Hebt u ooit de gedachte gehad na afloop van een film: dit is de beste film die ik ooit heb gezien? Ik meermaals dus heel veel waarde moet je daar niet aan hechten. Maar op z’n minst zal ik die film op dat moment niet slecht hebben gevonden.
Blade Runner (1982, Ridley Scott) was toenertijd zo’n film. Nog steeds nummer 3 in m’n favoriete filmlijst.
Het verhaal speelt zich af in het Los Angeles van 2019 (nu verleden, toen verre toekomst), een vervuilde dystopische stad vol vertier, een ontluisterend toekomstbeeld. Ondertussen heeft de mens de ruimte bevolkt met behulp van androïden (robots die haast niet te onderscheiden zijn van mensen). Omdat deze geavanceerde androïden, die in elk opzicht superieur zijn aan de mens, ook ‘menselijke’ gevoelens en gedachten ontwikkelen, kregen ze een preventieve levensduur mee van vier jaar.
Na een opstand zetten er enkelen onder hen koers richting Aarde, special agent Rick Deckard (Harrison Ford) heeft de missie gekregen die ontsnapte androïden te liquideren. In de hoop zijn levensduur te verlengen is hun leider Roy Batty (Rutger Hauer in een GLANSrol) op zoek naar zijn maker, Sebastian.
Blade Runner is een visionair en visueel spektakel. Een filosofische sciencefiction actiefilm.
Je hebt de dystopie van de toekomstige aarde: een wereld waarin men alleen maar ‘brood en spelen’ najaagt: gokpaleizen, uitgebreide sexindustrie etc. Een grauwe megalopolis. Zowel utopische als dystopische werelden boeien me: op een of andere manier vind ik het fascinerend dat men in staat kan zijn een zelfgecreëerde nachtmerrie te verwezenlijken in een maatschappij. Welke mechanismen schuilen daarachter?
Helemààl werd het té gek toen ik vernam dat het Los Angeles van de toekomt geïnspireerd zou zijn door Metropolis van Fritz Lang én de wijk Shinjuku in Tokio. Dat alleen al zou een reden voor me moeten zijn om van die film te houden. Wél een dikke kantlijn: ik heb Shinjuku bezocht, er zijn inderdaad overeenkomsten maar Shinjuku is verre verre verre van een grauwe vieze wijk, eerder een van de leukste wijken in Tokio. Iedereen die Tokio bezoekt, komt in Shinjuku.
Dan is er de ‘core’ van de film: de jacht op androïden. Persoonlijk stel ik me de vraag: waarom? Waarom moeten androïden persé geliquideerd worden? Het enige wat die gevluchte androïden verlangden, was niet uitgeschakeld te worden, lijkt me geen absurd verlangen. Daarnaast is het ook de mens die hen gecreëerd heeft mét menselijke gevoelens en gedachten. Een van hen wist zelfs niet eens dat ze een androïde was: ze had valse jeugdherinneringen geïmplanteerd gekregen. Sinds jaren leg ik een grote interesse voor androïden aan de dag, aan mij zal je dus niet moeten vragen hen massaal uit te schakelen.
Met die naar mijn gevoel ongeoorloofde jacht op androïden duiken er filosofische vragen op: wat maakt ons mensen? Wat onderscheidt ons van hen? Waarom hebben wij meer recht op het leven? Ik word er zowaar droevig van, telkens als ik hem bekijk. Geniale film.
Een paar posts geleden had ik geschreven voor het eerst met terugwerkende kracht een volledig seizoen The Voice te volgen in plaats van hier en daar losse fragmenten. En ontdekt dat wij in Nederlandstalig België talent hebben dat verder reikt dan vanonder de kerktoren, verder dan provinciegrenzen, landsgrenzen. Grace Khuabi is, dat mag ik toch wel schrijven, een talent van wereldformaat, na haar sing off werd me dit wel heel duidelijk. 18 jaar, de jongste kandidate, en al een act neerzetten waar geen seconde van valt te merken dat het om een talentenjacht gaat. Wow. Een talent van zo’n kaliber had ik enkel in zulke programma’s bij Darcy Lynne Farmer gezien (een paar posts terug).
Haar sing off.
Deze jonge kandidate has got it all. Inclusief de It-factor. Bovendien is ze ook, wanneer ze het podiumbeest niet in zich loslaat, überschattig. Dat mag òòk wel es gezegd worden.
Lauryn Hill, een artieste met hemelshoge pieken en ravijndiepe dalen. No mountain high enough, no valley low enough, Lauryn has been there.
Geboren en getogen in New Jersey met een passie voor entertainment: zingen, dansen, acteren. Tegenwoordig wordt Lauryn Hill afgeschilderd als een onberekenbare labiele vrouw maar man, in haar jonge jaren had deze vrouw Power. Weinigen doen haar dit na: met al haar power en overredingskracht wist ze in de legendarische Apollo een plekje in een talentenshow te bemachtigen. Op zich al een knappe prestatie. 13 jaar was ze, wat het nog indrukwekkender maakt. Wat een moment van glorie zou kunnen zijn gaat de popgeschiedenis in als het optreden waarin een piepjonge Lauryn Hill door een volle Apollo wordt uitgejouwd, boegeroep van volwassenen naar een tiener die haar best doet om overeind te blijven. Het is heartbreaking om te zien. Maar Lauryn Hill bleef doorgaan en dit bedoel ik met power: op je dertiende je niet laten ontmoedigen door een volle zaal boegeroep.
Het loonde: naast tv-werk zie je een jonge Lauryn Hill in Sister Act 2 naast Whoopi Goldberg dansen en zingen. Om eerlijk te zijn was Sister Act 2 geen hoogtepunt in haar carrière, voor Whoopi zelfs een dieptepunt.
De doorbraak volgde met The Fugees. Drie artiesten bij elkaar met een talent zo groot als hun ego. Wyclef Jean, ongetwijfeld het grootste ego van de drie, was potdoof voor tegenspraak, eigen creatieve inbreng, onvermijdelijk besloten Pras en Lauryn na enige tijd vol frustraties en een ingewikkelde liaison tussen Lauryn en Wyclef (let’s make complicated stuff even more complicated) hun eigen weg te gaan om hun persoonlijke ei te kunnen uitbroeden.
En maar goed ook, zoniet hadden we het moeten stellen zonder The Miseducation of Lauryn Hill, een van de beste albums allertijden. The Miseducation is een begrip, een album dat je in huis moest weten. Verbluft stonden we ervan dat een artieste zo’n geweldig solodebuut uitbrengt. Een artieste die zich de schoondochter van Bob Marley kan noemen.
Na de triomf, Lauryn Hill en Erykah Badu waren de vrouwelijke boegbeelden van de zelfbewuste NuSoul beweging, sijpelde langzaamaan verwarrend nieuws over haar in de pers. Onsamenhangende brabbelende optredens, een gevangenisstraf omwille van een belastingontduiking, Wyclef die haar mentale gezondheid in twijfel trekt, en voortaan heet ze Ms. Hill. Toch een lichtpunt: haar Unplugged Album, aanvankelijk slecht ontvangen, wordt jaren na de release als een milestone beschouwd.
Vandaag leeft Lauryn Hill samen met haar vele kinderen teruggetrokken in New Jersey alwaar ze zich steeds dieper en dieper ingraaft in haar persoonlijke haast mystieke religieuze beleving. Anders kan ik het niet noemen.
Wonderkinderen. Child prodigies. Een voor de hand liggende keuze is natuurlijk Michael Jackson, Mozart, little Bobby Fischer. Maar wist u bijvoorbeeld dat Britney Spears ook in dit rijtje past? Haar dans-, gecombineerd met haar zangtalent waren als kind al buitengewoon. Een wilde greep:
Marìa Isabel
Marìa Isabel deed ons in 2004 als terechte gedoodverfde favoriete op negenjarige leeftijd versteld staan in het Junior Eurovision. Haar maturiteit, podiumprésence, charisma, de meeste volwassenen is het zelfs niet gegeven. Ook Bart Peeters die al wat had gezien in z’n leven had ze van z’n sokken geblazen.
Marìa Isabel, onvergetelijke kleine dame.
Henry Thomas
Een van de beste audities ooit. Henry Thomas speelde de hoofdrol in de film waar iedereen groot en oud verliefd op is: E.T. Hij nailde met minimale voorbereiding zijn auditie zo stevig dat Steven Spielberg geen bedenktijd nodig had en meteen zei: « Got the job. »
Raven-Symoné
Ondanks wat er allemaal gebeurt rond gevallen ster Bill Cosby plaats ik haar toch. Raven en de overige cast treffen geen schuld en zijn er overigens flink de pineut van, op vele gebieden. Raven-Symoné was onwaarschijnlijk jong toen ze in de Huxtable familie kwam, Bill Cosby met zijn neus voor talent had haar opgemerkt bij een filmauditie voor een rol waar ze toen te jong voor was.
Wat je niet kon zien is dat Raven naast acteren ook kon dansen, zingen en zelfs rappen.
Andrea McArdle
De eerste en nog steeds de beste Annie op Broadway. Wist u trouwens dat Sarah Jessica Parker de derde Annie was op Broadway? Andrea dus. Het verhaal gaat dat ze een van de koormeisjes was. De oorspronkelijke Annie werd niet stoer genoeg bevonden, te weinig tomboy, kwam weinig overtuigend over als de streetwise Annie. Andrea werd eigenhandig gepikt uit het koor en die keuze bleek niet verkeerd te zijn.
Tevin Campbell
Tevin Campbell werd opgepikt door niet een van de minsten in de showbizz: Quincy Jones. Tevin was als een Justin Bieber maar dan beter. En ja, na Quincy mocht hij samenwerken met Prince. Dan ben je nog geen 14 en heb je het al helemaal gemaakt.
Britney Spears
Nogmaals over te jong gesproken: da’s de reden waarom Britney bij haar eerste auditie voor de Mickey Mouse Club niet werd aangenomen. Men vond haar te jong, te sweet, te innocent, nog niet rijp voor de keiharde showbizz. Over haar talent niets verkeerd, een paar jaar later werd ze zonder problemen aangenomen. Voor mij blijft Britney toch een van de beste all round Mouseketeers.
Inger Nilsson
Een geval van heel jammer: haar auditie voor Pippi Langkous staat al een tijdje niet meer online (hetzij hieronder wel een fragment in onderstaande video). Wonderlijke auditie, zonder aanvankelijk een woord te zeggen zie je niet anders dan een echte Pippi. Wat haar zo übergetalenteerd maakt: weinig mensen weten dat maar Pippi Langkous kon niet verder afstaan van de echte Inger Nilsson, in niets leken ze op elkaar. In feite stond Maria Persson die de rol van Annika vertolkte en ook auditie gedaan had voor de hoofdrol dichter bij Pippi Langkous.
Inger Nilsson was een verlegen, muzikaal, rustig meisje die ziek werd van heimwee op Taka-Tukaland. Verlegen, angstig en ze werd zelfs flauw bevonden door Maria Persson en Pär Sundberg (Tommy). Hoe ze Pippi Langkous zo overtuigend kon spelen, zelfs improviserend in talkshows, is mij een raadsel.
Darci Lynne
Slechts een seizoen van America’s Got Talent heb ik gevolgd, die ene met Darci Lynne. Iedere week postte ik haar op facebook, zo ver ging mijn bewondering voor haar. Terechte winnaar en terecht een van de beste kandidaten in iedere talentenshow ooit overal ter wereld. Een zingende humoristische buikspreker met een geweldige muzieksmaak. Darci Lynne, wat een talent, haar auditie brings tears to my eyes. En iedere week werd ze weer beter en beter en beter.
Verlegenheid is niet iets waar ik last van heb, nooit gehad. Als kleuter was ik gewoon eenzelvig asociaal maar dat is nog iets anders dan verlegenheid. Als kind en vroege tiener had ik een grote bek. Wat wél opvallend is, is dat verlegenheid als een rode draad door mijn leven loopt: veel van m’n goede of zelfs beste vrienden waren verlegen. Ofwel trok ik op met stoerderen ofwel met de verlegenen. Alleen te verlegen kon ik niet aan. In elke klas zit er wel een ultraverlegen persoon die geen woord zegt of als die dan toch iets zegt, nauwelijks hoorbaar is. Daar werd ik geen vrienden mee.
Het is best apart dat je als iemand met grote bek toch bevriend geraakt met verlegen personen. Ik had en heb nog steeds die gave om allerlei type mensen op hun gemak te doen voelen, bij mij kan je voor 100% jezelf zijn, is me al vaker gezegd. Ik beoordeel en veroordeel niemand. Ga net op zoek naar die punten waarin iemand zich goed doet voelen over zichzelf. Da’s een mooie eigenschap. Vaker is me gezegd geweest dat dit een van m’n beste eigenschappen is. Een ziekelijk verlegen leerling van me heb ik zelfs na een week aan de praat gekregen.
Ik wil dat iedereen zich goed voelt over zichzelf, en daar handel ik ook naar, tenzij je me in het nauw drijft. Dan kan ik ferm uithalen maar agressie zal ik nooit vertonen.
Maar dus die verlegenheid als rode draad. M’n twee belangrijkste exen waren verlegen in hun jeugd. Een ex zelfs nog steeds, in ziekelijke mensenschuwe vorm. De ene ex heeft z’n verlegenheid overwonnen, bij de andere zit het er zo ingebakken in dat hij het wellicht nooit zal overwinnen. Mijn hoofdpersonage over wie ik schrijf is ook verlegen. Wellicht trekt verlegenheid me, en dit moge hierbij duidelijk zijn, aan. Op deze blog heb ik het al es eerder geschreven, op verlegen mannen te vallen.
En misschien omdat ze zien dat mij dit aantrekt ze hun verlegenheid durven laten varen. Ik heb zelden zulke praatgrage mensen gezien als verlegen personen die zich op hun gemak voelen. Urenlang kunnen we dan aan de telefoon hangen, nachtenlang doorpraten.
Als anderen dan over hen zeggen: « Die zeggen niks, doen hun mond amper open. Hun stilte valt op. » Denk ik: huh? In de verste verte is dat bij mij niet het geval. En ik mag dat best een goeie eigenschap van me vinden.
Onlangs zei ik het tegen een vriend van me een ex van me niet te herkennen in zijn beschrijving van hem. Toen zag ik het als bedrog maar evengoed kan die vriend wel es gelijk hebben: dat ik het speelse, vrolijke, praatlustige in hem had losgemaakt en dat ik daar best trots op mag wezen. Klinkt in elk geval leuker dan bedrog.
Introspectie is eigenlijk het fundament van mijn bestaan. Al zolang ik weet, doe ik dit. Ik wou altijd kunnen antwoorden op elke vraag die ik mezelf stelde. Bij de zeven intelligenties van Gartner scoor ik het hoogste qua verbale intelligentie (niet zo vreemd als Germaniste) en intrapersoonlijke intelligentie (hoe goed ken je jezelf). Na 41 jaar intensieve introspectie, praten met vrienden, verschillende (een hele waaier) psychologen mag het wel es dat ik mezelf goed ken.
Het typische gedrag van een abuser: « Ik ken jezelf beter dan je jezelf kent. », je negatief afschilderen tegenover anderen, je een minderwaardigheidscomplex aanpraten en dat allemaal doen onder het mom van: « Ik heb het beste met je voor. » Verder absoluut geen rekening houden met je noden, persoonlijkheid en gevoelens. Als het erop aankomt je keihard laten vallen maar ondertussen wel proberen je leven te besturen. Te vaak heb ik dit soort gedrag meegemaakt.
Als je iets positief zegt over jezelf, je meteen afbreken.
Daarom is introspectie van levensbelang. Om je niet te laten misleiden door het dwaze gedrag van anderen.
Het getuigt van grote lafheid, een zwakke persoonlijkheid anderen af te kraken. En je zal net horen dat zij net diegenen zijn die van de toren roepen dat zij een sterke persoonlijkheid hebben en jij een zwakke. Ik vertel het u, het is net omgekeerd. Moedig zijn zij die in de spiegel durven te kijken. De slechtste raad die je iemand kan geven is alles inslikken en niet in therapie gaan. Recipe for disaster en zelfs levensgevaarlijk.
Ik ga mezelf vandaag een lekkere verwendag houden. Wat houdt dat in? Na een uitgebreid bad, er zijn weinig mensen die zo graag in bad liggen als ik doe, een heerlijk ontbijt eten, roerei, émmers roerei en ik mag van mezelf want ik ben best wel slank en ik zie er goed uit. Ik laat me niks anders weer wijsmaken. En thee en verse vruchtensap.
Daarna de actualiteiten doornemen, ik ben verslaafd aan actualiteiten. Een lekkere lunch, misschien iets van pasta. Wat filmpjes zien en daarna een van m’n beste vrienden. Bicky burger, middelgrote friet met veel mayonaise en bitterballen. Ook belachelijk veel zin in Kriek.
Mijn verwendag. Dit om de negativiteit van anderen tegen te gaan. Uit negativiteit iets positief laten komen.
En een belangrijke levensles, alweer, laat je niet misleiden door negativiteit van anderen. Je kent jezelf het beste en jij bent de enige die met jezelf verder moet.
Dit ben ik, de whole of me. Gisteren. Met mijn monchichi next to me die ik van Tokio helemaal tot in Brussel bracht.
De pose is for real: ik heb een zwakke enkel, automatisch gaat die blijkbaar zo staan.
Katie Morosky is een personage van The Way We Were waar ik me graag online achterschuil. Toen ik met deze blog begon, was ik een Katie: politiek bewust (misschien toenertijd wat overdreven), ging voor haar idealen en mijmerde over haar voorbije relatie met een Bubbels man.
Verder is niks wat op deze blog staat verzonnen. Enneuh, let’s listen to Prince
Het is eigenlijk belachelijk, The Voice bestaat al zolang en het is nù pas dat ik met terugwerkende kracht een heel seizoen bekijk. Menig audities heb ik ervoor bekeken op YouTube en toen een voormalig babysitkindje van me, de hoogstgetalenteerde Julie, in 2016 meedeed heb ik vooral verdergespoeld om haar te zien en me doen omverblazen.
Het gebeurt wel vaker dat ik zaken niet heb gezien die de halve wereld, terécht, heeft bekeken. Nu ik het programma met terugwerkende kracht bekijk, moet ik toegeven: het is best een leuk entertainend concept. Maar het vervelende is dat ik zo’n formats na een of twee seizoenen al beu ben. En dat ligt zuiver aan mij.
Wat voor mij The Voice heel bijzonder maakt, is de aanwezigheid van Natalia. Hoe professioneel ze is, hoeveel kennis ze heeft, hoeveel respect ze krijgt van de kandidaten. In een ver verleden, zesde leerjaar, zat ik met haar in de klas. In die kindertijd had ze al een dijk van een stem, ongewoon voor een kind. Om dan te zien hoe ver ze het heeft geschopt, dat doet wel iets met me.
Met dit concept moet je voorzichtig zijn. Moest Nabokov zijn boek heden ten dage hebben uitgebracht, het zou net als bij de oorspronkelijke publicatie in ‘55 aanvankelijk verguisd worden en Kubrick had alweer een schandaalfilm op zijn naam staan. Doch, ik vind het concept van de Lolita fascinerend.
Een Lolita zoals Nabokov bedoelde is een jong aantrekkelijk meisje van net in de puberteit tot voor de echte volwassenheid. Zijn hoofdpersonage Humbert Humbert voelde zich aangetrokken tot dit type. Overigens noemde hij dit soort types een nimf, het is Lolita, die eigenlijk Dolores heette, en naast Lolita ook Lola en Dolly werd genoemd, die er haar bekende naam aan gaf.
Natuurlijk heeft Nabokov dit concept niet uitgevonden, het concept moet al zo oud zijn als de wereldliteratuur zelve. Hij is wel diegene die er met Lolita uitvoerig over schreef en er een schandaalwerk van maakte. In vroegere eeuwen had men waarschijnlijk de schouders opgehaald: “So?”
Lolita’s vind ook je terug in films, naast de iconische Lolita gespeeld door Sue Lyon in Kubricks verfilming, vonden Brooke Shields en Jodie Foster zich meer dan eens terug in die rol. Beiden speelden ondermeer tienerprostituees: Brooke Shields in de controversiële Louis Malles Pretty Baby (Tatum O’Neal en Jodie Foster waren naast Shields in de running) en Jodie Foster in Taxi Driver. Er zou een psycholoog zijn ingehuurd op de set om er zeker van te zijn dat Jodie die rol wel aankon en voor de gewaagdere scenes sprong haar oudere zus in als body double. Ondanks hun Lolita reputatie waren Brooke en Jodie naast de camera’s verre van hun imago: Brooke Shields was ronduit preuts tot ver in haar studentenjaren en Jodie Foster was te serieus en werd zelfs ‘onelegant’ genoemd. Bij Tatum kroop het dichter bij de waarheid.
Real life Lolita’s heb je natuurlijk ook. Vanessa Paradis belichaamde die rol in de jaren’80, de reden waarom ze de woede van half Parijs op zich haalde, tot zelfs aangevallen werd op straat. En wij die dachten dat Frankrijk zo libertijns was.
Verder zie je dat jonge popsterretjes (van Japan tot het Westen) zich wel es in die rol bewegen. Japan heeft trouwens nog steeds een heel levendige Lolitacultuur.
De mannelijke equivalent van de Lolita is minder bekend: Thomas Mann schreef erover in Dood in Venetië en Visconti vond voor zijn verfilming in Björn Andrésen de geknipte acteur voor die rol. Andrésen die een jaar voordien in het prachtige En Kärlekshistoria (A Swedish Love Story) een bijrol had, elke reden is goed om die film onder de aandacht te brengen.
Geen Lolita’s meer in stricte zin zoals Nabokov het bedoelde, het sensuele kindvrouwtje heb je ook in oudere vormen. Vanessa Paradis en Kate Moss zijn voor mij bijvoorbeeld eeuwige Lolita’s. Verder nog: Winona Ryder, Brigitte Bardot, Björk, kortom: sensuele vrouwen met jeugdige trekken. En heren of dames, die mag je wel daten.
Na al die tijd begrijp ik nog steeds niet wat een psychopaat bezielt om zich zo te gedragen. Psychologen hebben me verteld dat er psychopaten zijn die hun neigingen in de hand kunnen houden. Die weten dat ze de gevolgen kunnen dragen van foute acties, je hebt er ook bij die in therapie gaan om dit allemaal onder controle te houden. Dit zijn de psychopaten die een harmonieus gezinsleven kunnen opbouwen, die hechte vriendschappen kunnen smeden voor het leven. In staat tot liefhebben zoals de meesten onder ons doen, zullen ze nooit kunnen maar ze kunnen het leven voor anderen aangenaam maken, dit in tegenstelling tot de typische psychopaat die je leven in een hel verandert.
Ik heb wel respect voor de ‘goeie psychopaat’, tenslotte handelen ze tegen hun natuur in. Je moet zo maar es geboren zijn, een psychologe vertelde me dat het eigenlijk zielig is voor hen omdat ze die brede schakering aan diepe gevoelens missen en ze niet in staat zijn om de rijkdom van echte liefde te ervaren.
Het moet vermoeiend zijn om zoveel haat, woede en jaloezie te hebben.
Bij een psychopaat heb je het gevoel, en dit kan al snel zijn, dat er dingen niet kloppen. Zijn emoties, gedragingen kloppen niet met de situatie. Er bestaat zoiets als een gedragscode waar de meeste mensen spontaan naar handelen. Niet zo bij hen, die gedragscode hebben ze zichzelf ‘aangeleerd’, maar dat kan je niet 100% van de tijd volhouden.
Ook ja, dat las ik, kan je het soms ook zien in hun blik. Talloze foto’s heb ik zo vastgelegd, geheel onbewust want ik was me toen nog van geen kwaad bewust. Het is die arrogante, sinistere blik die je bij bijvoorbeeld bij Meghan Markle goed kan zien. Hoeveel foto’s zijn er van haar niet zo getrokken? Het is een blik die je de stuipen op het lijf jaagt en de pure valsheid van die persoon ziet. Normale mensen kunnen zo niet kijken, tenzij ze acteren. Vaak gaat het om een snelle seconde maar in een reeks foto’s van een momentopname komt die blik even te voorschijn. Voor mij een bewijs dat je kan liegen met woorden maar je ogen de waarheid spreken.
Ik had het liever anders gehad maar een voordeel is dat ik lange tijd ondervonden heb hoe de modus operandi is van een psychopaat. Ze kunnen iedereen rond de tuin leiden, behalve hun partner. Het schrikmoment is als je beseft met een ware duivel (ik overdrijf niet) coming from hell samen te zijn die geen greintje om je geeft, niks, noppes en eropuit is om je op allerlei vlakken te ruïneren, sadisme hoog in het vaandel draagt. Geloof me, dat besef is zo eng. Je snapt ook niet dat iemand zo’n slechte inborst kan hebben. Onbegrijpelijk. Van alle karakterstoornissen is psychopathie het meest ongeneeslijke, het engste en meest verwoestende voor de partner. Een psychopaat kent geen grenzen in zijn sadisme, gebrek aan geweten en gebrek aan empathie. Een gevaarlijke combinatie.
In de Jan Van Rijswijcklaan ben ik opgegroeid, bijzondere straat die zomaar even 2 postcodes doorkruist en reikt van Antwerpen (het Kiel) tot Berchem. 6 was ik toen we van Wilrijk (het Valaar) naar nummer 210 aldaar verhuisden, een jaar later naar nummer 148.
Veel vrienden van me, schoolgenoten, sommige Antwerpenaren van de Gentse unief woonden in de buurt. Mijn sociale leven speelde zich vooral daar af, tot in Wilrijk. Én op het Kiel. Een klein gedeelte van Berchem. In Deurne woonde het merendeel van onze familie: onze familieroots liggen in Nederland, Borgerhout en de Seefhoek, later uitgezwermd naar Deurne, Schilde en waar wij onze plek vonden.
Momenteel woon ik in 2000 Antwerpen, alwaar mijn lagere en middelbare scholen waren (kleuterschool was op het Valaar). Het doét me wel iets als ik voorbij die oude plekken kom. Op zondag, na de scouts en de brunch, fietsten we naar het Brandtpark. Vele middagen gesleten op de grens van Wilrijk en Antwerpen. Wilrijk, Berchem en zelfs Hoboken waren zo dichtbij.
Nu hoef ik de straat maar over te steken en dan ben ik weer in m’n oude wijk, het gedeelte van Berchem tot Antwerpen tot Wilrijk. Officieel heet de wijk Markgrave.
Dit soort huizen kom je er vaak tegen. In de hele buurt.
Sommige huizen waren gebombardeerd in de tweede oorlog, naast ons was er zo’n huis.
Tegenwoordig wordt met de term ‘body positivity’ rond je oren gesmeten, in reclames, in bladen, er gaat geen maand voorbij en om een of andere reden krijg je te maken met body positivity. En ja, dat valt toe te juichen! Laat mensen zich gewoon es lekker in hun vel voelen.
41 ben ik en heb een lange, lange weg afgelegd op dat gebied. Als peuter was ik mollig, als kind normaal (niet dik, niet dun). Toen was ik ook niet echt bezig met body positivity, weinig kinderen rondom mij op de speelplaats.
In m’n pubertijd werd ik dik, wat een logisch gevolg is van hormonen, drie volwaardige maaltijden per dag, tussendoortjes en een teveel aan snoep, chocolade, taartjes.
Zelf zat ik er niet zo mee, ik dacht gewoon: ik ben wat dikker, wél merkte ik dat andere mensen me complexen aanpraatten. Opmerkingen als: « Ik zie je altijd eten! » of net het tegenovergestelde: « Je bent zo dik en je eet niks! » enzovoort. Pashokjes waren ook nooit echt prettig. Maar ikzelf leek er minder problemen mee te hebben dan m’n omgeving.
In m’n studententijd op kot vlogen de kilo’s eraf. Meestal zeg ik: « Dat gebeurde zomaar. », maar dat is natuurlijk niet waar. Na de gewoonte van drie volwaardige maaltijden met tussendoortjes ging ik mijn eigen eetpatroon volgen. Liever eet ik de hele dag door kleine porties. Het gevoel van helemaal vol te zitten na een maaltijd vind ik niet prettig en het idee dat je dan weer uren moet wachten eer je weer iets anders kan eten staat me net zo min aan. Op kot kon ik vrij m’n gang hierin gaan en zag ik me van een dikkerdje zo dun worden dat ik àlwéér opmerkingen begon te krijgen. Heel vervelend. « Jij bent te dun », mensen die meekijken op je bord wat je eet. Vreselijk. Zelf vond ik me ok: ik wist dat ik geen anorexia had en vond het een verademing om in plaats van een dikkerdje es dun te zijn. Maar problematisch is het wel als andere mensen je nog maar es complexen gaan aanpraten. Ongevraagd je erop wijzen dat je meer moet eten.
Wat ik wel deed, was elke dag op de weegschaal staan. Fanatiek. Elke morgen. Zoiets zou ik niet meer doen: je hoeft je echt geen zorgen te maken omdat je een kilo bent bijgekomen, da’s waanzin.
Eenmaal de dertig voorbij ging het te dunne er geleidelijk aan af en met hier en daar wat schommelingen zit ik doorgaans op een normaal gewicht.
Ik laat me anderen niet meer dicteren of ik te dik ben, te dun, slank, fijn, stevig, vol. Het blijft een kwestie van perceptie: de ene zegt: « Jij bent echt wel fijngebouwd », een minuut later hoor je van een ander: « Jij bent lekker stevig », als ik daar allemaal naar moet gaan luisteren. Het gaat erom hoe je jezelf voelt. Morbide overgewicht is niet goed, morbide ondergewicht ook niet (daar zijn artsen en diëtisten voor). Me dunkt dat er daartussen wel heel veel speling zit.
Interessant: een van de weinige psychopaten/sociopaten (antisocial personality disorder) die werkelijk in therapie is gegaan en openlijk over zijn disorder durft te spreken. Aan de hand van sommige gesprekken had ik bij een ex ook al sommige dingen die hij vertelde kunnen afleiden.Verhelderend dus. Nevertheless, I would never go down that road again. Vriendschap tot daar aan toe maar een relatie: no way, Jose.
Net zoals generaties, generaties voor mij, na mij ben ik opgegroeid met Disney. Heel speciaal: in m'n jeugdjaren brachten ze de oude Disneyfilms weer op groot scherm in cinema Astrid (den Astrid) bij het toen nog mooie Astridplein - wat voor gedrocht ze ervan hebben gemaakt, het is haast misdadig te noemen - of in cinema Metro (de Metro), in de Anneessensstraat. Zowat alle oude Disneyfilms heb ik er gezien, wisten wij veel dat die al decennia oud waren, daar waren we niet echt mee bezig. De magie begon wanneer na de reclame ook de cornettopauze voorbij was (toen ging er nog een dame rond met ijs en snoep), de gordijnen (ja ja ja) weer opengingen en het bekende Disneylogo met bijhorende deuntje kwam. Niet anders dan magic. Ondergedompeld te worden in een wereld waarin je een wens kon doen wanneer je een ster ziet.
Ongetwijfeld hebben meerdere generaties bij Disney hun eerste filmtrauma opgelopen. Say no more: Bambi. Onze onschuld verdween wanneer zijn moeder werd gedood. Eigenlijk best wel wreed van meneer Disney om kleine kinderen dit aan te doen. Jezusmina, wat was me dat. Tevens staat het bekend als een van de triestigste scènes in de filmgeschiedenis, met twee vingers in de neus dé triestigste scène in een Disneyfilm ooit en, toe maar, dat dus gaan tonen aan kleuters en jonge kinderen.
Oh, en overigens was de originele Pinokkio een stoute jongen, Disney heeft van hem de naïeve onschuld gemaakt want kwaadaardige hoofdpersonages mochten niet. Dàt kon dan weer niet.
Leuk weetje: zowel Mickey Mouse als Bambi spelen een onmisbare rol in het ontstaan van de moderne animé/manga. Het genie Tezuka, godfather van de moderne animé/manga, modelleerde zijn hoofdpersonage naar de allerschattigste Mickey. Astroboy! Nog veel later ontstond de animé/manga zoals wij het nu kennen met de blinkende larger than human eyes en daar liggen de Bambiogen aan de basis. Grote onschuldige bambiogen.
Disney heeft ons dus vele malen doen wegdromen als kinderen maar als volwassene kreeg ik de bittere pil te slikken dat het eigenlijk best een vies bedrijf is. Om te beginnen was Walt Disney zelf aanvankelijk fout in de oorlog én racistisch. Er zijn films opgedoken die dit bevestigen. Disney probeert het zelfs niet eens te verbergen; sommige van die filmpjes staan gewoon op YouTube. Mickey Mouse brengt de Hitlergroet en roept: « Mein Führer! » Nee, dat laatste is niet waar.
Doch het foute heeft niet lang geduurd, er zijn ook filmpjes waarin Hitler en het nazisme net bespot worden. Goed dat Disney het zelf snel heeft ingezien dat dàt definitely not the way to be was en in de tegenaanval is gegaan.
Maar ik betwijfel of hij een grote kindervriend was. Het is niet omdat je doelpubliek uit kinderen bestaat dat je daarom dé grote brave voorbeeldige kindervriend bent, een soort van Ome Willem. Kijk maar naar Bill Cosby, hij was de zogenaamde familieman. Ligt die reputatie even aan diggelen, zeg. Beyond repair.
In de jaren ‘50, ‘70 en ‘90 had je de Mickey Mouse Club: een groep van jonge talentjes die wekelijks voor een publiek en voor de camera dansten, zongen, acteerden. Achter de schermen heerste er een Oost-Duitse discipline. Een moment van ongehoorzaamheid werd bestraft met een: « Je kan gaan. » Let wel, het gaat hier over kleine kinderen. Beroemdheden die de Mickey Mouse Club heeft voortgebracht: Annette Funicello (de eerste echte Disneystar), Britney Spears, Christina Aguilera, Justin Timberlake, Ryan Gosling en Kerri Russel.
In bovenstaande video zie Justin Timberlake links van Christina Aguilera in bruine tuinbroek, Ryan Gosling staat rechts. Achteraan in witte broek is Kerri Russel. Aan de overkant van Justin, Christina en Ryan zie je Britney Spears met lange donkerblonde/lichtbruine haren.
Walt Disney lijkt me eerder een geniale goeie zakenman dan een kindervriend, in België heet dit Geert Verhulst zijn. Al denk ik niet dat Geert Verhulst zulke donkere kantjes heeft als Walt Disney, er zijn immers nog andere minder prettige verhalen over hem opgedoken.
Maar al bij al was het beter met hem aan het roer van het bedrijf dan hoe het er nu aan toegaat. Verhalen over uitbuiting in themaparken, Disneysterretjes die breken onder het harde regime, een keihard beleid wordt er gevoerd met slechts een doel voor ogen: winst. Wie we daarvoor moeten crushen maakt hen niets uit. Daar tegenover was mister Disney een brave lamme knuffelbare Hendrik en eerlijk, ik denk niet dat hij dit regime had getolereerd.
Een van de Disneysterretjes bij uitstek, Lindsay Lohan, is trouwens niet gekraakt door Disney, die eer moet je aan haar ouders geven: een narcistische afwezige vader die in een abusive relationship zat met haar moeder, een moeder die haar verantwoordelijkheid niet opneemt en haar dochter nooit terecht wijst. Liever met haar gaat feesten en zich eerder gedraagt als vriendin dan als ouder. Dysfunctionele familie, All The Way. Dit alles heeft Lindsay zo verpest dat ze zelf de diagnose narcisme heeft gekregen. Ik denk dat het met dit voorbeeld maar al te duidelijk mag zijn waarom ik zo kwaad ben op ouders die hun (talentvolle, beloftevolle) kind totaal verpesten voor hun eigen niet te verantwoorden egoïsme.
Nog wat. In de jaren ‘80 was de filmstudio (Walt Disney was ondertussen al lang overleden) volledig het Noorden kwijt. Volledig. Ze probeerden wat edgier te worden en brachten The Black Cauldron uit (Taran en de Toverketel). Als je iets niet aan kleine kinderen mag laten zien, is het Taran en de Toverketel wel. Men sprak er zelfs schande over. The Black Cauldron is een en al lugubere donkere gruwel die kinderen nachtmerries bezorgt. Ik heb hem twee keer gezien en vond het een verschrikkelijke film. Je denkt: oh leuk, Disney. Tot je Taran en de Toverketel ziet. Het was zelfs zo dat de makers bij de productie zich gingen afvragen: is dit wel geschikt voor ons doelpubliek? I kid you not. De filmstudio ging er bijna failliet door en het was dan ook meteen gedaan met kinderzieltjes de engste nog lang nazinderende scènes voor te schotelen. Misschien vandaar dat ze in sneltempo al die oude Disney’s weer in de bioscopen draaiden, er moest weer geld verdiend worden.
Maar Disneyproducties zijn in mijn ogen doorgaans van heel hoge kwaliteit. De songs, de animatie, de humor, het scenario, de personages. Het moge duidelijk zijn: Walt Disney was een perfectionist, een man met een sterke visie. Diegenen die het roer overnamen zetten zijn levenswerk in die trant verder. Geen platte kleutermuziek met banale teksten, niet overduidelijk geld aftroggelen met een bedenkelijke kwaliteit maar een goed kwaliteitsvol hoogstaand tijdloos product waar je je als kind helemaal in kon wikkelen als een warm dekentje, je geweldige herinneringen gaf. Dus natuurlijk wou je die t-shirt van Mickey hebben.
(stupid blogger doet al een tijdje vervelend qua lay-out, en kan nu enkel in paragrafen worden weergegeven, ook qua lettertype, -grote. Reutemeteut)
Lang geleden dat ik nog es een kortverhaal heb geplaatst op deze blog. Ik kan me zelfs de tijd niet meer heugen. Hier dus:
De Meest Gewilde Vrijgezelle van het Jaar
Presentator (Tom): Goedenavond, goedenavond, welkom, welkom bij deze gloednieuwe dagelijkse televotingsshow: de meest gewilde vrijgezelle van het jaar! U denkt misschien: vrijgezellen zijn niets voor niets alleen. En net daarom, dames en heren, en net daarom willen we dit vooroordeel met deze show ontkrachten. We zoeken er die heel gewilde exemplaren uit die niet thuishoren onder de noemer (bootst met vier vingers aanhalingstekens na) "de vrijgezel". De verdwaalde vlinders zoals u het mag noemen. Onze zoektocht start … nu!
Elke weekdag stellen wij u vijf vrijgezelle dames voor. In drie ronden genaamd 'Verleden', 'Heden', en 'Toekomst' leggen we hen enkele vragen voor. Aan de hand van hun eerlijke antwoorden, daar staan we echt op: al onze dames zijn op voorhand grondig gescreend, gaat u diegene kiezen waarmee u zich ziet settelen. Werkelijk, huisje , boompje en wat er nog kan volgen... hondje? Voor deze vrijgezelle dame kan u stemmen via onze televoting. De dame met de meeste stemmen achter zich mag zich dan voor een dag de meest gewilde vrijgezelle van de dag noemen.
Aan het eind van de week wordt tussen al die gewilde, zeer gewilde dames van de dag via onze televoting de winares van de week gekozen. Die dame heet dan de meest gewilde vrijgezelle van de week. En jaja, u ziet hem misschien al hangen: aan het eind van de maand wordt er, alweer via télévoting, uit al onze uìterst gewilde weekwinaressen een gewilde maandwinares verkozen, wat op zich al een behoorlijke eer is: de meest gewilde vrijgezelle van de maand te mogen zijn, gekozen door u kijkers thuis. Maar.. en ... ta ta ta ... er kan er tenslotte maar een de winaar zijn, van al die maandwinaressen kiest u .... de méest gewilde vrijgezelle van het jaar.Zij wordt voor een jaar gekroond tot de meest gewilde vrijgezelle van het jaar. Er komt geen énkele jury bij te pas, alles gebeurt via televoting, dus enkel u beslist!
Maar zover zijn we nog niet, nee wel, onze zoektocht is nu pas begonnen. Mag ik even onze lieve vrijgezelle dames vanachter het scherm roepen? Kom maar, onze kijkers wachten u vol ongeduld op.
(Vijf dames komen vanachter het scherm gehold en gaan in een rij achter de presentator staan)
Presentator: dit zijn ze dan: onze spitsafbijtsters. Onze vrijgezelle dames, gewild, niet gewild. Dat bepaalt u! En alleen u! Laat ik ze even voorstellen. (tot de dames) Zeg even kort jullie namen.
Doortje: Doortje
Katrien: Katrien Schippers
Nathalie: ... Voornaam en achternaam?
Presentator: alleen voornaam is goed.
Nathalie: Ik ben Nathalie
Jessie: (zwaait vrolijk) Jessie!!! Jessie!!!
Greet: Greetje
Presentator: Als bij wijze van een snelle introductie, korte indruk, ga ik jullie vragen wat jullie willen in het leven. Zeg ons even kort wat jullie doel is in het leven.
Doortje: Lachen en mooi zijn. Da’s een liedje van de Mens, een popgroep uit de vorige eeuw. En ik ben een mens. Dus: lachen (lacht breed) en mooi zijn (houdt een catwalk pose aan).
Presentator: Doortje, Doortje! Wat doe jij onze mannelijke kijkers thuis aan? Je bent inderdaad een mooie meid en ik zou bijna durven zeggen, de verdwaalde vlinder in de rij! (Doortje klapt trots in haar handen). Maar niet zo snel juichen, Doortje want dat bepaal ik niet. Nee wel, dat bepaalt onze kijker thuis. Op naar Katrien, Katrien, wat is jouw doel?
Katrien: Mijn doel is kennis. Zoveel mogelijk weten. Ik wil bijvoorbeeld weten wat Doortje zo aantrekkelijk maakt ...
Katrien (schudt het hoof): Nee, nee. Je begrijpt me verkeerd: ik bedoel jouw fysiek. Maar dat is slechts het tipje van de ijsberg van wat ik wil weten. Ik ben een gediplomeerde historica...
Presentator (onderbreekt snel Katrien): Oh la la, niet zo gewild!
Katrien (glimacht ongemakkelijk): ... en mijn doel is kennis. Zo.
Presentator (draait met z’n ogen gevolgd door een knipoog naar de kijker toe) Maar... Maar.. we hebben er nòg in de aanbieding! De volgende is... (richt z’n microfoon naar Nathalie)
Nathalie: Nathalie. (wacht)
Prese/ntator: Kom, Nathalie, vertel!
Nathalie: Ah ja, ik ben dus Nathalie en mijn doel is ... Jou (wijst naar de camera). Ik wil jou gelukkig maken.
Presentator: Heus, Nathalie? Wil je niet aan jezelf werken?
Nathalie: Euhmm.. Als hij dat wilt wel ja.
Presentator: Oké, oke, we gaan verder van Nathalie naar... Jessie!!!
Jessie: (lacht uitbundig): Mijn doel is... (Steekt haar armen in de lucht) àlles uit het leven halen wat er in zit. Wild doen, gek doen, lol, plezier maken. Dansen (doet een rondedansje)
Presentator: Ben jij dan zo’n wilde meid, Jessie?
Jessie: Oh ja, oh ja (lacht uitbundig)
Doortje: Dat zie je wel aan jou. Jij doet zo wild.
Jessie (kruist haar armen in de zij) That’s because I’m a wild chick, baby!
Greetje naast haar giechelt verlegen.
Presentator: Ik krijg het er zowaar warm van. Wat een meid, zeg. Supergewild! Maar dan is het nu geloof ik aan Greetje.
Greet: Eigenlijk heet ik Greet maar je mag gerust Greetje zeggen. Iedereen noemt mij Greetje. Mijn doel is huisje boompje beestje, hé! Je kent dat wel hé, Tom, je hebt dat gezegd. Een gezinnetje, met een kindje, een lieve manneke waar ik voor kan zorgen, hé. Moet ik meer vertellen, Tom?
Presentator: Ja, Greetje, ik ken dat wel. Geen wilde dromen?
Greetje: Soms, soms zou ik m’n haar wel es kort wil laten knippen. Maar ik durf dat niet zo goed.
............
We bevinden ons in een andere kamer. Een TV wordt afgezet. We zien Doortje in een spreekstoel. Het is duidelijk dat ze geïnterviewd wordt. De camera zoomt op haar in:
Doortje: Wat een trut, hé die Greetje. Totaal niet gewild. Maar oké... We zijn nu bijna twee jaar verder en ik wou dat ik nooit had meegedaan aan die show. Ik ben dan misschien de meest gewilde vrijgezelle van het jaar geworden maar eerlijk, zo gewild ben ik nu niet, mijn leven is verwoest. (houdt even pauze om een traan weg te vegen).
Ik was helemaal geen vrijgezel. Wat dacht je? Ze hadden gewoon ook knappere mensen nodig voor de kijkcijfers. Opgezet spel dus. Maar ik heb dat goed gespeeld. Te goed denk ik soms... (houdt even pauze en kijkt naar haar zakdoek)
Ik moest een contract tekenen waarin stond dat ik mijn relatie verborgen moest houden. Voor anderhalf jaar. Da’s natuurlijk niet gemakkelijk maar ik wou altijd al iets doen in de media en zag het als een ideale springplank. De ex van Koen Wauters is toch ook zo begonnen? Mijn vriend was eerst wel akkoord maar dan ineens... ineens... draaide hij. Zomaar. Hij zei dat hij eerst niet beseft had wat hij had ondertekend. Pas later had hij het door. En dus omdat ik in het openbaar geen hand meer met hem mocht vasthouden, kon hij dat op den duur niet meer aan. Dat stiekeme gedoe. En hij heeft het uitgemaakt (huilt en verbergt zich even in haar zakdoek) ... Sorry (snottert) 't Was de liefde van mijn leven, voor hem heb ik sommige fotoreportages geweigerd (huilt)
Oké... (snift en haalt diep adem) En wij hebben samen een kindje, Becky. Tegen de mensen zei ik dat ze mijn nichtje was. En.. Dat doet pijn, hoor. Je eigen kindje, je eigen kind, je nichtje moeten noemen. Alles voor een mediacarrière, hé meneer. Wat ik nog steeds niet snap: mijn ex-vriend wou niet voor Becky opdraaien, hij zei dat ze zijn kind niet was. En ik moest dat zomaar laten gaan want dat mocht niet in de media komen, natuurlijk. Verschrikkelijk. (zucht en veegt de haren weg die in haar gezicht zijn gevallen).
(met een pijnlijk gezicht en nog steeds de tranen in de ogen) Dus eigenlijk werd het snel gewoon een drama want ik moest én een breuk verwerken én voor Becky zorgen én die showbizz erbij... Voor de showbizz begon ik dan maar pillen te pakken. Uppers om me goed te voelen. "The show must go on", zeggen ze. Ja, ik moest lachen, hé, (boos) voor die kùtcamera, excuseer. Je ziet daar niks van op TV omdat ik het zo goed kon spelen en ook omdat ik onder de pillen zat maar eigenlijk was ik deep down heel vedrietig. (huilt)
(herpakt zich weer) Becky is nu bij haar oma... al maanden. Ik moet eerst stoppen met die pillen en dan mag ze weer bij me... (veegt de tranen weg)
Zie mij, kijk es goed naar me, de meest gewilde vrijgezelle van het jaar. Ik wou de showbizz in. Wel ik zeg je, de showbizz mag van mij nu haar eigen kont af… (er volgt enkel nog gesnik)
De camera zoomt uit, op de achtergrond klinkt 'Lachen en Mooi Zijn' van de Mens en hoor je Doortje zachtjes snikken: "Ik kende dat nummer helemaal niet, een collega van me zei me dat het een goeie openingszin zou zijn. Voor wat? Voor wat?" verder gesnik.
Bigfoot, het monster van Loch Ness, trollen, de Verschrikkelijke Sneeuwman, gremlins etc., ze zitten diep vervat in onze folklore. Soms is het een hersenspinsel, andere keren een optisch effect, daarnaast kan het soms ook historisch of wetenschappelijk verklaarbaar zijn. Alleszins hebben we er steevast zo'n stevige draai fantasie aan gegeven wat maakt dat kleine kinderen voor het slapen gaan eerst onder het bed willen kijken. Goed bezig, volwassenen, geef jezelf een pluim met dit nuttig gebruik maken van onze fantasie: kinderen schrik aanjagen. Halloween?
In Japan zijn de cryptiden, de fantasiebeesten (afgezien van Godzilla) tenminste lieve schattige helpers: kinderen zouden juichen moesten ze die ooit tegenkomen, bij ons lopen ze weg.
Dracula heeft echt bestaan. Vlad Dracula uit Roemenië moet zowat een van de meest verschrikkelijke personen in de wereldgeschiedenis zijn geweest. Omdat hij van adel was, ging deze seriemassamoordenaar ongestraft z'n gang met het spietsen van mensen. Weerzinwekkend.
Vampieren bestaan ook echt. Nee, ze drinken geen bloed en het gaat hier eigenlijk om een triest gegeven: porfyrie is een zeldzame erfelijke ziekte. Men heeft het ultrableke uiterlijk van een vampier, zonlicht moet vermeden worden (blootgesteld aan de zon zouden er zelfs lichaamsdelen kunnen afsterven). Ooit las ik een reportage waarin twee kinderen met deze ziekte vampierentanden vertoonden. Bij het aanschouwen van deze ziekte sloeg de menselijke fantasie vast op hol (hoe gaan we kinderen nog meer schrik aanjagen?)
Ontvoering door buitenaardse wezens en andere soorten agressieve horrorfiguren zijn eveneens perfect verklaarbaar: slaapparalyse. Het betreft hier een van de vele slaapstoornissen en je mag van geluk spreken als je er geen last van hebt, ik weet maar al te goed hoe terrifying die ervaring is want ik heb er namelijk wél last van.
Tijdens je slaap word je even helder maar je kan noch je ogen openen, noch bewegen.
Wat het pas écht angstaanjagend maakt, zijn de bijkomende hallucinaties. Onbeweeglijk onderworpen aan een levendige nachtmerrie die realiteit lijkt. Aan de hand van deze slaapstoornis heeft men bepaalde horrorelementen kunnen verklaren.
Andere keren gaat het gewoon om ware optische effecten. Sorry, maar ik mag het gerust dom noemen om dit dan voor waar aan te nemen.
Er is een hele hoop folklore, de kinderen met de zwarte ogen die voor je deur staan, Slenderman. In de V.S. waren er twee twaalfjarige meisjes die hun vriendinnetje wilden opofferen aan dit onbestaande figuur. Twaalfjarigen (!) en don't tell this at home, parents. Elfen en kabouters zouden dan weer lief zijn. Maar er moet altijd wel een kabouter tussen zitten die een eikel is.
Soms komt hulp, steun uit een onverwachtse hoek. Soms uit een echte heel heel onverwachtse hoek. Het geeft me de power om door te gaan. Langzaam aan m'n kracht weer te vinden. Om weer de levenslustige Stefanie te worden. Die zie ikzelf ook het liefste. :-)
Ook al werd er naar mij geroepen: "Trut, ge kunt ni schrijven!" Fok off, ik blijf schrijven.
Het is een hobbelig pad, but I know I can do this!
Ik kan elke dag whatsoever over Prince bloggen. Over hem schrijven dus. Ook over hem praten. Naar hem luisteren (give me a date!). Naar hem kijken.
Vriendschappen werden gesloten met Prince als een eerste basis. Prince als een eerste gemeenschappelijke basis en daaruit werden echt vriendschappen gesmeed. Andersom ging het ook: “Luister jij ook naar Prince?”
Op Live concerten zie je vaak dezelfde Prince Family. Eigenlijk moet ik ‘zag’ schrijven, het doet nog steeds pijn.
De psychopaat en ik wij waren een perfect team, op veel gebieden, qua onsportiviteit bijvoorbeeld, wij deden expres niet aan sport (hij is de enige die dit begrijpt), qua Kylie Love (it’s the Kylie Minogue), lekker eten, lekker drinken, de 80´s, kunst, Japan, obscure platen en VOORAL PRINCE!
Met een gezonde dosis zelfvertrouwen kan je geboren zijn. Een kwaliteit die mij volslagen vreemd is. Waar anderen denken (of zelfs luidop zeggen): « We zullen dat es rap gaan doen want ik kan dat. », denk ik: « Aï, ik kan dat niet. » of « Ik weet dat niet. » of « Anderen doen dit vast beter. ». Ik ben een slechte bluffer, nog dichter bij de waarheid: ik bluf niet. In discussies word ik vaak overrompeld door hen die minder van het subject afweten.
Evenwel houdt dit vervelende gemis me niet tegen om dingen te doén. Angsten houden me niet tegen, m’n gebrek aan zelfvertrouwen houdt me niet tegen, alleen, vervelend is het wel. M’n ouders hebben me op videochat gesproken de avond voor m’n allereerste verre reis op m’n eentje, Japan. Achteraf zei m’n moeder iets wat leek op een: « Ik dacht dat je gek werd uit angst. » Huilen, huilen. Goed dat die videochat nooit is opgenomen.
Ondertussen ben ik 41 en heb er 38 jaar over gedaan om ‘min of meer’ (met de nadruk op min) iets van een ‘oké’ te zijn met mezelf. Zwààr aan gewerkt! Op m’n 38e ging het wel, een jaar lang ging het wel, tot ik op m’n 39e iemand ontmoette die die fragiele eigenwaarde waar ik zo hard aan had gewerkt weer onbestaande maakte. Inherent onzeker zijn, ik zou graag wat meer aangeboren zelfzeker zijn. Niet eenmaals maar meermaals heb ik het moeten aanhoren dat men me met kwade stem toeriep: « Geloof toch es in jezelf! »
Bof, die moeite van jarenlang sleutelen aan mezelf is geen verloren moeite geweest: het kost me alsmaar minder moeite en tijd om mezelf weer op te waarderen.
Jezelf aan anderen spiegelen lijkt me een eindeloos treurig verhaal. Ik hoef er niet uit te zien als in een glossyblad, ik hoef niet het intellect te hebben van een Simone De Beauvoir, die ik overigens wél sinds m’n tienerjaren bewonder. Er ìs een stiekeme reden waarom ik in Parijs graag Les Deux Magots en Café De Flore bezoek. The word is out: De Beauvoir, Sartre.
Ik hoef geen SuperMagical woman te zijn. Het is al heel wat om me vast te houden aan mijn waardering voor mezelf die niet minder hoeft te zijn.
Sarah Carlson is niet te verslaan! Jammer dat haar intro ‘Fly to Paradise’ van Al Paradise niet meer op video online te vinden is (zie GIF’s, die wilde ik eigenlijk posten.
Wedden Dat en haar iconische ‘het kan maar niet genoeg zijn’ intro
Op volle toeren jazzercisen
Emu’s Pink Windmill Kids: het betere High School Musical werk
Laten we ons hier toespitsen op het echte slechte werk. Van tijd tot tijd kan het best hilarisch zijn een meesterwerk der mislukkingen aan te schouwen. Inderdaad, van The Room en Manos the Hand of Fate heb ik genòòòten, je weet je niet wat je te zien en te horen krijgt, onnavolgbaar slecht.
Omdat het 1 september is geef ik de bedenkelijke eer aan drie echte slechte high school movies.
We beginnen ‘kalm’ met High School Musical.
Hij is nét iets te goed om hilarisch slecht te worden, de eerste minuut begin je je al te ergeren. Het wordt er alleen maar triester op. Van het oervoorspelbare koppel to be, Efron en Hudgens, ging ik zodanig over m’n nek dat het me moeite kostte om dit sentimentele stroopzoete irritantromantische gejengel langer dan een half uur te blijven volgen. Ik heb het niet volgehouden. Vertel me niet dat er daarna plots een meesterwerk ontspon. Trouwens. Vreselijke song hieronder.
Nu de non-film: You Got Served.
Verplicht heb ik You Got Served uitgezeten en verbaasde me er na iedere voortkruipende nietszeggende scene over: is die film nu nog niet gedaan? Ik kan jullie gerust vertellen dat hij voor mij kwalitatief gezien meermaals ongekende dieptepunten wist te bereiken. Zodra je kennis had gemaakt met de hoofdpersonages wist je meteen hoe de standaardverhaallijn zou verlopen, en, hoe standaard die ook mocht zijn, hij was niet eens goed uitgewerkt! Het verhaal: de ultieme dance battle.
De dance battles waren de enige momenten waarin ik me niet ergerde. Kan je net zo goed naar een muziekvideo kijken.
De so bad it’s good film: The Cool and the Crazy
Zelden dat ik niet in de mood ben voor een so bad it’s good film. Inmiddels na meer dan 20 jaar zoekwerk ken ik m’n bad classics, de titels alleen al zijn de moeite om nooit vergeten te mogen worden: ‘Santa Claus Conquers the Martians’ of nog bizarder ‘The Incredibly Strange Creatures who Stopped Living and Became Mixed-Up Zombies!!?’
The Cool and the Crazy is een minder bekende bad classic over de gevaren van softdrugs. De high school studenten zijn er overduidelijke dertigers in veel te krappe schoolbanken. De stepping stone theorie in topsnelheid in beeld gebracht: na een allereerste blowfeest beginnen ze als een bende maniakken overgewelddadig deliquent gedrag te vertonen. Tjonge, jonge, jonge. Én de noodzakelijke overacting natuurlijk. Gewéldige film!
