sien eggers en of het om een broodje aap verhaal gaat

Vanmorgen heftig geschrokken toen er een meid zo maar effe langs haar neus zei: "Ja, en dat verhaal dan van Sien Eggers, die zo racistisch bezig was tegen Véronique en den Herman!" "Wat!?" Ik kende dat verhaal niet. Ik ken natuurlijk wel Sien Eggers, iedereen kent Sien Eggers, en in Antwerpen kennen heel veel mensen Véronique en Herman, hetzij vaag tot heel goed, dus ja, dan schrik je nog harder. "Ge moet maar es op de site van de Gazet van Antwerpen kijken!" wat ik deed, en ook op andere sites want het negatieve nieuws ging verder dan de site van de Gazet van Antwerpen.

Natuurlijk geloof je zoiets niet meteen, je hebt geleerd om kritisch met de media om te gaan en van een actrice als Sien Eggers die niet bang is om zich op nieuwe onbekende risicovolle projecten te storten en heel open lijkt te zijn van geest verwacht je zulke uitspraken niet. En zelfs niet in een beschonken bui aangezien je ook beschonken je politieke mening niet aanpast. Het komt er wat sneller en radicaler uit, dat wel, maar een antiracist zal zich dronken niet van een racistische parlando bedienen, no way.

Om eerlijk te zijn weet ik nog altijd niet wie of wat ik moet geloven. Maar er zijn wel reacties die me enorm tegen de borst stuiten. Om het kort te houden, want deze post kan heel lang worden, zijn er drie reacties waar ik absoluut niet mee akkoord ga: het goedpraten ('ach, ze was dronken': ja, ze was dronken maar zelfs als je dronken bent ga je je als niet-racist niet als een racist opstellen), de doofpot in (nou, hoor. Zo kunnen we meteen alle onrechtvaardigheden maar verzwijgen en blijft het gewoon maar verder gaan. Mensen mogen elkaar keihard racistisch kwetsen. Prima), het ongeloof naar het slachtoffer toe omdat we te maken hebben met Sien Eggers (is totaal onrechtvaardig). Ik vind het nogal vreemd dat mensen zomaar racisme moeten kunnen verdragen en als je er iets van zegt reageer je 'overgevoelig'. Ik zeg er gewoon altijd iets van, ik maak er net een punt van want ik verdraag geen racisme, naar niemand toe.

Ik zal nooit vergeten dat ik als achtjarige op de tram zat en niet rechtstond voor een - wat voor mij toen leek - oudere vrouw. Hoe oud was ze? Nog geen zestig, geloof ik, en ze leek goed te been. Dus ik dacht er niet aan om automatisch recht te staan, ik had haar vast niet eens opgemerkt want ze stond ietwat achter me. Ik was acht, zat in het tweede studiejaar en plots hoorde ik achter me ouwehoerenkletspraat over 'teruggaan naar eigen land' en dat 'ze daar nog in de bomen klimmen' enzo. Ik had meteen door dat het over mij ging en in m'n ogen brandden de tranen van de woede maar ik dierf niks te zeggen. Ik voelde me vernederd, tot op het bot vernederd door hun vergelijking met apen (doet sowieso altijd pijn). En nu denk ik: hoe kunnen ze? Tegen een kind.

Maar het kan ook anders: eveneens in het tweede studiejaar zat er een meisje bij me in de klas dat me eenmaal uitmaakte om m'n huidskleur. Nu zat ik op een school waarin dat totaal niet getolereerd werd. En dat wist ik, en dat moest ze voelen. Tegen m'n principes in - over racisme ga ik niet zwijgen, nee - ging ik klikken en kreeg meteen de hele klas over me omdat het meisje straf moest schrijven. Tot ik hen de reden vertelde en iedereen me bijstond want 'aan racisme hebben we een hekel.' Puik. En reageerde iedereen maar zo.

Verder ga ik geen oordeel vellen over Sien Eggers omdat ik er helemaal niets over weet. Alleen heb ik wel vele voorspelbare reacties gelezen op allerhande sites.