Gefeleliciteerd ISIS, gefeliciteerd. U bent in uw opzet geslaagd; u hebt mij en met mij tientallen, honderdtallen, duizendtallen Europeanen nog angstiger en bozer gemaakt. Internationale artiesten annulleren hun optredens in Europa omdat het zogenaamd een broeinest is, een broeihaard van aanslagen gepleegd door laffe geradicaliseerde criminelen die zich verschuilen achter de Islam die ze op geen enkele manier recht aandoen. De Islam is zoals elke religie een religie van de Vrede, mensen afmaken is er verboden. En toch placht ISIS zich dat recht toe te eigenen. Op welke basis? De Jihad? De Sharia? Waarom menen zij te kunnen spreken in naam van vele onschuldigen die hen verachten?
Ja, ik ben bang en ik ben boos. Dat onveilig gevoel in de metro, extra opletten enzo bekruipt me voor het eerst. Door hen voel ik me onveilig en dat wil ik niet. Opgroeiende in Antwerpen waren er jaarlijks wel een aantal bommeldingen in de prémetro. Nooit een seconde heb ik me daar onveilig bij gevoeld, sterker nog: ik moest lachen met al die mensen die angstig waren voor terroristen in de metro. Ook na 9/11, de aanslagen in Londen heb ik me geen seconde onveilig gevoeld, dat kwam niet eens in me op. Ik was tegen oorlogen en vond dat je kwaad niet met kwaad mag vergelden. Pas na Charlie Hebdo heb ik het geweer van schouder veranderd. Nog steeds uitgesproken voor de Liefde en de Vrede, doch al iets voorzichtiger en genuanceerder. Toen ik las over de verijdelde aanslagen op de Thalys en in Verviers ben ik me voor het eerst onveilig gaan voelen. Ik woon dan ook in Brussel, de Europese 'hoofdstad' van de Jihadisten. Even maar, kort na de verijdelde aanslagen kreeg ik te maken met het zogenaamde onveiligheidsgevoel, in de metro. Toen ik een 'verdachte' man zag met een koffer. Daarna dacht ik: Help, wat is mij overkomen? Geef ik uiteindelijk ook toe aan de angst?
Sinds de recente aanslagen in Parijs waan ik me overal op openbare plekken waar veel mensen bij elkaar komen onveilig. Met een paar collega's bespraken we al wat we doen indien we het slachtoffer zouden worden. Da's de eerste keer dat we dit onderwerp aansnijden en een teken aan de wand. Allemaal zijn we het erover eens dat er een OPLOSSING moet komen. Dit kunnen we niet en mogen we niet langer dulden.
Bijzonder: hoe vaak ik de BMTI-test ook maak, ik kom altijd uit op INTP. Must be true. :-) Wat ik verder ook frappant vind, my close friends zijn bijna allemaal stuk voor stuk INTJ of INTP, de kerels waar ik verliefd op werd stuk voor stuk INTJ. Ze hebben de test niet gedaan maar ik heb òf gezien òf zelf de test voor hen gemaakt en gezien dat ze tot insiders 'gang' horen. Bijzonder toch, gezien de zeldzaamheid van beide types. Met een INTJ'er, INTP'er voelt het ook vaak zo aan als soulmates ofzo: ik kan vrijelijk met hen praten, ik begrijp hen en zij begrijpen mij. Zoiets ongeveer.
Mijn serieuze vroegere relatie is een INTJ, pur sang. Vanaf de eerste dag, eerste moment, klikte het. Alsof ik mezelf herkende in hem. Zijn beste vriend is een INTP, pur sang. Beiden echt zo protypisch. En discussies die we hadden, uren-en urenlang liggen praten en elkaar begrijpen.
Dan kreeg ik een obsessie voor een ingenieur. INTJ'er. Zijn vrouw, een jarenlange goeie vriendin van me, INTP. Jaren later werd ik voor de eerste keer verliefd. Op een collega. INTJ'er pur sang, voor hem is het begrip INTJ'er uitgevonden ofzo. Daarna weer verliefd op iemand veel te jong. Ook INTJ. En zijn beste vriend die ik ook zo ontzettend leuk vind ook. Vroeger dacht ik vaak: als je die twee combineert, krijg je mij. Jawel. Verder: een vriendin van me, we zijn net een tweeling omdat we hetzelfde denken, is INTJ. I think I proved my point. Ross Geller, Lisa Simpson, INTJ.
INTJ EN INTP zijn natuurlijk niet helemaal hetzelfde, al is het verschil tussen beide types soms moeilijk te vatten. Laten we zeggen dat het verschil zit in het feit dat een INTJ'er aan een taak begint, het op tijd afmaakt, op tijd komt bij afspraken, beslissingen neemt en zich daaraan houdt. Van een INTP'er hoef je zoiets niet te verwachten: ze beginnen aan honderden dingen, maken veel dingen niet af, op tijd komen zit er niet bij en hun beslissingen zijn 'open', altijd nog veranderlijk. Maar samen zijn ze een ongelooflijk team: de INTP'er komt met de plotse stroom aan ingevingen en de INTJ'er doet er werkelijk iets mee. De INTJ'er maakt de INTP'er wat rigider en de INTP'er de INTJ'er wat soepeler. Haha, I truly love these types. Zo blijkt.
INTJ en INTP zijn samen met INFJ de zeldzaamste types van de hele typologie. 37% van de mensen valt onder ESxx. Dat betekent dat de meesten extravert (E) zijn en Sensitief (S), waarmee hier wordt bedoeld: redeneren vanuit concrete zaken. INT's zijn introvert, intuïtief (redeneren vanuit de abstractie, tussen de regels lezen) en Thinking (T), als ze beslissingen nemen laten ze zich leiden door hun verstand. Amper 7% valt hieronder. Ik vind het wel grappig dat uit fora blijkt dat mensen zo gefascineerd zijn door deze types, ze kennen er waarschijnlijk niet veel ofzo. Ik daarentegen ken er massa's: de ene trekt de ander aan ofzo.
Het prototype negatieve beeld van een INTJ is die van de angstaanjagende koude en gruwelijk slimme psychopaat uit films of de mad scientist, het negatieve beeld van een INTP van de verstrooide kille professor die geen zier om de mensheid geeft, dr. Frankenstein of de computernerd op de zolderkamer. Beide beelden zijn natuurlijk heel overtrokken. De INT'ers die ik ken, kan ik verre van 'koud' noemen. Het is natuurlijk wel waar dat ze stuk voor stuk hun gevoelens uitschakelen wanneer er beslissingen genomen moeten worden (wat andere mensen dan 'onmenselijk' vinden ofzo), als ze redeneren komt er absoluut geen gevoel bij kijken en ze presenteren je de keiharde waarheid, in your face. INT'ers zijn ook eenzaten, wat niet wil zeggen dat ze geen vrienden hebben, ze zien enkel het nut niet van in groep te blijven als het doel voor hen niet nuttig/interessant is, groepssfeer, groepsgeest kennen ze niet. En over koetjes en kalfjes praten zit er niet bij. INT'ers zouden het hoogst op intelligentietesten scoren. Ze heten slim te zijn, think Einstein, een INTP'er, think Leonardo Da Vinci, een INTP'er. Voor presidenten is het dan weer niet handig, dat introverte aspect (veel presidenten vallen onder ENTJ), alhoewel Hillary Clinton een INTJ is.
Wat ik nu pas besef, ik heb doorgaans veel affiniteit met klassen die een computerrichting volgen, een goeie vriend van me, een ENFP, helemaal niet. Tja, computerklassen zitten natuurlijk volgestouwd met INTJ'ers en INTP'ers, de ene nog INT'er dan de ander.
Hoogbegaafdheid, er heerst nog altijd een taboe rond. Terwijl het net iets is waar open over gesproken zou moeten worden, zonder vooroordelen. Vele hoogbegaafden hebben het niet altijd makkelijk. Ik heb er lang over nagedacht om het op m'n blog te smijten en ga het toch doen. Voel je 'm al aankomen? Waarschijnlijk behoor ik tot dat clubje:
als kind 'speelde' ik niet maar zat liever naar muziek te luisteren, verhalen aan te horen, met m'n neus in de boeken. Of ik luisterde naar de gesprekken van de volwassenen. Dat vond ik veel boeiender dan waar m'n leeftijdsgenoten mee bezig waren, dat vond ik echt totaal niet boeiend. Ik begreep hen ook niet. Naar de kleuterschool ging ik niet graag. Naar school ook niet. Alhoewel ik wel ontzettend leergierig was, een ongewone dorst naar kennis en dingen uitpluizen. Maar wat er op school werd gegeven, of het lag misschien aan de manier waarop, vond ik doorgaans niks. Nederlands vond ik best nog leuk maar raakte gefrustreerd als we alweer jeugdboeken moesten lezen want ik las al aardige tijd lectuur voor volwassenen.
Pas op de Steinerschool vond ik de leerstof plots boeiend: we lazen stukken uit de volwassen wereldliteratuur en ik ging er dan natuurlijk weer verder in; ik ging die hele boeken lezen. Boeken die eigenlijk 'zogenaamd' niet bestemd zijn voor vijftienjarigen: Goethe en Voltaire las ik toen, onder andere en Rimbaud en Verlaine en William Wordsworth en meer. Ik verslond het.
Ja, ik was een echte volbloed boekenwurm.
Bij psychologische testen haalde ik qua intelligentie altijd hoge scores tot indrukwekkende hoge scores (volgens de pedagoge dan met wie ik dan later een persoonlijk aanging) maar ik stelde me er niet te veel vragen bij. Had meer een houding van: oké, ik heb dat goed gedaan, nu ga ik verder studeren.
Pas eenmaal studente ging ik me serieus voor hoogbegaafdheid interesseren, niet omdat ik dacht dat ik het was, ik dacht immers dat ik dom was (omdat het me vanaf het middelbaar duidelijk werd dat ik anders dacht dan de meesten) maar gewoon omdat ik sowieso 1001 interesses had. Uit nieuwsgierigheid kocht ik een boekje met geijkte IQ-testen en groot was m'n verbazing toen bleek dat ik heel hoog uitkwam. Natuurlijk geloofde ik er geen zak van maar bij de tweede test kwam ik nog hoger uit, daarna bleef het min of meer stabiel: altijd rond de 135. Mijn toenmalige vriend die haalde zelfs nog hogere scores! Dus ja, we wisten wel dat het om geijkte testen ging maar toch, het leek ons onwaarschijnlijk dat we allebei zulke hoge scores behaalden.
Die IQ-interesse ging gauw weer weg tot ze weer opdook eenmaal afgestudeerd en ik een gesprek had met een hoogbegaafde vriendin over IQ. Haar IQ hangt rond de 140 en believe me, dat merk je. Ik zei langs m'n neus weg dat ik Binet-testen had gedaan in m'n studentenjaren en daar rond de 135 hing en ze keek er niet eens van op. Vond dit vanzelfsprekend. Dat maakte dat ik er toch iets meer geloof aan ging hechten.
Nog jaren later deed ik een Mensa thuistest, die een indicatie geeft. Als er een waarschijnlijkheid is dat je lid kan worden krijg je een invitatie om een officiële test te komen doen. Ik kreeg dus zo'n invitatie in de bus en ben nooit gegaan omdat het in Nederland was. Helemaal om in het hoogbegaafdheidsverhaal werd ik pas onlangs, dankzij een vriendin/collega op wie ik zo ontzettend hard lijk dat het soms eng wordt. Ik noem haar my twin. Op een vergadering kwam het zelfs voor dat we naast elkaar zaten en tegelijkertijd krak hetzelfde betoog hielden, zonder dat werkelijk van elkaar te beseffen. Wel komisch voor de anderen.
Die collega/vriendin is er niet zolang geleden achter gekomen dat zij hoogbegaafd is en ze zei me: "En Katie, ik denk dat jij dat ook bent." Toen ze me er lectuur over liet lezen begreep ik plots totaal waar ze het over had. Het was als het ware een openbaring! Zaken waar ik in het verleden voor ben afgewezen: "Je bent te creatief! Je denkt te veel na! Waarom moet je altijd zo moeilijk doen? Kan je niet over 'gewone' dingen praten?" Of al die mensen die je gewoon echt niet begrijpen. En hoogbegaafdheid is meer dan intelligentie alleen, er zijn ook bepaalde persoonlijkheidskenmerken die je veelal aantreft bij hoogbegaafden: intense emoties, groot rechtvaardigheidsgevoel, snellere neiging tot verveling wanneer er geen uitdaging is, en meer. Het is schitterend dat ik het nu een plaatsje kan geven. Had ik het maar eerder geweten, denk ik soms.
In het Frans, surdoué, klinkt minder geladen dan in het Nederlands. Surdoué, hoogbegaafd. Er bestaat nog steeds een torenhoog onbegrip omtrent, torenhoge vooroordelen. Een hoogbegaafde is een geek met bril die voor plezier wiskundesommen maakt. Haha, nu onderschat ik ieders intelligentie. Être sourdouée, c'est quelque chose.
Hoogbegaafd zijn is voornamelijk nieuwsgierig zijn. Altijd meer en meer kennis opdoen. Geen plafond hebben qua denkvermogen; ruimdenkend. Voor anderen ga je dan àlweer te ver. 'Kan je ni gewoon effe normaal doen?' 'Ik volg ni, doe gewoon effe normaal!' En van dat soort antwoorden word je kwaad. Je past je al zo hard aan aan je omgeving, kunnen zij dat dan ook niet effe voor jou doen?
Anyway, je denkt na en je denkt na. Je zoekt en je vindt overal oplossingen voor. De omgeving kan dit best lastig vinden omdat je altijd over alles te veel vragen hebt. Een hoogebegaafde ziet dat eerder als een interessante uitdaging om al die (vergezochte) vragen te beantwoorden. Voor de omgeving is het gewoon, tja, best vermoeiend. Soms lastig. Soms ronduit ongewenst. Met jou kunnen ze niet gewoon 'relaxt' zijn.
Je wilt ook altijd uitgedaagd worden, zoniet verveel je je. Je ziet overal uitdagingen die je graag zelf creëert. Vermoeiend, schreef ik zonet. Een hoogebegaafde is vrijwel altijd hypersensitief, overprikkelbaar zeg maar. Waar anderen aan voorbijgaan, 'ach', misschien niet eens opmerken, komt bij een hoogbegaafde sterk aan. Indrukken gaan diep. Emoties gaan diep.
Hoogbegaafd zijn, het is wat. Niet altijd makkelijk.
Het lijkt leuk. Maar vraag maar na of het echt zo leuk is.
Ik heb besloten om er zelf niet over te bloggen, over het nijpende vluchtelingenprobleem. De problematiek van het niet helpen dus, of het gebrek aan empathie. Ik ga er zelf momenteel niet over schrijven maar laat The Isley Brothers het woord nemen.
All babies together, everyone a seed Half of us are satisfied, half of us in need Love's beautiful in us, tarnished by our greed When will there be a harvest for the world
A nation planted, so concerned with gain As the seasons come and go, greater grows the pain And far too many feelin' the strain When will there be a harvest for the world
Gather every man, gather every woman Celebrate your lives, give thanks for your children Gather everyone, gather all together Overlooking none, hopin' life gets better for the world
Dress me up for battle, when all I want is peace Those of us who pay the price, come home with the least Nation after nation, turning into beast When will there be a harvest for the world
Ik heb al vele lijstjes gemaakt, tot in den treurnisse vele lijstjes, that's why I call myself a geek (how can you call yourself a geek and be proud of it? - naar analogie van NWA, dit omdat ik reikhalzend uitkijk naar de Belgische Straight Outta Compton première). Dus al geekwise vele lijstjes gemaakt, interessante lijstjes, voorbeeldige lijstjes, triviale lijstjes, bullshit lijstjes, onzinlijstjes, nutteloze lijstjes, waardeloze lijstjes, noem maar op, ik heb ze vast wel gemaakt. Ik vind dat zo leuk!!! Dus: àlwééér een lijstje. Ik heb mijn top 10 favoriete albums nog niet prijsgegeven. Wie weet, heeft misschien iemand er wel iets aan. Zou te gék zijn!
1. Funkadelic - One Nation Under a Groove (1978)
Let the Funk be P-Funk! Wat zal ik zeggen? P-Funk is mijn dada. Ik heb mijn Gentse studentenjaren grotendeels doorgebracht met het luisteren naar Prince en P-Funk, wich stands for Parliament en Funkadelic as you should know, de groepen van bezieler George Clinton. My kinda Funk.
Over dit album: een gigantische psychdelische variabele trip in Wonderland, waar iedereen op dat moment geniale Funk speelt. Het titelnummer is een danceklassieker, Lunchmeataphobia (Think, it ain't illegal yet) een vette groovy gitaarrif song, Into You, een nice soulful ballad, Who Says a Funk Band Can't Play Rock de perfecte symbiose tussen Funk en Rock. Echt, dit album is fantastisch. Geen een zwak doorspoelmoment.
2. Jimi Hendrix - The Ultimate Experience (compilatie, 1993)
Je kan wel zeggen, dit is niet eerlijk, het is een compilatie, zo kunnen wij het ook. Wel, doe het dan. Bewijs maar es dat je beter kan dan Jimi Hendrix. Daarnaast gaat het over mijn top 10 en daar horen nu ook eenmaal compilaties bij. Jimi is gewoon de beste gitarist EVER. Dat dit eigenlijk ook maar ter discussie kan staan. Z'n songs zijn zwoel, opzwepend met altijd, dat geniale gitaarspel. Dit is een compilatie van z'n werk eind jaren '60 en yes, een ultimate experience dit aan te horen. Van het prettige soort dan.
3. Prince - 1999 (1982)
Haha, ik weet wel dat vele Princeliefhebbers eerder voor Purple Rain zullen gaan, of voor Sign O'the Times of voor Parade. Sommigen ook voor Dirty Mind. Ik ga dus gewoon volledig (watch me!) voor 1999. Waarom: ik hou gewoon van het broeierige sfeertje. Volgens mij was het ook het eerste conceptalbum van onze Paarse held. Het is een paarse broeierige sexy funky sfeer. Let's Pretend We're Married, dat soort fratsen. Ik zou hem graag es All The Critics Love U in New York live zien performen. Hij heeft dat al talloze keren gedaan, maar nooit waar ik bij was! Later las ik dat een van m'n favoriete Prince Bootlegs, Purple Music, eigenlijk bedoeld was voor dit album. Ja, natuurlijk. Net zoals Electric Intercourse als laatste afviel voor Purple Rain. Maar dan heb ik het weer over een ander album.
4. Björk - Homogenic (1997)
Björk! Björk brengt een brok volle emotie op compositorische pareltjes. Altijd verrassend, heel vaak ontroerend, het doet gewoon wat met je. Homogenic is Björk op z'n best. Zonder te verpinken valt dit onder de noemer Grote Kunst (en nu zie ik Björk al verlegen gniffelen: "I just trrry to brrring music with the things I feel. Like sadness and happiness.") Jòga staat in m'n top 5 van favoriete songs ever en verder kan je hier vooral verdwalen van het ene wondermooie moment in het andere. Tot Pluto, dan schrik je wakker. Hoe? Beluister hem maar, album is werkelijk de moeite. Tevens vind ik de albumversies van de songs van een nog grotere schoonheid getuigen dan wat er in de clips werd gebracht. Al valt die schade absolutig mee: het is niet vergelijkbaar met wat ze later met The Temple of Love van the Sisters of Mercy gedaan hebben. Namelijk een goeie song totaal verneuken in naam van de commercie.
5. Stevie Wonder - Songs in the Key of Life (1976)
Unbelievable, ik hoorde de eerste tonen en ik wist dat het om een geniaal album ging, echt waar. En ik kreeg gelijk. Songs in the Key of Life is de tour de force van Stevie Wonder die voorheen al jarenlang een force of nature genoemd kon worden. Als je maar een album van deze beste man wil aanschaffen, haal dan deze in huis. Hij is zo goed als any other compilatie van hem. Tenzij je het over At the Close of a Century hebt, die met z'n vier discs zelfs nog geen volledige compilatie is. Waarom ik dit album zo goed vind? Sir Duke en een van de mooiste liefdesliedjes Knocks Me off My Feet. Nee hoor, just kidding, er is zoveel, echt zoveel meer te ontdekken op dit album.
6. The Rolling Stones - Singles Collection: The London Years (compilatie cd, 1989)
Het verzamelde werk van de jaren '60 zeg maar, grof samengevat. Hier staat op hoe het allemaal is begonnen, met goedgemaakte covers van bluesgrootheden: Jagger en Richards waren als jonge kerels bluesfanaten, dat schiep een band en zo dachten ze: we hebben al een band, laten we dan ook maar meteen muziek maken. Goeie keuze. Dus van covers tot algauw het eigen fantastische werk met als achtergrond Swinging London uit de '60. Marianne Faithfull, Jean Shrimpton, waren allemaal vriendinnen. Vast wel.
7. Parliament - The Mothership Connection (1975)
And we do the P-Funk again! Dit is zuivere Funk, zonder enige fusionvorm. No reggae, no rock, just Funk. 'I want my Funk uncut.' ze zingen het zelf. De Mothership connection is natuurlijk een ànthem. Laten we even een stap zetten in het universum van George Clinton: hij bedacht een geheel nieuw universum waarin een spaceship genaamd de Mothership zou neerdalen en ons allen zou verenigen onder de Funk. Geweldig toch. Zijn universum werd bevolkt door figuren als sir Nose (d-void of Funk) en klonen van dr. Funkenstein himself, George Clinton. Fantastisch. De kracht van dit album zit erin dat ze naast geniale grooves, rythms, grappige woordspelingen, verrassende composities, ze je echt doen geloven in de power of the Funk. Maar ja, dat doen ze eigenlijk in elk album. 'You got the groove and we want some'
8. Daft Punk - Random Access Memories (2013)
Zo jong en al in m'n top 10. Ja, welverdiend, hé. De mannen van Daft Punk zijn genieën. Net wanneer je denkt dat ze hun hoogtepunt bereikt hebben doen ze het (afgezien van Human After All, die later alleen maar goed bleek te zijn om Brainwasher en om verder in de mix te draaien), wanneer je dus denkt dat ze hun hoogtepunt bereikt hebben doen ze het bij het volgende album nòg beter. Ze deden zomaar effe de wereld daveren, en vooral de dansvloer met NuHouse ofte Franse Disco, om dan met dit album dat geluid achterwege te laten en te komen met een virtuoze popplaat waarin ze samenwerkten met de meest uiteenlopende artiesten. Chapeau. En ja, dit album is zo veel meer dan alleen de song Lucky! Bij elke beluistering wordt hij beter, ontdek je meer en meer verrassende
pareltjes. En ze hebben met Nile Rodgers samengewerkt. Bij deze is alles gezegd.
9. Chet Baker - The Best of Chet Baker Sings: Let's Get Lost (compilatie cd, 1989)
Chet Baker was als een Hollywoodjongen zo mooi. Dé stem, dat haar, die blik! Chet Baker was naast mooie jongen ook een geweldige crooner en trompetspeler, all round jazzmuzikant. Deze plaat heb ik grijsgedraaid, er was een tijd waarin ik en een paar vrienden welhaast leken te leuren met Chet Baker: "Chet Baker.." "Wel, Chet Baker..." "En Chet Baker.." "Dus Chet Baker..." "Ok, laten we Chet Baker opzetten." Maar we dienden niemand te overtuigen want iedereen hield van Chet Baker. Ik kan My Funny Valentine helemaal meezingen en ben daar trots op. Chet Baker heeft een zachte jongensachtige stem die fleemt en waarmee hij je zo kan raken. Da's wat anders dan Metallica. Niet dat ik hen niet goed zou vinden, het is gewoon... anders.
10. Sly &The Family Stone - The Essential (compilatie cd, 2003)
Hiermee begon mijn Grote Liefde voor Funk. Nee, om helemaal eerlijk te zijn begon dat met de rare grooves compilaties van het label Harmless maar dat vergeten we gemakshalve. Ondankbare ik. Laten we zeggen dat het de eerste Funk act is die ik bewust ging beluisteren en wat ik hoorde beviel me. Ik was zodanig in de ban van Sly & The Family Stone dat ik meer wilde en vervolgens Parliament en Funkadelic ging checken en dan Prince! Haha, ben er wel in blijven hangen.
Sly & The Family Stone brengen wondermooie melodieën, oké ze funken er ook op los, maar toch die melodieën. Het begin van If You Want Me To Stay mogen ze gerust van mij 10 minuten lang rekken. Sommige nummers van hen zijn zo wondermooi dat ze gewoon echt te kort zijn. Gelukkig bestaat er een repeatknop.
Gisteren stootte ik op deze geniale tribute aan de Japanse grootmeester Hayao Miyazaki. Zo mooi, zo touching gedaan. Dono, de maker van deze tribute film, heeft de voornaamste settings, personages, muziek van Miyazaki's animatiefilms in 3-D in een film verwerkt en dit dus op geniale wijze. Nog niet zolang geleden kondigde Miyazaki zijn pensioen aan en dat dit een groot verlies is voor de filmwereld is evident. Miyazaki, dankzij hem leerde ik animé kennen, manga, animéseries. Hij is er verantwoordelijk voor waarom ik absolutig zo'n fascinatie, liefde heb voor Japan. Met Miyazaki is dat allemaal begonnen. Begrijpelijk dat onderstaande film me ontzettend raakt.
'k Pleit schuldig, ben keihard verslaafd aan info, info en nog es info. Als je info voor mij hebt, dan luister ik. Tenzij het over sport gaat. Daar doe ik namelijk niet zo aan. Oh ja, ik kan best genieten van onpopulaire atypische sporten: een wereldwedstrijd snooker bijvoorbeeld, heerlijk.
Infojunk zijn, wat houdt dat in? Op een goeie dag zonder enige andere geplande activiteiten: je wordt wakker, het eerste wat je doet vòòr al het andere, mail checken, facebook checken, een nieuwssite checken. Op facebook of een nieuwssite kom je sowieso wel iets tegen dat je aandacht vasthoudt: vervolgens ga je dit weer uitspitten en zo ben je wel effe zoet voor je zelfs maar bent opgestaan. Er zijn dagen die ik doorbreng achter de computer of met een smartphone, da's mijn hobby: altijd iets bijleren, zoniet raak ik gefrustreerd. Echt waar.
Ik kan me ergeren aan conversaties waar ik niks van opsteek. Kokend bloed enzo en stap ik na een tijdje woest op. Of begin onbeschoft met m'n smartphone te internetten: en oh wee, diegene die dan zegt: "Geen gsm!" Die krijgt gewoon een klap.
Bijleren, kennis vergaren, info lezen: het kan een soort drug zijn. In mijn hoofd razen honderden gedachtes per minuut lijkt het wel en er is altijd een drang om over iets te lezen. Liefst nieuwe info. Van een verslaving aan jeugdfictie naar een verslaving naar non fictie, en nu ben ik een soort lectuurmixinfojunkie. Ach ja.
Gisteren leuk gesproken over de Liefde. Het is wat het is en als ik eenmaal van iemand hou blijft dat. Liefde kan zo mooi zijn. Dat gevoel van: enkel die persoon, wat hij doet, wat hij zegt. De momenten samen zijn zo warm. Maar het kan ook zo pijn doen. Als iemand je écht raakt, is het liefde. Ik heb die liefde voor een Marokkaan, die te jong is voor mij. Ik zou hem kunnen vergeten, en ik wil hem ook vergeten. Alleen heeft er mij nog nooit iemand zo diep geraakt. Met alles wat hij zegt, wat hij doet, gewoon hoe hij is.
Stel je voor dat er ooit iemand is die hetzelfde met mij doet en dat de relatie zou kunnen.
We hadden het ook over liefde op het eerste gezicht en ik geloof er niet zo in. Liefde op het eerste gezicht is gewoon pure attractie. Verliefdheid komt later, als je iemand beter leert kennen. Dat je iemand zo zo zo leuk vindt.
Gisteren hadden we het over wat mij op iemand doet vallen. Ik ben zo oppervlakkig als wat dus hij moet wel aantrekkelijk zijn, wat ik aantrekkelijk vind. M'n eerste verliefdheid is niet echt "Wow" (al vind ik dat natuurlijk wel), de tweede echt wel. Lief zijn is voor mij ook een ding dat ik hoog in het vaandel draag. Van het soort lief zijn waar ik voor smelt. Check, check. Maar ik ben op hen gevallen omdat ze allebei zo open zijn, letterlijk en figuurlijk, op het beschamende af. Da's voor mij blijkbaar ook een ding, :-)
U moet vast wel es hebben horen vertellen, hebben gelezen over het zogenaamde trofeejagen: wilde dieren neerknallen om dan hun kop als trofee in de living te hangen. Staat nu volop in de aandacht door Cecil, de betreurde leeuw, maar is een barbaarse bezigheid zich al heel lang (wanneer niet eigenlijk?) op grote schaal voordoet. Je zou kunnen zeggen dat het bij onze prehistorischr voorouders anders was: die leefden met de natuur: het vlees werd opgegeten, de vacht diende als kledij en de rest werd ook benut. Da's dus helemaal niet hetgene wat men bedoelt met trofeejagen maar dat wist u vast wel.
Ikzelf zie een enge parallel opduiken tussen trofeejagers en seriemoordenaars. Het enige verschil is dat het eerste zogenaamd legaal zou zijn, en dan nog. Maar mens of dier, het blijft moord.
En wat ze verder nog gemeen hebben: veel seriemoordenaars beginnen eerst met dieren meedogenloos af te maken. Het feit dat ze engageren in moord geeft hen een gevoel van macht, superioriteit. Ze houden ook doorgaans een aandenken bij van hun slachtoffers en scheppen plezier in de jacht en het afmaken. Verder werkt het voor beiden verslavend. Trofeejagers moeten net daarom niet anders bekeken worden als seriemoordenaars: als een sadistisch eng volkje.
Ik weet niet hoe ze het doen, sommigen van mijn vriendinnen. Die hoppen van de ene kerel naar de andere, soms drie tegelijkertijd, alsof het niks is. Laten we aldus bevestigen dat ik daar het absolute tegenovergestelde van ben. Ja, ik ben ook wel met kerels naar huis gegaan of zij met mij na een avondje geflirt, maar dat was verder of no betekenis want verder dan wat geflirt kwam het niet. In sommige gevallen werden het zelfs vrienden.
Dus ik kan je niet onderhouden met verschillende verhalen over verschillende jongens waarbij je het wie-is-wie-spoor helemaal kwijtraakt. Want dat doe ik, als ik naar die verhalen luister. En om eerlijk te zijn, op den duur luister ik ook maar met een half oor omdat al die verhalen zo vluchtig zijn. Tegelijkertijd vraag ik me ook af, hoe doe je dat?
Als ik terugga in de tijd, jaren terug in Antwerpen, heb ik dat zelf ook es gedaan. Ik datete toen twee kerels tegelijkertijd (al m'n vrienden die het wisten schrokken want dat was zo un-me) en dat was allemaal oké. We hadden eigenlijk niks. Ik kan niet echt zeggen dat ik me zo hard heb geamuseerd ´playing the field'. Het was dan ook snel gedaan, met beiden. I'm not there to play the field. Ik wou me gewoon wat soepeler opstellen maar helaas, ik ben niet soepel.
Ook al kan het gigantisch pijn doen, ik ga toch liever voor die diepgaande alles omvattende liefde: iemand die je kan doen huilen, je de adem afsnijdt, bij hem zijn is alsof de hele wereld verdwijnt, iemand die je zo weak in de knees maakt dat je met blikken en blozen moes bent in z'n handen en iemand die je een warm gelukzalig kan geven. Zucht, dat is het waar ik voor ga.
Overkomt je zelden maar als je het eenmaal hebt laat je het niet los. Al duurt het jaren. En jaren.
Onlangs naar een trouw geweest waar het gemiddelde geboortejaar tussen '69 en '80 lag. De generation X-ers en met uitloper de MTV-generatie. Tegenwoordig ga ik om met mensen van allerlei soorten leeftijden van 60+ tot halverwege twintigers, maar het is voor mij best speciaal om op een feestje met leeftijdsgenoten te dansen. Want wat hebben we gemeen? Juist ja, de muziek. De muziek die we als snotneuzen hoorden en de grootste impact heeft gehad. Altijd, of toch zeer vaak, zie je op feestjes met leeftijdsgenoten dezelfde muziek passeren, er zijn zo van die verplichte nummers: geen feestje een feestje zonder Michael Jacksons Billie Jean, zeg maar.
Veel van m'n leeftijdsgenoten of generatiegenoten beleefden in de vroege jaren '90 een grungeperiode. We zaten in de Antwerpse Almoezenier te dansen op Suede en Elastica. Kurt Cobain en Eddie Vedder waren dé sexsymbolen en op fuiven werd er niet gedanst maar gepogoëd, geheadbangd waarbij we niet zelden ons ook gewoon op elkaar wierpen. Ik weet niet of ik die tijd zozeer mis, die tijd van het eerste biertje maar het doet wel wat me als ik die nummers weer hoor. Het nummer dat me het meest dat ultieme nostalgiegevoel naar die tijd geeft is Teenage Riot van Sonic Youth. Het doet me denken aan het gevoel vanop het grasveld van een modderige festival met veel bier en vettige frieten naar een van je lievelingsrockbanden te luisteren. Een beetje loom en toch het gevoel van opwinding. Want je bent op een van de belangrijkste rockfestivals in België.
Ik was negen en zat op de tekenschool. Na de awkward kennismaking had ik er inmiddels een vriendin gevonden, Etske. Vriendinnetjes die samen tekenden en tijdens de pauze ook nog es samen zaten. En dan kwam Cobi met haar zus. Leuker dan mij. Zij trok Etske mee en ik keek toe. Het jaar erna was ze weg en had ik Etske weer voor mij. En Noëmie kwam er ook bij. We waren met z'n drietjes en samen gingen we naar het theater en de jeugdbioscoop en nog es naar het theater.
En dus Cobi.
Na jaren moe te zijn van de Dames (toen een megastrenge uniform katholieke school met veel franskiljons en snobs. Haha, ik heb er ook leuke tijden gehad, koester nog wel de meiden van toen :-) ) ging ik naar de Steiners (Steinerschool) en zag Cobi weer. Ze kon zich onze tekenschool niet meer herinneren. Tot op de dag van vandaag niet meer. :-)
We werden snel vriendinnetjes en ook met Ans en Anneleen. De meiden op de foto. En eigenlijk zijn we met ups en downs altijd vriendinnen gebleven. Da's écht heel mooi. Met élk een heb ik prachtige herinneringen.
Een greep: (een greep uit de zoveel gebeurtenissen)
met Cobi, ken ik al zo lang. Was er toen m'n broer z'n eerste fuif gaf. Samen effe in Gent gezeten. Zij hielp mij met de megaverhuisfromhellenduseeuwigdankbaar naar Brussel.
met Ans: ken ik ook al zòlang. Met haar had ik een idee om een krantje op te richten. Het idee was goéd! :-) Toen ik uit Gent kwam was ze de eerste de me weer aanhaalde. :-)
met Anneleen: ken ik ook al zòlang. Met haar m'n 18e verjaardag gevierd. In Amsterdam. Yeah, in Amsterdam, wij tweetjes. :-)
Misschien dat we morgen ruzie krijgen en elkaar niet meer willen zien. Maar de herinnering blijft.
Interessante discussie op facebook gevoerd naar aanleiding van een minireportage over Fatima die beweert wél gelovig te zijn maar al tien jaar niet meedoet met de ramadan. Interessante discussie op zich, ware het niet dat er mensen zich mee gingen bemoeien.
Ik ga er geen doekjes om winden, ik ben geen moslim. De Islam staat door omstandigheden wel dichter bij mij dan veel andere doorsnee Vlamingen (doorsnee ben ik niet) en ik ben ook een paar keer in de moskee geweest, heb meegedaan met het gebed (waar ik geen fluit van begreep) enzovoort enzovoort. Ik ben geen moslim maar sta er wel open voor en niets zegt dat ik me later niet bekeer tot de Islam. Dat kan.
Maar àls ik me zou bekeren dan komt dat heus niet door hen die roepen dat alle ongelovigen naar de hel gaan. Die het oké vinden dat je een gevangenisstraf riskeert omdat je tijdens de ramadan met een temperatuur van 48 graden overdag een glas fruitstap drinkt. Die beweren dat het ontkennen van Allah al je goede daden teniet doet. En die alleen maar citaten kunnen aanhalen. Kortom, ik heb respect voor de inhoud, niet voor de vorm.
Net tijdens dat de ramadan zie je hen dan Fatima veroordelen, Fatima die naar de hel gaat. Tijdens de ramadan zou je toch net extra moeten opletten om niet kwaad te spreken, of heb ik er als 'ongelovige' niks van begrepen?
Aan alle anderen: nog een vredelievende week ramadan! :-)
Facebook vertelt maar de helft van een verhaal. Als je mijn foto's ziet zie je mij een en al plezier hebben, dingen ondernemen, tripje hier, tripje daar. De waarheid is dat ik me een jaar lang élléndig heb gevoeld, omdat ik m'n wonderboy zo ontzettend hard mis. Je ziet dan die foto's van Berlijn, lachende vrolijke foto's, 'Proost!' maar ik was miserabel in Berlijn. Dan die Ice Bucket Challenge, Stefanie doet het duidelijk met plezier en voor het goeie doel, de waarheid is dat ik een uurtje ervoor compleet radeloos was omdat ik niet wist hoe ik die pijn moest dragen. Raar, hé, facebook. Het geeft zo'n vertekend beeld van de werkelijkheid. Maar ik doe er zelf ook keihard aan mee. Ik ben bijna altijd vrolijk, lachend, dat had ik als peuter al, ik lach als ik onder de mensen kom. Daarom noemen mensen me: "Het zonnetje in huis."
Ik weet nog altijd niet hoe ik die pijn moet dragen. Het is niet alleen een psychische pijn maar ook een fysieke, alsof je keel gewoon dichtgeknepen wordt, een stekende pijn. Gelukkig kan ik bij sommige mensen wel terecht en dat moet wel want het gaat dan gewoon niet meer. En ik heb mijn blog. Schrijven is mijn uitlaatklep, mijn troost. Altijd zo geweest.
Ik heb nog nooit zolang zoveel pijn gehad. Met mijn oma zit ik er zwaar onder, gedurende drie maanden was ik compleet van de kaart en deed het zoveel pijn. Maar dit gemis duurt gewoon nog langer. :-o
Trouwens, over mijn oma, een mooi verhaal: de dag nadat ze gestorven was was ik de droevigste mens ter wereld, niemand, niemand kon mij aan het lachen brengen, zelfs geen glimlach. Alleen mijn wonderboy wel. Ik zei met bijna tranen in de ogen, bibberende stem, de pijn op het gelaat dat m'n oma de dag ervoor overleden was, hij zei iets heel spontaan en ik schoot in de lach. Dat vind ik wel mooi. En net daarom is hij mijn wonderboy.
Gisteren een fijne discussie gehad over verliefdheid, liefde en passie. Na veel vijven en drieën werden we het eens met elkaar: verliefdheid is mooi maar tijdelijk, liefde is het allermooiste en passie is vernietigend. Aantrekkingskracht is dan nog weer iets anders. Ik heb alle vier de emoties ondergaan maar verwarde het een en ander vaak met elkaar. Tot m'n 18e was de enige van die emoties bij mij aantrekkingskracht. En dat verwarde ik dan met verliefdheid. Ik geloof wel dat het iets typisch is voor jonge mensen, je ziet iemand en je zegt: "Ow, ik ben verliefd." Terwijl je je alleen maar keihard aangetrokken voelt.
Daarna kwam er liefde in het spel. Ik heb ooit es een lange relatie gehad en die kerel zag ik echt graag. Dat was liefde en ik vond het wondermooi.
Daarna kwam de passie twee keer in het spel. Passie is eigenlijk twee keer niets want je verliest je to-taal. Ik had het voor een Hollandse dj en een Vlaamse ingenieur. Gedurende twee keer een jaar was ik mezelf niet en achteraf denk je: wat heb ik gedaan? Nachtelijke telefoontjes en dan de hort op en voor de deur staan. Check. Op dates met andere kerels de hele avond lang over m'n passieonderwerp praten. Check. Maar ze hebben het me nooit kwalijk genomen en da's best aardig van ze.
En dan verliefdheid, de roze wolk. Liefde is het allermooiste maar verliefdheid is een leuk gevoel. Ik was best oud, de dertig voorbij toen ik voor het eerst verliefd werd. Op een jongen die bezet is. Maar hij gaf me telkens zo'n warm gevoel. Ik had het lang niet door dat ik verliefd was en toen ik het eenmaal besefte ging ik heel raar verlegen liggen doen. Nog altijd bewaar ik mooie herinneringen aan die tijd, ik kon zo hard in hem opgaan. Als ik met hem was, was het enkel wij twee. Maar zwaar verliefd was ik niet want na hem een weekje niet meer te zien was ik hem al vergeten en het heeft nooit pijn gedaan.
Anders is het nu, ik ben zo zwaar verliefd. Gisteren zei me iemand: verliefdheid overkomt je, dat kan je niet zoeken. Waar. Ik had nooit gedacht, nooit dat ik toen in die context verliefd zou worden. En zeker niet op hem. Ja, kijk, hij is wel heel erg knap, gewoon ontzettend knap. Als ik foto's laat zien aan anderen zijn ze altijd zwaar onder de indruk, zelfs lesbiennes. :-) Maar da's niet waarom ik op hem viel. Aanvankelijk vond ik hem zelfs vervelend, hij deed gewoon druk en ik moest niets van hem hebben. Wel merkte ik dat we een bijzonder iets gemeen hadden, namelijk de liefde voor Japan én Brazilië. Maar toen vond ik dat niet leuk, ik schrok wel maar dacht, "nee, jij toch niet."
En plotsklaps veranderde alles. Hij werd zowat een van de schattigste kerels ter wereld. Z'n gedrag werd anders, heel liefdevol naar mij toe. Toen in de fase kwam ik er ook keihard voor uit dat ik hem een knappe kerel vind, zag er toen ook geen graten in want ik had hem graag, ook wel liever dan vele anderen maar verliefd was ik niet. Dat werd ik pas twee maanden later. Hij kwam opdagen, woést aantrekkelijk, onweerstaanbaar. Als een beest, dierlijk aantrekkelijk. De kerel naast wie ik zat die op jongens valt zat hem met open mond aan te staren. Ik, van mijn kant, kon me net iets beter inhouden maar dacht ook: "Wauw!". Toen was het gebeurd. De volgende dag zag ik hem weer en werd mijn gedrag die van een verliefde bakvis. Maar ik had het niet eens door dat ik verliefd ben. Andere mensen zeiden het me wel maar ik waaide het weg: "Ik heb hem gewoon graag."
Het is meer dan graag. Ik liet me gaan, hij deed gewoon heel erg liefdevol naar mij toe: dat ik in z'n hart zit enzo *bloos* en ik ging daar to-taal in mee. Normaal bewaar ik wel afstand maar toen, nee. Hij had ook totaal geen afstand tegenover mij. Zoals hij voor m'n neus zat, z'n t-shirt omhoog trok en minutenlang met z'n vingers z'n blote borstkas ging inspecteren. *bloos*. Tot tweemaal toe. I totally lost it. Zoiets had ik nog nooit meegemaakt. Weet je, ik liet me gewoon gaan. Als hij m'n vinger nam dan volgde ik hem. To-taal. Zelf ondernam ik geen actie maar ik volgde hem, gedwee. Met knikkende knieën. Vreemd dat ik het niet eens besefte dat ik verliefd ben.
Dat was pas toen ik hem niet meer zag. Op een mooie zomerdag in Berlijn, alles was mooi maar ik voelde me rotslecht, omdat ik hem miste. Pas toen drong het tot me door. Daarna werd de pijn alsmaar erger, zo'n pijn die je naar de keel grijpt.
Op foto's met hem kan je ook zo hard zien dat ik verliefd ben. Mensen zeggen
me dan: "Moet je jou zien, je straalt helemaal. Van kop tot teen."
Boekdelen, volumes spreken die foto's. Ik krijg ook er ook wel es opmerkingen over maar ik kan het niet helpen. Soms voel ik me tegenover hem als een leeuwin die haar jong wilt verdedigen. Niemand mag hem raken enzo, als hij verdrietig is, ben ik dat ook. ;-( Andere keren voel ik me dan weer als dat kleine verlegen meisje die zich helemaal laat doen. :-)
In het verhaal zitten zoveel metaforen: een paar dagen nadat ik aan hem had opgebiecht dat ik verliefd op hem ben, na m'n semipoëtisch tekstje vroeg hij het me vlakaf of ik op hem ben gevallen, wel, een paar dagen erna ben ik ook letterlijk gevallen. Voet verstuikt, alweer. Van het figuurlijk vallen naar het letterlijke. Nog een mooie metafoor, mijn wonderboy is zo open. Hij zegt dingen waarvan je denkt: "Wauw." en dat doet hij, zonder verpinken. Ik heb het al es geschreven dat hij zoveel laat zien van wat er in z'n hart leeft. Zonder enig verpinken. Ik ben daar best gevoelig voor. *Bloos.* En dat mag je dus ook best letterlijk nemen. Hij zei ooit es, na een bezoek aan de dokter, dat hij soms bang is voor z'n hart want dat het 's nachts soms pijn doet. Ik waaide het weg met 'het zal wel iets anders zijn' , vaak is het ook gewoon iets anders, maar nee, die pijn zat echt in z'n hart. Hij wou weten wat het is en drong echt aan op een antwoord. Toen voelde ik me er een beetje ongemakkelijk bij en antwoordde halfslachtig, pas later heb ik hem geschreven dat het vast kwam door z'n nervositeit en het rare is, hij is zo ontzettend open maar ergens ook een binnenvetter. Vandaar die metaforische pijn die ook een letterlijke pijn wordt. Metafore.
Haha, als ik volop begin te wishfull thinken, het zou mooi zijn als ik die pijn zou voorstellen, want ik zit daar zei hij me. :-)
The project to get over someone ga ik opdoeken. 'k Heb er met een vriend over gesproken en hij zei: "Stefanie, natuurlijk lukt dat niet met zo'n project. Zulk verdriet gaaat niet in een twee drie over." Naïef kind dat ik ben. Maar ik meende het goed, m'n verdriet woog te zwaar en ik wou mezelf helpen.
Het beste was het hem gewoon vertellen. Wist ik toen nog niet, nu wel.
Weet je, misschien raak ik er nooit overheen. Misschien is het there to stay. En ik weet het antwoord al: ja dus. Ik ben zo iemand, heb ik ooit es geschreven, als ik eenmaal gevoelens krijg, gaan die niet over. Op den duur slijt het wel maar helemaal weg, nooit. De gevoelens voor de eerste jongen op wie ik echt verliefd werd, zo'n paar jaar terug, en typisch verliefd want hij is benomen (ik heb een ding met onmogelijke liefdes, ik wou dat ik dat ding niet had), zijn inmiddels gekalmeerd maar ze zijn er nog. Wat ik dan weer zo grappig vond was dat hij oprecht geïnteresseerd was in hoe het object (onrespectvol uitgedrukt) van m'n huidige verliefdheid heeft gereageerd. "Wat heeft hem gezegd?" Oep z'n Aantwaarps gezee. Hij wou het allemaal horen en zei spontaan: "Wat een lieve reactie." Is. En to hear my first love talking about my second love. :-)
Ik heb m'n voet zwaar verstuikt en lig in het gips. Niet leuk dus. Maar onze conversaties maken het voor me draaglijker, als een warm zacht dekentje. Vorig jaar had ik hetzelfde voor en had hem toen ook gecontacteerd. Het is, zoals je het zegt, troost.
Inmiddels weet ik waarom hij door die barrière van me heeft kunnen breken. Ik word niet snel verliefd omdat ik mensen niet zo snel tot me laten komen. Ik heb een muur om niet gekwetst te worden, flauw maar het is zo. Hij wist daar dus door te breken, en hoé! :-o Bij hem staat er geen blokje meer recht, van die muur. Ik vind het wel mooi. Ik ontwikkel ook iets dat ik ervoor nooit had: grenzeloze compassie. Compassie heb ik sowieso wel vaak, maar tot op een bepaalde hoogte. En ik wil mensen best gelukkig maken maar alweer tot op een bepaalde hoogte. Bij hem bestaat die 'tot op een bepaalde hoogte' niet. Ik loop tot het einde van de wereld als het moet. Raar, hé. Dat had ik nooit gehad. Ik weet nog goed dat hij een keertje geslagen werd, een rooie wang had en al m'n haren gingen rechtstaan. 'Don't touch him!'. Ja, zelfs Chuck Norris niet. Als hij verdrietig is, ben ik dat ook. Raar, hé. Het is een nieuw gevoel voor mij, die grenzeloze compassie.
Ik ben ook toleranter voor hem. Ik ben een taalkundige, een linguist, dus je raadt het al: schrijffouten gaan er bij mij niet in. Ja, ik ben zo'n taalneuker. Maar bij hem vind ik het schattig, al die taalfoutjes die hij maakt. Toen hij me rechtuit vroeg of ik verliefd op hem was, ik had het een beetje verbloemd opgeschreven, begrijpbaar voor de verstaander. En eigenlijk, nadat ik er met m'n first love over sprak die me zei: "Jongens begrijpen enkel een een op een boodschap. Die lezen niet tussen de regels door." was ik al bang dat hij het totaal niet ging begrijpen. Hij is best intelligent maar sommige dingen heeft hij echt niet door, al staan ze voor z'n neus. Verbaasd was ik dus dat hij dié message dan weer wel helemaal begrepen had. En dat zinnetje toen hij het rechtuit vroeg, dat zinnetje zal ik nooit vergeten. Het zelfs geen Frans maar zo mooi verwoord. Als iedereen zulke mooie taalfouten zou maken zou ik niet zo'n irritante taalneuker zijn. Of nee, dat mag alleen hij doen.
Hij is dus door die barrière kunnen breken en inmiddels weet ik dus waarom. Het gaat om die puurheid van hem. Ik heb dat ook. Veel mensen verliezen een kinderlijke spontaniteit als ze ouder worden. Vrijwel iedereen enzo. Ik heb dat behouden. 'Gniffel'. Ja, echt. Een vriendin van me zei me maanden terug met bijna tranen in de ogen dat ze die puurheid van me zo mooi vindt. Ik luisterde, begreep haar, dacht er even over na en zei dan: "Ah ja, maar m'n wonderboy heeft dat ook. En nog veel meer dan ik!" En zij: "Maar ik denk dat jullie sowieso veel gemeen hebben."
En het is waar, we hebben inderdaad veel gemeen. Maar wat hij nog mooier heeft dan mij is dat hij haast niets bizar vindt, niets veroordeelt. En die openheid van hem, daar kan ik van leren. Hij is iemand die laat zien wat er in z'n hart leeft, niet alles maar véél. En da's zo mooi. Schaamteloos open haast. Een keer trok hij vlak voor m'n neus z'n t-shirt omhoog en ging doodleuk minutenlang z'n borst inspecteren. Ik zat voor hem en kon nergens anders naar kijken. Schaamteloos open dus. Prachtig.
Ach ja, m'n warm zacht dekentje.
Eindelijk de verlossing. Ik heb het gezegd. Hoe komt het zo? Ik was wel van plan om het te zeggen maar zag dan af van het plan. Wel had ik begrepen dat het zo niet verder kon, er moest gewoon iets gebeuren. Sommige van m'n mannelijke vrienden moedigden mij aan om het te zeggen maar er was er maar een heel doortastend, dwingend haast: "En je gaat dat zeggen!" en dat was gisteren. Hij stond er zelfs bij toen ik het bericht verstuurde.
Ik heb de meest lieve reactie ontvangen, echt waar, en er is een serieuze last van m'n schouders gevallen. Verder heb ik ook een les geleerd, dat ik in de toekomst de dingen gewoon sneller moet zeggen, ook al zijn ze nog zo moeilijk. Ik denk dat ik instinctmatig wel aanvoelde dat ik het moest zeggen, maar om die stap dan nog es te zetten, niet evident. Maar ik kreeg een reactie waarvan ik zelfs niet had kunnen dromen. In het verleden heb ik nog al es brieven geschreven over m'n gevoelens voor bepaalde jongen. Dat heb ik welgeteld ervoor twee keer gedaan en 'k had altijd het gevoel dat ik hen lastig viel. Dit was ditmaal niet, 'k kreeg het gevoel dat ik het allemaal openlijk kon zeggen. Dat iemand je zo op je gemak kan stellen is echt fantastisch.
Waar ik verder ook versteld van stond was de steun die ik heb gekregen. Mensen waren echt oprecht blij voor me dat ik het eindelijk heb gezegd en dat die last van m'n schouders viel. Ze hebben ook gezien hoeveel pijn het me deed. Toch wel mooi dat mensen zo kunnen meeleven.
The project to get over someone might not be cotinued:
Ik denk dat ik ondertussen al vorderingen maak: my sweetest object for this lost affection was gisteren jarig en 'k ben neutraal gebleven. Omdat ik het wou. En het kon.
En verder doet het ook steeds minder pijn. Het is leefbaar.
Natuurlijk doet het nog pijn maar ik laat al voorzichtig en zachtjes aan poorten open voor anderen.
Tegenwoordig heb je zo'n hype: van vrouwen die een dad's body aantrekkelijk vinden.
Het gaat om een man met een bierbuik, of een man die niet echt dik of moddervet is maar zich wel heeft laten gaan. Dad's body. Hype op internet onder vrouwen. They like them. Ik niet.
To begin with: it's gross: why call a man you think is sexy after your dad? En afgezien daarvan: mijn vader is zo dun en past niet in dat plaatje. Daar gaat die dad's body.
Verder: waarom is een man die zich laat gaan met bierbelly en al sexy terwijl een vrouw met lovehandles het gewoon kan vergeten? Double standards waar ik niet in geloof. Als een dad's body aantrekkelijk mag genoemd worden mag een mom's body dat ook zijn: een licht buikje including striemen, lovehandles en stuff. Can't wait for that to happen. :-D
Niet dat ik enig voorbeeld heb gehad: my mom heeft, zelfs op hoge leeftijd, niet al die dingen. Daar gaat dus, alweer, die mom's body.
Ik pleit voor een dad's and mom's body each to their own : laten we gewoon even streng of mild zijn voor elkaar. 'k Hou niet van double standards.
Met het posten van deze video bedoel ik niet dat I like everybody thin. Integendeel: 'k hou best van een beetje meat in the place. :-) Dik of dun kan prachtig zijn, al vind ik zelf de ietwat volleren met curves op de juiste plekken het aantrekkelijkst.
Maar, ik hou gewoon van deze clip en vond het ergens toepasselijk.
Ik ben hoogsensitief. Voilà het is eruit: hoogsensitief. Het ding moet een naam hebben. Natuurlijk ben ik het altijd al geweest en had ook eerder al een voorgevoel. Uit testen kwam dat alsmaar als resultaat, hoogsensitief. Pas vorige week besefte ik het ten volle: ik ben hoogsensitief, hellup!
Wat is hoogsensitief eigenlijk? Betekent dat je een hogere mate aan gevoeligheid hebt aan je omgeving maar ook voor jezelf. Een gevoeligheid die de meeste mensen niet kennen en niet begrijpen. Je bent emotioneler, reageert heftiger. Door die hoge mate aan gevoeligheid, door al die prikkels die op je afkomen, heb je ook meer nood aan rust, zoniet krijg je het gevoel door te draaien of raak je uitgeput. Ik ben bijvoorbeeld heel gevoelig aan m'n omgeving, heel gevoelig voor stemmingen van andere mensen en ook gevoelig voor atmosferen, kleuren, muziek, lawaai en ja, ik ben altijd diegene die de eerste regendruppel voelt.
Binnen de hoogsensitieven heb je twee groepen: de grootste groep bestaat uit de naar rust snakkende hoogsensitieven. Lijkt me ook logisch met al die overload van prikkels om je heen. Ze trekken zich voornamelijk terug om tot rust en harmonie te komen, gaan niet mee naar dit of dat omdat het allemaal te veel is. En klagen om het minste geringste. En àls ze niet klagen kroppen ze het gewoon op. Waarna ze naar hun plekje vluchten.
De kleinere tweede groep zijn de sensatiezoekende hoogsensitieven. Het lijkt raar en contradictorisch en toch. Ik behoor tot die groep der sensatiezoekende hoogsensitieven. Een sensatiezoekende hoogsensitieve persoon houdt van uitdagingen, nieuwe ervaringen, nieuwe smaken, ontdekken, exploreren enzovoort en daar gaan ze actief naar op zoek. Naar die nieuwe ervaring. Alleen, er komt altijd een moment waarin ook zij een overload aan prikkels hebben gekregen en ze zich terugtrekken. Dan moet je ze even, een dag of twee, drie of langer met rust laten. Waarna ze, eenmaal de batterij weer opgeladen, opnieuw op zoek gaan naar een nieuwe sensatie.
Al zolang ik me kan herinneren heb ik die zucht, die drang naar (nieuwe) sensaties, mensen vertellen me dan dat ik zoveel energie heb (en ik denk dan: je zou me de dagen erna es moeten zien) waarna ik, eenmaal het potje vol, me liefst twee dagen lang terugtrek omdat het gewoon te veel is geworden. Dagen waarin ik geen berichten en geen telefoons beantwoord. Of met moeite, dus heel kortaf. Het is niet zo dat ik dan in een donkere kamer ga liggen voor me uit ga liggen staren. Nyep, ik ben dan gewoon wat op mezelf: wat lezen, wat schrijven, wat surfen op het internet, muziek beluisteren of natuurlijk, filmpjes zien. Die rust heb ik gewoon nodig, zoniet word ik lastig.
Ik weet al best lang dat ik iemand ben die van tijd tot tijd haar rust nodig heeft en probeer m'n dagen zo in te plannen. Maar het blijft wel vervelend om leuke afspraken af te zeggen. Maar ik weet als ik dat niet doe dan komt dat niemand ten goede.
Ik ben gewoon boos over zoveel dingen, ook over minder wereldschokkende zaken. Ik kan gewoon niet tegen onrecht. Never had, never will.
Volgend blogbericht vind ik leuk: https://falderie.wordpress.com/2015/04/14/236/ Gaat over Kate Moss en haar onbestaande vetrollen. Nee, niet helemaal. Gaat over vrouwen en hun zelfbeeld.
Ik ben élk gewicht geweest:
dik. Ja, ik was ooit echt dik. En dat zat niet in m'n hoofd: als de dokter je opdraagt om af te vallen dan weet je het wel. Kreeg ik ooit te horen. Daarna was ik gedurende jaren bang om opnieuw dat verdict te horen. En paskotjes waren de hel, laten staan nieuwe kleren te kopen. Ik weet wat het is om dik te zijn.
En de commentaar: "Ik eet meer dan Stefanie maar blijf zo slank." "Jij eet altijd."
Daarna werd ik dun. Ik had dat niet echt als doel, had me neergelegd bij m'n dikkertje zijn. En dan ga je studeren en word je plots dun. Dus ja, dun.
dun: ik was ooit echt dun. Waarschijnlijk te dun. En ook dat zat niet in m'n hoofd maar ik werd er vaak genoeg mee geconfronteerd. Anorexia, anyone? Ik geef toe dat ik toen aangezien m'n voorgaande dikke jaren angstig was om bij te komen. En daardoor op een soort van rantsoen leefde. Heb ik een jaar volgehouden. En zelfs dat rantsoen was volgens m'n dokter niet genoeg om me anorectisch te noemen.
Maar ja, ik was dun. En vervolgens kijken honderden mensen mee op je bord wat je eet. En dan kan je elke dag een normale lunch eten, die ene keer dat je het niet doet (geen tijd, geen zin, buikpijn), krijg je een: zie je wel waarom ze zo dun is. Dun is ook niet zo prettig.
Momenteel ben ik niet dik, niet dun maar krijg nog steeds van die 'Katie eet niet' rond m'n hoofd. Ook van mensen die me elke dag een broodje zien eten. Ja, ik word daar lastig van. Maar het zit vooral in hun hoofd.
Gisteren bij een concert een nummer versierd van een kerel. Misschien maak ik wel vorderingen. Hoe kwam het? Ik stond buiten wat te staan en er stond een troepje Marokkanen rond me. Heel aardige jongens. We raakten in gesprek en ik zei vrijuit: "Ik val op Marokkanen." Dat vond een van hen, de aardigste, wel prettig en vroeg me waarom ik dat zei. Tja, Marokkanen zijn veel warmer, vind ik, en spraakzamer. Ik vind hen ook zo ontzettend mooi met die ogen van ze. Ze zeggen ook vrijuit wat ze denken en ik hoop ooit weer een jongen te vinden die me zo ontzettend kan raken zoals m'n Marokkaanse 'HIJ' deed want alleen de gedachte al dat dat niet meer zal gebeuren doet me zo ontzettend veel pijn. Like unbelievable. Dat laatste zei ik natuurlijk niet.
Wat ik wel zei werd aanvaard en hij vroeg me om te raden waar hij werkte. Out of the blue had ik het goed geraden. Meneer studeert voor psychiater. I don't have a clue hoe het komt dat ik het goed had geraden. Ik dacht gewoon, hij is zorgzaam zodus. Anyway, ik heb z'n nummer. Ik maak dus vorderingen na de pijnlijke confrontatie verliefd te worden op iemand die zoveel te jong is voor me.
Maar ja, da's puur rationeel. Deep down kan ik het nog altijd niet.
Ik heb vorige week weer als een kind liggen huilen bij een collega/vriendin van me. Een goeie vriendin. 'k Heb het uiteindelijk allemaal op tafel gesmeten. Dat ik bang ben om nooit meer zo iemand tegen te komen die me zo kan raken.
Ik hoop voor hem dat hij ooit op een dag een meisje mag ontmoeten die hij zo ontzettend gelukkig kan maken zoals hij bij mij telkens opnieuw deed. Dat zou prachtig zijn.
Ik ken wel wat van astrologie, vooral Westerse maar ook Chinese. Don't know if it's true maar:
Mijn favoriete teken is Geit. Waarschijnlijk omdat ik er zelf een ben. Waarschijnlijk maar niet helemaal want m'n favoriete teken binnen de Westerse is echt geen Steenbok, wich I am, maar Leeuw. En daarna Waterman. Misschien daarna Steenbok, of nee, Schorpioen, m'n ascendant. Pas daarna Steenbok. Echt, zo rangschikken.
Maar binnen de Chinese is het dus Geit. Wat ik leuk vind aan hen is dat ze zo onvoorspelbaar zijn, altijd spannend. En to the limit zo creatief. Met Geiten weet je nooit en dat maakt hen net leuk. Geiten zijn meestal flamboyant. I like that.
Na de Geit vind ik Tijger heel leuk, m'n ascendant is Tijger en heb best wat vrienden die zich Tijger kunnen noemen. Ben ook opgegroeid in een huishouden met twee Tijgers. Ik ken hen. Tijgers zijn leuk, het leuke aan hen is dat ze zo altruïstisch to the bone zijn en niet doen wat de goegemeente hen voorschrijft. Ik ken best wat Tijgers maar ken er geen enkele die zo doet omdat het zo hoort. Geen enkele. I like that.
Na de Tijger en Geit is m'n favoriete teken Hond. M'n oma was een Hond. En als leerkracht kan ik best zeggen dat ik er wel wat in m'n klas heb gehad. Honden zijn moeilijk en ambetant en degoutant maar na het geblaf heb je zulke oprechte lieve mensen. En bijna zo altruïstisch als de Tijger. M'n oma was een typische Hond: ze snauwde eerst en ging daarna nadenken. En dan kreeg je zo'n lieve vrouw. I like that too.
Wat je met een dagje grasduinen in je genealogie wel niet kan ontdekken: zomaar effe ontdekt dat mijn familienaam 'van Heemsbergen' zomaar effe teruggaat op de Middeleeuwse Duitse oeradel, die van heugenis in de geschiedenisboeken geboekstaafd staat vol edellieden. De oeradel bestaat namelijk uit edellieden die van adel zijn, since like forever, (aantoonbaar voor 1350), en anders dan de briefadel zich te goed voelde om officieel in de adelstand verheven te worden met een titel want zij hadden aan niemand of niks te bewijzen dat ze van adel waren want ze hadden een stamboom van hier tot in Tokyo. Hierdoor gingen vele oeradellijke geslachten op in de niet-edelen toen ze eenmaal hun landerijen verloren hadden. En da's er precies gebeurd, meer bepaald, in de 16e eeuw.
Hoe ben ik daar allemaal achtergekomen? Normaal moet je naar het gemeentehuis gaan om geboorteaktes na te kijken waarna je uren bezig bent om een stamboom op te stellen maar ja, je kan ook evengoed, als je een beetje handig bent in online opzoekingswerk, het gewoon allemaal online vinden. Tegenwoordig smijt iedereen z'n familiestamboom gewoon online.
Mijn familienaam 'van Heemsbergen' bleek echt niet zo moeilijk om online te vinden, tot nu toe heb ik tot eeuwen en eeuwen voor Christus kunnen vinden. Haha. Werkelijk, waar.
Hoe deed ik dat? Langs vaderkant was het de gewoonte om de kleinzoon naar z'n opa te noemen. Zo kwam ik terecht in het Nederland van de 19e eeuw waarin ik gerust kon doorklikken tot de 18e eeuw. Dan vervaagde alle spoor. Uit een site die zich bezighoudt met de verspreiding der familienamen begreep ik dat de familienaam 'van Heemsbergen' bijna uitsluitend in Utrecht voorkwam in de 17e eeuw. Ook daar wat rond liggen zoeken tot ik op een 'Peter van Heemsbergen' botste die naar alle waarschijnlijkheid (als ik naar z'n stamboom keek zag ik alweer van generatie tot generatie dezelfde voornamen verschijnen) een voorvader geweest moet zijn. Een van de voorvaderen werd een smid genoemd in een of ander officieel document.
Voor 'Peter van Heemsbergen' weer niets. En dan kwam m'n studie Germaanse filologie van pas: 'van Heemsbergen' is de Nederlandse verbastering van 'von Heinsberg'. In de 16e eeuw zaten de 'von Heinsbergs' voornamelijk in Limburg, tegen de Duitsland, en was er amper sprake van 'van Heemsbergen'. Je ziet, in een eeuw tijd is die naam totaal verbasterd, ten tijd van de 17 provinciën en de Gouden Eeuw. Dan wou niemand in Nederland nog een Duitse naam. Maar aangezien ik zover mogelijk in de geschiedenis wou gaan tikte ik 'Peter von Heinsberg' in, in de veronderstelling dat die naam ook weer een naam van de voorvaderen van 'Peter van Heemsbergen' zal zijn en ja, hoor, twee documenten in Duitsland tegen Limburg (!) teruggevonden. In een document is er sprake van 'Peter von Heinsberg' die in de 16e eeuw z'n viswinkel verkoopt (waarschijnlijk om de stap naar Nederland te zetten) en in een andere document duikt de naam van een graaf 'Peter von Heinsberg' op, uit een document uit het begin van de 16e eeuw.
Heinsberg is namelijk een stad in Duitsland, toen een Heerlijkheid, die in de 11e eeuw gesticht werd door Goswin von Heinsberg. Waarschijnlijk is 'Peter von Heinsberg' een verre nakomeling en gaat de naam 'van Heemsbergen' terug op verloren gegane Middeleeuwse oeradel die met het verdwijnen van z'n heerschappij z'n gronden en adellijk aanzien verloor in de 16e eeuw, zoals het met veel oeradel doorheen de tijd is gegaan. Goswin von Heinsberg, zoon van Diederich von Wassenberg, was diegene die de heerlijkheid Heinsberg, stichtte en tevens de eerste die opduikt in de geschiedenis met mijn oorspronkelijke familienaam. Gutentag, Goswin!
En het gaat dus nog verder! Goswin von Heinsberg was dus de zoon van Diederich von Wassenberg. Toenertijd deed men nog niet aan familienamen zoals we dat nu doen. De adel vernoemde zich naar de heerlijkheid, vorstendom, landgoed dat ze bezat. Diederich von Wassenberg gaat dan weer terug op Gerard von Wassenberg die de gelijknamige heerlijkheid stichtte. Laten we zeggen dat het hele geslacht Heinsberg, Wassenberg en aanverwanten Valkenburg, Loon, Gulik, Gelre, Kleef enzovoort grote delen van het Duitse NoordRijn-Westfalen hebben gesticht.
M'n oren tuitten toen ik nog verder ging grasduinen en inderdaad las dat het alleen maar om vorsten en heersers draaide, een hele lijn Frankische koningen. Daarom heet het waarschijnlijk ook oeradel, de onvervalste historische adel. Als ik wil en kan aantonen dat de adellijke stamboom zelfs voor 1350 teruggaat (wat allemaal gewoon netjes online is te vinden) en ik heb er een grote som geld voor over kan ik, ook in het geval van adoptie, in de adelstand verheven worden. Maar ik heb dat er echt niet voor over. 'k Vind die optie gewoon wel, grappig.
En wàt een geschiedenis heeft m'n familienaam!
Ik vind het eigenlijk best wel triest als ik me bedenk dat ik op m'n vijfendertigste nog maar twee keer verliefd ben geweest. Ik denk dat ik gewoon heel lang een onvolwassen houding heb gehad en aantrekkingskracht verwarde met verliefdheid. En laten we een kat een koe noemen: ik heb me al heel vaak aangetrokken gevoeld, valt op tien handen niet te tellen. Van lichte aantrekking tot zo zwaar dat het tweemaal resulteerde in een obsessie. Dat wens ik niemand toe. Verliefdheid daarentegen, iedereen, maar jullie weten vast wel wat het is. En hebben er vast ook meer ervaring mee dan ik. Zelfs een tweejarige is daarin meer ervaren dan ik.
Ik denk dat ik gewoon zo onvolwassen was en verliefdheid niet toeliet. Het niet toeliet dat iemand me echt kon raken, me echt kon kwetsen. Vandaar.
Na m'n dertigste veranderde dat, de allereerste keer verliefd kwam op m'n tweeëndertigste. Op een collega. Ik noem geen namen. Ik was verliefd en had het lang niet door omdat dit gevoel nieuw was voor me. Ik dacht aanvankelijk, ik heb een boon voor die kerel, later besefte ik hoe het werkelijk zat, gewoon domweg verliefd. En ik hield me niet in, ik gaf me eraan over in volle overgave, alleen wist hij het niet, hij heeft namelijk een vriendin. Ja, die eerste verliefdheid was leuk, het voelde zo ontzettend warm aan. En lang heb ik om die jongen niet getreurd, een dagje lang 'Hopelesly Devoted to You' op repeat en het was over. Ik had het te pakken maar niet zwaar.
Twee jaar later, de tweede keer verliefd, is andere koek. Alweer had ik het lang niet door, van die eerste ervaring had ik kennelijks niks geleerd, sterker nog: ik had het pas begrepen toen ik hem niet meer zag. Aï. Er was gewoon iets dat niet klopte: op een prachtige, zonnige dag in het geweldige Berlijn was ik triest omdat ik hem miste. Na een paar uur droevenis had ik mezelf wel begrepen: Shit, ik ben verliefd. Anderen wezen me ervoor er al wel op, hoor. Zo van: komaan, kind, zie je dat nu zelf niet??? Niet dus.
De tweede keer verliefd is andere koek want het doet nog àltijd pijn. Zwaar te pakken dus. Ik weet niet wat ik allemaal heb gedaan, allemaal heb geforceerd but the pain is there to stay. Om eerlijk te zijn gaat het op en af. Vandaag heb ik weer een dipje. Ik heb gewoon iets nodig om dat hoofdstuk af te sluiten: "Closure." zoals Rachel Green zou zeggen. Ik weet het: ik zal hem voorstellen om een kat te kopen met z'n beste vriend. Want dat heb ik nog niet geprobeerd! Elke reden, hoe dom ook, is goed om een Friendspostje te plaatsen. Ik zou echt closure moeten maken want tot nu toe ben ik nog niet eens in staat om naar andere jongens te kijken, interesse te tonen, terwijl ik dat eigenlijk echt wel wil.
Iets wat veel mensen eigenlijk niet weten, en ik hen ook niet echt vertel is dat ik zo ontzettend veel van watersporten hou. I don't like sports, dat is zo klaar als een klontje, maar de enige sporten die ik wél leuk vind zijn watersporten, boogschieten en dansen. De rest, beuh, nee.
De liefde voor watersport begon met zeilen. Ik was een jaar of negen en ging op vakantie zeilen. Every freaking day twee weken lang zeilen. Dat betekent iets. Ik vond het leuk. Dat deed ik twee zomervakanties lang tot ik besloot om maar es op zeilkamp te gaan, om een zogenaamd diploma te behalen. Viel dat even tegen.
Zeilen is een serieuze sport en een van de moeilijkste watersporten, zeg maar. Zeilen is een serieuze zaak, je moet er je hoofd heel goed bijhouden of je kapsijst: je boot slaat om en probeer die dan maar es recht te trekken. Je moet natuurlijk àltijd rekening houden met de wind, er ook voor zorgen dat je niet in een bepaalde hoek komt gevaren waarin het windstil is, als je naar een punt wil gaan moet je van tevoren bedenken welke vaartechniek ga ik gebruiken, opkruisen enzovoort, ga ik scherp aan de wind varen enzovoort. De zeiltermen zijn eindeloos, bakboord, stuurboord, en eindeloos voort, van tevoren moet je zeil en je boot heel goed geprepareerd zijn met de verschillende knopen en daarnaast, daarnaast moet je nog es studeren en examen afleggen. Straffe toebaka. Ik vond het niet leuk.
Enter windsurfen, 'k had geen zin meer in het zeilen maar het gevoel van op het water te zijn, dat sprak me ongelooflijk aan. Windsurfen is ook niet voor watjes, bijna even moeilijk en veeleisend als zeilen maar minder: je hoeft iets minder te studeren, iets minder knopen te kennen, je plank en zeil zijn snel gerepareerd en als je in het water valt, ga je gewoon weer op je plank staan. Binnen de halve minuut. Surfen ben ik blijven doen, tot m'n zeventiende. Elke vakantie zag je mij op de surfplank staan.
Tussendoor heb ik ook nog leren waterskiën, maar daar bakte ik niks van. In Kajak heb ik een graad behaald, vond ik ook leuk, maar minder leuk dan windsurfen.
Ondertussen is het al zolang geleden en ik mis het wel. Ik wil zelfs opnieuw gaan zeilen.
Voor al, all die zwarte kerels die onbewapend, zonder enig geweld van hun kant zijn neergeschoten door blanke politieagenten in de VS, voor al die Afro-Amerikanen die het slachtoffer zijn geweest van onterecht onbeperkt zogenaamd legaal geweld jegens hen. Goed dat de Walter Scott moord op video is vastgelegd. En dan nòg merk je dat mensen de geweldenaar verdedigen.
Wist u trouwens dat de doodstraf voor de allerjongste minderjarige ooit (twee eeuwen geleden uitgevoerd bij een doodsbange minderjarige zwarte jongen) nu ter discussie staat of het wel terecht was? Of hij wel schuldig was? Uit onderzoek blijkt meer en meer dat het arme joch onschuldig was. Ik bespaar u de schrijnende foto's van een klein kind dat in een racistische staat naar de slachtbank wordt gebracht. It's like het filmische Midnight Express. And even worse.
Dus ik steun absoluut de Black Lives Do Matter-beweging in de VS, give me a reason why I shouldn't, en in het algemeen: Stop Racistisch Geweld. Vanuit alle hoeken.
Misschien overkomt u het ook wel es, je ziet een persoon en je denkt: Hey, da's een herkenbaar gezicht. Ook al heb je die persoon nooit eerder gezien. Elk gezicht is uniek, dat wel, maar toch, bepaalde types zie je meer opduiken dan anderen. Het is mij ook al overkomen, veelal.
En dan vooral in de media. Want alle gezichten in Hollywood lijken op elkaar. Ha.
Ik heb wat betreft het vrouwelijke gebied in de media hen proberen op te delen in types, die op elkaar lijken.
En ja, ik vind dat leuk. Tja, ik ben een geek, al zo vaak geschreven.
Het gemiddelde gezicht: het poppengezichtje
Het gemiddelde gezicht wordt vaak als ideaal beschreven: het is symmetrisch met geen overdreven karakteristieke trekken. Ovaal of hartvormig. Niet breed en ook niet smal. Alles is in harmonie. En dus: poppengezichtje
Halle Berry, Charlize Theron, zowat alle Disneyprincessen, Barbiepoppen, Claudia Cardinale, Sharon Stone, Grace Kelly, Marilyn Monroe
subtype:
Monica Bellucci (vollere lippen)
Het expressieve gezicht: de mannequin
Het expressieve gezicht: mannequingezicht: een smal, klein gezicht met grote ogen, hoge uitgesproken jukbeenderen en een brede mond met volle lippen. Expressief omdat de grote ogen, hoge jukbeenderen en volle lippen in het hoog springen. Not exactly the girl next door, eerder edele gelaatstrekken.
Sophia Loren, Penelope Cruz, Angelina Jolie, Christie Turlington, Tyra Banks, Nefertiti, Vivien Leigh, Uma Thurman, Candice Swanepoel, Aishwarya Ray, Christina Hendricks, de boze stiefmoeder in Sneeuwitje, Julia Roberts
Subtype:
Béatrice Dalle (geen smal gezicht), Isabelle Adjani (geen uitgesproken jukbeenderen)
De babyfaces: cute faces
Een babyface heeft een hoog rond voorhoofd, grote ogen, kleine neus en volle lippen. Babyfaces doen altijd aandoenlijk aan, net omdat het babyfaces zijn. Binnen dat übercute type merk ik er 2:
Het gemiddelde babyface: houdt het midden tussen een uitgesproken babyface en een gemiddeld gezicht: cute as a button
Romy Schneider, Natalia Vadianova, Jean Harlow, Nicole Kidman
Het expressieve babyface: Lolita's
Het expressieve babyface houdt het midden tussen een babyface en een expressief gezicht; smaller dan een doorsnee babyface met hogere jukbeenderen
Brigitte Bardot, Georgia May Jagger, Mila Kunis, Claudia Schiffer, Vanessa Paradis, Holli Would
subtype:
Rosie Hunting-Whiteley (smallere ogen)
En dan het andere heel herkenbare mediatype:
Het karaktervolle gebeeldhouwd gezicht: Jessica Rabbit face
Dit gezicht heeft een uitgesproken mooie vorm met uitgesproken hoge jukbeenderen. De ogen en mond zijn breed en springen in het oog door de vorm van het gelaat. En dat maakt dit gezicht zo fascinerend.
U bent er misschien net zo ondersteboven van als ik. De bewuste vlucht die maandag bewust werd gesaboteerd. Een zelfmoordactie. Lees als massamoordactie.
Ik kan het best begrijpen dat mensen zelfmoordgedachtes hebben, zelfmoord willen plegen en ook nog es effectief tot die daad overgaan. Ik beschouw hen als slachtoffers. Slachtoffers van hun eigen brein. Zelfmoordpreventie en psychiatrische opvolging beschouw ik bijgevolg als noodzakelijk.
Zelfmoordkamikaze die in de naam van de politiek of religie onschuldige slachtoffers maken praat ik absoluut niet goed, heb ik geen begrip voor maar kan ik wel vatten. Als je de andersdenkenden als de vijand en/of bedreiging van je eigen overfanatiek politiek denken of overfanatieke religiebeleving beschouwt. Kan ik, moeilijk, maar ergens wel bevatten.
Wat ik echter niet kan begrijpen, dit gaat mijn verstand en empathisch vermogen te boven, dat je in je eigen persoonlijke zelfmoordqueeste er nog es 150 slachtoffers bij gaat betrekken. Sorry, nee. Maar ik probeer het wel te begrijpen. Alleen, ik kan het niet: die vraag: hoe kan en ben je bereid om zoveel slachtoffers mee te sleuren in je eigen doodsverlangen?
Ik ben er best wel door aangegrepen en probeer het te begrijpen maar het lukt me niet. Ben voornamelijk heel kwaad.
Wat ik wel snap is dat hij al vliegende wou sterven; vliegen was z'n jeugdddroom since like forever. Maar ook die fatale wensdroom had hij alleen kunnen uitvoeren.
Mijn gedachtes gaan uit naar alle nabestaanden, ook de familie van de copiloot.
Ik ben niet echt de meest notoire concertganger. Ik verveel me eigenlijk nogal tamelijk snel op concerten als de muziek me niet veel zegt. Nieuwe muziek ontdek ik liever via YouTube, Last Fm en alle mogelijkheden die we in dit digitaal tijdperk hebben. Weet je, dan kan ik skippen als het me niets zegt.
Maar ondertussen heb ik niettemin toch al wat livebands de revue zien passeren. M'n eerste, allereerste concert was Johnny Clegg and the Savukas. In Brussel. Toenertijd moest je nog naar Brussel gaan, Vorst Nationaal, om een band van wereldformaat te zien. Ik was in die tijd nog zo ontzettend jong, 9 jaar. Maar je eerste concert vergeet je nooit, denk of hoop ik toch. Het tweede doe ik trouwens ook niet, hoor. Dat was B.B. King. En 'k was toen ook nog geen puber.
Ondertussen heb ik genoeg live acts gezien om de meest memorabele op te sommen. De minst memorabele kan ik ook doen, maar da's dan weer zo negatief. En effe kort vermelden: je moet al heel erg sucken om mij teleur te stellen op een concert. Doorgaans ben ik heel enthousiast. Tegelijkertijd moet je ook al met de grote middelen uit huize komen want ik verveel me redelijk snel.
Mijn top memorabele concerten:
Prince- Welcome 2 America - Gent, 6 juli 2011
Prince - Prince Live- Sportpaleis - 8 november 2010
Prince - Hit and Run Part II - Sportpaleis - 27 mei 2014 (with the 3th Eyed Girl)
Prince - One Nite Alone - 18 oktober 2002
Prince - Werchter Boutique - 10 juli 2010
Björk. Werchter - 7 juli 1996
Björk - Werchter - 5 juli 1998
Madonna Sticky and Sweet Tour - 11 juli 2012
George Clinton - Rivierenhof - 17 juli 2011
Prince on top. Da's duidelijk aan m'n lijst te zien. 'k Heb hem vijf keer gezien en zelfs z'n
minste concert vond ik beter dan alle andere concerten die ik voorheen zag. It is Prince.
Daarna
Björk. En jawel, ook alle concerten, twee dus, die ik van haar zag
behoren in die opperste top.
Met het laatste concert dat ik van haar zag
wist ze me er overigens in een show van amper een uur me ervan te
overtuigen haar toenertijd laatste cd te kopen, dan kan je wel iets.
Madonna Sticky and Sweet: het was de eerste keer dat ik Madonna zag dus was sowieso door het dolle heen. Madonna, m'n eerste vrouwelijke idool! Ze wist ze m'n aandacht twee volle uren lang vast te houden en bracht me tot een ontroerend hoogtepunt met haar Michael Jackson tribute. Voor mij meer dan een geslaagd optreden dus.
En dan George, George Clinton. I'm a P-Funkadelicateer sinds jaren. Funk is m'n favoriete genre en Prince en George Clinton (Funkadelic, Parliament) zijn mijn muzikale helden. Natuurlijk kon dat optreden alleen maar geslaagd zijn. En ja, dat was het ook.
