move like the Stones

Iets waar ik niet zo opvallend mee naar buitenkom is dat ik een Rolling Stone fan ben. Mensen associëren mij met Prince, P-Funk, Stevie Wonder, Michael Jackson , funk, soul en disco en da's allemaal wel waar maar d'r is ook een grote plek voor The Stones. De legendarische Stones. Op m'n vijftiende zag ik hen live, op m'n vijftiende liep ik rond met Mick Jaggers legendarische lippen rond m'n hals en vijftien jaar later opnieuw, maar dan in badge vorm. Ik ben hen trouw gebleven zoals dat noemt.

The Beatles of The Stones is natuurlijk de eeuwige discussie. Stones fans grooven en Beatles fans zijn dan weer muzikaler, zo luidt het cliché. Ikzelf hield eerst onwaarschijnlijk veel van The Beatles voor ik The Stones leerde kennen, veel van hun nummers kan ik nog meezingen. Op een trip door Nederland hoorde ik The Ballad of John and Yoko en kon het niet laten het heerlijke refrein mee te zingen. The Beatles zijn niet echt onbekenden voor me. En ik vind hen nog steeds zo ontzettend goed.

Maar van The Stones krijg ik gewoon een kick, net zoals Funk me een kick bezorgt. Een rush en meeshaken. Eigenlijk gaat het best wel verder dan enkel hun songs: de hele entourage rond Mick en de zijnen fascineren me gewoon. Het is een feit dat ik over drie 'scenes' kan blijven lezen en herlezen: Gainsbourg, Warhol en The Stones. En Warhol en The Stones komen dan nog es samen in Studio 54. Oh yeah!

Dus The Stones, da's iets speciaals voor me en ben een tijdlang bijna verslaafd aan hen geweest, vooral aan de songs uit hun jaren '60 en '70-periode. I tell you love, sister, it's just a kiss away.

Under My Thumb

Let's Spend the Night Together

Gimme Shelter: mijn absolute favoriete Rolling Stone song en een van m'n favoriete songs tout court!