De beste souvenirs zijn foto’s. Er zijn mensen die op reis gaan en amper foto’s nemen. Tot dat clubje behoor ik niet, absoluut niet. Haast ieder moment wat in de verste verte ook maar kan lijken op een uitzinnig moment wordt vastgelegd in meerdere foto’s. Je hoort dan: “Je moet van het moment zelf genieten!” Dat doe ik ook, en achteraf wil ik ook genieten.
Je zal maar es op safari gaan en geen enkele foto nemen. Duhuh.
Natuurlijk zijn de meeste herinneringen niet vastgelegd: in Seoul in een buurt waar ik logeerde nagekeken worden omdat ik er de enige niet-Zuid-Koreaan was (de ene kant was meer toeristisch, de andere kant door en door Zuid-Koreaans), zelden mensen zo vreemd zien opkijken toen ik daar een eettent binnenwandelde. Ook in Seoul in de metro een dame die naast me stinkende spicy food zat te eten uit haar Louis Vuitton tas. De doordringende geur ruik ik nog.
In Kyoto, een grote eettent tegenover waar ik logeerde, het kan een traditionele goedkope grote Japanse snackbar zijn geweest (overigens niet in Tokio gezien van dit formaat) maar de cultuurschok ging mij te ver. Alhoewel ik eigenlijk net van een cultuurschok hou. Snel heb ik toen een andere snackbar opgezocht. De eerste keer in Tokio een paar nachten op een futon geslapen. Ondanks jet lag de slaap niet kunnen vatten.
In Istanboel kilometers, kilometers stappen omdat je er verdwaald bent. Die stad gaat vaak bergop dus da’s geen lachertje. Dat soort herinneringen zijn niet vastgelegd. Maar ja, wou ik dat ook?
Tastbare souvenirs koop ik ook graag, of nòg leuker: souvenirs die je gratis krijgt. Met een vriend namen we gratis in Slovakije een stuk van het Ijzeren gordijn mee. Gratis tussen dikke aanhalingsteken: we beseften dat we er niet zomaar mee op het vliegtuig konden, het zou als een wapen gezien worden. Dus stuurden we het op naar België. Het heeft ons heel veel moeite gekost om aan de dame in het postkantoor die enkel Slovaaks sprak, amper een woord Engels begreep, uit te leggen dat we een pakketje naar België wilden sturen.
Gratis krijgen: ik ben ook zo iemand die haar vliegtuigspullen bewaart als souvenir.
De meeste souvenirs op een reis heb ik gekocht in Rio de Janeiro: op de Copacabana kost het je niks. De volgende dag kom je dezelfde verkoper er weer op straat tegen en hij herkent je nog: “Hey! Hey! Hey!”, en net als de dag voordien sla je weer een praatje met hem alsof jullie elkaar al jaren kennen. Voor de cynici onder jullie: geen verkoopstruc, opdringerige verkopers heb ik in Rio niet gezien.
Uit Japan heb ik ook best wat souvenirs, gespreid over twee reizen. Als de souvenirs er zo goedkoop waren als op de Copacabana dan had ik er een hele zak vol van.
In het Genocide Memorial van Kigali kocht ik twee dezelfde armbanden als aandenken. Waarom? Ik wist op voorhand dat ik die ene die ik meteen aandeed al heel snel zou verliezen. Wat dus ook gebeurde. Die andere heb ik nooit omgedaan.
Een uniek souvenir behoud ik graag.
Ondermeer Halloween in Tokio. Eigen souvenirs. :-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten