probleem is en hoef het niet te weten. Was het dat restaurant of Groupon? Don't care. Ik heb nog twee niet Groupon bonnen, of nee drie, voor Bizzie Lizzie. Die zijn tenminste DUIDELIJK.

kids from the eighties

Zonet las ik dat de Iron Lady in première ging, een film over Margaret Thatcher met in de hoofdrol Meryl Streep. Bij het lezen van zulk nieuws denk ik man, wat zag er de wereld er toch anders uit in de eighties. De wereld uit m'n vroegste kinderjaren:

De wereldleiders waren: Reagan, Mitterand, Thatcher en Gorbatsjov. Als kind was ik niet bezig met politiek maar ik wist niet anders dan dat zij de wereld bestuurden en dat koning Boudewijn de populaire koning der Belgen was. Op een crisis met de abortuswet na dan. Je had de Sovjet Unie, de Koude Oorlog, het communisme was springlevend en men sprak nog van Joegoslavië. Dat waren allemaal dingen die heel normaal waren, Joegoslavië won het Eurovisiesongfestival. Niet lang daarna brak er oorlog uit en viel Joegoslavië uiteen, net als de Sovjet Unie ervoor. En wij, wij moesten voor school een nieuwe atlas kopen omdat de wereld hertekend werd. Landen als Estland en Letland kwamen er namelijk bij. De Sovjet Unie viel uiteen en Duitsland werd herenigd. Oh ja, die muur, de Berlijnse Muur. Die muur was zo'n evidentie als de Chinese Muur ofzo. En ineens werd die afgebroken, de DDR en de Bondsrespubliek samen. Bonn mocht geschrapt worden als hoofdstad. Ja, die nieuwe atlas was echt wel nodig.

In Zuid-Afrika heerste de Apartheid, we hoorden overal protestsongs tegen dat regime, en Mandela zat nog in de gevangenis. Overal spanddoeken met Free Mandela. De spanddoeken kregen gelijk en zijn vrijlating was een triomf.

Ik was kind, totaal niet bezig met de wereldproblematiek, maar hoe klein je ook bent, je voelt de tijdsgeest. En dat was de tijdsgeest van de eighties waarin ik zo kind was. He-Man, Rocky en Free Mandela.

best meme 2011

Eerst effe duidelijk maken wat een meme is: een meme is een viral video, foto, tekst enzoverderzovoort, m.a.w.: een internetfenomeen dat wordt doorgegeven via e-mail, social networks, videokanalen, internetfora, populaire sites enzo. De beste en populairste meme van 2011 is hands down Friday van Rebecca Black. Rebecca Black is een Amerikaanse tiener die de allerslechtste muziekvideo ever op YouTube zou hebben upgeload. Lyrics en muziek zijn zo bad, werkelijk. Hoogte- of zal ik schrijven dieptepunten zijn: Gotta catch my bus, I see my friends. Kicking in the front seat, kicking in the back seat. Gotta make my mind up. Wich seat can I take? And, no kidding, ze gaat ook nog es een paar dagen van de week opnoemen. Maar ach wat, Rebecca is tegenwoordig een popster en celebrity. Check de video. En de parodies.