In een tijd waarin we nog ‘vrij’ mochten reizen bezocht ik de Hiroshima Peace Memorial, het Vredespark en -museum. Samen met de Genocide Memorial in Kigali, Rwanda, het meest aangrijpende museum ooit gezien. Ja, ik heb er gehuild.
Als manga- en graphic novellezer stootte ik vele jaren voordien op Barefoot Gen: een manga in een graphic noveljasje (je leest hem van voor naar achter) over de waargebeurde lotgevallen van de auteur Keji Nakazawa die de atoombom in Hiroshima overleefde. Een mix van historische feiten en fictie. Onwaarschijnlijk maar waar: een toenmalige directrice deelde mijn passie voor graphic novels, zij kende de serie.
Het is een prachtige manga, van het kaliber Persepolis van Marjane Satrapi, minder humoristisch, veel triester.
Het droeve Hiroshima relaas drong helemaal tot me door toen ik een van de droevigste films ooit zag: de animé Grave of the Fireflies van de geniale Isao Takahata. Ook over die afgrijselijke atoombom. Het stond dus in de sterren geschreven dat ik eenmaal in Japan naar Hiroshima wou. Om daar dan een potje te gaan huilen.
Het was de tweede keer Japan, ditmaal had ik me voorgenomen om enkel in Tokio te logeren en voor uitstappen de Shinkansen te nemen: de coolste trein ter wereld. Om naar Hiroshima te gaan moest ik er wat reistijd voor over hebben: vijf uur op, vijf uur af met overstap in Nara (ik denk toch dat het Nara was), 10 uur reizen maar wees gerust: ik had het ervoor over.
Wat me soms opviel als je Japan rondtrekt: in Tokio, Kyoto en Yokohama is men superdiscreet, in Osaka en Hiroshima zijn ze iets losser. Naar Japanse normen.
Hiroshima oogt als een heel moderne stad, natuurlijk: ze is zowat platgebombardeerd, en wat je niet in Tokio of Kyoto ziet: je hebt er bovengrondse trams, net zoals wij die kennen. Ik nam de bus heen, de tram terug naar de Shinkansen, de Bullet train. Leuk weetje: als in Japan een trein te laat is, komt dit in het nieuws. Heerlijk, toch.
Het Vredespark met Memorial is een aanloop naar wat er komen gaat: wanneer je het museum binnenstapt. Je houdt het niet droog. Vele mensen rond me heen hoorde en zag ik in hun zakdoek sniffen. Er is een ruimte met kleren, schoenen die bewaard zijn gebleven, horloges die zijn blijven stilstaan op het moment dat de bom insloeg. Verhalen over kinderen. Als je gemoed Grave of thel Fireflies niet aankan, ga dan niet naar het Vredesmuseum in Hiroshima.
Een kans heb ik er niet laten liggen: een uitgave van Barefoot Gen die je alleen in dat museum kan kopen, een uniek souvenir.
Deze video heb ik aldaar gefilmd. Het moment dat de atoombom insloeg. Gruwel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten