HB

Hoogbegaafdheid, er heerst nog altijd een taboe rond. Terwijl het net iets is waar open over gesproken zou moeten worden, zonder vooroordelen. Vele hoogbegaafden hebben het niet altijd makkelijk. Ik heb er lang over nagedacht om het op m'n blog te smijten en ga het toch doen. Voel je 'm al aankomen? Waarschijnlijk behoor ik tot dat clubje:
als kind 'speelde' ik niet maar zat liever naar muziek te luisteren, verhalen aan te horen, met m'n neus in de boeken. Of ik luisterde naar de gesprekken van de volwassenen. Dat vond ik veel boeiender dan waar m'n leeftijdsgenoten mee bezig waren, dat vond ik echt totaal niet boeiend. Ik begreep hen ook niet. Naar de kleuterschool ging ik niet graag. Naar school ook niet. Alhoewel ik wel ontzettend leergierig was, een ongewone dorst naar kennis en dingen uitpluizen. Maar wat er op school werd gegeven, of het lag misschien aan de manier waarop, vond ik doorgaans niks. Nederlands vond ik best nog leuk maar raakte gefrustreerd als we alweer jeugdboeken moesten lezen want ik las al aardige tijd lectuur voor volwassenen.
Pas op de Steinerschool vond ik de leerstof plots boeiend: we lazen stukken uit de volwassen wereldliteratuur en ik ging er dan natuurlijk weer verder in; ik ging die hele boeken lezen. Boeken die eigenlijk 'zogenaamd' niet bestemd zijn voor vijftienjarigen: Goethe en Voltaire las ik toen, onder andere en Rimbaud en Verlaine en William Wordsworth en meer. Ik verslond het.
Ja, ik was een echte volbloed boekenwurm.
Bij psychologische testen haalde ik qua intelligentie altijd hoge scores tot indrukwekkende hoge scores (volgens de pedagoge dan met wie ik dan later een persoonlijk aanging) maar ik stelde me er niet te veel vragen bij. Had meer een houding van: oké, ik heb dat goed gedaan, nu ga ik verder studeren.
Pas eenmaal studente ging ik me serieus voor hoogbegaafdheid interesseren, niet omdat ik dacht dat ik het was, ik dacht immers dat ik dom was (omdat het me vanaf het middelbaar duidelijk werd dat ik anders dacht dan de meesten) maar gewoon omdat ik sowieso 1001 interesses had. Uit nieuwsgierigheid kocht ik een boekje met geijkte IQ-testen en groot was m'n verbazing toen bleek dat ik heel hoog uitkwam. Natuurlijk geloofde ik er geen zak van maar bij de tweede test kwam ik nog hoger uit, daarna bleef het min of meer stabiel: altijd rond de 135. Mijn toenmalige vriend die haalde zelfs nog hogere scores! Dus ja, we wisten wel dat het om geijkte testen ging maar toch, het leek ons onwaarschijnlijk dat we allebei zulke hoge scores behaalden. 
Die IQ-interesse ging gauw weer weg tot ze weer opdook eenmaal afgestudeerd en ik een gesprek had met een hoogbegaafde vriendin over IQ. Haar IQ hangt rond de 140 en believe me, dat merk je. Ik zei langs m'n neus weg dat ik Binet-testen had gedaan in m'n studentenjaren en daar rond de 135 hing en ze keek er niet eens van op. Vond dit vanzelfsprekend. Dat maakte dat ik er toch iets meer geloof aan ging hechten.
Nog jaren later deed ik een Mensa thuistest, die een indicatie geeft. Als er een waarschijnlijkheid is dat je lid kan worden krijg je een invitatie om een officiële test te komen doen. Ik kreeg dus zo'n invitatie in de bus en ben nooit gegaan omdat het in Nederland was. Helemaal om in het hoogbegaafdheidsverhaal werd ik pas onlangs, dankzij een vriendin/collega op wie ik zo ontzettend hard lijk dat het soms eng wordt. Ik noem haar my twin. Op een vergadering kwam het zelfs voor dat we naast elkaar zaten en tegelijkertijd krak hetzelfde betoog hielden, zonder dat werkelijk van elkaar te beseffen. Wel komisch voor de anderen. 
Die collega/vriendin is er niet zolang geleden achter gekomen dat zij hoogbegaafd is en ze zei me: "En Katie, ik denk dat jij dat ook bent." Toen ze me er lectuur over liet lezen begreep ik plots totaal waar ze het over had. Het was als het ware een openbaring! Zaken waar ik in het verleden voor ben afgewezen: "Je bent te creatief! Je denkt te veel na! Waarom moet je altijd zo moeilijk doen? Kan je niet over 'gewone' dingen praten?" Of al die mensen die je gewoon echt niet begrijpen. En hoogbegaafdheid is meer dan intelligentie alleen, er zijn ook bepaalde persoonlijkheidskenmerken die je veelal aantreft bij hoogbegaafden: intense emoties, groot rechtvaardigheidsgevoel, snellere neiging tot verveling wanneer er geen uitdaging is, en meer. Het is schitterend dat ik het nu een plaatsje kan geven. Had ik het maar eerder geweten, denk ik soms.