▼

donderdag 30 juli 2009

wachadoin'?

And M.I.A. did it, again. Love that girl!

Geen opmerkingen:

Vergeten Hits: Reeks 20!

Omdat het ondertussen alweer de twintigste Vergeten Hits is, en ik dus iets te vieren heb (ahum), post ik drie van m'n favoriete vergeten hits. Like it or not, that's the question.

Geen opmerkingen:

woensdag 29 juli 2009

Vergeten Hits: Reeks 19

Geen opmerkingen:

dinsdag 28 juli 2009

people defining the 90's popculture

Na the Beatlemania, de Doe Maar-mania en de Clouseau-mania kwam er de Leo mania. Tienermeisjes over de hele wereld werden hysterisch bij het uitspreken van de naam 'Leonardo DiCaprio', in een zeker Amerikaans dorpje was er ten tijde van the Titanic geen enkele babysit meer te vinden, Leonardo was hot, zo hot. Ook ik gaf me geheel over aan Leonardo DiCaprio: in plaats van uit te gaan bracht ik m'n weekenden door bij een vriendin Leonardofilmpjes kijken en over Leonardo praten, natuurlijk.

Maar naast al die zwijmelarij heb ik hem altijd een steengoede acteur gevonden, van in het begin van z'n carrière (Growing Pains) volg ik hem een beetje en bij tijd en wijle zet hij virtuoze rollen neer. Dat aspect wordt vaak vergeten, en dan vooral door mannen die sowieso een bloedhekel aan hem hebben omdat hun vriendin verliefd is op Leonardo DiCaprio.

nirvana - 07 - polly (unplugged)

Kurt Cobain, Nirvana. Wat Kurt Cobain voor een hele generatie betekend heeft valt moeilijk in woorden uit te leggen. Hij is de alternatieve Michael Jacksonversie van de jaren '90, een icoon. Het boegbeeld van de Grunge, een culturele beweging die verder ging dan alleen maar kledij en muziek. Dankzij Nevermind, dat m'n eerste rockalbum was, ben ik naar rockmuziek gaan luisteren. Nirvana is zowat de soundtrack van de vroege jaren '90 en tot op de dag van vandaag kom je talloze mensen tegen die ontzettend veel inspiratie putten uit z'n muziek. Kurt Cobain forever.

Linda, Naomi, Christy, Tatjana, Cindy, Claudia, Karen, Helena, Carla, Stephanie, Kate en Tyra. Met hoeveel ze precies waren weet ik niet, zeker is dat de 90's hun decennium was: ze kregen een eigen tijdschrift (Elle Topmodel), openden een Fashioncafé, pronkten in videoclips en Linda vermeldde en passant dat ze enkel voor veel geld uit haar bed wou komen (een uitspraak die ze niet zo zou hebben bedoeld maar haar inmiddels tot op de dag van vandaag blijft achtervolgen). Jaren '90: modellen werden celebrities.

Geen 90's overzicht zou volledig zijn zonder de pittige meisjes: Scary Spice, Posh Spice, Ginger Spice, Sporty Spice en Baby Spice. Aanvankelijk begonnen als een format (een antwoord op de populaire boy bands) namen de pittige meisjes langzaam maar zeker zelf het heft in handen. Voor elke persoonlijkheid was er wel een Spice Girl te vinden: alhoewel ik zelf wat te oud was geworden voor al dat Spice gedoe vond ik Mel B en Victoria best wel oké. Maar die film, die heb ik nooit oké gevonden.

Boy bands. In de jaren '90 waren we met z'n allen hysterische bakvissen dus, eerst Leo en nu dit (en ook die ontzettend belangrijke vraag: 'Brandon of Dylan?' mag niet vergeten worden). Voor wat een dolle massahysterie al die boy bands telkens weer konden zorgen kan u zelf wel bedenken. Wat begon met New Kids on The Block eindigde in een slagveld, vol huilende meiden met chronisch liefdesverdriet. Ook ik heb m'n jaartje Robbie Williams gehad. Daarna werd het de Afrekening. En Eddie Vedder was ook wel leuk.

Tarantino, de rebel, het genie, de cineast. Tarantino, de man die geweld cool en hilarisch overbracht op het grote scherm, de man van de betere soundtracks, de legendarische dialogen. Als je Pulp Fiction niet gehad gezien in de 90's was je niemand. In zijn navolging kwamen films als True Romance (naar een Tarantinoscenario), Leon, Natural Born Killers en ook wel een resem mindere Tarantinoesque films. Tarantino, de coolste der regisseurs. Zeker een 90's icoon.

Hij leerde zijn volk basketballen. Michael Jordan, The Fly, het icoon op een paar Nikesloefen, Air Jordans. Jordan werd een superhero en we dachten dat z'n basketbalkrachten onmetelijk waren. Ook zij die zich voordien nooit ophielden met basket gingen NBA kijken. NBA werd een van de populairste begrippen naast supermodellen en boy bands. En dit niet in de laatste plaats door Michael Jordan, The Fly.

Geen opmerkingen:

maandag 27 juli 2009

TV-shows defining the 90's

Geen opmerkingen:

songs defining the 90's

Snoop Doggy Dogg Who Am I Whats My Name

R.E.M ,"Losing My Religion"


Geen opmerkingen:

zondag 26 juli 2009

I <3 the 90's

Geen opmerkingen:

zaterdag 25 juli 2009

mijn horloge

Ik ben heel moeilijk als het om kleren, schoenen, kousen, boeken, films, voeding, parfum, muziek, make up, ..., gaat (ik kom uit een kritisch nest en zet die traditie vrolijk verder.). Als ik dan toch iets vind dat me aanstaat zal ik het dan ook dragen tot het op het bot versleten is en eigenlijk niet meer te herstellen valt. Zo dus ook met horloges. Zoëven kreeg ik te horen dat mijn oude Swatch stuk was, onherstelbaar stuk. M'n moeder had hem gekocht in de jaren '80 en aan mij gegeven toen ze hem inruilde voor een Mondaine Swiss Railway Watch. Even was ik jaloers op haar Railway Watch. Maar toen ik die volledige zwarte (met datum) mannenmodel Swatch, inmiddels vintage Swatch, kreeg waar ik al zo lang op verliefd was verdween die jaloezie weer heel snel.
En ik droeg hem met grootse fierheid, m'n oude Swatch, deed hem zelfs uit onder de douche, bij het afwassen. Heel af en toe keek ik wel es uit naar een andere horloge, maar telkens weer moest ik besluiten dat mijn Swatch toch de mooiste was. Dus toen ik zoëven te horen kreeg dat m'n Swatch onherstelbaar stuk was ontstond er paniek, grootse paniek.
Sinds m'n zevende loop ik non stop met een horloge dus zonder tijdsbesef het leven doorgaan was niet echt een optie. Maar van al die horloges in de etalages die totaal niet bij me pasten werd ik niet echt vrolijk. Dan maar een designwinkel opzoeken (als je 't ni meer weet moet je naar een designwinkel gaan, kan je tenminste nog design kopen). En daar zag ik hem, in de designwinkel: de Mondaine Swiss Railway Watch. Hem niet kopen was geen optie. Sinds ik van zijn bestaan afwist hield ik van die horloge dus heb ik me er een aangeschaft. Mannenmodel met datum (ter herinnering aan m'n oude Swatch). En ik zal hem met grootse fierheid dragen en ik zal hem uitdoen onder de douche en bij het afwassen.


2 opmerkingen:

vrijdag 24 juli 2009

Vergeten Hits: Reeks 18

Geen opmerkingen:

Vergeten Hits: Reeks 17

Geen opmerkingen:

donderdag 23 juli 2009

top 100 songs allertijden

Vergeten dit pareltje tussen m'n Top 100 allertijden te zetten: seriously, what was I thinking?

Geen opmerkingen:

dinsdag 21 juli 2009

to cook or not to cook, what's her answer?

Ellendig rollenpatroon. Nergens goed voor. Ik ben écht geen hardcore feministe met een snor (denk ik toch niet) die beweert dat alle mannen kl*tzakken zijn. Ik vind niet dat vrouwen meer moeten verdienen dan mannen voor hetzelfde werk. En ik ga geen BH-loze zondagen houden om uit het drukkende keurslijf van de bustehouder te komen. Nee, allemaal echt niet. Maar ik claim wel dezelfde rechten als een man. Dus ook het recht om niet te koken. Koken, interesseert me niet. Eenvoudige 5-minuten gerechten lukken nog net. Net.
Ik als vrouw die niet kookt wil dus een man die wel kookt. Want dan weet ik dat we op dezelfde golflengte zitten, wat het rollenpatroon betreft tenminste. Onlangs was ik uit logeren bij een koppel wiens man achter het fornuis stond zonder daar enige fuzz over te maken. Prachtig toch? Zo zou het moeten zijn: het recht om te kiezen te koken. Moe word ik van al die mensen die alsmaar opnieuw van hun stoelen vallen omdat de keuken voor mij bijna onbekend terrein is, net omdat ik een vrouw ben (leest u wel es een boek? Kan u een degelijke brief schrijven? Gaat u op vakantie ook iets leren over het land waar u verblijft? Nee? Zwijg dan.) Het is niet omdat de vrouw jarenlang een zogenaamde happy housewife was, ten dienste stond voor haar man en niet mocht gaan stemmen dat het daarom oké was.
Al geef ik toe, soms probeer ik het wel. En àls het dan lukt ben ik zo trots als zou ik een Master op een week behaald hebben. Misschien probeer ik het wel es vaker.



Geen opmerkingen:

maandag 20 juli 2009

once upon a time in Connecticut

Oh jee, hier ga ik weer. Schrijven over een tv-serie. Het is niet zo dat ik eender wie wil aanzetten tot een chips-cola-tv-bestaan, maar ja, sommige series zijn gewoon te goed om niet over te schrijven. En overigens kijk ik zelf amper nog televisie. Televisieseries effectief op televisie volgen is so last century: je hebt natuurlijk dvd's (ik was een van de eerste Vlamingen die zich seizoenen ging aanschaffen. Friends. Het laatste wapenfeit is the O.C. Omdat het van dezelfde maker is als Gossip Girl en ik wou toch maar es zien hoe het allemaal begon voor Josh Schwarz. Gossip Girl is beter. De geeky underground culturele referenties van Seth Cohen ten spijt. Die werken namelijk alleen maar als je zelf ook een geek bent. Wich I am.) maar tegenwoordig volg ik het allemaal goedkoper via het internet: als je zoals ik je dagen doorbrengt achter een computerscherm weet je wel hoe je op een legale manier gratis al die series kan bekijken. Op een moment dat jij het wil.


De nieuwste ontdekking heet Gilmore Girls. Okay, ik weet het, Gilmore Girls was jarenlang op de buis en ondertussen ook al zo'n twee jaar afgelopen, de reden waarom ik toenertijd niet geïnteresseerd was is omdat het, euh, een populaire serie was. Ja, ik ben zo'n intellectuele snob, zo'n omhooggevallen arty farty persoon met culturele bagage die weigert de massa te volgen. Ik ga me niet schamen voor wie ik ben. Als iedereen roept dat ik die film moet gezien hebben dan heb ik wel iets anders te doen. Zo dus. Maar ik evolueer: tegenwoordig durf ik me wat series betreft soepeler op te stellen; waarmee ik bedoel dat de IMDB-quotering volstaat. Gilmore Girls komt vrij hoog uit. And I'm hooked.
Lauren Graham (het vrouwelijke hoofdpersonage) is zowat de eerste grappige vrouw op het beeldscherm sinds Mae West, Bette Davis, Lucille Ball, Bette Midler, Julia Roberts, Fran Drescher, Ellen Degeneres, Lisa Kudrow, Annet Malherbe, Tina Fey en Pamela Anderson (no joke, Pam is hilarious). Haar personage, Lorelai Gilmore, een echt kindvrouwtje, heeft de onhandige spontaniteit van een Susan Delfino (Desperate Housewives) of Carrie Bradshaw (Sex And The City), dat gecombineerd met een onvoorstelbare wit en dus die kindvrouwelijkheid maken haar zo ontzettend charmant. Alleen zij alleen al is de moeite om de serie te volgen. Echt waar. Verder zijn de andere karakters ook de moeite, sterke dialogen, mooie settings, goede verhaallijnen en bla bla bla,... Maar serieus. Lauren Graham ofte Lorelai Gilmore. Elke serie heeft wel minstens een goed personage nodig, en ik denk dat Gilmore Girls met Lorelai Gilmore zich een classic in huis heeft gehaald.

2 opmerkingen:

vrijdag 17 juli 2009

Michael Jackson History

Geen opmerkingen:

chick flicks

Chick flick. Alleen de naam al klinkt denigrerend en toch, beter valt het niet te omschrijven. Flicks for chicks: films voor giechelende, oppervlakkige, zwijmelende meiden. Dientengevolge (vind ik een prachtig woord en als ik het kan gebruik ik het) hou ik me verre van chick flicks, romantische films met voorspelbaar scenario. Sinds ik in m'n vroeg puberale jaren Sleepless in Seattle met Tom Hanks en Meg Ryan (Meg Ryan!) tegen m'n zin in de cinema zag (It's a sign, een ongeïnspireerdere catch phrase is moeilijk te vinden) heb ik werkelijk een hekel aan romantische boy meets girl verhaaltjes. Omdat ze zo voorspelbaar zijn en telkens weer eenzelfde scenario volgen, hersenloze films. Maar toch, maar toch. Sommige chick flicks kunnen mij wel bekoren (gebeurt echt heel zelden) en dan word ik enthousiaster en ga nog meer zwijmelen dan de doorsnee chick. Ik bedoel maar, alle remmen los.

Mijn favorieten (sommige vallen niet echt onder de categorie chick flick, klassiekers zonder voorspelbaar scenario maar toch romantisch):


Geen opmerkingen:

woensdag 15 juli 2009

toen r&b nog cool was


Aaliyah Are You That Somebody


Geen opmerkingen:

dinsdag 14 juli 2009

Michael Jackson

Zelfs drie weken na z’n dood kan ik Michael Jackson nog niet loslaten, ik weet niet waarom. Toen hij stierf heb ik urenlang dikke ogen gehuild en zelfs overgegeven. Het was gewoon te sterk voor me. Ik wist niet waar ik het had en nog steeds heb ik het er moeilijk mee. Ik voel me ontredderd. Michael was m’n jeugdheld, de reden waarom ik op ballet ging. Hij was onze eerste Engelstalige album (Thriller), ons eerste idool, we wilden hem zijn. Het feit dat hij, die ooit zoveel voor ons betekend heeft, weg is kan ik niet verteren. Maar da’s niet het enige:

De voorbije dagen heb ik, uit rouw, alle documentaires, biografieën over z’n leven gelezen en de nasmaak is bitter. Michael is onschuldig, ik ga het relaas niet helemaal uit de doeken doen maar Michael heeft nooit een kind kwaad gedaan, integendeel: hij staat of stond in het Guinness Book of Records beschreven als de persoon die het meeste geld heeft gegeven aan liefdadigheid maar oh, geen woord daarover in de pers. Hij heeft kinderen gered. Hij is geen pedofiel. Zijn enigste eigenaardige eigenschap is dat hij teveel aan plastic surgery deed maar ook dat is niet vreemd: Michael had (eufemistisch uitgedrukt) een verschrikkelijke jeugd gekend waarin hij alsmaar voorgehouden werd lelijk (?) te zijn. Dientengevolge leed hij aan het body dysmorphic disorder en een Peter Pan Syndroom, vandaar alle operaties. Bovendien leed hij echt aan vitiligo (de oorzaak van z'n alsmaar bleker wordende huid). Er zijn foto's en video's op het internet te vinden die dit echt kunnen bewijzen, maar bijna niemand die hem geloofde. Hoe meer ik lees en hoor over Michael Jackson, des te meer ik misselijk word van z’n entourage, de roddelpers, de geldwolven. Want eens blijkt weer dat, zoals steeds, de lammeren geofferd moeten worden. Bah!


Geen opmerkingen:

zondag 12 juli 2009

Michael is innocent

Vandaag las ik, in een weggedoken nieuwsbericht, dat Michael Jackson onschuldig is in de laatste pedofiliezaak: Jordie moest Michaels geslacht beschrijven en beging een fatale misser. Slik.

Ik heb het altijd geweten dat Michael onschuldig was want de familie ging akoord met een geldsom en als je echt bent aangerand dan volstaat geld werkelijk niet. Dus ik wist het, dat Michael geen pedofiel was, en na zijn dood krijgt hij slechts een weggedoken berichtje dat z'n onshuld bewijst. Dit is niet grappig, Michael verdient de cover van de New York Times, minstens, want iedereen moet weten dat hij geen pedofiel is. Shame on you, people.
Geen opmerkingen:

best of Madonna on stage

Geen opmerkingen:

Madonna in concert

De meesten onder ons hebben zo hun muziekidolen. Ook ik. (In afdalende volgorde) George Clinton (Parliamant, Funkadelic), Prince, Stevie Wonder, Sly & The Family Stone, Daft Punk, The Rolling Stones, Bach, Michael Jackson, Björk, Madonna, Diana Ross met en zonder The Supremes, The Beatles, Kylie Minogue, Bob Marley, Billie Holiday, Janet Jackson, Jamiroquai, Frank Sinatra, Erykah Badu, Eric B & Rakim, George Michael (ook met Wham!), Andre 3000 en Alicia Keys zijn de mijne. Als je dan naar een van hen gaat kijken gebeurt er iets magisch, net omdat ze zo speciaal zijn voor je (als je een muziekliefhebber bent tenminste). Gisteren ben ik naar een van hen, Madonna, gaan kijken, en ik verwachtte dus veel maar ik kreeg nog zoveel meer. Madonna was marvelous and even more.

Het eerste wat me opviel was, vergeet de tabloids, vergeet de roddels: ‘in het echt’ is Madonna knapper dan op foto’s, dan in haar videoclips. Ze is niet lelijk te gespierd, te mager. Ze is gewoon een buitengewoon aantrekkelijke vrouw met een prachtig afgetraind figuur. Mensen rondom me maakten alsmaar de opmerking dat ze er buitengewoon knap uitzag voor een vrouw van vijftig jaar en het is waar. Madonna heeft een mooier figuur dan de meeste twintigers, tieners. En haar gezicht mag dan gebotoxed zijn, ze is gewoon mooi.

Wat me verder opviel was haar stem. De mix van playback en live stak ingenieus in elkaar maar je kon ze wel van elkaar onderscheiden en dus goed horen wanneer haar stem live stem was te horen en dat viel verre van tegen. Totaal niet. Een vrij intieme song bracht ze live en het was good, good! Maar het mixen ging verder dan alleen tussen live en playback. Elk nummer werd in een nieuw verrassend geniaal kleedje gestoken, van Latin tot hippe Techno, en het klonk good, good!

Persoonlijk kon ik haar ode aan Michael Jackson (als Michael Jacksonfan) enorm appreciëren: een Jackson imitator deed Billie Jean (zijn beste solonummer). Ik huilde en het publiek werd uitzinnig op dat moment. Mooi en met respect gedaan.

Ook over het dansen kan ik kort zijn: Madonna is van opleiding een danseres dus dat zou flawless moeten zijn. En dat was het dus ook. Maar toch, een vrouw van vijftig die danst als een tiener, twintiger... Ze deed het toch maar. Maar daarnaast waren haar dansers ook ongelooflijk: knappe mensen met uitzonderlijke skills die, net als haar, er echt plezier in leken in te hebben: ze hadden voortdurend een (niet geforceerde) glimlach op de mond van entertainers die er echt plezier in leken te hebben op te treden. Op een gegeven moment zei Madonna ook tegen, ons, haar publiek voor de avond (met een glimlach) “You rock!”. Wij, een zeer dankbaar publiek, aten uit haar hand.

Het was een onderhoudende show aangevuld met prachtige videobeelden, kostuums, ..., het duurde bijna twee uur maar zo onderhoudend als het was leek het echt veel te snel voorbij te zijn: het was pas begonnen en dan was het al gedaan, zo’n gevoel had je, Madonna mocht gerust nog een uur of vijf, zeven, twaalf doorgaan. Ik vond het echt heel erg jammer dat het voorbij was (na bijna twee uren vol) maar ik weet wel dat ik bij haar volgende wereldtournee er zeker bij zal zijn. Gotta love her.

Geen opmerkingen:

vrijdag 10 juli 2009

My Top 25 Michael Jackson Songs

Onlangs zag ik dat Rolling Stone (u weet wel, het Rockmagazine speciaal voor de Rockisme mensen en jaren '60 mensen) een 10 essential songcollectie van Michael Jackson had samengesteld. 10? Hoe kan je Michaels muziekcarrière nu in 10 songs samenvatten? Hier mijn 25 besten:
  1. We Are the World (USA for Africa ‘85, samengeschreven met Lionel Richie en gezongen door velen. Een van de ultieme jaren '80 muziekmomenten)

  1. Billie Jean (Thriller ‘83. Ondertussen weet toch ongeveer iedereen dat dit ook bij de ultieme jaren '80 muziekmomenten gerekend mag worden. Introductie van de Moonwalk.)

  1. Wanna Be Startin’ Something (Thriller ‘83)

  1. I Want You Back ( Diana Ross Presents the Jackson 5 ‘69)
  2. I Wanna Be Where You Are (Got to Be There ‘72)
  3. Can You Feel It (Triumph ‘80)
  4. Rock With You (Off The Wall ‘79)
  5. Heal The World (Dangerous ‘92)
  6. Get It Together (Get It Together ‘73)
  7. Thriller (Thriller ‘84. Voor mij persoonlijk de beste clip ever.)
  8. Dancing Machine (Dancing Machine ‘73)
  9. The Love You Save (ABC ‘70)
  10. Beat It (Thriller ‘83)
    Watch Michael Jackson - Beat it in Music | View More Free Videos Online at Veoh.com
  11. Get on The Floor (Off The Wall ‘79)
  12. Smooth Criminal (Bad ‘88)
  13. ABC (ABC ‘70)
  14. P.Y.T. (Pretty Young Thing) (Thriller ‘83)
  15. Man in The Mirror (Bad ‘88)
  16. In The Closet (Dangerous ‘92)
  17. Hum Along and Dance (Get It Together ‘73)
  18. Another Part of Me (Bad ‘88)
  19. Walk Right Now (Triumph ‘81)
  20. Human Nature (Thriller ‘83)
  21. I’ll Be There (The Third Album ‘70)
  22. One Day in Your Life (Forever Michael’81)

1 opmerking: