Hieronder het resultaat van een 15 jarenlange zoektocht. Tegenwoordig is het veel makkelijker om door het K-Poplandschap te ploeteren. Geloof me maar, 15 jaar geleden was dat absoluut niet zo.
Wat men nu ook soms probeert te doen is het genre (toegeven: het is een paraplu van vele Zuid-Koreaanse popgenres) niet haar eigen verdienste te geven door te beweren dat het allemaal toch gewoon Pop is. Pop is het zeker maar alsjeblieft, mag K-Pop nog haar eigenheid bewaren? Verschillende culturen brengen nu eenmaal verschillende smaken, voorkeuren, accenten, klankkleuren voort, dat maakt het net interessant. Het mag niet allemaal een eenheidsworst worden.
1. Coming of Age Ceremony - Park Ji-yoon (2000): ondanks het intrieste achtergrondverhaal (denk aan France Galle en Les Sucettes) is dit toch mijn allerfavoriet. Al heeft het wel een wrange nasmaak nagelaten.
2. DNA - BTS (2017) : de eerste song die ik van hen hoorde en ik was meteen gewonnen voor de BTS-sound. Misschien Zuid-Korea’s meest toegankelijke groep.
3. Gee - Girls’ Generation (2009): een K-Pop klassieker. Het nummer kreeg destijds zelfs internationaal een beetje aandacht.
4. Fantastic Baby - BIGBANG (2012) : ook een nummer dat internationaal wat aandacht kreeg. BIGBANG was toen dé band in Zuid-Korea, zanger Taeyang probeerde het solo in de V.S. en rapper G-Dragon dook òveral op in de Zuid-Koreaanse popcultuur.
5. Expectation - Girl’s Day (2013): aanstekelijk is het woord.
6. Mister - Kara (2009): voor mij de quintessential K-Pop song. Vrolijk, cute, een zekere vorm van escapisme. Precies die elementen trokken me aanvankelijk aan in K-Pop. De muziekvideo bestaat enkel in het Japans, Kara was namelijk populairder in Japan. Kan. MinkDeVille was ook populairder buiten zijn eigen contreien.
7. Good Day - IU (2010) : dit zou evengoed, voor mij althans, ook J-Pop kunnen zijn: die lieve dromerige sfeer hoor je zowel in Japan als in Zuid-Korea. Iedereen die Shōjo anime kent, weet wat ik bedoel.
8. Ddu-du Ddu-du - Blackpink (2018): de vrouwelijke tegenhangers van BTS qua internationale populariteit.
9. Nobody - Wonder Girls (2008): een Motownachtige K-Popsong die destijds ook een beetje internationaal ging.
10. Shangai Romance - Orange Caramel (2011) : Orange Caramel is de schattige, vrolijke ietwat kitscherige subgroep van Afterschool. Het schattige en dies meer hoor en zie je allemaal terug in dit nummer, mét Oosterse elementen.
11. Prayers - Clazziquai (2007): Clazziquai is eerder een meer experimentele fusion band die jazz, funk, jazzdance combineert met dance, K-Popinvloeden. En hier wordt er volledig in het Engels gezongen.
Ooit, jaren geleden nu, werd ik tot over m’n oren smoorverliefd op iemand. Het soort Kartonnen Dozen verliefdheid: alles verschroeiend, passioneel, een liefde die ongewoon diep gaat. Zowel ervoor als erna ben ik nooit zo verliefd geweest. Het heeft me jàààren (bloed, zweet en tranen) gekost om over die kerel heen te geraken, en eerlijk gezegd zal ik dat eigenlijk nooit doen.
Het was iemand die waanzinnig goed bij mijn persoonlijkheid paste: een lieve jongen, onschuldig, naïef, speels, grappig, bijzonder wijs, open van geest, intelligent met veel talenten, heel bescheiden, een durfal. Hij kon ook razendgoed dansen, was bovennatuurlijk mooi, aantrekkelijk, charmant. Hij sprak met wondermooie stem.
Net als in Kartonnen Dozen was het een eenrichtingsverkeer, en ik besefte pas nadat ik hem niet meer zag, dat ik smoorverliefd op hem was geworden. Het deed pijn, hem niet meer te zien. Echt fysiek pijn. Dan zat ik in de metro en voelde precies een mes door m’n dichtgeknepen keel gaan en moest de tranen terugdringen. Dan ben je écht verliefd, hé. Wat de pijn verzachtte was ons heen en weer gechat. Jarenlang ben ik hem blijven schrijven en kreeg ik de liefste antwoorden. Alleen, hij is lang onwetende geweest over mijn verliefdheid voor hem.
Na heel lange tijd heb ik het hem toch bekend, in heel verdoken woorden. Toen hij eenmaal besefte wat ik bedoelde, kon hij niet liever reageren. En eerlijk, ik had nog nooit zo’n geweldige reactie gekregen. Nog nooit. Tja, wat hij ook altijd deed: hij wist altijd (ALTIJD) de juiste reactie te geven. ALTIJD. Vaak verrassend maar altijd raak.
Het mooie moment: nadat hij uit m’n leven is verdwenen, heb ik hem eigenlijk nog drie keer gezien. Dat waren drie kostbare momenten voor me. Het allermooiste cadeau dat hij me had gegeven was begrip én luisteren. Hij had er begrip voor dat ik het er heel moeilijk mee had hem te vergeten. Dat ik er op den duur zelfs radeloos van werd, daar had hij ALLE begrip voor, ik mocht hem dat ALLEMAAL vertellzn.
Het mooie moment: ik schrijf al sinds m’n negende verhalen rond een hoofdpersonage. Wel, wat ik minstens 15 jaar voordien had geschreven speelde zich in werkelijkheid af. Omdat ik zo wanhopig was, radeloos, want ik wou echt over hem heen geraken (kan je je voorstellen dat ik welgeteld vijf (!) jaar lang hopeloos verliefd ben geweest?) , stelde hij voor om af te spreken. Iets klein te eten. Wél, het scenario van in mijn verhalen speelde zich letterlijk voor m’n ogen af. Dan denk je: “Huh?”, alsof er bovennatuurlijke krachten mee gemoeid waren. We spraken eerst over koetjes en kalfjes (waarschijnlijk om me op m’n gemak te stellen. Ik ken eigenlijk niemand die zo goed met mij kan omgaan als hij kon), in feite wachtte hij af tot ik er zelf klaar voor was om over m’n gevoelens te vertellen en waarom ik er zo hard mee worstelde. Op een gegeven moment werd het stil omdat ik aangaf erover te willen praten. Hij keek al etende naar z’n bord en wachtte geduldig af. En toen begon ik écht te praten. En hoé hij luisterde: ONGELOFELIJK. Ik kon m’n ei helemaal kwijt. Na m’n kwetsbare woordenstroom gaf hij z’n mening en die was wondermooi. Hij liet me de liefde omarmen, m’n gevoelens voor hem omarmen. Die namiddag en avond nam hij z’n tijd voor me. En ik voelde me veel lichter worden.
Dat was een ontroerend, prachtig moment. Een moment dat me heel diep heeft geraakt, en nog altijd heel gevoelig ligt.
Olga Korbut. Remember her name. Deze dame veranderde in ‘72 eigenhandig op haar zeventiende het gymnastiek. Jawel, ook zij verdient haar plaats in Pénélope Bagieus ‘Brazen: Rebel Ladies who Rocked the World’. Er is een reden waarom ze als allereerste werd ingelijfd in The International Gymnastics Hall of Fame.
Voor Olga Korbut op de Olympische Spelen in ‘72 de discipline voor eens en voor altijd veranderde, was het vrouwengymnastiek eerder gericht op elegantie: sierlijke, balletachtige bewegingen. In niets leek het op wat je vandaag te zien krijgt, ook de leeftijd van de gymnasten lag toen gemiddeld veel hoger.
En dan kwam Korbut. Een klein, frêle, vrolijk meisje uit de Sovjet Unie (nu Wit-Rusland) van 17 die hoogstens 15 leek. Insiders hadden hoge verwachtingen, bij het grote publiek was ze nog volstrekt onbekend. Tot ze die ene move deed die de hele turnwereld op z’n kop zette: de Korbut flip. Kijk en huiver en besef dat toen geschiedenis werd geschreven.
Waarom geschiedenis? Ze kreeg niet de allereerste perfecte 10 (die kwam vier jaar later voor de toen veertienjarige (!) Nadia Comāneci), ze won er niet eens een gouden medaille mee. Die dag werd er geschiedenis geschreven omdat sinds dan spectaculaire acrobatische krachttoeren hun intrede deden in het gymnastiek.
Korbut stond bekend om haar creatieve daredevil benadering maar ook om haar charmes, ze leek zich gewoon te amuseren en was verder niet te verlegen om rauwe emoties aan de wereld te tonen. Ook als het tegenzat. Zij en Nadia Comāneci zorgden voor een enorme boost in de populariteit van deze sport. Jonge meisjes wilden net als Olga of Nadia zijn.
Hoe fantastisch ik Olga Korbut ook vind, toch een kanttekening: omdat gymnasten sindsdien alsmaar gewaagdere en gewaagdere routines gingen uitvoeren namen bijgevolg de kwetsuren ook toe. Om veiligheidsredenen zijn er in competities daarom een aantal uitvoeringen aan banden gelegd, waaronder de Korbut flip. Tot op de dag van vandaag nog steeds een van de meest spectaculaire momenten in de geschiedenis van het gymnastiek. En voor mij, eerlijk, het spectaculairste: mijn mond viel letterlijk voor enkele seconden (?), minuten (?) open toen ik het voor het eerst op video zag.
In dit lijstje heb ik enkel mannelijke artiesten gezet die hoofdzakelijk bekend zijn van hun muziekcarrière. Dus een Alain Delon of Johnny Depp etc., heb ik er niet bijgevoegd, want die zouden, vanzelfsprekend, samen op nummer 1 zijn beland.
1. Nick Kamen: een wondermooie, sexy mix van Burmees, Iers, Nederlands en Frans bloed. Nick Kamen maakt alle andere mooie mannen overbodig, een van de knapste mannen ever ofzo. Begonnen als model waarna hij succesvol overstapte naar muziek. Jammer genoeg drie jaar geleden gestorven aan de gevolgen van kanker. It was a sad day.
2. Lenny Kravitz: ik ben al 32 jaar non stop en zelfs niet eens stiekem verliefd op Lenny Kravitz en soms droom ik van hem. Hij zou nu in Parijs wonen en dat is heel goed nieuws. Hier ook een prachtige mix van een Bahamaanse, Afro-Amerikaanse en Joods Russische afkomst.
3. George Michael: hoe kan het anders, my first crush! Ik was vier. Het begon met Wake Me Up Before you Go Go en met The Edge of Heaven was helemaal het hek van de dam. Als jongens nog maar een beetje op George Michael leken, was m’n interesse al gewekt. Grieks (Cyprus) Engelse nachtegaal.
4. Jim Morrison: Jim Morrison. Ja man, ik bedoel: dat haar, die ogen, die jukbeenderen, die leren broek! Man toch! Wauw! Ik had hem graag leren kennen, ik denk dat Jim en ik beste vrienden zouden zijn.
5. Elvis Presley: ik heb de jonge Elvis Presley altijd mooi gevonden. Zo keek ik als kind op zondagmiddagen naar z’n (bedenkelijke) films en zelfs als zevenjarige vond ik hem al een hunk met z’n knalblauwe ogen, donkere lokken, getinte huid, zwoele lippen. Ik denk dat ik vooral daarom naar al die films keek. Het verhaal deed er niet toe. En zijn comeback concert waarin hij helemaal in het leer is gestoken is een van de betere momenten uit de muziekgeschiedenis. Zowel oor- als oogstrelend.
6. Michael Hutchence: een video met Michael Hutchence kan je gewoon niet afzetten. Het prototype van de mysterieuze, ‘gevaarlijke’, charismatische, overaantrekkelijke rockheld. Mocht ik hem op straat zijn tegengekomen, ik zou blijven kijken omdat het gewoon niet anders kan. En zelfs zijn dood blijft een mysterie.
7. David Bowie: dit lijstje zou geen enkele waarde hebben als David Bowie er niet in zou staan. Ik zag hem voor het eerst met het Tonight duet met Tina Turner, ik was 5 of 6 ofzo, en dacht ook meteen: wat een mooie, aantrekkelijke man. David Bowie zuigt je aandacht naar hem toe. Ik bedoel maar: zelfs in Labyrinth is hij aantrekkelijk. He even pulled thàt of.
8. Barry Gibb: Barry Gibb heeft iéts, hé: it’s in the eyes. Een man met bijzonder mooie ogen en hij staat als (bijna) geen ander zo goed met zijn volle baard. Waar Tom Selleck en Burt Reynolds dé ultieme knappe snordragers zijn, is Barry Gibb dé ultieme knappe baarddrager. Zijn jongere broertje Andy Gibb is dan misschien het klassieke meisjesidool, ik hou het bij Barry.
9. Prince: Prince is vooral sexy: een goddelijke sexy danser met een goddelijk sexy lijf en goddelijke sexy ogen. Vooral in zijn Parade en Under The Cherry Moon periode overtreft hij bijna alle grenzen van sexiness, het is obsceen. En hij moet er haast niks voor doen. Ik heb Prince vijf keer live gezien, waarvan 3 keer dichtbij. Ja, de man is werkelijk sexy.
10. Zayn Malik: toegeven, ik ken geen enkele song van One Direction, zelfs geen enkele titel, maar wat ik wel weet is dat Zayn Malik een overdonderende mooie man is. Een Britse Pakistaanse schoonheid met een prachtige, magische blik. Ooit las ik over hem: die lok haar van Zayn Malik is the best thing on tv of zoiets. Ik kon niet anders dan dit enthousiast beamen.
11. Ryosuke Yamada: straight outta Tokyo, from de J-Pop-tuin. Ryosuke was m’n eerste J-Pop idool, ik was geobsedeerd door hem. Echt truly geobsedeerd. Maandenlang. Hij heeft zo’n lief expressief gezichtje, expressieve ogen en de liefste lach ever. Hij kan zo kijken, dat je helemaal wordt opgezogen in z’n ogen, dat had hij als kind al. Er ìs iets met die ogen. En Ryosuke is een natuurlijke geweldige danser. Dat helpt. Véél.
12. Marvin Gaye: Marvin Gaye is het type klassieke schoonheid: als Kylie Minogue een klassieke Barbie is, Brad Pitt een echte Ken, Whitney Houston een zwarte Barbie dan is Marvin Gaye een zwarte Ken. Een bijzonder getalenteerde Ken. Niet moeilijk dat Diana Ross en Tammi Terrell maar al te graag duetten met hem zongen.
13. Martin Kemp: ik heb een beetje een zwak voor Martin Kemp van Spandau Ballet, altijd al gehad. Niet de frontman maar Martin sprong mij van in het begin in het oog. En het is nog steeds een knappe vent. Ik ben een beetje jaloers op Shirlie Holliman: niet alleen mocht ze jarenlang met George Michael zingen en hem tot haar beste vrienden rekenen, dat op zich is al genoeg om stikjaloers op te zijn, ze is dan ook nog es getrouwd mer Martin Kemp. Alleen Vanessa Paradis doet het nòg beter: zij wist zowel Lenny Kravitz als Johnny Depp te strikken.
14. Lindsey Buckingham: ik geloof nooit dat hij de makkelijkste man is, een beetje een egotripper met weinig empathie en een mean streak (dit komt mij heel bekend voor, I lived the nightmare) dus vooral kijken en afblijven. Ik zag jaren geleden het volledige Fleetwood Mac in concert, waaronder Lindsey, vlak onder m’n neus spelen. Toch nog steeds blozende wangen.
Niet in de lijst maar toch zeker het vermelden waard: Cat Stevens, Jungkook en V (BTS), Kai (Exo), de jonge George Clinton (Parliament/Funkadelic), Mike Patton (Faith No More).
