once upon a time in Connecticut

Oh jee, hier ga ik weer. Schrijven over een tv-serie. Het is niet zo dat ik eender wie wil aanzetten tot een chips-cola-tv-bestaan, maar ja, sommige series zijn gewoon te goed om niet over te schrijven. En overigens kijk ik zelf amper nog televisie. Televisieseries effectief op televisie volgen is so last century: je hebt natuurlijk dvd's (ik was een van de eerste Vlamingen die zich seizoenen ging aanschaffen. Friends. Het laatste wapenfeit is the O.C. Omdat het van dezelfde maker is als Gossip Girl en ik wou toch maar es zien hoe het allemaal begon voor Josh Schwarz. Gossip Girl is beter. De geeky underground culturele referenties van Seth Cohen ten spijt. Die werken namelijk alleen maar als je zelf ook een geek bent. Wich I am.) maar tegenwoordig volg ik het allemaal goedkoper via het internet: als je zoals ik je dagen doorbrengt achter een computerscherm weet je wel hoe je op een legale manier gratis al die series kan bekijken. Op een moment dat jij het wil.

De nieuwste ontdekking heet Gilmore Girls. Okay, ik weet het, Gilmore Girls was jarenlang op de buis en ondertussen ook al zo'n twee jaar afgelopen, de reden waarom ik toenertijd niet geïnteresseerd was is omdat het, euh, een populaire serie was. Ja, ik ben zo'n intellectuele snob, zo'n omhooggevallen arty farty persoon met culturele bagage die weigert de massa te volgen. Ik ga me niet schamen voor wie ik ben. Als iedereen roept dat ik die film moet gezien hebben dan heb ik wel iets anders te doen. Zo dus. Maar ik evolueer: tegenwoordig durf ik me wat series betreft soepeler op te stellen; waarmee ik bedoel dat de IMDB-quotering volstaat. Gilmore Girls komt vrij hoog uit. And I'm hooked.

Lauren Graham (het vrouwelijke hoofdpersonage) is zowat de eerste grappige vrouw op het beeldscherm sinds Mae West, Bette Davis, Lucille Ball, Bette Midler, Julia Roberts, Fran Drescher, Ellen Degeneres, Lisa Kudrow, Annet Malherbe, Tina Fey en Pamela Anderson (no joke, Pam is hilarious). Haar personage, Lorelai Gilmore, een echt kindvrouwtje, heeft de onhandige spontaniteit van een Susan Delfino (Desperate Housewives) of Carrie Bradshaw (Sex And The City), dat gecombineerd met een onvoorstelbare wit en dus die kindvrouwelijkheid maken haar zo ontzettend charmant. Alleen zij alleen al is de moeite om de serie te volgen. Echt waar. Verder zijn de andere karakters ook de moeite, sterke dialogen, mooie settings, goede verhaallijnen en bla bla bla,... Maar serieus. Lauren Graham ofte Lorelai Gilmore. Elke serie heeft wel minstens een goed personage nodig, en ik denk dat Gilmore Girls met Lorelai Gilmore zich een classic in huis heeft gehaald.