Ooit, jaren geleden nu, werd ik tot over m’n oren smoorverliefd op iemand. Het soort Kartonnen Dozen verliefdheid: alles verschroeiend, passioneel, een liefde die ongewoon diep gaat. Zowel ervoor als erna ben ik nooit zo verliefd geweest. Het heeft me jàààren (bloed, zweet en tranen) gekost om over die kerel heen te geraken, en eerlijk gezegd zal ik dat eigenlijk nooit doen.
Het was iemand die waanzinnig goed bij mijn persoonlijkheid paste: een lieve jongen, onschuldig, naïef, speels, grappig, bijzonder wijs, open van geest, intelligent met veel talenten, heel bescheiden, een durfal. Hij kon ook razendgoed dansen, was bovennatuurlijk mooi, aantrekkelijk, charmant. Hij sprak met wondermooie stem.
Net als in Kartonnen Dozen was het een eenrichtingsverkeer, en ik besefte pas nadat ik hem niet meer zag, dat ik smoorverliefd op hem was geworden. Het deed pijn, hem niet meer te zien. Echt fysiek pijn. Dan zat ik in de metro en voelde precies een mes door m’n dichtgeknepen keel gaan en moest de tranen terugdringen. Dan ben je écht verliefd, hé. Wat de pijn verzachtte was ons heen en weer gechat. Jarenlang ben ik hem blijven schrijven en kreeg ik de liefste antwoorden. Alleen, hij is lang onwetende geweest over mijn verliefdheid voor hem.
Na heel lange tijd heb ik het hem toch bekend, in heel verdoken woorden. Toen hij eenmaal besefte wat ik bedoelde, kon hij niet liever reageren. En eerlijk, ik had nog nooit zo’n geweldige reactie gekregen. Nog nooit. Tja, wat hij ook altijd deed: hij wist altijd (ALTIJD) de juiste reactie te geven. ALTIJD. Vaak verrassend maar altijd raak.
Het mooie moment: nadat hij uit m’n leven is verdwenen, heb ik hem eigenlijk nog drie keer gezien. Dat waren drie kostbare momenten voor me. Het allermooiste cadeau dat hij me had gegeven was begrip én luisteren. Hij had er begrip voor dat ik het er heel moeilijk mee had hem te vergeten. Dat ik er op den duur zelfs radeloos van werd, daar had hij ALLE begrip voor, ik mocht hem dat ALLEMAAL vertellzn.
Het mooie moment: ik schrijf al sinds m’n negende verhalen rond een hoofdpersonage. Wel, wat ik minstens 15 jaar voordien had geschreven speelde zich in werkelijkheid af. Omdat ik zo wanhopig was, radeloos, want ik wou echt over hem heen geraken (kan je je voorstellen dat ik welgeteld vijf (!) jaar lang hopeloos verliefd ben geweest?) , stelde hij voor om af te spreken. Iets klein te eten. Wél, het scenario van in mijn verhalen speelde zich letterlijk voor m’n ogen af. Dan denk je: “Huh?”, alsof er bovennatuurlijke krachten mee gemoeid waren. We spraken eerst over koetjes en kalfjes (waarschijnlijk om me op m’n gemak te stellen. Ik ken eigenlijk niemand die zo goed met mij kan omgaan als hij kon), in feite wachtte hij af tot ik er zelf klaar voor was om over m’n gevoelens te vertellen en waarom ik er zo hard mee worstelde. Op een gegeven moment werd het stil omdat ik aangaf erover te willen praten. Hij keek al etende naar z’n bord en wachtte geduldig af. En toen begon ik écht te praten. En hoé hij luisterde: ONGELOFELIJK. Ik kon m’n ei helemaal kwijt. Na m’n kwetsbare woordenstroom gaf hij z’n mening en die was wondermooi. Hij liet me de liefde omarmen, m’n gevoelens voor hem omarmen. Die namiddag en avond nam hij z’n tijd voor me. En ik voelde me veel lichter worden.
Dat was een ontroerend, prachtig moment. Een moment dat me heel diep heeft geraakt, en nog altijd heel gevoelig ligt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten