Bij deze ga ik es lekker reclame maken: Del Rey, proef van een Antwerpse geneugte!
Toegeven: ik ben een gewoontedier, blame it on my parents. Als je een gezin draaiende wilt houden heb je gewoontes nodig. Denk ik. Op maandag gingen we uit eten in ofwel den Brasseurs of Hungry Henrietta. Ghislaine Nuytten is onlangs gestorven, heel slecht nieuws. Ik zag haar regelmatig in Hungry Henrietta. De Antwerpse modewereld kwam er als vaste klant.
Andere gewoontes: op zaterdag kaas , taart en pralines, een feestmaaltijd met goeie wijn. Als aperitief dronk m’n broer Leffe, m’n vader en ik Pineau de Charentes en m’n moeder Porto. De pralines haalden ik en m’n moeder in Neuhaus of Del Rey. Taart in bovengenoemde Del Rey, Atelier du Gourmand (bestaat niet meer. Mijn favoriet was een Forêt Noir) of Popof. Koekjes in de Wilde Zee, Philip’s Biscuit. Altijd dezelfde winkels. Op zondag reed m’n vader wel es naar Brussel naar Wittamer. Of Dellafaille in Schoten. Dààr heb ik het dus geleerd, de gewoontes.
In mijn Gentse studentenjaren hield ik me vast aan gewoontes, voor de betere bakker naar Bloch. Om opnieuw reclame te maken.
Gewoontes: je mag me gerust verwijten dat ik altijd naar dezelfde restaurants ga, naar dezelfde winkels.
Del Rey, het is een aanrader. Mocht je in de buurt zijn van het Antwerpse station, spring gewoon binnen.
Iedereen weet wel wat een fobie is en iedereen die het werkelijk heeft, wilt er graag vanaf. Dat vermoed ik toch. « Laat mij maar zitten met mijn pleinvrees. Dat past nu gewoon bij me. » Huh? Ik heb misschien de meest kinderachtige fobie van ze allen: nyctofobie: ik ben bang in het donker. Nyctofobie of scotofobie of lygofobie of achluofobie, laten we eerlijk wezen: vooral infantilie.
Ik ben een volwassenen die met een nachtlamp slaapt, en « Doe niet zo flauw. », helpt niet. In Ukkel viel soms de stroom urenlang uit ‘s nachts. Doodsangsten stond ik dan uit, bibberen in bed, ik werd haast gek van angst. Het is niet zomaar iets van: « Tja, ik vind dat eigenlijk niet zo prettig. » Wees maar zeker dat het de real deal is, de pure irrationele angst in z’n zuiverste vorm.
Met z’n twee hoef ik niet bang te zijn want de ander beschermt mij, denk ik dan. Alleen begin ik er niet aan.
Dit soort angst is typisch voor kinderen die - gelukkig voor de meesten - er overheen groeien, bij mij is dat blijkbaar niet gelukt. Vandaar infantilie, infanterie, infantopie. En ik loop ook met een been op de stoep.
Ik wil niet dat men mij gaat nawijzen: « Kijk haar es, bang in het donker zijn op haar 42e! » dus ik begeef me op glad ijs als ik schrijf: er zijn zoveel fobieën, je kunt het zo gek niet bedenken of je vindt wel iemand die er bang voor is. De fobische angst om ooit een fobie te hebben. Zal vast wel bestaan.
Je maakt die verre reizen op je eentje om je te bewijzen, was een van de grofste dingen die men mij ooit zei. De grofste zaken en de mooiste dingen, wees maar zeker dat je dit onthoudt. Je kan er ook voor kiezen om mooie dingen tegen iemand te zeggen in plaats van ongepast grof te wezen. « Je bent het zonnetje in huis. », is het mooiste wat iemand me ooit zei. Ook dat vergeet je niet. Ongepast grof zijn is not my style. Ik benader mensen liever op een positieve manier, word je ook een beter mens van.
Alleen verre reizen maken, je leert jezelf beter kennen en staat achteraf versteld van je moed, je lef. De twee moedigste reizen: op m’n eentje naar Rio de Janeiro toen Brazilië op een land na, Venezuela, het gevaarlijkste land was in Latijns Amerika, en dan met m’n lefgozerkop in een favela gaan. Alleen voor het eerst naar Rwanda gaan, bijna iedereen raadde het me af om alleen te gaan naar m’n geboorteland. Dàt was misschien eigenlijk nog moediger dan Rio.
Ik zou het iedereen aanraden om es een keer alleen een verre reis te maken: het geeft je een enorme boost aan zelfvertrouwen achteraf en ook dus: je leert jezelf beter kennen. Alles achterlaten wat je gewend bent, ondergedompeld worden in een totaal vreemde cultuur zonder houvast. Binnen Europa speel je een thuismatch, da’s anders.
Ik geloof dat voor mij persoonlijk Japan het verste aanvoelde. En dan louter en alleen al om het feit dat de communicatie er vaak mank loopt. Japanners zijn superlief, attent, je zou zo verliefd op hen worden maar je moet je er met hand en tand verstaanbaar maken.
Twee keer had ik een zwak van hier tot in Jacamaca voor twee mannen die het leven op zich laten afkomen. Zo ben ik niet: ik ben eerder iemand die dingen na gaat jagen (haha, lynx, hé). Achterover leunen en zaken op me laten afkomen, ik kan me de dag niet heugen dit ooit gedaan te hebben, ik zou ook niet weten hoe je zoiets doet. Opposites can attract want nét die tegenovergestelde eigenschap vond ik ondermeer fascinerend. M’n droomman die vanàlles vanàlles heeft meegemaakt verbaast er zich op z’n vijftigste over dat hij maar zelden voor iets werkelijk heeft gekozen, the go with the flow. Gaan we naar Japan of naar Tanzania? We zien wel. Wie weet wordt het Taipei.
That’s me: gracieuze lynx. Sinds tweedejaars jonggids (ik zat 10 jaar in de scouts) is dat m’n totem. Totem en voortotem. Pas na jaren ben ik er tevreden mee, toen ik hem kreeg vond ik het best beschamend: als onzekere puber vertellen dat je voortotem gracieus is, tja. Een paar dagen na ik hem kreeg vroeg ik moedig: « Waarom hebben jullie me gracieus gegeven? » Het antwoord: "Allé, Stefanie, alleen al hoe je loopt. » Ach ja, pas jaren later had ik het min of meer begrepen. En ging ik dat ook soms uitspelen, heerlijk om een soort ‘life is like a catwalk’ te doen.
Lynx begreep ik wel meteen. Alhoewel ik me er destijds wel over verbaasde omdat het zo’n asociaal dier is. Maar ook dat klopt in wezen. Ik mag dan zo sociaal lijken, ik ben het helemaal niet. Vandaar ook die verre reizen op m’n eentje. Ik zou mezelf niet echt heimelijk noemen but it’s not like ‘what you see is what you get’, echt niet. Ik merk ook dat velen me verkeerd inschatten, als er me eigenschappen worden toegedicht, klopt het zelden. Enkel op een psychologische assessmentsdag was het er pal op (het waren dan ook professionelen, verbonden aan de VUB). Zelfs in een relatie hou ik een hoop verborgen. Een typische INTP dus (introvert, intuïtief, thinking, perceiving) volgens het Brigg Myers model. Ik geloof dat velen me eerder als een ENFP zouden zien (extravert, intuïtief, feeling, perceiving) maar da’s absolutig verre van de waarheid.
Het grootste schandaal uit de Nederlandse showbizz wordt het genoemd. Ik ken niet alle schandalen uit de showbizz van onze Noorderburen, verre van, maar dat dit is als een bom is ontploft, staat vast. De getuigenissen in de BOOS reportage bleken nog erger te zijn dan menige speculaties voorheen.
Van Marco Borsato schrok ik niet eens. Een van Nederlands populairste zangers reeg de laatste jaren de schandalen aan elkaar. Hij die ooit het beeld had opgehangen van de familieman te zijn, sloeg dat beeld zelf jaren geleden eigenhandig stuk door zijn ontrouw. De bijkomende aantijgingen dat hij ook een minderjarige lastig had gevallen, lekte al voor het TVOH-schandaal. Dus nee, heel hard schrikken werd het dus niet, wél heel heel hard slikken dat het blijkbaar niet om slechts een minderjarige zou gaan. Maar bij hem kregen we al een voorproef.
Jeroen van Rietbergen. Die ken ik dus niet. Naar wat ik lees en heb bekeken, lijkt het me vooral een vies, oversext, zielig mannetje met een probleem. Dickpics versturen. Toe, maar. Wel is hij de enige die het tenminste durft toe te geven. Het pleit hem niet vrij, echt niet, maar dit is toch wel één lichtpuntje. Er is er dan toch een die dit durft toe te geven. Weinig mannen/vrouwen dùrven in dit soort zaken een mea culpa te slaan. Een klein lichtpuntje in een vieze zaak.
Ali B. Ali B. toch. Van hem ben ik waarlijk het meest geschrokken, geshockeerd. In België kennen we Ali B. niet zo. Maar ik dus wel. Alhoewel ik me een tijdlang met Nederhop heb bezig gehouden, ik ken hem van de TV. Zelfs lang, nog voor The Voice, van de TV, de televisie.
De ironie wil dat ik hem net heb leren kennen via BNN, de omroep die dit schandaal aan het grootschalige licht heeft gebracht: Ali B. zat in Ranking The Stars, van BNN.
Vroeger keek ik best veel BNN, het enige wat ik moest doen was me inloggen op de site van BNN. Katja vs. Bridget, Katja vs. De Rest en dus ook Ranking The Stars. Paul De Leeuw als presentator, Katja Schuurman, Georgina Verbaan, Patricia Paay, Patty Brard. Ik smulde ervan, van al hun verhalen, hun geintjes. De catfights met Victoria Koblenko (àls er nu iemand is met een meerwaardigerheidscomplex), de flesjes champagne die hen loslippig maakten. Én de voortreffelijke Leontine Borsato, pràchtige vrouw die altijd zo klassevol bleef. Dat programma kon ik online bingewatchen.
In 2009 ( ik heb het opgezocht) zag ik Ali B. voor het eerst in dat programma en eerlijk, ik vond hem zò leuk. Ik werd helemaal happy van hem. Geen crush maar gewoon iemand van wie ik dacht: toffe gast, écht toffe gast. Hetzelfde had ik bij hem in praatprogramma’s: Ali B. is erbij, het komt wel goed.
Een mens kan zich zo vergissen, Bill Cosby heeft me dit geleerd (gaat nog verder dan Ali B.)
En over John De Mol: zijn werknemers hebben het ondertussen duidelijk gemaakt.
Haast ongezien jong was ik toen m’n fascinatie voor true crime begon: dertien. ‘Helter Skelter’, een boek over de Mansonmoorden, dàt boek haalde ik uit de rekken van de volwassenafdeling in de Antwerpse bib, destijds Lange Nieuwstraat. Met de kaart van m’n moeder weliswaar want ik mocht er nog geen boeken uitlenen. 'Helter Skelter’.
Veel lectuur over true crime kon je destijds niet vinden, films eigenlijk ook niet. En op de speelplaats kon ik er al helemaal niet over praten. Als je het dan toch probeerde, wist je op voorhand dat je een « Waar hou jij je mee bezig??? » te horen zou krijgen. Ik las destijds veel medische encyclopedieën voor mijn plezier, dat was ook een « Huh? Waar hou jij je mee bezig? » voor velen.
En dan kwam het internet tot mij, een bron van snelle informatie. Mijn ‘niche’ zijn vooral de beruchte Amerikaanse serial killers, de beruchte spree killers, thrill killers enzovoort, de beruchte moordzaken uit de V.S. Maar tot halverwege de nillies was het voornamelijk erover lezen.
Dit veranderde iets meer dan tien jaar geleden toen ik Snapped op YouTube ontdekte, een Amerikaanse true crime serie. Een reenactment, acteurs afgewisseld met werkelijke beelden in de rechtbank etc.. Na zo’n episode ging ik me telkens nog meer in die zaken verdiepen. Weten: waarom? Het motief wordt vaak gegeven maar hoe kan dat motief belangrijker zijn dan een mensenleven?
Ook horende bij true crime: ‘Lockup’ is Orange is the New Black´, maar dan in ‘t echt, een documentaireserie over gevangenissen. Het kwam voor Orange.
Anyways, er is een serie met real life ondervragingen.
Een echte slechte film noem ik een die zo slecht is, zo afschuwelijk dat je er zelfs niet eens om kan lachen. Dus niet het ‘zo slecht dat het weer goed wordt’ - genre, Showgirls, Manos the Hands of Fate, The Room, alle Ed Wood films en alle oversadistische Ilsa, She-wolffilms, die bedoel ik dus niet.
Een lazy sunday morning. « Laten we een filmpje zien. » « Ja, leuk! » « Iets om te lachen. » Het leek gezellige kolder die je in familieverband ziet, een Disneylabelfilm. Een grappige foto van een vrolijk hollend duo, kolder dus. Type Les Bronzés (een geweldige parodie op Club Med).
« Huh, hij is blijkbaar Deens. » « Ow. » Niet dat dit een probleem vormde: ikzelf ben Scandinavist en m’n gezelschap had al voldoende Scandinavische films, series verteerd zodanig dat hij Zweeds en Deens al na een halve zin van elkaar kan onderscheiden.
In het begin konden we nog lachen « Haha, lekker absurd typisch Deens. » Er werd hoe langer hoe minder gelachen. Het werd luguber, pure horror, een nachtmerriefilm. Tja, af en toe kan je je wel es grondig vergissen.
Een vriend en ik vergisten ons steevast. In de bioscoop dan nog wel. Ja, wij betaalden de volle pot om echte slechte films te zien. De saaiste film ever, de goorste film ever, de weirdste film ever en niet vergeten de meest intrieste film (het ging er serieus òver) ever. Als wij naar de bioscoop gingen, kon je er zeker van zijn dat we een oerslechte te zien zouden krijgen « Wat is dit??? »
Het tij keerde met The Florida Project en Call Me By Your Name.
Maar de slechtste film die ik ooit zag - en serieus, dit valt gewoon niet te evenaren -, is No Place for Fools. Op het filmfestival van Rotterdam. Daarvoor rijd je dus helemaal naar Rotterdam om er de allerslechtste film te zien die eenzaam aan de top staat in het rijk van de oerslechte films. Vaak werd ik zelfs onpasselijk van de walging. De trailer zegt genoeg. Beeld u dit in op groot scherm.
En hij staat volledig op Vimeo, als u uit nieuwsgierigheid toch zou willen kijken: watch en huiver en kots.
Met enige trots mag ik melden dat m’n eerste voornemen in de sacoche is. Ach ja, aan échte voornemens doe ik niet meer, en àls ik me doelen vooropstel dan is het omdat ik die wil, tenslotte moet ik m’n eigen leven leiden. Eigenlijk zag ik het meer als een uitdaging. Om eerlijk te wezen: ik ben meer een vechter die eerder uitdagingen zal aangaan dan voornemens volbrengen. « Durf me es uit te dagen! » « Voornemens, pfff, daar begin ik niet aan. », dat soort toestanden.
Als anderen me aan het koken willen krijgen, steiger ik. Dan komt weer datzelfde kind naar boven die op de tekenschool haar eigen gangetje ging. Ik heb er een hekel aan als anderen je dingen willen opleggen. Vast goedbedoeld maar je moet jezelf maar es de vraag stellen of die ongevraagde goede raad bij een ander past, bij diens persoonlijkheid, capaciteiten en of die persoon dat ook echt wilt.
Ik heb dus mijn tarbot klaargemaakt, ik heb dat écht gedaan. De laatste keer dat ik nog iets klaarmaakte was meer dan een jaar geleden en opgelegd (not the way to go), nu kwam het helemaal uit mezelf: Stefanie heeft een tarbot klaargemaakt. En superlekker. Als het niet zo’n dure vis was, deed ik het vaker. Het volgende voornemen is een tongfilet. Nee, geen voornemen: een uitdaging.
