That’s me: gracieuze lynx. Sinds tweedejaars jonggids (ik zat 10 jaar in de scouts) is dat m’n totem. Totem en voortotem. Pas na jaren ben ik er tevreden mee, toen ik hem kreeg vond ik het best beschamend: als onzekere puber vertellen dat je voortotem gracieus is, tja. Een paar dagen na ik hem kreeg vroeg ik moedig: « Waarom hebben jullie me gracieus gegeven? » Het antwoord: "Allé, Stefanie, alleen al hoe je loopt. » Ach ja, pas jaren later had ik het min of meer begrepen. En ging ik dat ook soms uitspelen, heerlijk om een soort ‘life is like a catwalk’ te doen.
Lynx begreep ik wel meteen. Alhoewel ik me er destijds wel over verbaasde omdat het zo’n asociaal dier is. Maar ook dat klopt in wezen. Ik mag dan zo sociaal lijken, ik ben het helemaal niet. Vandaar ook die verre reizen op m’n eentje. Ik zou mezelf niet echt heimelijk noemen but it’s not like ‘what you see is what you get’, echt niet. Ik merk ook dat velen me verkeerd inschatten, als er me eigenschappen worden toegedicht, klopt het zelden. Enkel op een psychologische assessmentsdag was het er pal op (het waren dan ook professionelen, verbonden aan de VUB). Zelfs in een relatie hou ik een hoop verborgen. Een typische INTP dus (introvert, intuïtief, thinking, perceiving) volgens het Brigg Myers model. Ik geloof dat velen me eerder als een ENFP zouden zien (extravert, intuïtief, feeling, perceiving) maar da’s absolutig verre van de waarheid.
Gracieuze lynx klopt ook.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten