mediapost

Andy Warhol heeft ooit gezegd: in de toekomst zal iedereen zijn 15 minutes of fame hebben. Andy Warhol is mijn held. I'm talking serious. Ooit heb ik huisfeestjes gehouden en noemde ze allemaal: party like Andy Warhol met bijhorende foto van Andy Warhol. Huisfeestjes zonder Sabamaanvraag. Jawel, illegale feestjes. Maar Andy omdat we het nu eenmaal over hem hebben. Ik draag te pas en te onpas een badge van Andy Warhol. Serious stuff dus. Op een van m'n verjaardagen ging ik naar Brussel om een tentoonstelling van Andy Warhol bij te wonen. Calling me a fan is een understatement. Ik kocht er een boek met al z'n werken en een week later een cd van Blondie. Er is een connectie. Een paar jaar voordien had ik me al een cd van The Velvet Underground aangeschaft, om Andy Warhol. En ik lees en lees over The Warhol Superstars. Andy Warhol is een gevierde en beroemde kunstenaar maar wordt nog steeds onderschat. Hij is géniaal. Picasso is mijn favoriet en daarna Warhol. Net zoals George Clinton (Parliament/Funkadelic) en Prince. Ik heb iets met hen.

Blondie - Hanging On The Telephone
Geüpload door EMI_Music. - Bekijk nog meer muziek video's in HD!

En Andy Warhol heeft gelijk: je moet al heel erg je best doen om nooit op televisie, in kranten of op YouTube en 't internet in 't algemeen te verschijnen. Je moet daarvoor al een Blue Lagoon doen ofzo (ja, ik heb beide films gezien, gewoon effe tussendoor). Vroeger vond ik het echt kicken om op televisie of in de media in het algemeen te komen. Of het leek me gewoon kicken tot het gebeurde : op m'n negende. Ik zat toen in de kinderjury van de allereerste editie van het jeugdfilmfestival en mocht de winnaar aankondigen van de kinderjury. Omdat het over een unicum ging was de pers vol en voltallig en kwam ik in het (toen nog) BRT-nieuws en in de kranten. En ook al vond ik dat leuk, toch had ik al snel iets van ja, oké. En niet te veel mensen vertellen enzo. Sindsdien heb ik een dubbel gevoel: leuk, maar niet te veel mensen vertellen enzo, dat gevoel is er nog. Maar ik had wel iets met de media want ik wou journaliste worden, terwijl alle anderen meer iets zagen in het juf zijn.

In m'n tienerperiode wou ik VJ worden op MTV omdat ik van de MTV-generation ben, iedereen wou de nieuwe Ray Cokes worden ofzo die dagen. Toen dat tijdperk van het alomtegenwoordige MTV afgelopen was kwam ik terug op m'n journalistieke ambities. Ik ben dààrom Germaanse gaan studeren, jawel. Studenten Germaanse (de huidige Taal- en Letterkunde) willen in het algemeen of journalist of leerkracht of schrijver worden. Freek Braeckman was mijn preses, jawel. Freek Braeckman, de journalist bedoel ik dan. We keken allemaal op naar Martine Prenen. Ons voorbeeld.

Door de jaren heen is die journalistieke ambitie weggeëbt. Mijn ultieme fantastie was hoofdredactrice zijn van de Amerikaanse Vogue: ik ben opgegroeid met modeblaadjes en keek ook in de Playboy vanaf m'n kleuterjaren. Censuur is iets dat ik in m'n tienerjaren als babysit heb ontdekt. Wij mochten vloeken, keken horror en zagen blote vrouwen passeren in mijn kleutertijd. En daarnaast gingen we elke week naar de Zoo, gingen culinair trippen, zaten ook bijna wekelijks in het jeugdtheater, de jeugdbioscoop en de bibliotheek. Vooral dat laatste is echt heel erg want ik ben daardoor jarenlang een boekenwurm geweest. Haha. :-) Oh ja, en in het Muhka (museum van hedendaagse kunsten in Antwerpen) kwamen we ook wel es. Ik denk dat we zelfs de receptieopening hebben bijgewoond maar die herinnering is te vaag. Anyway, ik was op een receptie in het Muhka en las Playboy, als kind, waarna we thee gingen drinken in café de Hopper. Zondagen. Ik was een kind en leidde een volwassen leven want spelen haatte ik.

In m'n studententijd werd ik geëngageerd, door de Irakoorlog (ik las de Morgen, de Standaard en de Volkskrant. Elke dag! En kickte vervolgens op HP/De Tijd, Groene Waterman en Vrij Nederland. Jaha.! :-) ), en leek voor een modeblad als Vogue of Elle schrijven me gewoon pervers, dus toch maar geen modejournaliste. Ik schreef me in om voor een jaar met Artsen Zonder Grenzen of het Rode Kruis (ben effe kwijt welke NGO) mee te werken en kreeg bij de infosessie te horen dat ik eerst een jaar moest hebben gewerkt om als vrijwilliger mee te gaan. Hunk? En dan zie je dat als je eenmaal werkt en verplichtingen krijgt het moeilijker wordt om als vrijwilliger naar andere oorden te trekken. Maar ik heb nog wel heel lang vrijwilligerswerk gedaan, in Antwerpen. Tot twee jaar terug want na lange tijd ben je gewoon tien jaar ouder dan de andere vrijwilligers en, ja, het is banaal om daarover te vallen maar toch.

What about de journalistieke ambities: ik ben vrij laat tot het besef gekomen dat je als journalist in opdracht schrijft en schrijven in opdracht is iets dat me niet zo ligt. En zeker niet als je je stijl moet aanpassen. Awoé! Mijn schrijfsels zijn mijn kindjes, weet je. Daar kom je niet aan. Al geef ik wel toe dat een beetje Machiavellisme me niet vreemd is, hoe stoer ik ook mag klinken. Ik zou het dus nog altijd wel leuk vinden maar het hoeft niet. En ik heb nog altijd geen rijbewijs. Geen rijbewijs hebben is een soort van statement ofzo. Maar bij mij niet, want ik had wel een brommer op m'n zestiende en wil al lang weer dezelfde zwarte Ciao van Piaggio. Toen ik naar Gent trok hebben we hem verkocht voor de aankoopprijs omdat hij er zo goed als nieuw uitzag. Ik onderhield dat ding als een veeleisend wijf.

een zwak voor dat soort mannen

Ik heb al uitgebreid geblogd over mijn 'ideale vent' wich was een vrij beschamende post en verder gaan we het daar niet meer over hebben. Daarnaast val ik overigens nog op twee types: de ene is de bourgeois boy, net en ietwat nonchalant in het pak enzo. De Marlboro achteloos tussen de vingers, de haren net iets te lang, jeans, gympies en kostuumvestje. Sonny Crockett, this is you. Ja, ik was een van de velen die verliefd was op Don Johnson in de 80's.

Het andere type is de Serge Gainsbourg: ook leuk en nonchalant net in het pak gekleed. Gauloise tussen de lippen, omringd door sexy dames en dé kunst is zijn zijn. Rick De Leeuw, ja, die vind ik sexy. Ik heb hem twee keer live mogen bewonderen: de eerste keer was na z'n optreden in den Arenberg en hij nog wat nakeuvelde in het café aldaar. Ik ging naar een andere show, had geen idee dat Rick De Leeuw er die dag ook optrad en zag hem achteraf in de caféruimte. Leuk, erg leuk. Daarna erover facebooken, jawel. En iedereen defrienden die vraagt: "Wie is Rick De Leeuw?". Rick De Leeuw durf ik net niet aan te spreken.

Het andere Rick De Leeuw moment was woensdag op het stadshuis en daarna op de verjaardag van Vitalski. En ook toen dierf ik hem niet aan te spreken. Wat zou ik moeten zeggen: "Hallo Rick De Leeuw, ik vind je even sexy met je grijze haren als met je zwarte haren." En dan hij: "Vind je mij sexy?" En dan ik: "Euhmmm."

dat dom gedoe rond miss België vandaag

Ik kan het dus blijkbaar niet laten om hier een berichtje over te schrijven, al gaat het om een nonpost.

Ik erger me net niet aan dat gedoe rond miss België: die Waalse dames die de splitsing van België willen omdat een Vlaamse er met de kroon vandoor ging. Dan een of andere Waalse kandidate Binet die de organisator voor de rechtbank sleept, ja, het is lachwekkend. Het kan me allemaal geen zak schelen en ik wil er dan ook geen 'nieuws' meer over lezen. Wees gewoon blij voor Justine. Basta.

Stijn Vranken in den Arenberg!

Volgende vrijdag, avond, natuurlijk, geeft supergetalenteerde dichter Stijn Vranken een boekpresentatie in den Arenberg ter aanleiding van zijn nieuwste dichtbundel. Waarna een feestje volgt met supergetalenteerde zanger Gregory Frateur van Dez Mona achter de micro. Kom kijken, kom kijken!

Onderstaande filmpje is reclame en ja, ik figureer.

Vitalski is veertig!

Ik heb gisteren Vitalski op een mooie wijze veertig jaar zien worden en ik ben blij om dit gezien te hebben. Waarom? Ik wou er persé bij zijn omdat Vitalski een van die paar en weinige mensen is die ik echt heel aardig vind en het daarnaast ook nog es is. True fact.

Vitalski brengt 'hond vond ons tof' from Coen Peppelenbos on Vimeo.

basta en nog es basta!

Al kijk ik nauwelijks nog televisie, om een programma als Basta kan ik alleen maar juichen. Yeah! Basta pakt onfrisse ( en/of corrupte) bedrijven aan en toont ze op de openbare televisie. Voor heel Vlaanderen to see. De belspelletjes kregen de volle laag en nu dus ook Sabam, onze Vlaamse vereniging ter bescherming van de auteursrechten. Auteursrechten moeten inderdaad beschermd blijven maar Sabam speelt het wel heel vuil, zelfs potsierlijk: als je een privéfeestje of verjaardagsfeestje geeft onder vrienden moet je dus betalen. En hoé: uiterlijk tien dagen op voorhand moet je een aanvraag indienen en als je wat later bent, wel, dan mag je je aan een boete verwachten. Je moet dus geld betalen om de muziek die je zelf gekocht hebt af te spelen op je eigen verjaardagsfeestje. Weet je. Weet je. Daar zijn gewoon geen woorden voor. En vergeet het maar al om een spontaan feestje te houden want da's illegaal. Na een etentje onder vrienden mag je dus geen plaatjes gaan draaien om op te dansen, tenzij je tien dagen op voorhand hiervoor een aanvraag indient waarna je aldus een rekening krijgt opgestuurd. Mogen we dat niet gewoon een koeiedikke hoop onzin noemen? Want dat is het.

rasisem

In de wereld waarin ik opgroeide bestond racisme niet. En zal vast nog altijd niet bestaan. Voor mij en mijn schoolgenoten en vrienden was racisme een scheldwoord en we gingen jaarlijks betogen tegen racisme, zowel in Antwerpen als in Brussel. Dat was normaal. Waar ik opgroeide, waar ik school liep, zo ging het er gewoon aan toe. Verdraagzame burgers zijn en iedereen stemde VLD, CD&V, SPa of Groen! Of Volksunie. Andere partijen waren: njet (tenzij hier en daar es de PVDA). Het is het wereldje waarin Tom Naegels ook is opgegroeid en er zo heerlijk over kan schrijven: het weldenkend intellectueel/cultureel Vlaanderen dat de Morgen leest en wel es een museum bezoekt. En niet alleen op vakantie.

Het was dus een shock toen ik voor het eerst uit die wereld kwam, ik wist niet wat ik zag en hoorde want meer ervaring dan er es over gelezen te hebben had ik eigenlijk niet. Dat mensen zulke vooroordelen kunnen hebben! Vaak gebaseerd op onwetendheid, jawel. Of kortzichtigheid, jawel. Ik heb wel es geprobeerd om de discussie hieromtrent aan te gaan maar eigenlijk, veel maakt het niet uit. En laten we zeggen dat ik liever in mijn wereldje ben opgegroeid. Nog niet zo heel lang geleden zat ik op het terras van Caffè Internazionale een broodje Pastrami te eten omringd door Antwerpse en Italiaanse joden, een Vlaamse met blonde haren en blauwe ogen, een Congolees, een Waalse wier ouders uit Nederland en Vlaanderen komen en dan nog twee Vlaamse jongens. We zaten aan een lange tafel waar Nederlands en Frans door elkaar werd gesproken. Prachtig toch.

Nina simone - I wish (I knew how it would feel to be free)
Geüpload door reemkux. - Bekijk de laatste uitgelichte muziek video clips.

lawaai is no

Pfwoe.

Zelfs mijn luidspreker is gesprongen van m'n tafel, zo'n onderwerp! Maar ik wil het er wél over hebben. Geluid. Bij concerten en meer.

Ik steun minister Schauvliege, totaal: het gaat over het feit dat geluid op concerten moet gereduceerd worden tot 100 decibel en ik ben totaal voor haar standpunt. De tegenstanders komen voornamelijk met non-argumenten aan waarvan enkel 'and what about the drummer die z'n geluid niet zachter kan zetten' een valabel argument is. Ja, weet ik ook ni, hoor en dat blijft moeilijk als je een instrument hebt dat zulke decibels blijft produceren. Moeilijk.

Maar hoe lastig het ook mag zijn: liever een drummer die zachter speelt dan een concertganger met schade aan 't gehoor. Een vriendin van me heeft ooit verteld dat ze gehoorschade heeft geleden en ze kan nooit met ons iets gaan drinken in een café. En da's nog het minste.

Gehoorschade lijden is echt geen pretje en ik vind het voos dat mensen zoals de man van Werchter (naam effe kwijt en geen zin om het op te zoeken) doen alsof het allemaal niet zo belangrijk is. Als je gehoorschade lijdt krijg je titinnitus en hyperacusis wat echt niet leuk is. Echt niet. En wordt uitgelegd in deze afscheidsbrief . Dus ja. Geen voorstander voor lawaai. Alhoewel ik ook Metallica ook ok vind.

taalwetenschap en ik

Weer even niks geblogd. Ik was grieperig en heb Gossip Girl ingehaald in plaats van te bloggen. Ik kon ook dààrover bloggen maar dat zag ik niet echt zitten: ik had immers al es over Gossip Girl geblogd en ook ik weet het wanneer het too much wordt. Of eigenlijk, niet altijd maar ja. Dit terzijde.

Gisteren was ik in gesprek met een Taal-en Letterkunde student en soms mis ik het wel es, die zware taalkunde. Letterkunde eigenlijk vrijwel nooit. Tenzij literatuurwetenschap, met de morfologie van het sprookje en al die leuke Russische structuralisten waarvan je alle namen dienden te kennen en die je een dag later weer kwijt was. Echt waar, we kregen les over de morfologie van het sprookje en zoiets heel eenvoudigs als een sprookje werd ingewikkeld gemaakt. Nee, niet echt waar want een sprookje is niet echt eenvoudig. Ik ben in het bezit van vele originele sprookjesversies en I'll tell you: het is niet eenvoudig. Maar daaraan wil ik dit blogitem niet wijten. That's right, ik wil het over mijn nostalgische hang naar taalkunde hebben want het mag ook wel es over iets anders dan Miss België gaan. Tussen haakjes: ik gun het haar en verder wil ik er niet over nadenken.

Maar dus die taalkunde. Als ik er nu op terugkijk begrijp ik niet altijd hoe ik me ooit door die taalwetenschap heb kunnen zwoegen, dat was een van m'n drie hoofdvakken in m'n afstudeerjaren (toen licenties) en van tijd tot tijd was het echt wel zwaar en te gespecifieerd. Al heb ik het helemaal zelf gekozen. Toenertijd ('k weet niet hoe het er nu aan toegaat) kreeg je het ene jaar de boeiende kant van de taalwetenschap: historische taalkunde, sociolinguïstiek (dialecten en jargons enzo), theorieën over het aangeboren taalvermogen enzoverder, kortom allemaal zaken waarvan ik niet kan begrijpen dat heel veel mensen het niet boeiend vinden. Eigenlijk vindt bijna niemand dit boeiend en toch, een paar weken terug sprak ik erover met een filosoof en ook hij vond dat leuk en las er wel es een boek over. Leuk. Het enige wat ik dan over zijn domein kon zeggen was: ik heb Das Kapital van Marx proberen te lezen en vond dat heel moeilijk. Jawel.

En dus die taalkunde: het ene jaar had iedereen die taalwetenschap volgde het uitermate amusant en het andere jaar werd het een zwoegen. Want dat ging dan over syntaxis en syntaxis is zinsontleding. Man, had je net die zware syntaxis in de kandidaturen doorworsteld kwamen ze in de licenties met de universele syntaxis! En niet een maar zoveel theorieën die je allemaal moest kunnen toepassen. Vooral het genie Chomsky was, eigenlijk, best wel, moeilijk. Als je weet dat zijn theorie de Transformationele Generatieve Grammatica heet dan weet je 't wel, want zelfs die term is moeilijk. We zeggen gewoon TGG in de vlotte mond. Toch ging dat niet altijd even vlot om te studeren. Ik begrijp nog altijd niet dat ik de TGG toen kon toepassen. En toch mis ik het.

Een paar jaar geleden kocht ik me een boek over de Algemene Taalwetenschap en heel af en toe kijk ik er es in, maar da's zo niet hetzelfde als die lessen bijwonen en te diep ingaan op iets dat niemand anders interessants vind. En dan lachen met iets dat niemand anders grappig vindt.

Janet J

When I Think of You

Janet Jackson - When I Think Of You
Geüpload door jpdc11. - Bekijk de laatste uitgelichte muziek video clips.

4 Me Lately

Janet Jackson - What Have You Done For Me Lately
Geüpload door jpdc11. - Muziek video's, interviews met artiesten, concerten en meer.

Rythm Nation

Janet Jackson - Rhythm Nation
Geüpload door Discodandan. - Ontdek andere muziek video's.

Together Again

Janet Jackson - Together Again
Geüpload door Hakunamatata67. - Bekijk de laatste uitgelichte muziek video clips.

Escapade

Janet Jackson - Escapade
Geüpload door jpdc11. - Ontdek andere muziek video's.

I Want You

op youtube in de clip

Ik ben geyoutubed in een clip, deze clip, en ben zo es af en toe in beeld, te vaag om wanneer en waar te vermelden (ik zit aan de tafel met de leopard hemd vrouw die vrij vaak prominent in beeld komt. Gorcha. She's cool). Als je naast de fantastische muziek kijkt is het ook wel een leuke weergave van 't Zuid: Antwerpen Zuid en vooral: de ChatLeRoi.

klein snobje Katie en de Millet jas

Naar aanleiding van mijn Millet coming out heb ik nog es de beruchte Jambersreportage gezien over de Milletrage in de jaren '80. Het ging niet alleen over die dure jas maar tot Jambers' en iedereens ontsteltenis waren de jongeren in de jaren '80 absoluut snob. In die jaren was ik nog een kind maar ik deed gewoon mee, hoor. Aanvankelijk besefte ik het niet maar vanaf m'n tiende werd ik heel merkbewust. En het mocht geen nep zijn! Dat merkbewuste is weggegaan toen ik naar de Steinerschool trok, maar het was een jaartje erg. Over klein snobje Katie:

Tot m'n tiende was ik me dus niet bewust van de kleren en merken die ik droeg. Als kleinste kindje, kleutertje, liep ik voornamelijk rond in Scapa. Scapa Sport bestond toen nog niet. Scapa was toen helemaal in en Belgisch en het kwam wel voor dat ik, uitgezonderd schoenen, van kop tot teen in Scapa was gekleed, met muts en sjaal toe. Als ik nu die foto's zie zag het er wel schattig uit: zo'n Scapakleuter. Naast Scapa gingen we ook naar Dujardin op de Huidevetterstraat, voor een Millet te halen natuurlijk. En voor schoentjes in een winkel ongeveer naast Dujardin waar ze Kickers enzo hadden. Dujardin en die schoenwinkel zijn ondertussen weg of verhuisd.

In de eerste helft van de lagere school veranderde het zwaartepunt van Scapa naar Lacoste polo, Chipie jeans en All Stars of Docksides. Ik droeg het allemaal en bij ons thuis had iedereen Docksides alleen ik niet omdat m'n voeten zo smal zijn en die schoenen alsmaar uitvielen. Ik had dan schoentjes van Pom d'Api. De look: Lacoste polo, trui rond de hals, 501 of Chipie jeans en Docksides of All Stars. Zo konden we wel dagenlang rondlopen. Een ander merk dat ik haast vergeten ben is Kappa, dat was een heel sportief Italiaans merk met alweer een duidelijk logo op de trui en broek.

In de tweede helft van m'n lagere schooltijd werd Oilily populair. We gingen onze kledij halen in de Groene Wolk, schoentjes in de Duizendpoot, alwaar ze Oilily en Kenzo en al die kleurige kinderkledij verkochten. Mijn polo was niet meer van Lacoste maar van Oilily en dat kon je lezen in het kraagje achteraan. Nog tijdens diezelfde periode werd Chipie en Chevignon immens populair en da's het moment waarin ik me bewust werd van merken. Want ik wilde persé Chipie en Chevignon dragen en m'n allereerste aankoop dat ik zelf betaalde was een portefeuille van Chevignon. Eigenlijk wel een knap ding. Je zou kunnen stellen dat de Chipie en Chevignonrage de voorloper was van de Ralph Laurenhype enzo: stoere Amerikaanse kledij, vliegeniersjassen enzo.

Later ging ik dan helemaal in Benetton gekleed maar dan werd het al jaren '90 en werd ik zelf ook minder snob. Het hoogtepunt van m'n persoonlijk snobisme was toch wel tijdens de Chipie en Chevignon tijd. Toen werd ik me pas bewust van de betekenis van de Millet die ik droeg en vond dat best wel cool. Ik had ook een Samsonite koffer om mee naar school te gaan en dat was heel belangrijk dat het een Samsonite was en geen Delsey en verder kickte ik dus op Chipie en Chevignon. Maar dat snobisme was van korte duur. Al vond ik het lange tijd wel belangrijk om het authentieke te dragen en niet de namaak.

Als je me nu zou zien zou je nooit ofte nooit kunnen raden dat ik het allemaal heel lang heb gedragen. Met volle overtuiging.

Linkje naar de beruchte Millet-reportage: Millet-reportage . Er werd gefilmd in het Lyceum van Antwerpen en op het einde zie je ook de Dames waar ik zat!

de apenjaren van Véronique De Kock

Ontzettend leuk dit: de Apenjaren van Veronique De Kock waarin ze ondermeer vertelt over haar jaren op de Dames, de school waar ik ook naartoe ging en waar zij een paar klassen hoger zat. Enorm herkenbaar: de verplichte Millet (ik heb jàààren met die Michelinvest gelopen, eerst een matte daarna een blinkende. En je moest die kopen in Dujardin, toenertijd een kinderwinkel in de Huidevetterstraat), iedereen die tenniste of op een manège zat, het Frans, de rokken die korter werden gemaakt, de balletlessen helemaal boven op school en de prachtige tuin. Op een gegeven moment praatten ze ook over hoe sportief ze wel was en ik kan me nog herinneren dat ze vaak trefbal speelde in de lagere school en daar behoorlijk goed in was.

Wat verder: de toenmalige directeur, meneer Swinnen, zit in de uitzending! En hij vertelde over een diner op het lentefeest van de jezuïeten (Onze Lieve Vrouwecollege), echt typisch. En de mededeling voor de hele school dat ze tot Miss België werd gekroond (toen was ik zelf al van school veranderd maar de mededeling dat ze Miss Vlaanderen werd heb ik wel nog meegemaakt. En wij allemaal: "Wie is Veronique De Kock?" en haar vervolgens maandenlang aanstaren. Maar eigenlijk had ik wel een vermoeden dat zij het was omdat ze me, zelfs al in de lagere school, opviel omdat ze toen ook al zo ontzettend mooi was).

Verder: café Alma, de Non Stop, de algemene schrik voor meneer Michaux (leraar Latijn en de schrik der leerkrachten), een van haar vriendinnen, Muriel, ook van de Dames zit in de uitzending en haar kende ik heel goed: zij zat bij mij ook in de scouts en op de tram, echt grappig om haar nu te horen. Toch bijzonder dat een groot deel van je jeugd ongeveer hetzelfde is als dat van zo'n dame als Véronique De Kock. linkje: de Apenjaren met Véronique De Kock.

dat is nu eens maf

Foto onderaan is getrokken op een feestje: een vriendin van me werd dertig en natuurlijk gingen we dat vieren in. In het hipste van 't Eilandje: La Campine. Je vraagt je af waarom het er zo hip is: I'll tell you: de feestjes gaan er door tot 's middags en je kan er boven slapen als je niet meer naar huis kan. Overigens nog nooit gedaan want ik kom niet zo vaak in La Campine. Want het is ver. Helemaal op het Eilandje.

Onlangs trouwens gehoord dat er een supermarkt komt op het Eilandje. De mensen die er wonen zullen wel "Yes!" roepen. Want de opening van een supermarkt in je wijk is altijd iets speciaals: toen den Delhaize op het Zuid opende ging de hele Steinerschool van 't Zuid er een kijkje nemen. Ik natuurlijk ook. Vervolgens hing een klasgenoot van me een half jaar lang 's middags rond in den Delhaize. "Ga je mee naar de Funky Soul Potatoes?" "Nee, jullie weten toch dat ik élke dag in de Delhaize rondloop." Later ging hij wel mee naar de Funky Soul Potatoes want daar zaten we dus elke middag, behalve op maandag, want dan dronken we een Ice Tea in den Hopper.

Maar nu nog es over de foto: vriendinnen van me zijn helemaal gek op dichter Stijn Vranken. Echt helemaal gek op hem want hij is een van de aardigste mannen ever ofzo en hij kan dichten als geen ander. Nu heb ik al heel lang - tot op de dag van vandaag - liggen zeuren dat ik hem wel es wil ontmoeten, de man waar ze zo lyrisch over doen. Ahum. Blijkbaar heb ik hem es ontmoet. Straffer nog: ik heb ontzettend lang met hem gesproken, het supergezellig gehad en ik had het niet eens door dat hij het was. Pas vandaag had ik hem: "Hey die man op die foto, is dat niet Stijn Vranken?" Dat meen je niet! Zo zie je maar. Ik heb zulke dingen vaak pas achteraf in de mot. Ow, ik heb gisteren met Bart Peeters gesproken. Néé! Ja!!!

Laatste is niet waar, hoor, al heb ik al es met Bart Peeters gesproken: als kindje. Ik stond op de Wapper in uniform van de Dames te praten met jongens van het Sint Jan Berchmanscollege, zij ook in uniform. Bart Peeters kwam aanzetten met een filmploeg, zag ons staan, vond ons leuk, kleine kindjes in uniform van toenertijd zo elitaire snobscholen en besloot daar iets mee te doen. We moesten voor de camera lopen en de gekste bekken trekken. Ik liep naast Bart Peeters en was vooral tegen hem aan het praten want in die tijd praatte ik met iedereen en het liefst met volwassenen. Ik heb die uitzending met ons nooit gezien want toen het op televisie zou komen was ik het eigenlijk al vergeten. Kinderen hebben wat beters te doen dan televisie kijken, hé. Huiswerk maken bijvoorbeeld.

En nu dus de foto.

mensen van begin januari buiten een

En toen werd het nieuwjaar. En dan vergat ik mijn 'dag van de Steenbok item'! Een verjaardag van een Steenbok wordt vaak vergeten, zelfs door een Steenbok, ikke zelf. Rechtzetting:

Steenbokken van de voorbije dagen: (ik kies er een per dag en sine dato, no date)

31 december: Henri Matisse: ik hou van kunst.

1 januari: J.D. Salinger: originaliteit is voor mijn schrijven en schrijverij en woorden naast elkaar plaatsen, ook letters, leestekens, heel belangrijk maar er is wel een man van wie ik wat pikte: J.D. Salinger. J.Love.

2 januari: Christy Turlington: topmodel. En werkelijk (zie foto). En wist u dat zij een Master heeft in iets heel onbelangrijks? Filosofie ofzo. Ofzo. (toch even verduidelijken: ik kijk niet neer op Filosofie. Want De Geschiedenis Van De Westerse Filosofie van Bertrand Russel staat op m'n boekenplank. Ahja)

3 januari: Mel Gibson: this guy needs some credit. Euhm, hij heeft 'blijkbaar', iedereen, bijna elke minority uitgescholden op 'tape' maar ik wil hem niet veroordelen omdat zo'n geldgeile dame some dollars van hem wilt. Ik ga hem niet afschrijven. Gewoon een gevoel: hij zou racistisch en alle andere slechte dingen zijn, volgens getuigen (waarin hij ook negers het van je'm jetje geeft), but I don't buy it. Niet omdat ik een Mel Gibson fan ben, nooit geweest. I just don't buy it. En ik weet wel dat je Mel zogenaamd moet haten maar da's nu iets waar ik niet aan ga meedoen.

4 januari: Michael Stipe: met Everybody Hurts redde hij veel mensen van de zelfmoord. Enough said.

R.E.M. - Everybody Hurts
Geüpload door WBRNewMedia. - Muziek video's, interviews met artiesten, concerten en meer.

5 januari: Diane Keaton: she was in Annie Hall!!! En nog beter: zij was dé vrouw in Annie Hall, en wat ze droeg werd fashion. Diane was sexy met haar handen in de broekzakken van de eerder mannenbroek. Lover her!

6 januari: Rowan Atkinson: iedereen kent hem als Mister Bean, en ja, dat is heel grappig, maar Blackadder is zoveel beter. And Not The Nine O' Clock News! Wow. Genious at work.

7 januari: Jean Pierre Rampai: (Bolling and Rampai)

8 januari: David Bowie: David Bowie. Wow. Ik ben niet zo snel jaloers op een celebrity wife, maar dus wel op Iman. Echt wel. Zij is de vrouw van David Bowie en ik wil dat ook zijn, oh zo ja. Love him. I love him.

Elvis Presley: Elvis is op diezelfde dag jarig en ik kan hem moelijk negeren want he's the King.

David Bowie. Life on Mars?
Geüpload door kidibiza. - Ontdek andere muziek video's.

9 januari: Jimmy Page: Led Zeppelin. Ik had zo'n 'break a leg' cd van hen, omdat die zo duur was en af en toe luister ik nog es naar hen. En da's een groot compliment van iemand die nauwelijks nog naar Rock luistert.

10 januari: Rod Steward: waarom geen Rod? If you want my body. Classic.

11 januari: Mary J. Blige: om eerlijk te zijn hou ik meer van Erykah Badu en vroeger van Lauryn Hill maar ze staat er ook wel. Met reden. And respect!

12 januari: Charles Perrault: de Franse Grimm van de sprookjes: Assepoester, Gelaarsde Kat, Kleinduimpje, Roodkapje, Schone Slaapster (Doornroosje). En nog niet zo heel lang geleden (ik hou van sprookjes) keek ik nog es naar Assepoes. Wette, da's gewoon leuk! :-))

op zoek naar kennis

Ik vraag me wérkelijk, wérkelijk af of de algemene kennis van de jongeren inderdaad slinkt. Of het gewoon maar zo lijkt. De eerste keer toen ik met die vraag liep was na een toevallig bezoekje aan een Gentse krantenwinkel en ik een van de schoolgaande jongeren (van een jaar of zestien, zeventien, achttien) hoorde mopperen: "Wie is Charlie Parker? Wie is da? Moeten wij die echt kennen?" Ik was geshockeerd en haastte me om het verhaal tegen een vriend te vertellen die z'n schouders ophaalde en "Tja." zuchtte: "Zo gaat dat." Charlie Parker is een van de grootste muzikanten binnen de jazz dus dat mag ik best algemene kennis noemen. Ken je jazzklassiekers: Duke Ellington 'Sir Duke', Charlie Parker 'Bird' en Miles Davis. John Coltrane zou ik er ook nog tussen willen werpen maar ik begrijp dat niet elke jongere van hem gehoord heeft. Maar die andere drie, alsjeblieft zeg.

Niet zo heel veel later kreeg ik een uitlachartikel onder de neus waarin men de schoolgaande jeugd een beetje stond uit te lachen met het feit dat ze Leonardo Da Vinci 'die acteur van de Titanic' noemden, ze de data van WOI en WOII niet konden opnoemen en nog andere cruciale dingen niet wisten. Ik vind dat erg, ja. Zelf stam ik nog uit een tijd waarin de kennis er werd in gedrild, later op de Steinerschool werden er verhalen rond gebrouwd en uitstapjes naar bijvoorbeeld het Käthe Kollwizmuseum in Keulen gedaan. Twee verschillende aanpakken, allebei: kennis, een brede algemene kennis opbouwen. Weet een Satie van een Ravel te onderscheiden, dat soort zaken.

Aangezien ik van tijd tot tijd ervan beticht word een wandelende encyclopedie te zijn (dat lijkt alleen maar zo, ik doe alsof) kan je wel nagaan dat ik algemene kennis heel, zo ontzettend belangrijk vind. En in deze tijd waarin je alles snel kan opzoeken, toegang hebt tot zovele bronnen begrijp ik niet goed hoe het komt dat iemand nog nooit van de naam Charlie Parker heeft gehoord. Ik hou me niet echt bezig met televisieprogramma's maar ik heb tenminste wel al van Vlaamse Hollywoodvrouwen gehoord en ik weet dat die rondborstige Lesley-Ann uit Komen Eten the new big thing is in Vlaanderen.

Belangrijke muzikanten als Janis Joplin, Jimi Hendrix, Jim Morrison zijn totaal vergeten en eigenlijk is daar geen excuus voor te vinden. Ook niet het feit dat het allemaal zo ontzettend lang geleden is want als ik het omreken en vergelijk in jaren: wij kenden Chuck Berry en Buddy Holly en Little Richard en Fats Domino en Bill Haley en Gene Vincent en Ray Charles. Ja, we kenden zelfs The Everly Brothers. En The Platters en Paul Anka. So there is no excuse. Misschien wordt er toch te veel gechat.

verloren maandag

Verloren Maandag is typische Antwerpse folklore en een dag waarin het eten lekker is. Het is niet echt een feest, het enige wat het inhoudt is dat de hele provincie Antwerpen (en Doornik zou ook meedoen) op de eerste maandag na Driekoningen (u weet vast, hopelijk, wel wat Driekoningen is) worstenbrood en appelbolllen (oliebolllen) eet. Sommigen doen dat overdag maar het is gebruikelijker om het 's avonds te eten. Rrright: een maaltijd met worstenbrood en appelbollen bij een Antwerps biertje: een bolleke. Het bier hoeft niet.

Waar het precies vandaan komt heb ik wel al over gelezen maar het is te saai om u die informatie te geven. Bovendien is er meer dan een verklaring voor te vinden. Laten we het er gewoon op houden dat Antwerpenaren vanavond massaal aan de worstenbroden en appelbollen gaan. Mmm.

coming out of the closet met de ideale fantasieman dus

Aangezien ik geen relatie heb kan ik daar gerust over schrijven. Niemand is toch beledigd.

- uiterlijk: doorgaans val ik op creoolse types. Café au laits met dreadlocks. Is me toch al een paar keer overkomen (Lenny Kravitz!). En ik heb ook een zwak voor Zuiderse types. Mediterranen met een dikke donkere haarbos, grote felle blauwe sprekende ogen met lange (gekrulde) wimpers (superzwakte van me) en een gebruinde huid. Wow! Gespierd hoeft niet maar goed in het vlees zitten wel (wat niet persé hetzelfde is als dik), mannelijk gebouwd met slanke benen. En een lekkere ronde kont. En ik mag dan zelf klein zijn, doorgaans heb ik het toch voor grotere mannen. Die wat ijdel zijn (en dan zegt iedereen dat ik op gladde jongens val). Ik heb dus ook een zwak voor bovenstaande beschreven mannen wiens hemd openstaat, ja echt dus, alweer zo'n superzwakte van me. Maar dan zonder borsthaar met gouden ketting want dan wordt het fout en too seventies. En ik heb dus net Alain Delon en Lenny Kravitz beschreven.

Ooit heb ik es vermeld dat ik een zware Take That fan werd enkel na het zien van Robbie Williams foto in een tienerblad. Om bovenstaande reden dus. En onderstaande video had ik natuurlijk zelf ook op video staan.

-karakter: lief zijn is heel belangrijk voor me. Een man die kan luisteren is sowieso sexy. En een galante man is ook sexy. Zo iemand die "Dankje." zegt als je hem iets geeft. Ik vind het ook wel leuk als hij zichzelf niet op de eerste plaats zet want daar hoor ik. En een beetje verlegen is schattig, een beetje, net zoals bescheidenheid siert. Een open mind is ook van tel want anders klikt het nooit. En lief zijn dus, niet alleen voor mij maar voor de hele wereld! En ik val ook meer op rustige mannen, omdat ik zelf niet zo rustig ben.

-intelligentie: ja, da's best wel belangrijk maar ik vind het oké als ik slimmer zou zijn (haha!). Ik wou vroeger altijd een man die minder slim is dan mij omdat ik dat best schattig vind. De ideale fantasieman, zoals ik hem heb bedacht, kwam mee met de school en had behoorlijke punten enkel en alleen omdat hij zich harder inspande dan de rest. Dat soort intelligentie dus. Tegenovergestelde van wat ik deed in m'n schooltijd want ik ben pas op de unief werkelijk beginnen studeren. In de lagere school deed ik echt, echt helemaal niets. Helemaal niets. Da's dus niet echt het geval met de ideale fantasieman. Zelfs in de lagere school werkt hij er al voor en wordt daarom wat dommetjes genoemd. Vind ik best schattig. Maar een diploma is wel belangrijk. Dat dan weer wel. Net zoals ik interesses ook belangrijk vind, maar dan niet in voetbal ofzo.

Janet Jackson met mijn fantasieman. En zijn naam is Gary Dourdan.

Janet Jackson - Again
Geüpload door liismari. - Bekijk de laatste uitgelichte muziek video clips.

Voilà, dat is mijn ideale fantasieman die ik bedacht toen ik een jaar of negen was. En ik ging daar best wel ver in want hij kreeg toen zelfs van me een naam, Alex. Niet omdat ik dat zo'n mooie naam vind, ik vond gewoon om de een of andere onverklaarbare reden dat hij zo moest heten. En kom me niet vertellen dat hij niet bestaat want ik heb hem al ontmoet. Echt waar, ik viel bijna van m'n stoel ofzo want zoiets geloof je nooit. En toch is het zo, alleen is dat niet echt een goed verhaal: men heeft me vast heel erg willen pesten door me met hem te confronteren. Laat ik dus dan maar, nog es, Alain Delon posten. Alain Delon en Alex. Zelfs de namen lijken wat op elkaar.

Madonna met mijn fantasieman, Alex (!) McArthur

Madonna - Papa don't Preach
Geüpload door bebepanda. - Ontdek andere muziek video's.

Nick Kamen, altijd een fantasieman

get ready for this classic songs!

Sommige songs zijn echt te goed om niet te posten. Luister en sta versteld!

What was Rick James thinking? Een grootman in de funkwereld en dan zo'n nummer schrijven. En dan nog opnemen! En dan nog uitbrengen als single! 'Met de mantel der liefde bedekken' deze song.

Eddie Murphy feat Rick James - Party All The Time
Geüpload door maxorel. - Bekijk de laatste uitgelichte muziek video clips.

Hoe kan zo'n titel ooit een goede song opleveren? Not a chance.

corey hart sunglasses at night
Geüpload door iowaluder. - Ontdek andere muziek video's.

En daarnaast nog easily one of the worst clips ever made. Let ook op de mullets (nektapijten) die bijna elke bandlid heeft.

Journey_Video_-_Separate_Ways
Geüpload door SirDroopy. - Ontdek andere muziek video's.

classic Village People

Village People - Macho man (version courte)
Geüpload door scorpiomusic. - Bekijk nog meer muziek video's in HD!

Village People Sex over the phone
Geüpload door scorpiomusic. - Muziek video's, interviews met artiesten, concerten en meer.

Village People - San francisco
Geüpload door scorpiomusic. - Bekijk nog meer muziek video's in HD!

wat een mop

Ik dacht dat ik iets leuk had ontdekt op Youke Tubke, namelijk 'Humo Liegt'. Beslis zelf of u volgende video echt grappig vindt, van die stereotype grappen dat negers alleen maar kunnen shaken op de dansvloer. En ik vertel ook een mop: Hollanders zijn gierig, Belgen zijn dom, Marokkanen zijn dieven, negers kunnen alleen maar dansen en alle Amerikanen zijn moddervet. Echt, slappe lach.

My favorite things

Ik kijk elk jaar opnieuw rond kerst of nieuwjaar naar The Sound Of Music en tot dusverre is het me nog niet gelukt. Maar welnu!

de Lenny. Kravitz.

Bij deze wil ik mijn voorgaande bericht rechtzetten waarin ik Lenny ervan beschuldigde een serial cheater te zijn want, ook al kan ik dat bericht moeilijk ontkennen, Lenny Kravitz behoort nog steeds tot een van die twee mannen (de andere is Johnny Depp) waarvoor ik al bijna 20 (!) jaar een crush heb.

Beiden zijn nu (tegen wil en dank of net niet) lid van die institutie: megasterren die bijna iedereen leuk vindt. Johnny evolueerde van tieneridool (21 Jump Street) naar edgy acteur (na 21 JS tot Pirates of the Carribean) tot acteur met naam (vanaf Pirates of the Carribean). Als ik echt helemaal eerlijk ben heb ik wel moeite met zijn megapopulariteit: vroeger mocht ik het amper uitspreken dat ik hem fantastisch vond en nu mag je geen kritiek meer op hem uiten. Johnny Depp is na 21 JS altijd dezelfde acteur gebleven (wich means: goeie rollen, goeie films, goeie prestaties) dus voor mij klopt die publieke afkeer waarna plotse populariteit niet helemaal. Maar ik wil er niet moeilijk over doen.

Lenny Kravitz heeft een heel ander parcours afgelegd: hij begon edgy en cool en is nu bijna zo mainstream (of misschien meer) als Johnny Depp. Hij komt uit een showbizz family (waarover ik nu niet ga uitwijden maar wat ik wel kwijt wil is dat zijn ouders als een van de weinigen toenertijd het goede voorbeeld hadden gezet qua rassen en onderlinge acceptatie. Respect!). Lenny werd bekend als het vriendje van Lisa Bonet, Lisa. Denise van the Cosby Show (ik vind het nog altijd heel jammer dat ze uit de picture is verdwenen want Lisa Bonet is en blijft cool) en nog tijdens hun huwelijk werd hij bekender dan zijn vrouw.

Zijn eerste drie CD's zijn duimen aflikken heel goed. Met z'n dreads. Circus, wat erna volgde is ook nog te pruimen. Een goeie vriendin van me had net zoals ik een jarenlange boon voor Lenny en we hadden tijdens de zomer een pact te gesloten om naar z'n herfst concert te gaan, in Brussel, Vorst Nationaal. Aangezien we toen beiden in Gent studeerden was dat niet zo evident maar we gingen er gewoon voor omdat het om Lenny ging. Een maand ofzo voor het concert wist ze me te vertellen dat Lenny z'n dreads had afgeschoren onder invloed van Natalie Imbruglia en ik heb haar dat nooit echt kunnen vergeven. Het was alsof Samson z'n haren kwijt was! Lenny Kravitz is sexy met of zonder haar maar met dreads had hij net iets meer: dreads (en ik kan het weten want ik heb er tot op de dag van vandaag spijt van dat ik ooit mijn lange dreads heb afgeschoren).

Lenny Kravitz - It ain't Over 'til it's Over
Geüpload door djoik. - Ontdek andere muziek video's.

Maar we gingen naar Lenny, we stonden heerlijk goed vooraan wat met mijn lengte een goede zaak is. Cree Summer, een vriendin van hem en Lisa Bonet sinds hun jaren (Cree is ook actrice) uit A Different World, vezorgde het voorprogramma en dat was oké maar het was pas toen Cree riep: "Als jullie nu juichen trekt Lenny al zijn kleren uit!" dat de hele zaal Nationaal uit z'n dak ging. Waarvoor dank, Cree. Tijdens het concert van Lenny, him, him, beleefden we een speciaal moment toen hij ons een hand gaf. Op de trein naar Gent speelden we met het idee ons hand een week en langer niet te wassen. Tieners. I love Lenny. Hope you'll do.

Lenny Kravitz - Heaven Help
Geüpload door damned78. - Bekijk nog meer muziek video's in HD!

Hollywoods legendarische lovers

Voor u verzameld, de namen spreken voor zich:

1. Warren Beatty: 63 veroveringen, alsjeblieft! Men dacht lang dat hij het sujet van Carly Simons You're So Vain was. Toch bleek het om een zekere David Geffen te gaan. Een greep: Bianca Jagger, Brigitte Bardot, Britt Ekland, Candice Bergen, Darryl Hannah, Joni Mitchell, Kate Jackson, Linda MacCartney, Liv Ullman, Mamie Van Doren, Margaux Hemingway, Maria Callas, Mary Tyler Moore, Melanie Griffith, Raquel Welch, Vanessa Redgrave, Jane Fonda, Leslie Caron, Joan Collins, Vivien Leigh, Cher, Natalie Wood, Faye Dunaway, Julie Christie, Barbra Streisand, Goldie Hawn, Carly Simon, Michelle Phillips, Diane Keaton, Carol Alt, Isabelle Adjani, Stephanie Seymour, Madonna en getrouwd met Anette Bening. Voorkeur: als het maar een vrouw is.

2. Scott Baio: sliep misschien wel met 1000 vrouwen waaronder Pamela Anderson, Beverly D'Angelo, Nicole Eggert, Erika Eleniak, Heather Locklear, Liza Minnelli, Denise Richards, Nicolette Sheridan, Brooke Shields, Melissa Gilbert. Vookeur: the girls from Baywatch.

3. Lenny Kravitz: serial cheater. Lisa Bonet, Madonna, Kylie Minogue, Vanessa Paradis, Natalie Umbruglia, Adriana Lima, Naomi Campbell, Nicole Kidman, Alicia Keys en vast nog veel meer. Voorkeur: geen.

4. Winona Ryder: Over haar zei Courtney Love: "Als je nog geen ruzie hebt gemaakt met mij of het bed hebt gedeeld met Winona Ryder beteken je niets in de muziekbizz." Rob Lowe, Christian Slater, Johnny Depp, Gary Oldman, Dave Pirner, Daniel Day-Lewis, David Duchovny, Dave Grohl, Matt Damon, Chris Noth, Jay Kay, Keanu Reeves, Tom Green en anderen. Voorkeur: muzikanten.

5. Madonna: Voormalige Boy Toy gets Toy Boys. John Benitez, Sean Penn, Warren Beatty, Lenny Kravitz, Tony Ward, Vanilla Ice, Dennis Rodman, Jenny Shimizu, Carlos Leon, Guy Ritchie, Alex Rodriguez, Jesus Luz, Brahim Zaibas en meer. Voorkeur: Latino's.

classic pixies, ja

Weinig betere groepen dan hen:

Pixies - Here Comes Your Man
Geüpload door ejekt_festival. - Muziek video's, interviews met artiesten, concerten en meer.

Een van de knapste songs ooit gemaakt, vinnik.

En dan mijn favoriete Pixies: vocals: Kim Deal:

rock and pop royalty

Michael Jackson is ontegensprekelijk The King of Pop. En er is er maar een, en da's hij. Andere popsterren moeten soms hun koninklijke, majestueuze eretitel delen. Een overzichtje van hen die ik leuk vind want anders wordt het lijstje hier te lang. Nog langer dan dit dus:

Architect of Rock and Roll: Little Richard. Tutti Frutti, oh Rudy. A whop bop-a lu a whop bam boo!

Chairman of The Board: Frank Sinatra. New York, New York kan ik dus helemaal meezingen: start spreading the news. Te terererererere! En Moonriver dus ook. Een van de mooiste nummers ever.

Father of Disco: Giorgio Moroder. Vooral bekend van Donna Summer. I feel loooooove. Dat heel hoge nummer met een hypnotische beat.

Godfather of Britpop: Ray Davies. Ray Davies, van the Kinks. Waarschijnlijkt kent u Lola. Die song over die travestiet. Kon ik in m'n puberjaren ook helemaal meezingen want ik ben opgegroeid in volle Grungetijd waarin we ook teruggrepen naar 60's en 70's. Als het maar rockte.

Godfather of Grunge: Neil Young. Ik vind Neil Young vooral heel mooie gevoelige nummers brengen. Zowel solo als met de Crazy Horse. Crazy Horse.

Godfather of Metal: Ozzy Osbourne. Dat gaat niemand tegensprekken. Ozzy en zijn Black Sabbath)

Godfather of Punk: Iggy Pop, Joey Ramone. Ik zou niet weten wie meer dan de ander. Maar Iggy was wel de eerste met Punkrock.

Godfather of Rap: Gil Scott-Heron. Gil vond de rap uit ofzo. And the Revolution will not be televised!

Godfather of Soul: James Brown. Dat moet wel iedereen ongeveer weten.

His Purple Majesty: Prince

His Royal Badness: Prince. Prince heeft twee titels. En The Artist hoort er natuurlijk ook bij.

King of Blues: John Lee Hooker. B.B. King. Beiden hebben er evenveel recht op. Vroeger, in m'n tienertijd, gingen we zowat elke week naar het Swingcafé (toen een populair jazzcafé in Antwerpen naar B.B. King en John Lee Hooker luisteren)

King: Elvis Presely. Op Wikipedia staat een heel andere naam bij King. En da's een beetje raar. Zacht uitgedrukt want Elvis is The King.

King of R&B: R. Kelly. R. Kelly is samen met Babyface en L.A Reid de grondlegger van het genre. Dus ja.

King of Raï: Khaled, zowat de enige Raïartiest die hits scoort in het Westen.

King of Rap: Kurtis Blow, Snoop Dogg, Kanye West, Jay-Z. En Dr. Dre mag ook wel es in die lijst staan op Wikipedia. Alsjeblieft.

King of Rock 'n' Roll: Chuck Berry, Fats Domino, Bill Haley, Elvis Presley, Little Richard. Mooi lijstje.

King of Soul: James Brown, Otis Redding, Sam Cooke. Wederom akkoord. Alleen is James Brown wel de Godfather of Soul.

King of Surf Guitar: Dick Dale. Pulp Fiction!

King of Swing: Benny Goodman. It don't mean a thing if it ain't got that swing. Kon ik niet laten liggen.

Mister Excitement: Jackie Wilson. Ik hou van elk liedje van Jackie Wilson dat ik ken. Vooral van 'your love have lifted me higher than I've ever been lifted before' enzovoort.

Modfather: Paul Weller. Kijk maar naar z'n kapsel! Nee, op Wild Wood ben ik een beetje verliefd.

Paul Weller - Wild Wood
Geüpload door Paul-Weller. - Muziek video's, interviews met artiesten, concerten en meer.

Pope of Mope: Morrissey. As in mopperen. Panic in the streets of London, met Morrissey.

Prince of Motown: Marvin Gaye. Moet wel, hé. En Stevie Wonder zijn ze op Wikipedia vergeten. WTF!!!?? Mag niet.

Prince of Darkness: Ozzy Osbourne. Ozzy beet de kop van een vleermuis af op podium. En dat weet iedereen ondertussen.

Prince of Pop: Justin Timberland. Eigenlijk vind ik het best wel okay dat hij met die titel gaat lopen.

Prince of R&B: Usher. Ook terecht.

Prince of Soul: Marvin Gaye. En op Wikipedia zijn ze alwéér Stevie Wonder vergeten. Dit is niét grappig!!!

Empress of Blues: Bessie Smith. Zij was de eerste. Ik heb nog zo'n heel oude opname van een negro spiritual dat ze zingt en man, die opname klinkt oud.

Empress of Soul: Gladys Knight. Als je een license to kill hebt dan mag je zo genoemd worden.

First Lady of Country: Tammy Wynette. In een van de eerste scenes van Five Easy Pieces (een oude film met Jack Nicholson en Karen Black, heel goed) wordt haar Stand By Your Man gespeeld. Onvergetelijk.

First Lady of Song: Ella Fitzgerald. Wie anders? Billie Holiday zie ik eerder, ook samen met Ella, als de First Lady of Jazz.

Five Mighty Pop Divas of the Sixties: Dionne Warwick, Dianna Ross, Dusty Springfield, Martha Reeves. Een mooie opsomming.

Goddess of Grunge: Courtney Love. Is zo.

Hole - Celebrity Skin
Geüpload door SirCumstance. - Ontdek andere muziek video's.

Goddess of Pop: Cher. Wat is Cher niet? She turned back time en ik was verslaafd aan die song toen die uitkwam.

Godmother of Punk: Patti Smith, Nina Hagen. Ja.

High Priestess of Soul: Nina Simone. Nina! Iedereen gaat spontaan lachen als je haar naam uitspreekt en zegt dan: "Man, ik hou zoveel van Nina Simone."

Indie Rock Queen: Liz Phair. Ik denk dat dit vooral geldt voor hen die alternatief waren in de alternatieve nineties.

Princess of Pop: Christina Aguilera, Janet Jackson, Madonna, Kylie Minogue, Britney Spears, Dionne Warwick. Da's de onaangepaste lijst van Wikipedia. Ik ben het daar niet helemaal mee eens maar kan zelf geen alternatieven bedenken want ik vind dat elk van die dames wel een titel verdienen.

Princess of R&B: Aaliyah, Brandy. Aaliyah blijft favoriet.

Princess of Crunk&B: Ciara. Haar Goodies was de eerste Crunk song, dacht ik. Of het moet iets van Usher zijn geweest.

Queen of The Blues: Dinah Washington. Heerlijk om Dinah Washington luidkeels mee te zingen. Vals.

Queen of Country: Shania Twain. Dolly Parton. Team Dolly Parton!!!

Queen of Disco: Donna Summer, Gloria Gaynor, Sylvester. Sylvester is een man (een drag queen) en he is so good!

Queen of Hip hop: Missy Elliott. Fact.

Queen of Hip Hop Soul: Mar J. Blige. Natuurlijk. En Erykah Badu ook hé, Wikipedia.

Queen of Jazz: Ella Fitzgerald. En Wikipedia is Billie Holiday vergeten.

Queen of Latin Pop: Gloria Estefan. Rhythm is gonna get you! Ik heb Gloria nog geplaybackt. Een ballad.

Gloria Estefan - Can't Stay Away From You
Geüpload door algizdk. - Bekijk de laatste uitgelichte muziek video clips.

Queen of Pop: Mariah Carey, Céline Dion, Whitney Houston, Janet Jackson, Madonna. Voor mij is Madonna eigenlijk de Queen of Pop maar de anderen moest ik natuurlijk wel vermelden al heb ik het nooit echt gehad voor Celine Dion, tenzij een van haar allereerste hits dat ik toen prachtig vond. Stond op een cassetje met Joyride van Roxette. Dat iedereen toen zo'n ontzettend goed nummer vond. Oh ja, en The Wind of Change van The Scorpions stond er ook op.

Queen of R&B: Beyoncé, Mary J. Blige, Alicia Keys, Janet Jackson. Ja.

Queen of Reinvention: Cher, Madonna. Elke dag een nieuwe look. Way cool.

Cher - If I Could Turn Back Time
Geüpload door Discodandan. - Bekijk de laatste uitgelichte muziek video clips.

Queen of Rock and Roll: Janis Joplin, Stevie Nicks, Tina Turner. En toevallig heb ik gisteren dus Stevie Nicks gepost in de Fleetwood Mac.

Queen of Soul: Aretha Franklin. Daar zou niemand aan mogen twijfelen.

White Queen of Soul: Dusty Springfield. Dit is waar.

America's Band: The Beach Boys. Lijken echte all American Californian boys met hoge vocalen.

America's Greatetst Rock and Roll Band: Aerosmith, R.E.M., Tom Petty and The Heartbreakers. R.E.M. was zo ontzettend populair in the nineties.

The Best Band in the World: The Beatles. Ongetwijfeld.

The Big Four of Thrash: Anthrax, Megadeth, Metallica, Slayer. Ik ken alleen Metallica. En ja, nog voor ze symfonisch gingen. Metallica is zowat de enige 'modernere' Metalband (Black Sabbath is oude Metal en dat klinkt minder hard) die ik ken en goed vind.

The Fab Four: The Beatles. Nogmaals: ongetwijfeld.

First Family of Soul: Five Stairsteps. Jackson Five. Normaal zou ik die Wikipedialijst hier hebben aangepast maar de Five Stairsteps zijn best het vermelden waard. Al was het maar om hun Ooh Child. Ik heb een nogal bijzondere geschiedenis met die song: ik hoorde hem voor het eerst aan het einde van een film met Matt Dillon in z'n allereerste filmrol, Over The Edges, en zowel die film als die song maakten veel indruk op me. Beiden ben ik nooit echt vergeten maar ik wist niks over die song. Tot iemand hem vorig jaar op Facebook postete! Yihaa!

The Godfather of Rave: The Prodigy. Iedereen had wel minstens een cd van The Prodigy.

The Rock and Roll Band in the World: The Rolling Stones. Ik zou het niet durven weerleggen.

The Most Rock'n'Roll Rock 'n' Roll Band: The Black Crowes. Ja, ze zijn echt wel Rock 'n' Roll.

The Only Band That Matters: The Clash. The Clash is geniaal. Dat weet u wel.

En hier is Michael Jacksons nieuwe song!

Vandaag voor het eerst gehoord, een onuitgebrachte Michael Jackson song en hij is goed! Good! Hier is em. Slave To The Rhythm.

Video is van mijn hand en ik heb ervoor gekozen enkel de Michael Jackson vanaf Off The Wall in beeld te brengen om twee redenen: vanaf dan werd hij de King Of Pop, eigenlijk vanaf Thriller maar Off The Wall hoort ook bij de Gouden Michael Jackson - met Quincy Jones als producer -albums. De Gouden Drie: Off The Wall, Thriller en Bad. De andere reden is dat ik hem zelf pas heb leren kennen in zijn Thrillerperiode. Daarvoor was ik een baby.

MJ from katie morosky on Vimeo.

En laten we alsjeblieft al het andere ook niet vergeten:

Michael Jackson - Heal the world
Geüpload door s-newstyle. - Muziek video's, interviews met artiesten, concerten en meer.