Tokyo must be great, this time of the year. Twee keer mocht ik Halloween beleven in Japan, na een rustige aanloop in Kyoto (Kyoto is het Brugge van Japan), het volgende jaar Halloween in the greatest city of the world (voor mij), Tokio! Yeah!
Halloween in Tokio: een must see! Shibuya is de drukste wijk aldaar, op Halloween, wordt het er leuk crazy. Happy Halloween! In Tokio was het onvergetelijk.
Onlangs vroeg iemand me: « Voel je je Rwandees of Belg? » Ik twijfelde lang, òverduidelijk lang. Waarna: « Of heb je daar nog nooit over nagedacht? » Niet dus. Alweer een lange stilte van mijn kant: « Of vind je die vraag te privé? »
Nee, hoor. Ik twijfelde lang om een zo goed mogelijk antwoord te kunnen geven.
Ze kreeg dit ongeveer als antwoord:
Pas toen ik voor de eerste keer naar m’n roots ging, zo’n drie jaar geleden, voel ik me voor het eerst ook Rwandees. Daarvoor niet zo. Ik mag dan een biologische roots, een geboorteplek hebben aldaar, Rwanda leek me vaag. Geen enkele herinnering eraan had ik.
Aanvankelijk was ik zelfs niet eens van plan om terug te gaan naar Rwanda: Kenia had ik in het vizier. Dus zò verbonden voelde ik me met mijn geboorteland. Uit een DNA-test bleek ik voor meer dan de helft Keniaans te zijn. Pas sinds kort weet ik dat het om een grove schatting ging, toen niet. Toen viel ik van m’n stoel en plande een reis naar Kenia.
Door een speling van het lot, een banaliteit, een stupideit, eerlijk waar: dankzij mijn eigen idiotie des levens, onwetendheid, kwam ik aldus toch weer in Rwanda terecht. Dankzij mijn gebrek aan geografische kennis. Het idee: als ik in Kenia ben, kan ik net zo goed naar Rwanda gaan.
Tot mijn ontsteltenis kwam ik er pas na maanden achter dat Rwanda en Kenia geen buurlanden zijn. Laat ik dan toch maar naar Rwanda gaan, dacht ik, want daar ben ik geboren.
Om op de vraag of ik me Belg of Rwandees voel terug te komen, een vraag naar mijn identiteit: ik voel me absoluut Rwandees. Maar in de eerste plaats, Antwerps. In die stad ben ik opgegroeid, bijna alles wat ik ken tot voor ik naar Gent trok om er te studeren is Antwerps. De folklore, mijn tongval, mijn jeugd, het àdemt: Antwerpen.
Naast Antwerpenaar, Belg. Vlaming skip ik. Na zes jaren in Brussel te hebben gewoond, en er werk presque tout les jours, kan ik me moeilijk als Vlaming zien. 6 jaar heb ik in Brussel gewoond en aldaar omschreef ik me als een Antwerpse Brusselse. Brussel is me nauw, ook al woon ik er niet meer.
Antwerpenaar, Belg, Rwandees, Europeaan. Zo zie ik mezelf. Europeaan: m’n grootste cultuurshocks kreeg ik waneer ik me buiten Europa begaf.
De vraag naar m’n identiteit is interessant, maar moeilijk te beantwoorden. Antwerpenaar, for sure. I guess. Laat ik het daar op houden.
Zopas ging ik sinds lang lang, jaren geleden weer écht uit in een club, of dancing. Van m’n 16 tot m’n 29e zag je me haast iedere week ergens van jetje geven. Dus hierom: de dansvloer klassiekers uit mijnen tijd. Ik kan ze moeilijk onder ‘Vergeten Hits’ plaatsen want ze zijn absoluut niet ‘vergeten’.
Kirstin W - Feel What You Want
Carat Trax II By Zolex - The Message ofwel: everybody in each and every nation!
Deep Zone - It’s Gonna Be Alright (ik had zelfs de single gekocht)
Faithless - Insomnia
Daft Punk - Around The World en eigenlijk is zowat alles van Daft Punk dansvloer nostalgie.
Cassius - 1999
Moloko - Sing it Back
Miss Kittin & Laurence Williams - Requiem For A Hit
Vitalic - La Rock 01. Dit is voor mij Nostalgie Op en Top. Ik kan me dansvloeren herinneren zich totaal weten te verliezen op dit nummer. Kippenvel. Nog steeds.
Ik had ooit een blog reeks Vergeten Hits. Uit m’n geheugen geschraapt, opzoeken hoefde ik er niet voor te doen. Wél zie ik nu dat vele video’s zijn weggehaald. Dus ik haal hem weer boven. En ditmaal ga ik wél zoeken. Because it’s fun.
Het eerste is niet helemaal mijn verdienste om dit boven te halen. Of gewoon mijn verdienste niet. Totaal niet. Dijk van een Nummer.
Onlangs ging ik voor de eerste keer naar de pedicure: ik verwacht nu een applaus. Dàt was voor mij een drempel. Ik pak nog eerder m’n koffers in om alleen naar Brazilië te gaan dan naar een schoonheidssalon. Wat bijzonder vreemd is voor de dochter van twee coiffeurs, opgegroeid net boven het kapsalon.
Er was dus die drempel, werd aangemoedigd, mijn voeten hadden Duidelijk een behandeling nodig. Ik had al jarenlang een complex over m’n voeten: ze zijn klein, smal en m’n tenen lijken op knakkeworstjes. Zo van die mini die je in een blik kan kopen.
Back in the eighties droegen velen bootschoenen, ik kon dat niet: te smalle voet. En nog steeds is het een ding: ik kan geen sleffers dragen, of toch wel, met sportkousen an of met een bizarre onnatuurlijke walk.
M’n vrees voor de pedicure is nu voorbij. Natuurlijk zei ze mij: “Jij hebt smalle voeten!” waarna ik de én en de én de én aanbracht.
Maar ik schaam me niet meer over m’n voeten: al zijn ze nog zo smal en klein, ze mogen er zijn! 😊
Graaag, heel graaag breek ik een lans voor Old Hollywood. Klassiek Hollywood, The Golden Age, een tijd waarin stille films Talkies werden en jammer genoeg vele superstars hun carrière zagen fnuiken omdat hun stem, tja, niet aantrekkelijk leek te zijn. Onaantrekkelijk volgens de grote Studio’s of voor het grote publiek. Wie heeft die overgang wel doorstaan: Joan Crawford, Bette Davis zal het niet graag lezen.
Klassiek Tinseltown: begin vorige eeuw tot halverwege.
Lang speelde ik met het idee een blog te schrijven over Rita Moreno. Met het heengaan van Angela Lansbury, here I write. Over herinneringen aan een vroeger Hollywood. Rita Moreno.
Knus achter een dekentje met m’n oma ouwe films zien. M’n oma, bouwjaar 1922, was verzòt op films. Oude films, nieuwe films, tot op hoge leeftijd (ze werd een bijdehandse negentiger), haar filmkennis was groot, keek ik met haar naar films. Van haar kreeg ik de liefde voor Klassiek Hollywood. En ze praatte er altijd doorheen. Dié ergerlijke eigenschap heb ik ook, ver hoef je het dus niet te zoeken: just blame it on the grandma.
“Wij gingen graag naar de bioscoop. 2 films voor een kleine prijs en het einde was altijd goed.” zei ze me ongeveer. Schitterend, al klopt het niet helemaal: Gone With The Wind, de - zo wordt gezegd - meest Romantische Film Since Ever eindigt a-romantich. Met een “Frankly my dear, I don’t give a damn’. Waar is de romantiek? Zoek mij het happy End. Sorry voor deze MEGAspoiler.
Bekijk hem maar: mijn toenmalige vriend en ik zaten voor het scherm te juichen en te klappen toen Clark Gable die woorden uitsprak. Frankly.
Het was een escapisme, toenertijd, naar de cinema gaan, m’n oma vertelde me over toen ze destijds West Side Story in de bioscoop zag. Vele jaren later kreeg ik 19/20 voor een examen filmgeschiedenis waarin ik ondermeer West Side Story besprak.
Àls je van Hollywood films houdt, koéster de legends: van regisseurs, tot acteurs, tot choreografen tot, tot, tot…, en de scenaristen. I know I do.
