Hebt u ooit de gedachte gehad na afloop van een film: dit is de beste film die ik ooit heb gezien? Ik meermaals dus heel veel waarde moet je daar niet aan hechten. Maar op z’n minst zal ik die film op dat moment niet slecht hebben gevonden.
Blade Runner (1982, Ridley Scott) was toenertijd zo’n film. Nog steeds nummer 3 in m’n favoriete filmlijst.
Het verhaal speelt zich af in het Los Angeles van 2019 (nu verleden, toen verre toekomst), een vervuilde dystopische stad vol vertier, een ontluisterend toekomstbeeld. Ondertussen heeft de mens de ruimte bevolkt met behulp van androïden (robots die haast niet te onderscheiden zijn van mensen). Omdat deze geavanceerde androïden, die in elk opzicht superieur zijn aan de mens, ook ‘menselijke’ gevoelens en gedachten ontwikkelen, kregen ze een preventieve levensduur mee van vier jaar.
Na een opstand zetten er enkelen onder hen koers richting Aarde, special agent Rick Deckard (Harrison Ford) heeft de missie gekregen die ontsnapte androïden te liquideren. In de hoop zijn levensduur te verlengen is hun leider Roy Batty (Rutger Hauer in een GLANSrol) op zoek naar zijn maker, Sebastian.
Blade Runner is een visionair en visueel spektakel. Een filosofische sciencefiction actiefilm.
Je hebt de dystopie van de toekomstige aarde: een wereld waarin men alleen maar ‘brood en spelen’ najaagt: gokpaleizen, uitgebreide sexindustrie etc. Een grauwe megalopolis. Zowel utopische als dystopische werelden boeien me: op een of andere manier vind ik het fascinerend dat men in staat kan zijn een zelfgecreëerde nachtmerrie te verwezenlijken in een maatschappij. Welke mechanismen schuilen daarachter?
Helemààl werd het té gek toen ik vernam dat het Los Angeles van de toekomt geïnspireerd zou zijn door Metropolis van Fritz Lang én de wijk Shinjuku in Tokio. Dat alleen al zou een reden voor me moeten zijn om van die film te houden. Wél een dikke kantlijn: ik heb Shinjuku bezocht, er zijn inderdaad overeenkomsten maar Shinjuku is verre verre verre van een grauwe vieze wijk, eerder een van de leukste wijken in Tokio. Iedereen die Tokio bezoekt, komt in Shinjuku.
Dan is er de ‘core’ van de film: de jacht op androïden. Persoonlijk stel ik me de vraag: waarom? Waarom moeten androïden persé geliquideerd worden? Het enige wat die gevluchte androïden verlangden, was niet uitgeschakeld te worden, lijkt me geen absurd verlangen. Daarnaast is het ook de mens die hen gecreëerd heeft mét menselijke gevoelens en gedachten. Een van hen wist zelfs niet eens dat ze een androïde was: ze had valse jeugdherinneringen geïmplanteerd gekregen. Sinds jaren leg ik een grote interesse voor androïden aan de dag, aan mij zal je dus niet moeten vragen hen massaal uit te schakelen.
Met die naar mijn gevoel ongeoorloofde jacht op androïden duiken er filosofische vragen op: wat maakt ons mensen? Wat onderscheidt ons van hen? Waarom hebben wij meer recht op het leven? Ik word er zowaar droevig van, telkens als ik hem bekijk. Geniale film.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten