culinaire voornemens

 Met enige trots mag ik melden dat m’n eerste voornemen in de sacoche is. Ach ja, aan échte voornemens doe ik niet meer, en àls ik me doelen vooropstel dan is het omdat ik die wil, tenslotte moet ik m’n eigen leven leiden. Eigenlijk zag ik het meer als een uitdaging. Om eerlijk te wezen: ik ben meer een vechter die eerder uitdagingen zal aangaan dan voornemens volbrengen. « Durf me es uit te dagen! » « Voornemens, pfff, daar begin ik niet aan. », dat soort toestanden. 

Als anderen me aan het koken willen krijgen, steiger ik. Dan komt weer datzelfde kind naar boven die op de tekenschool haar eigen gangetje ging. Ik heb er een hekel aan als anderen je dingen willen opleggen. Vast goedbedoeld maar je moet jezelf maar es de vraag stellen of die ongevraagde goede raad bij een ander past, bij diens persoonlijkheid, capaciteiten en of die persoon dat ook echt wilt. 

Ik heb dus mijn tarbot klaargemaakt, ik heb dat écht gedaan. De laatste keer dat ik nog iets klaarmaakte was meer dan een jaar geleden en opgelegd (not the way to go), nu kwam het helemaal uit mezelf: Stefanie heeft een tarbot klaargemaakt. En superlekker. Als het niet zo’n dure vis was, deed ik het vaker. Het volgende voornemen is een tongfilet. Nee, geen voornemen: een uitdaging.