Gisteren leuk gesproken over de Liefde. Het is wat het is en als ik eenmaal van iemand hou blijft dat. Liefde kan zo mooi zijn. Dat gevoel van: enkel die persoon, wat hij doet, wat hij zegt. De momenten samen zijn zo warm. Maar het kan ook zo pijn doen. Als iemand je écht raakt, is het liefde. Ik heb die liefde voor een Marokkaan, die te jong is voor mij. Ik zou hem kunnen vergeten, en ik wil hem ook vergeten. Alleen heeft er mij nog nooit iemand zo diep geraakt. Met alles wat hij zegt, wat hij doet, gewoon hoe hij is.
Stel je voor dat er ooit iemand is die hetzelfde met mij doet en dat de relatie zou kunnen.
We hadden het ook over liefde op het eerste gezicht en ik geloof er niet zo in. Liefde op het eerste gezicht is gewoon pure attractie. Verliefdheid komt later, als je iemand beter leert kennen. Dat je iemand zo zo zo leuk vindt.
Gisteren hadden we het over wat mij op iemand doet vallen. Ik ben zo oppervlakkig als wat dus hij moet wel aantrekkelijk zijn, wat ik aantrekkelijk vind. M'n eerste verliefdheid is niet echt "Wow" (al vind ik dat natuurlijk wel), de tweede echt wel. Lief zijn is voor mij ook een ding dat ik hoog in het vaandel draag. Van het soort lief zijn waar ik voor smelt. Check, check. Maar ik ben op hen gevallen omdat ze allebei zo open zijn, letterlijk en figuurlijk, op het beschamende af. Da's voor mij blijkbaar ook een ding, :-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten