nyctofobie

Iedereen weet wel wat een fobie is en iedereen die het werkelijk heeft, wilt er graag vanaf. Dat vermoed ik toch. « Laat mij maar zitten met mijn pleinvrees. Dat past nu gewoon bij me. » Huh? Ik heb misschien de meest kinderachtige fobie van ze allen: nyctofobie: ik ben bang in het donker. Nyctofobie of scotofobie of lygofobie of achluofobie, laten we eerlijk wezen: vooral infantilie. 

Ik ben een volwassenen die met een nachtlamp slaapt, en « Doe niet zo flauw. », helpt niet. In Ukkel viel soms de stroom urenlang uit ‘s nachts. Doodsangsten stond ik dan uit, bibberen in bed, ik werd haast gek van angst. Het is niet zomaar iets van: « Tja, ik vind dat eigenlijk niet zo prettig. » Wees maar zeker dat het de real deal is, de pure irrationele angst in z’n zuiverste vorm. 

Met z’n twee hoef ik niet bang te zijn want de ander beschermt mij, denk ik dan. Alleen begin ik er niet aan. 

Dit soort angst is typisch voor kinderen die - gelukkig voor de meesten - er overheen groeien, bij mij is dat blijkbaar niet gelukt. Vandaar infantilie, infanterie, infantopie. En ik loop ook met een been op de stoep. 

Ik wil niet dat men mij gaat nawijzen: « Kijk haar es, bang in het donker zijn op haar 42e! » dus ik begeef me op glad ijs als ik schrijf: er zijn zoveel fobieën, je kunt het zo gek niet bedenken of je vindt wel iemand die er bang voor is. De fobische angst om ooit een fobie te hebben. Zal vast wel bestaan.