mediapost

Andy Warhol heeft ooit gezegd: in de toekomst zal iedereen zijn 15 minutes of fame hebben. Andy Warhol is mijn held. I'm talking serious. Ooit heb ik huisfeestjes gehouden en noemde ze allemaal: party like Andy Warhol met bijhorende foto van Andy Warhol. Huisfeestjes zonder Sabamaanvraag. Jawel, illegale feestjes. Maar Andy omdat we het nu eenmaal over hem hebben. Ik draag te pas en te onpas een badge van Andy Warhol. Serious stuff dus. Op een van m'n verjaardagen ging ik naar Brussel om een tentoonstelling van Andy Warhol bij te wonen. Calling me a fan is een understatement. Ik kocht er een boek met al z'n werken en een week later een cd van Blondie. Er is een connectie. Een paar jaar voordien had ik me al een cd van The Velvet Underground aangeschaft, om Andy Warhol. En ik lees en lees over The Warhol Superstars. Andy Warhol is een gevierde en beroemde kunstenaar maar wordt nog steeds onderschat. Hij is géniaal. Picasso is mijn favoriet en daarna Warhol. Net zoals George Clinton (Parliament/Funkadelic) en Prince. Ik heb iets met hen.

Blondie - Hanging On The Telephone
Geüpload door EMI_Music. - Bekijk nog meer muziek video's in HD!

En Andy Warhol heeft gelijk: je moet al heel erg je best doen om nooit op televisie, in kranten of op YouTube en 't internet in 't algemeen te verschijnen. Je moet daarvoor al een Blue Lagoon doen ofzo (ja, ik heb beide films gezien, gewoon effe tussendoor). Vroeger vond ik het echt kicken om op televisie of in de media in het algemeen te komen. Of het leek me gewoon kicken tot het gebeurde : op m'n negende. Ik zat toen in de kinderjury van de allereerste editie van het jeugdfilmfestival en mocht de winnaar aankondigen van de kinderjury. Omdat het over een unicum ging was de pers vol en voltallig en kwam ik in het (toen nog) BRT-nieuws en in de kranten. En ook al vond ik dat leuk, toch had ik al snel iets van ja, oké. En niet te veel mensen vertellen enzo. Sindsdien heb ik een dubbel gevoel: leuk, maar niet te veel mensen vertellen enzo, dat gevoel is er nog. Maar ik had wel iets met de media want ik wou journaliste worden, terwijl alle anderen meer iets zagen in het juf zijn.

In m'n tienerperiode wou ik VJ worden op MTV omdat ik van de MTV-generation ben, iedereen wou de nieuwe Ray Cokes worden ofzo die dagen. Toen dat tijdperk van het alomtegenwoordige MTV afgelopen was kwam ik terug op m'n journalistieke ambities. Ik ben dààrom Germaanse gaan studeren, jawel. Studenten Germaanse (de huidige Taal- en Letterkunde) willen in het algemeen of journalist of leerkracht of schrijver worden. Freek Braeckman was mijn preses, jawel. Freek Braeckman, de journalist bedoel ik dan. We keken allemaal op naar Martine Prenen. Ons voorbeeld.

Door de jaren heen is die journalistieke ambitie weggeëbt. Mijn ultieme fantastie was hoofdredactrice zijn van de Amerikaanse Vogue: ik ben opgegroeid met modeblaadjes en keek ook in de Playboy vanaf m'n kleuterjaren. Censuur is iets dat ik in m'n tienerjaren als babysit heb ontdekt. Wij mochten vloeken, keken horror en zagen blote vrouwen passeren in mijn kleutertijd. En daarnaast gingen we elke week naar de Zoo, gingen culinair trippen, zaten ook bijna wekelijks in het jeugdtheater, de jeugdbioscoop en de bibliotheek. Vooral dat laatste is echt heel erg want ik ben daardoor jarenlang een boekenwurm geweest. Haha. :-) Oh ja, en in het Muhka (museum van hedendaagse kunsten in Antwerpen) kwamen we ook wel es. Ik denk dat we zelfs de receptieopening hebben bijgewoond maar die herinnering is te vaag. Anyway, ik was op een receptie in het Muhka en las Playboy, als kind, waarna we thee gingen drinken in café de Hopper. Zondagen. Ik was een kind en leidde een volwassen leven want spelen haatte ik.

In m'n studententijd werd ik geëngageerd, door de Irakoorlog (ik las de Morgen, de Standaard en de Volkskrant. Elke dag! En kickte vervolgens op HP/De Tijd, Groene Waterman en Vrij Nederland. Jaha.! :-) ), en leek voor een modeblad als Vogue of Elle schrijven me gewoon pervers, dus toch maar geen modejournaliste. Ik schreef me in om voor een jaar met Artsen Zonder Grenzen of het Rode Kruis (ben effe kwijt welke NGO) mee te werken en kreeg bij de infosessie te horen dat ik eerst een jaar moest hebben gewerkt om als vrijwilliger mee te gaan. Hunk? En dan zie je dat als je eenmaal werkt en verplichtingen krijgt het moeilijker wordt om als vrijwilliger naar andere oorden te trekken. Maar ik heb nog wel heel lang vrijwilligerswerk gedaan, in Antwerpen. Tot twee jaar terug want na lange tijd ben je gewoon tien jaar ouder dan de andere vrijwilligers en, ja, het is banaal om daarover te vallen maar toch.

What about de journalistieke ambities: ik ben vrij laat tot het besef gekomen dat je als journalist in opdracht schrijft en schrijven in opdracht is iets dat me niet zo ligt. En zeker niet als je je stijl moet aanpassen. Awoé! Mijn schrijfsels zijn mijn kindjes, weet je. Daar kom je niet aan. Al geef ik wel toe dat een beetje Machiavellisme me niet vreemd is, hoe stoer ik ook mag klinken. Ik zou het dus nog altijd wel leuk vinden maar het hoeft niet. En ik heb nog altijd geen rijbewijs. Geen rijbewijs hebben is een soort van statement ofzo. Maar bij mij niet, want ik had wel een brommer op m'n zestiende en wil al lang weer dezelfde zwarte Ciao van Piaggio. Toen ik naar Gent trok hebben we hem verkocht voor de aankoopprijs omdat hij er zo goed als nieuw uitzag. Ik onderhield dat ding als een veeleisend wijf.