Het is eigenlijk belachelijk, The Voice bestaat al zolang en het is nù pas dat ik met terugwerkende kracht een heel seizoen bekijk. Menig audities heb ik ervoor bekeken op YouTube en toen een voormalig babysitkindje van me, de hoogstgetalenteerde Julie, in 2016 meedeed heb ik vooral verdergespoeld om haar te zien en me doen omverblazen.
Het gebeurt wel vaker dat ik zaken niet heb gezien die de halve wereld, terécht, heeft bekeken. Nu ik het programma met terugwerkende kracht bekijk, moet ik toegeven: het is best een leuk entertainend concept. Maar het vervelende is dat ik zo’n formats na een of twee seizoenen al beu ben. En dat ligt zuiver aan mij.
Wat voor mij The Voice heel bijzonder maakt, is de aanwezigheid van Natalia. Hoe professioneel ze is, hoeveel kennis ze heeft, hoeveel respect ze krijgt van de kandidaten. In een ver verleden, zesde leerjaar, zat ik met haar in de klas. In die kindertijd had ze al een dijk van een stem, ongewoon voor een kind. Om dan te zien hoe ver ze het heeft geschopt, dat doet wel iets met me.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten