Ik was al vrij vroeg Engelstalige muziek aan het beluisteren, buiten Herman Van Veen en Kinderen Voor Kinderen werd er in mijn jeugd niet naar Nederlandstalige muziek geluisterd, en naar Belgisch Nederlandstalige nummers al helemaal niet. Tien Om Te Zien is zo bijna volledig aan me voorbij gegaan. Clouseau heb ik pas leren kennen toen we met de klas al hun nummers gingen playbacken (eerste album). Als het haantje de voorste dat ik toen was (Mr. DeMille, I’m ready for my close-up), kroop ik in de huid van Koen Wauters. De gelijkenis was treffend. Misschien net iets minder dan die twee andere meiden die zich toen een namiddag lang Koen Wauters waanden.
Maar eigenlijk tot Robbie Williams met Take That voorbijkwam, ontging me het bakvisfandom. Niet dat ik Take That goed vond, ik vond Robbie Williams knap.
Vanaf mijn kleuterjaren plaatste m’n moeder m’n broer en ik voor de televisie om naar alle (buiten Tien Om Te Zien that is) muziekprogramma’s te kijken. Sabrina en Samantha Fox vond m’n moeder maar vulgair, met m’n zeven jaar was ik te jong om dit te begrijpen. Hoezo? Met Barbarella vrolijk meezingen (“We cheer you up, cheer you up, cheer your up in The Pin-Up Club” Hoe verzin je het?)
Wat ik me ook nog levendig kan herinneren: The Making of Thriller. Eerst had je Thriller, die meesterlijke clip (volgens velen en mij de beste clip ooit gemaakt) die honderd keer per dag voorbijkwam, daarna dook de documentaire voortdurend op: de eighties was het decennium van Michael Jackson: he owns the eighties.
Later toen ik tien of elf was, stapten m’n klasgenoten ook mee over op de Engelstalige muziekwagen. Dirty Dancing werd op schoolreis geplaybackt en wil je wel geloven dat ik vergeten ben welk nummer ik van de soundtrack lip-syncte?
Verder weet ik het nog allemaal welke nummers ik bracht in m’n jeugd: Buffalo Stance, Neneh Cherry (constant! Ik kan het nog steeds lip-syncen), This Time I Know It’s For Real, Donna Summer, Hand On Your Heart, Kylie Minogue (ook constant! Dat was mijn paradepaardje), Black Velvet, Alanah Myles, Physical, Olivia Newton-John en last but not least meermaals Like a Prayer, Madonna. Joyride van Roxette wil ik eigenlijk vergeten.
Like a Prayer
Een leuk momentje: op vakantie werden ik en nog een paar andere gasten willekeurig eruit gepikt om ‘s avonds mee het spektakel te verzorgen. YMCA moesten we playbacken. Hoe camp dit nummer ook mag zijn, het was een topmoment.
Hieronder zie je ons de clubdans doen. Haha.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten