een gevoel voor beesten

Ik vraag me af, ik vraag me serieus af hoe het komt dat sommige mensen dieren aantrekken en andere mensen dan weer totaal niet. Ik hou van dieren, that's for sure, en het bizarre is dat ze ook naar mij komen. Of me sneller vertrouwen. Ik ben heel vriendelijk tegenover ze, heb eindeloos veel geduld met ze, misschien dat ze dit aanvoelen? Dieren zouden immers een sterker ontwikkeld instinct hebben.

Een van de antwoorden die ik las: 'Een dier ruikt en voelt aan of iemand rustig en niet bang is ofwel of iemand bang is. Sommige mensen voelen ook beter dan anderen instinctief aan hoe je een dier moet benaderen en hoe je zijn vertrouwen kan winnen.' Tot nu toe het enige antwoord waar ik ongeveer tevreden mee ben. Ongeveer.

My Birthday!!!

Zalige kerst, jewel!

Zalige kerst!

m'n allereerste digitale fototoestel

M'n allereerste digitale camera of zal ik schrijven: m'n allereerste fototoestel ever? Want dit is zo. Hiervoor rekende ik altijd op andermans kiekjes maar ondertussen werd ik het een beetje beu dat ik op sommige foto's, vakantiefoto's bijvoorbeeld, maandenlang moet wachten. Ik heb bijvoorbeeld nog altijd een resem vakantiefoto's niet gezien. Dus vandaar, zelf aanschaffen die boel!

Op aanraden wandelde ik Grobet binnen om naar een Canon te vragen. Ondertussen heb ik gelezen dat er een Nikon vs. Canon strijd heerst. Wist ik veel, ik ken weinig tot eerder niets over fototoestellen. Alleen weet ik dat Leica goed is, maar dan spreken we over andere prijzen. En ik wil niet persé professionele foto's kunnen trekken, gewoon: leuke kiekjes en af en toe een filmpje als Prince nog es zou komen. Dus heb ik nu de Canon PowerShot A3300 IS, naar 't schijnt prijs kwaliteit een keigoed toestel. Ik ben nieuwsgierig.

kinderpardon

Ik zou IEDEREEN willen oproepen beiden of een van de onderstaande petities te willen ondertekenen:

Kinderpardon Nu!

Mauro moet blijven!

Waarom? Mauro Manuel werd als negenjarige jongen op het vliegtuig gezet door z'n biologische ouders in Angola. Hij werd tijdelijk opgevangen door z'n zus in Nederland maar werd ook door haar als tienjarige voor het politiebureau achtergelaten. Als kleine jongen werd hem opgelegd een verhaaltje op te dissen om asiel aan te vragen. Uiteindelijk kwam hij bij een pleeggezin terecht die de adoptieprocedure opstartte, de biologische moeder ging hiermee akkoord, maar omwille van het ontbreken van de juiste documenten was het onmogelijk te adopteren. De asielprocedure bleef maar aanslepen en Mauro, die ondertussen achttien jaar is, leeft momenteel in onzekerheid of hij wel in Nederland zou kunnen blijven. Een land waar hij inmiddels een familie heeft, een land waar hij zich Nederlander voelt en met Limburgs accent praat. Het is ONMENSELIJK, KOUD, HARDVOCHTIG om deze jongen 'terug' te sturen naar een land waar hij verstoten werd, de taal niet eens meer spreekt, geen culturele banden mee heeft. Momenteel heeft hij een verlenging gekregen op basis van studie maar da's, excusez-moi le mot, een dooie mus.

Die jongen moet beslist in Nederland blijven en iedereen die hier anders over denkt heeft absoluut totaal geen menselijke gevoelens. Ik ben zelden zo ongenuanceerd uit de hoek gekomen, maar in dit geval: I don't care. Ik snap zelfs niet dat iemand hier ook maar anders over kan denken. Aan Mauro en zijn pleegouders, die je inmiddels best wel zijn ouders mag noemen, raad ik aan dit te blijven aanvechten. En blijven aanvechten. Naar mijn gevoel druist dit gewoon in tegen de rechten van de mens.

Minister voor Immigratie, Integratie en Asiel, Gerd Leers, slaap zacht. En draag de kerstgedachte maar verder uit.

je aanstellen voor Michiel

Michiel, ik weet z'n achternaam niet eens. Michiel was ook zo'n crush van me dat bijna een jaartje heeft geduurd. Ik was echter niet de enige die hem zag zitten, we waren met een groepje meiden en we waren zijn fanclub. Echt waar. We gaven ons zelfs nieuwe namen: Michieli, Michiela, for real. En we waren met z'n vijven, totaal idolaat.

Hoe het begon: op een scoutsweekend met de hele groep. Michiel zat normaal in een andere tak maar hij liep bij ons stage om leider te worden. Een scoutsvriendinnetje van me zei: "Die met z'n groene trui is echt wel ne knappe gast." "Wie? Wie?" Heel belangrijk toen. Tijdens een bosspel zagen we hem zitten op z'n post en vervolgens hebben we het hele bosspel geditcht. "Zouden jullie niet es verder willen doen?" vroeg hij. Wij: "Bwoa." Tijdens dat scoutsweekend was het ook de eerste keer dat we optrokken met de jongens, allemaal voor hem want hij was er leider. De jongens dachten dat we hen leuk vonden en wij moesten dan lachen met dat idee. As if! We kwamen voor Michiel.

Vanaf dan had onze leiding nog minder tegen ons te zeggen: tafereel aan de tafel: élke maaltijd zaten we bij Michiel. Dat spreekt vanzelf. Als onze leiding ons riep deden we alsof we hen niet hoorden, of we zeiden dat we moe waren. "Moet dat nu écht?" zo van die dingen. Ik ging zelfs een stapje verder door ostentatief recht te staan: "Een, twee, drie." en vervolgens liet ik me weer zakken, als teken dat ik probeerde maar geen fut had. Maar als Michiel rechtstond sprongen we recht. Ook dat spreekt vanzelf, het was komisch.

Wat nog meer: op algemeen weekend met alle derdejaars uit de provincie Antwerpen, of de regio Antwerpen, moest hij vroeger door wegens examens. Natuurlijk gingen we hem uitwuiven. En ik weet niet hoe maar er kwam plots een kip achter me aanrennen. Dus ik holde weg van de kip en vervolgens achter de auto aan waarin hij zat. Michiel dacht natuurlijk dat ik hem achterna rende en de hele avond lag ik erover te piekeren: " 't Is niet waar, hij dacht ik hem achterna rende!"

Toen we achter z'n adres kwamen raapten we een papiertje op straat op. Schreven we 'Groetjes' en onze namen. Ik denk dat hij dat heel tof vond. De andere leiders van de jongens vonden het maar vervelend ons gehuppel achter hem. Elke zondag gingen we na onze vergadering naar de jongens heen fietsen, iets dat we ervoor nooit deden, en op een van die keren riep een scoutsleider, we hadden hem helemaal niets gezegd, door het hele gebouw: "Michiel, Michiel! Stefanie is er voor jou." Schaamte alom. En ik voelde me geviseerd want ik stond er niet alleen.

Op het gezamelijke kamp met de jongens stonden we vroeger op om hem koffie te brengen. We waren erachter gekomen dat hij graag koffie dronk dus daar stonden we aan z'n tent. "Michiel, Michiel, moet jij koffie hebben?" Jawel, we maakten hem wakker om een kop koffie. En we dachten dat hij het niet doorhad dat we hem leuk vonden. "Ik denk wel dat Michiel het doorheeft." "Hoezo?" Naïeve pubertjes. Op een bosspel kwam het hoge woord eruit: een van de eerstejaartjes zag hem en riep luidkeels: "Is dat nu Michiel? Is dat nu diegene die jullie allemaal zo knap vinden?" waarna ze duidelijk aangaf dat zij dat niet vond. We werden kwaad op haar omdat het niet lief was tegenover hem en ook omdat er sindsdien geen twijfel meer aan bestond dat wij 'vollen bak' fan van hem waren. We hebben het meisje net niet in elkaar getimmerd.

Na dat scoutskamp zag ik hem niet meer tot vorig jaar. In een meubelwinkel. Hij herkende me nog van toen, was vriendelijk en bleef discreet over dat beschamende stukje puberale verleden. Wel aardig en ach wat, het was een gevalletje van Michiel fever.

niggabitchen met jackie

Wat een mediastorm: vandaag las ik dat hoofdredactrice van het blad Jackie, Eva Hoeke, een ware mediarel veroorzaakte door het woord 'niggabitch' in haar blad te laten drukken. Daarmee verwijzende naar de stijl van popster Rihanna als de ultieme 'niggabitch'. Om eerlijk te zijn kende ik het Nederlandse modeblad niet en ik vermoed dat het zo heet omdat Jackie Kennedy een stijlicoon was. Maar met het woord niggabitch doet men Jackie Kennedy helemaal geen eer aan: zij was net diegene die nauw samenwerkte met de Afro-Amerikaanse auteur Dorothy West uit de Harlem Renaissance, het woord niggabitch zou niet echt op haar goedkeuring onthaald worden. De hoofdredactrice ging ervan uit dat je het woord mocht gebruiken omdat het constant in de media opduikt. Wrong.

Nigga is inderdaad slang en het mag onder zwarten gebruikt worden maar da's een geuzennaam. Als andere rassen het gaan gebruiken is het een regelrecht zeer beledigend scheldwoord dat doet denken aan de slavernij en de rassensegregatie. Uiterst kwetsend. Er zijn in het verleden al genoeg rellen geweest rond raciale slurs dat zoiets toch algemeen geweten zou moeten zijn: onder de 'eigen' bevolking mag het als geuzennaam, ga je er anderen mee aanduiden wordt het ronduit beledigend. En dit geldt niet alleen voor de raciale slurs in verband met de zwarte bevolking. Nigga is dus sowieso al een heel gevoelig woord en als je er nog es een bitch achter gaat plaatsen heeft het hier hélemààl een negatieve bijklank. In de hiphop slang is bitch inderdaad het neutrale woord voor vrouw maar in combinatie met nigga heeft bitch een negatieve ondertoon.

Want wat is eigenlijk een niggabitch? For your information: een niggabitch is een zwarte veelal zwaarlijvige dame die ordinaire, te strakke en onthullende kledij draagt. Ze gedraagt zich luidruchtig, onvriendelijk en spreekt in ghetto speech. Dat is een niggabitch en Rihanna beantwoordt niet aan dat negatieve stereotype: ze draagt 'edgy' designerstukken, komt uit Barbados, overigens volgens dat artikel uit Jamaica, en kan zich dus onmogelijk van ghetto speech bedienen. Door haar een niggabitch te noemen worden alle zwarte vrouwen niggabitches. En dat is ignorant. Bruist van de negatieve vooroordelen tegenover de zwarte bevolking.

Wat me verder ook nog voor de borst stuitte waren de kromme grammatica om de zogenaamde speech te imiteren en de suggestie dat niggabitches geweld gebruiken. Bedroevend. Volgens mij hebben de schrijver van het artikel en de hoofdredactrice te veel waarheid gezien in de 'gekleurde' documentaires van Mildred Roethof die ons inderdaad het beeld schetsen van 'zwarten slagen er alleen maar op'. En nog wat: als zwarten verbolgen op dit artikel reageren is het niet omdat ze overgevoelig zijn. Ze doen dat omdat er alweer een negatief stereotype in de media van hen wordt gezet. Dat moet je niet zomaar oké vinden.

plankenkoorts en podiumangst

Ik lijd aan een ernstige vorm van plankenkoorts. Tot op het punt dat het gewoon niet meer grappig is. Als mensen me vragen om te 'performen' zeg ik altijd: "Ja!" omdat ik m'n grenzen wil verleggen en niet aan m'n angst wil toegeven maar toch, elke keer zeg ik achteraf: "En dit nooit meer." Onlangs werd ik gevraagd als dj. Dat lijkt simpel: gewoon nummertjes spelen. Untill you meet me: ik wil gewoon een perfecte set spelen. Dus was ik er weken mee bezig en heb zelfs professionele hulp ingeschakeld om dan weer de halve set om te gooien. Ook al wist ik dat het m'n eerste set zou zijn: het moést goed zijn. En het was goed. Ook al heb ik de helft van m'n oorspronkelijke set niet gespeeld.

Plankenkoorts.

Als ik moet 'optreden' ben ik een uur tot twee uur op voorhand niet aanspreekbaar. En da's nog heel lief gezegd.

over foute mannen

Ik weet niet hoe ik het doe maar ik blijf ze maar aantrekken, van die EIKELS. Je kan ze zelfs indelen in negen soorten.

Categorie een is de 'I look available but I'm not': je weet wel van die gasten die helemaal into je lijken. Je charmeren, extra aandacht geven. Je vertelt erover tegen een vriendin: "I got him, I so got him!" En dan zij: "Ja maar, hij heeft wel een vriendin, hoor." En dan kom je erachter dat dit klopt. Huh? Zoveel keer gebeurd.

Categorie twee is de 'Ik laat gewoon lekker niks van me horen': u raadt het vast. Bijna elke vrouw heeft dit wel es meegemaakt. Je blijft verbaasd achter: what's happening? Oh ja, het is zooo'n kerel.

Categorie drie is de 'I behave like an ass when I'm drunk': kan je de meest geweldige verhalen over schrijven omdat ze dan dingen doen die eigenlijk feitelijk wel komisch zijn. Achteraf. Wanneer je dit aan vrienden vertelt. Ze zijn de perfect gentlemen tot ze te veel hebben gedronken en je disrespecten. Haha, funny.

Categorie vier is de 'I look like I'm into you but actually I'm not. Or maybe I am': bij dit soort mannen is het nooit duidelijk. Het ene moment doen ze alles dat lijkt op 'Ik wil je!' en het andere moment zijn ze totaal ongeïnteresseerd. Er zit een patroon in: als jij wil, willen ze niet en als jij het effe hebt gehad, zetten ze een charmeoffensief in. Make up your mind, assholes.

Categorie vijf is de 'Im only in it for the sex': thankyou I have never fallen into that trap. Never. Het disgust me als mannen je alles zeggen wat je wil horen om je in bed te praten. Lousy.

Categorie zes is de scheefpoeper: oh man, daar kan ik verhalen over vertellen. Ze gedragen zich als vrijgezellen die je meer dan leuk vinden. Tot de misses er bij staan. Altijd nee zeggen tegen dat soort mannen. Alsof zij hun partner voor jou gaan verlaten. Yeah right.

Categorie zeven is de 'I disrespect my girlfriend waar ze bij staat': ze flirten met je, versieren je en hun vriendin staat er naast. Awkward. Awkward situation. En soms krijg jij dan op je kop: "Jij hebt met mijn vriend staan flirten!" Euhm, I think we missed the reality here. Zulke gasten maken vriendschappen kapot, en wij, girls, laten dat toe. Je vraagt je af waarom want als we iemand moeten droppen dan zijn zij het wel.

Categorie acht is de creep: ze lijken normaal bij de eerste ontmoeting, but believe me, they are not! Ze vallen je lastig, echt lastig. Met tien sms'jes per dag en als je niet antwoordt worden het er twintig. En als je daarom boos bent worden het er miljoenen tot je een vriend van je hen laat opbellen met overtuigende zware stem.

Categorie negen is de 'I have a very important significant other': that's right, zijn vrienden haten je, om no reason whatsoever en zij laten zich hierdoor beïnvloeden. The Way We Were, all over. Memories. The united colors of Katiegirls. Grappig.

naar de tandarts

Naar de tandarts gaan is echt vreselijk. Ik heb een supergoeie, heel vriendelijke tandarts die ik al jaren en jaren ken en van Antwerpen naar Berchem ben blijven volgen. Vaste tandarts. Om een reden. Maar toch. Ew. Ik had m'n vorige tandartsbezoek vijf jaar uitgesteld, that's right en daarvoor zal het nog langer geleden zijn geweest. Ik ga nu eenmaal niet graag naar de tandarts.

Als kleuter had ik er geen probleem mee: ik had sowieso slechte melktanden. Altijd gaatjes, ook al moest ik ze poetsen over de middag. Als ik 's middags op school bleef want dat gebeurde bijna nooit: ik was een asociale kleuter. Weinig veranderd ondertussen. Maar ik poetste m'n tanden drie keer per dag en had gaatjes. Als kleuter stel je er weinig vragen bij.

Volwassen gebit ging ook niet op kousenvoeten: ik heb of had een afwijking. M'n mond was te klein voor m'n tanden en had tanden te veel. Orthotondist. Van m'n acht tot m'n tien of elf tanden laten trekken in het toenmalige Antwerpse kinderziekenhuis. Er zijn leukere dingen dan dat. Eerst mocht ik nog een dagje thuis blijven maar daarna, terug naar school met m'n gezwollen lip. Van de verdoving. Ew. Je kan niet eten en niet drinken. Of toch: yoghurtjes die langs je lip lopen. Maar 't is alleszins wel beter dan wat er anders van m'n gebit was geworden: er zouden tanden uit m'n tandvlees groeien: for real. Ik had soms drie rijen tanden.

Maar dàt en een operatie aan m'n tanden, ik was elf onder plaatselijke verdoving, was voldoende om toen de tandarts me een brug voorstelde omdat ik een spleetje had gewoon: "Nee." te zeggen. Ik had het gehad. En dan rond m'n twintigste ging dat spleetje vanzelluf weg omdat ik alweer te weinig plek had: wijsheidstanden. Weer een operatie. Maar daaraan heb ik geen negatieve herinneringen. Alleen stikte ik zowat toen ik uit de narcose kwam. Of ik had tenminste toch dat gevoel om de verpleegster in volle paniek te wenken.

Niettemin: ik heb een historie bij de tandarts. Ik ben blij dat er tandartsen zijn maar om te gaan is nog iets anders. Niet te lang uitstellen. Ik ga het proberen.

maceo

Net gehoord dat Maceo Parker naar ons landje komt. En we weten, of we weten het nu, dat ik dan best wel wil gaan. Maceo speelde sax voor James Brown, Parliament/Funkadelic, en nog steeds voor Prince en zichzelf. Funk. Ik zag hem vorig jaar in Deurne voor 't eerst vanop de voorste rij en hij was zo cool! Afspraak dan, you know.

zweedse vrouwen en italiaanse mannen

Veel mensen hebben een zwak voor mensen uit een bepaalde streek. Dat Zweedse vrouwen geliefd zijn bij veel mannen weet iedereen en de Italianen zijn ook best populair. Bij man en vrouw. Af en toe hoor ik dingen voorbijkomen als: ik heb een zwak voor mannen van die origine, en ik ben daar dus totaal niet anders in. Ook ik kijk wel es een keertje meer om bij bepaalde streken. Wat natuurlijk niet betekent dat ik dat nooit bij andere doe, alleen gebeurt het bij de onderstaande dus net een paar keer meer. Ik geef ze u door en ik heb er zowel een man als vrouw ding van gemaakt. Maakt de post voor iedereen wat leuker. Countdown.

10. Japanners: ik heb een voorliefde voor de Japanse cultuur, en blijkbaar ook zijn mensen. Ze hebben doorgaans een fijn jeugdig gelaat en dat maakt hen ietwat, schattig. Verder gaan Japanners goedgekleed, zij durven tenminste iets over the top knap dragen.

9. Somaliërs: om helemaal correct te zijn mag ik nu niet over Somaliërs spreken maar over de Somali binnen Somalië. Het gaat hier immers om een etnische groep die zich verder strekt dan Somalië maar ik vind vooral hun Somalische tak tamelijk indrukwekkend. Ondertussen zijn de Somali wel berucht om hun edele trekken. Think Nefertiti. Heel wat modellen behoren tot hen. Somali: typische intrigerende modellen look.

8. Koreanen: wat voor Japanners geldt, geldt ook voor Koreanen alleen zijn zij nòg schattiger. Wat hen nog iets fascinerender maakt.

7. Senegalezen: en hier bedoel ik de Fula binnen Senegal. Ik vind hen zo knap! Ze hebben een fijn gelaat en dat in combinatie met een bijna pikzwarte huid zorgt voor een wauw-effect. De ogen komen hierdoor nog sterker naar voren. Ik pik de Fula van Senegal er vaak zo uit. Ze vallen gewoon op met hun magische schoonheid.

6. Polynesiërs: de Polynesiërs van Hawaii, Frans-Polynesië, Nieuw-Zeeland en nog heel veel eilanden in Oceanië. En er is een reden waarom Gauguin hen zo vaak geschilderd heeft. Ze zouden een mix zijn van East en Black Asians. Vandaar dat unieke en toch heel herkenbaar uiterlijk.

5. Latijns-Amerikanen: toe maar, laat ik meteen maar een hele streek nemen. So true. Ik bedoel dan in het bijzonder Colombia, Cuba, Puerto Rico, Mexico, Dominicaanse Republiek, Venezuela en nog een land dat later terugkomt. Zowat overal waar de rassen onderling zijn vermengd. Me gusta.

4. Midden-Oosterlingen: alweer een hele streek dus en zeg maar gerust dat ik er de oorspronkelijke Semitische volkeren mee bedoel. Mensen uit het Midden-Oosten hebben vaak van die grote blinkende ogen met lange volle wimpers en daar heb ik een zwak voor. Maar ik vind hen sowieso ook gewoon knap, de Semitische volkeren. Toch onderschrijven: Midden-Oosterlingen, beste ogen.

3. Fransen: aha, les Français. Frankrijk heeft van die internationale sterren waar Amerikanen 'wild' van worden omdat zulke mensen blijkbaar 'only in Frankrijk' bestaan. En daar zie je hen dus gewoon rondlopen. In de metro, op de Champs Elysées.

2. Italianen: typisch, Italianen. Maar hoe kan ik anders? Ook ik heb een megazwak voor Italianen dus. Italianen hebben de ogen van Midden Oosterlingen, het verfijnde en de charmes van de Fransen, ze gaan net als Japanners en Koreanen goed gekleed en ze hebben het haar van, tja, Italianen. Allemaal heel goed te zien in Italiaanse films. Knap land, knappe bewoners.

1. Brazilianen: ik weet niet of dit voorspelbaar is. Tussendoor moet ik er ook even bij vermelden dat Braziliaans Portugees, Frans en Italiaans mijn lievelingstalen zijn. Niet dat het een met het ander te maken heeft, of misschien wel, geen idee. Waarom ik zo'n ontzettend zwak heb voor Brazilianen? Ze zijn het meeste gemengde volk, ze hebben vaak van alles wat. En dat vind ik ongelooflijk.

gaan eten, gaan drinken en gaan dansen deel twee

Nou, ondertussen zijn we effe verder dan die lange lange lijst die ik ooit maakte met Antwerpse adresjes. About eatin' and drinkin' and dancin' dat ik er nog een paar adresjes aan mag toevoegen. Ik ben al zolang een update verschuldigd. Don't get me wrong. Ik ga ook heel graag naar een frituur. Ik bedoel dan een goei frituur en ik kom er minstens een keer per week, dat al meer dan tien jaar lang. Of een fastfood keten. Als ik een Burger King vind, zie je me er elke dag. No joke: ik ben licht verslaafd aan Burger King. Maar ik ga het nu bij de culinairen houden omdat mensen niet naar Antwerpen komen om er frituren of fastfoodketens te ontdekken.

Antwerpen Centrum:

Buurt: Sint Andries: I Famosi: I Famosi is Italiaans en OMG, zo lekker. Echt Italiaans en echt lekker, dat soort dingen. De kookploeg komt vanuit een Italiaanse film gelopen, believe me. En de inrichting is zo Cinecittà (Italiaanse Hollywood): Marcello, Sophia, allemaal op de muren. Yeah.

Antwerpen Noord:

Buurt: Den Dam: Bar(t) à Vin: je verwacht veel want Bar(t) is zo'n 'geheim' adresje dat ondertussen al niet meer geheim is, en dan kom je er en is het nog beter dan je had verwacht. Bart maakt er de dingen anders dan je ze normaal kent. Verrassend en smaakvol.

Antwerpen Oost:

Buurt: Zurenborg: Dôme sur Mer: torenhoge verwachtingen die worden waargemaakt en beter. Nog beter. Het lijkt zo blasé als je van de straatkant naar binnen kijkt maar 't is niet. Het is er gewoon goed. Toffe bediening, lekker eten, toffe gerechten. Ik heb trouwens gisteren een hele lecture gekregen over champagne, crémant, cava, prosecco, schuimwijn dus. Ik vind sowieso alles (close to) alles boeiend. Maar dat is een soort zijsprongetje.

Antwerpen Zuid:

Buurt: Zuid:

- Fiskebar: tja, ik was er zo trots op dat ik er haai had gegeten dat ik 'the word' over haai ging verspreiden. En dan lees je nadien dat het een bedreigde diersoort is. Maakt me niet uit wat iedereen denkt maar ik hou van dieren en ga niet doen aan bedreigde diersoort eten dus dat was, niet leuk. Maar Fiskebar is verder zo leuk. Fiske: visrestaurant. Alles wat van de zee komt. Aanrader.

En dan lees ik dat ze er levende kreeften koken. Ik hou van Fiskebar maar kan moeilijk tegen animal cruelty. Nog iemand die te veel van dieren houdt dus. Maar ga naar Fiskebar. Adresje dat vernoemd mag worden.

- tapas bar van Fiskebar: bij de Fiskebar moet je een dag of twee of drie of langer op voorhand reserveren. Hier kan je niet reserveren en moet je gewoon aanschuiven voor tapas. Net zo lekker.

- Plan B: als je houdt van eenvoudige goede gerechten à la, say it again, Felix Pakhuis. En in de zomer zit je er op een megaterras.

Gaan drinken:

Antwerpen Noord: - Vintoteka: wijnbar. Van het soort gezellige wijnbar. Je komt er binnen, de ober geeft je een lekkere wijn met een portie kleine hapjes, en je begint te praten met de andere wijngasten. Gezellig.

Gaan dansen:

Antwerpen Zuid: - Club Magic: ik kwam er voor het eerst toen het nog een privéclub was, vraag me niet hoe ik er toen ben binnen geraakt, mijn dunne onderbenen laten zien, I guess. Nee, het was een via via party en echt over the top zo goed. Het hoogtepunt was toen ik van de trap afdaalde en zag dat m'n onderbenen twijgjes zijn in vergelijking met andere meisjesonderbenen. Sindsdien heb ik er een 'klein' complex over (valt het op?). Daarnaast was het gewoon een fantàstische verjaardagsparty en nu is de club niet meer privé. Het is er klein met leuke zeteltjes. Enough said. Minstens een keer per maand is er een partyyy. Let's get this party started right!

Club Med

Alle clichés die je leest en hoort over Club Med zijn waar. Ik ben een paar keer met hen op reis geweest en ik vind clubvakanties heerlijk. Alleen heb ik de goeie ouwe tijd van de Club (voor de jaren 2000) meegemaakt want toen ik voor de vijftigste verjaardag ging, was het al anders. Dus wat ik hier ga neerschrijven klopt waarschijnlijk al niet meer. Les Bronzés geeft een goed beeld van hoe het er eigenlijk aan toegaat. Alleen is die film wel over de top natuurlijk, en toch, heel herkenbaar.

Hoe verloopt je reis:

Aangezien de clubdorpen (de village genoemd, franse uitspraak) bij stranden gelegen zijn moet je na je aankomst op de luchthaven toch wel minstens een uur de bus in, vaak langer. Eenmaal aangekomen word je als GM (Gentil Membre, vakantieganger) of je nu 's nachts of overdag aankomt, begroet door alle GO's (Gentil Organisateur, dat zijn Club Med medewerkers). Bij aankomst klappen ze voor je, echt waar, waarna je een drankje sinaasappelsap krijgt met wat extra rond of in. Een GO begeleidt je naar je bungalow/hut of hotelkamer en maakt ondertussen een vrolijk praatje met je waarna je meteen erna naar het restaurant mag gaan om aan te schuiven voor het buffet, 's morgens, 's middags, 's nachts, maakt niet uit. Niet elke dag komt er een nieuwe lading GM's aan, slechts een keer per week en je voelt je een 'ancien' als je die prille GM's ziet. Wel kan het gebeuren dat er een klein aantal mensen op andere dagen arriveren maar die krijgen dan niet zo'n uitgebreide verwelkoming.

De eerste dag al merk je dat er bij Club Med voor alles een uur is: de planning van de dag hangt namelijk met het uur uit en velen schrijven dit dan ook op. De eerste dag is er, zo snel mogelijk, een kennismaking met de nieuwe GM's voorzien. Je verzamelt in het amfitheater en krijgt een rondleiding door het clubdorp, daarna stelt de Chef de Village zich voor, de baas, zeg maar, en houdt een toespraak. Verder worden alle GO's voorgesteld en dat betekent voor de 'anciens' een uurtje geen sportactiviteiten. En let wel: het Frans is de voertaal. Na de toespraak leren de GO's je de 'crazy sign' aan wat zoveel is als de clubdans. Crazy signs zijn echt typisch Club Med: na het spectacle (de avondshow dus) worden er een paar crazy signs gedanst en iedereen doet mee. Het zijn altijd dezelfde nummers en de allerlaatste crazy sign is dé clubdans.

De eerste dag zie je ook dat er een fotograaf rondloopt, echt, de hele dag loopt hij rond en zijn foto's vind je bij het grote restaurant. Die foto's zijn bedoeld voor jou om te kopen en vaak pak je er een paar mee want de fotograaf is echt goed met zijn blinkende foto's, op groter formaat.

Terug naar het schema: Club Med is dus ook vaak sporten. Je hoeft niet aan sport te doen als je niet wil maar op elk uur van de dag, tot het avondeten bedoel ik dan, kan je een sport beoefenen, en die uren hangen uit op het schema. Om 9 uur boogschieten, om 10 uur zeilen, om 11 uur tennis. Dat dus. Je krijgt echt les en de sportinstructeurs, GO's dus, zijn goed. Hun baas is de Chef du Sport. De enige die boven hem staat is de Chef de Village die de grootste bungalow heeft.

En elke dag wordt er overdag iets speciaals gedaan: meestal is dat een spel bij het zwembad, de winnaar krijgt een gratis cocktail want cocktails zijn bijzonder geliefde dranken in Club Med, net als tequilashotjes in de discotheek 's avonds. Alles is all inclusive alleen aan de bar moet je wel betalen. En nee, niet met geld: eerst waren dat kralen en tegenwoordig is het een papieren boekje. Als je vertrekt, reken je echt af. Maar in het restaurant is het eten, de drank allemaal inclusief. En je krijgt wel vier keer per dag eten: uitgebreid ontbijtbuffet, mét taart, uitgebreid middagbuffet, ook mét taart, het vieruurtje (petit déjeuner) dat een keer per week zeer, zeer uitgebreid is en het driegangendiner. Vroeger werd dat geserveerd maar tegenwoordig is dat ook een uitgebreid buffet geworden. En moet ik het vertellen: Club Med werkt met thema-avonden: dan wordt er bijvoorbeeld opgedragen dat alle vrouwen die avond in het restaurant een rok aanmoeten of je hebt dan een Amerikaanse avond met hamburgers en Amerikaanse muziek bij de bar.

Gewoonlijk telt een clubdorp twee restaurants: een groot met grote tafels waaraan je samen met andere GM's zit en een GO, en een kleiner intiem restaurant waarvoor je moet reserveren. Zij die in het intiemer restaurant zitten gaan meestal 's avonds niet naar het spektakel, dat is geen regel, het gebeurt gewoon. De kinderen eten samen met de andere kinderen: zij zitten in de miniclub of tienerclub en voor hen wordt goed gezorgd.

Wat ook niet ongewoon is: tijdens het eten word je geanimeerd door een grappige GO. De 'funny' GO zit je eigenlijk de hele dag door te entertainen en vooràl tijdens het eten. Onvergetelijk waren Momo en Jimmy: beiden tennisleraren en een van hen was de Chef du Sport. Als zij het restaurant binnenkwamen riepen ze heel luid: "Bon appetit!" en riep het ganse restaurant "Merci!". Of er was wel iets anders waarop iedereen dan reageerde. En oh ja, overdag loop je in je strand- of sportkledij rond en 's avonds trek je na de douche een deftigere outfit aan om te eten, naar het spektakel te gaan en een dansje te placeren.

Na het eten is er dus het spektakel verzorgd door de GO's en twee keer per week is er een show van de GM's. Je wordt gewoonlijk in het restaurant gevraagd door een GO of je mee wil doen en da's dus een eer. Da's een show, de andere show wordt verzorgd door de kinderen. En weerom: niet alle kinderen hoeven mee te doen. Als je als GM de show mag verzorgen sta je op het einde mee de crazy signs vanop het podium te dansen en da's zo cool.

Elke dag is er ook een uitstap voorzien: sommige zijn gratis, andere betalend maar inschrijving is verplicht. Je bent een dag of een halve dag weg naar een verlaten eiland of trekt op culturele doortocht door het land. Sommige uitstappen beginnen echt wel vroeg: om 5 uur 's morgens zit je na een ontbijtbuffet al in de bus maar die uitstappen zijn zo zwaar de moeite waard. Je komt op plekken waar je anders nooit zou komen, valt van het ene wauw-moment in het andere. Naast die uitstappen mag je het clubdorp altijd op eigen houtje verlaten. Soms zijn er busjes voorzien naar de dichtstbijzijnde stad, elk uur vertrekt er dan zo'n busje of je loopt gewoon het clubdorp uit.

Een van de hoogtepunten is het feest van de 15e augustus: Maria Hemelvaart. Daar werd vroeger altijd kweeniwa van gemaakt. Minstens tien verschillende soorten gratis cocktails prachtig opgesteld, ijssculpturen in het restaurant en een prachtig vuurwerk. Tegenwoordig doen ze dat niet meer zo uitgebreid, best wel jammer want dat was knap.

En je hebt gewoonlijk ook nog een karaokeavond waar men dan voornamelijk Franse klassiekers zingt.

's Avonds is er de discotheek voor de partygangers en niet zelden gebeurde het dat GM's met knappe GO's in bed belanden. In Club Med is meer dan de halve dorppopulatie ongewoon sexy. Werkelijk.

Als je vakantie er na een week of twee weken opzit word je uitgewuifd door alle GO's en vallen er hier en daar traantjes. Of meerdere tranen. Alweer die bus op, back to reality want Club Med is absoluut geen reality.

Les Bronzés, les scènes cultes 1 door inconnu25

Het Clubdorp:

De locatie is prachtig, idyllisch. Er zijn twee restaurants, bungalows, hutten of hotelkamers die elke dag worden schoongemaakt. Vroeger gingen die bungalows niet op slot want aan een kluis had je genoeg. Tegenwoordig is dit anders. Veel luxe heb je niet: geen tv, geen minibar maar je zit er sowieso niet vaak: enkel om te slapen en te douchen. In een hut heb je geen sanitair maar de openbare douches en wc's worden om het uur proper gemaakt, dus dat zit best snor. En omdat Club Med Frans is zijn er zowel Franse als doorsnee Westerse wc's. Zo'n Clubdorp is dus echt een dorp, groot, heel erg groot. Twee restaurants heb ik al geschreven, een groot zwembad waar er elke dag een uurtje aerobic en waterpolo is voorzien, een groot privéstrand. Er is een receptie voor al uw vragen, een winkeltje waar je Club Med souvenirs kan kopen, een bibliotheek, een kamer waar je naar klassieke muziek kan luisteren, een pianobar die meestal bij het zwembad staat, tennisvelden, een plek voorzien voor watersport (surfen, duiken, zeilen, waterski. Het zeilen gebeurt in catamarans), een plek om te boogschieten, voor hen die het niet kunnen laten: een televisieruimte, een amfitheater (in hotels is dat een theaterzaal) en een discotheek. Er zijn ook clubs met golfvoorzieningen, een circusschool, een klimmuur, een sauna, een wellnessruimte en solarium. Je hoeft je dus niet te vervelen.

Het cliché luidt dat hotels wat stijver zijn, chiquer en mondainer, bungalowdorpen oriënteren zich op families met hun uitgebreide mini- en tienerclub en huttendorpen zijn voor de jongere sportievelingen en de entertainment is daar nog meer aanwezig dan elders: hoe eenvoudiger het clubdorp, hoe hoger het entertaingehalte. Dit cliché klopt.

Les Bronzés, les scènes cultes 3 door inconnu25

De GO's:

De GO's zijn er voor jouw entertainment en het is waar: ze werken constant. Je ziet hen 's morgens heel vroeg bij het ontbijt zich mengen met de GM's en 's nachts zie je hen als laatste in de disco fuiven. Elke dag want een GO heeft geen vrije dag. Een GO komt bij je aan tafel zitten en houdt het gesprek aan de gang. Hij is grappig, vlot, heel leuk en 'flirt' met de gasten. GO's zijn ontzettend populair: de gave mannen en vrouwen. Ze zien er goed uit: gebruind, strak en zowat elke GM heeft wel zijn favoriete GO. Sommige GM's belanden dus ook met GO's in bed. Een GO geeft je het gevoel dat je zelf ook heel leuk en interessant bent. En is altijd aardig, heeft geduld en is hulpvaardig. Je kan alles aan ze vragen. Gewoonlijk spreekt een GO vloeiend Frans en Engels en zal niet veel over zichzelf praten tenzij je erachter vraagt. Als je alleen reist met Club Med zal er een GO zich wat meer over jou ontfermen en ze zijn een brok goedlachse energie.

De GM's:

Misschien dat je hen in het dagdagelijkse leven niet zou aanspreken maar in Club Med praat iedereen met iedereen en is iedereen aardig voor elkaar. Af en toe heb je hier en daar wel een arrogante Fransman of Italiaan die Frans spreekt met zware Italiaanse tongval maar gewoonlijk is iedereen wel prettig in de omgang. Het publiek bestaat dus voornamelijk uit Fransen, Italianen en heel veel joden. Op die manier leer je de onvervalste Franse joie de vivre kennen, de nonchalance en bijna elke Fransman doopt zijn brood in de soep, koekje in de koffie. De Fransen zijn gewoonlijk heel open naar de niet-Franstaligen toe, de Italianen blijven liever onder de Italianen.

Net als de GO's zijn de GM's gewoonlijk knap. Het ene model na het andere passeert er, bij wijze van spreken. En er is altijd een groepje populaire 'babes' die rond de knapste GO hangen. Of een keisexy dame die overdag, buiten in het restaurant, met alleen een string paradeert bij het zwembad en met een oudere dikke man is. En je wordt steevast verliefd of ontwikkelt een zwak voor een GO of GM. Daar kan je eigenlijk bijna zeker van zijn.

Verder is het ook verwonderlijk dat er massa's en massa's GM's gewillig meedoen met de Club Med tradities van de crazy signs te dansen, of het terugroepen naar een GO die grappig doet in het restaurant. Ooit las ik ergens 'Het is een kamp voor volwassenen (en kinderen).' en it is. En mensen gaan er echt in op: in het dagdagelijkse leven zetten ze geen voet op de dansvloer, vinden ze de crazy signs te populaire muziek, maar in Club Med: enthousiast meedansen en liefst op het podium. En heel veel GM's zie je rondlopen in een t-shirt van Club Med.

De Club Med ervaring is uniek, het is geen realiteit, verre van, maar het is wel leuk. Heel leuk. En dat schrijf ik zelfs die een hekel heeft aan strandvakanties.

eindejaarssongs count down

I'm a sucker to kerst- en nieuwjaarssongs. En kerstsfeer en al die dingen. Da's trouwens ook een van de leuke dingen om dan jarig te zijn. Versierde stad, kerstboom, kerstliederen. Zou ik het willen inruilen voor een dag waarin iedereen mijn verjaardag niet zou vergeten? Kweenie. Toch maar niet, ik ben het al zo lang gewend om 'moeilijk' jarig te zijn. Maar een countdown van tien.

Ho Ho Ho - Katja Schuurman en De Jeugd Van Tegenwoordig

Happy New Year - Abba

Driving Home for Christmas - Chris Rea

8 Days of Christmas - Destiny's Child

Wonderful Christmas Time - Paul McCartney

Walking in a Winter Wonderland - Standard (hier: Pat Boone)

White Christmas - Bing Crosby

Do They Know It's Christmas - Band Aid

Happy X-mas (War Is Over) - John Lennon and Yoko Ono

Last Christmas - Wham!

eindejaars

Zodra de Sint is gearriveerd zijn ze er weer: de feestdagen. Sommigen haten ze want je moet vrolijk zijn omdat het moet. Ik behoor zeker niet tot hen want ik ben dan jarig en bij ons betekenen feestdagen: veel jarigen en veel feesten. Ja, ik ben een van die 'snel' vergeten jarige december Steenbokken. En de januari Steenbokken van de eerste of de tweede kunnen ook meepraten. Als men me naar m'n verjaardag vraagt, zeg ik bijna altijd: "Een dag na kerst." En zij: "26 december?" "Ahmja." Ik vind dat makkelijker. Als ik in dàt soort bui ben, zeg ik wel es: "Ik ben geboren op tweede kerst in het jaar van het kind". 1979 was het jaar van het kind. Maar meestal laat ik dit achterwege. Gewoon: "Tweede kerst".

Ergens vind ik het wel leuk om op die dag jarig te zijn: mijn datum vergeet je niet snel en ik ben een kerstkind: tweede kerstdag blijft een kerstkind: ik beschouw iedereen die geboren is op 24 december (kerstavond, ja!), 25 december (kerstdag) en 26 december (tweede kerst) als kerstkinderen. En kerstmis is m'n allerliefste feest maar toch. Heel veel mensen vergeten je dan een birthday te wensen omdat het zo'n dag is.

Feestdagen mensen united: je mag erbij als je op vijf december bent geboren tot en met een dag na driekoningen of verloren maandag. En de 'harde kern zijn zij van 23 december tot en met 2 januari'. Ik hoor bij de harde kern. Als kind vond ik het heerlijk om dan jarig te zijn, als volwassene is m'n mening bijgedraaid. Ik hou aan m'n datum, hij is uniek, maar dat gaat ten koste van andere dingen. Een random datum zou soms leuker zijn maar ik ben wie ik ben en dat is een tweede kerstdagkind.

Sinterklaasje

Mijn Sintniklaas was een etentje in midden Zwijndrecht. Ik mocht mee naar een woonst waar ze Guggenheim appreciëren en dat vind ik dus fantastisch. Het Guggenheim is voor mij mythisch, mythisch. Ik hou van renaissance, moderne en hedendaagse kunst/architectuur en al, maar dat komt niet echt tot uiting op m'n blog. Als ik literatuur geef probeer ik altijd wat mee te geven qua kunststromingen en filosofie omdat je nooit te veel kan weten. Euhm. Soms wel: er is een dame (of heer) die àlles onthoudt. En dat niet leuk vindt. Dus soms wordt het net iets te veel.

Vorige week had ik een gesprek over freakerig gedrag: op sommige dagen kan ik je de oppervlakte en bevolkingsaantal van sommige steden geven. Freaky, niet? En vroeger kwam ik musea binnen en ging je kunstwerken in een oogopslag benoemen. Tegenwoordig hou ik het meer bescheiden want ik ben geen betweterige puber/tiener/jongere meer. Maar kennis blijft een verslaving. Op vakantie nam ik drie encyclopedieën mee. Totally me.

En de Sint gaf me een leuk etentje in Zwijndrecht. De speculaas heb ik wel niet opgegeten. Gewoon vergeten.

rrrroddel

Mensen roddelen. Jaha. Mensen vertellen zaken over me en dat laat me meestal wel koud. Maar wat ik écht erg vind is dat er dingen over me verteld worden die niet waar zijn, en dat gebeurt. Iedereen praat over iedereen en zolang het 'waar' is maakt het me niet uit. Ik doe dat ook. Maar speculaties, veronderstellingen en leugens: no.

Ik heb op dat soort roddelleugen gebied een klein trauma'tje opgelopen, wat toen zelfs niet over mij ging. Maar het was voldoende om het zelf niet te doen en dan merk je dat je er later zelf een slachtoffer van wordt. En meermaals. Meermaals. Ik zal me nooit verdedigen. Maar het doet wel pijn. Ik haat dat soort roddels. Ja, echt.