Ik lijd aan een ernstige vorm van plankenkoorts. Tot op het punt dat het gewoon niet meer grappig is. Als mensen me vragen om te 'performen' zeg ik altijd: "Ja!" omdat ik m'n grenzen wil verleggen en niet aan m'n angst wil toegeven maar toch, elke keer zeg ik achteraf: "En dit nooit meer." Onlangs werd ik gevraagd als dj. Dat lijkt simpel: gewoon nummertjes spelen. Untill you meet me: ik wil gewoon een perfecte set spelen. Dus was ik er weken mee bezig en heb zelfs professionele hulp ingeschakeld om dan weer de halve set om te gooien. Ook al wist ik dat het m'n eerste set zou zijn: het moést goed zijn. En het was goed. Ook al heb ik de helft van m'n oorspronkelijke set niet gespeeld.
Plankenkoorts.
Als ik moet 'optreden' ben ik een uur tot twee uur op voorhand niet aanspreekbaar. En da's nog heel lief gezegd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten