Een van mijn ultieme jeugdsentimenten is He-Man. And the Masters of the Universe. De naam van het titelpersonage (He-Man, alsjeblieft zeg) en de bijhorende titel (and the Masters of the Universe, dit maakt het zonodig nog erger) zeggen genoeg wat je van die serie kan verwachten. Na twintig jaar werd de animatiereeks als kitsch van de eighties beschouwd.
Mattel en Hasbro, speelgoedfabrikanten, hadden in de 80’s de gewoonte om animatieseries te bedenken met als doel er speelgoed aan te linken, net om die reden ontsproten er massaal massaal veel animatieseries voor kinderen. De Troetelbeertjes, My Little Pony, Transformers etc., allemaal op de markt gebracht om speelgoed te verkopen, en we trapten in die val. Disney deed ook mee, hoor: Ducktales, Gummiberen en dan zwijg ik nog maar over al die Japanse animéreeksen: Candy Candy bijvoorbeeld.
He-Man, aanvankelijk een stripfiguur, was zo’n product. Onbegrijpelijk dat we er toen zonder enige ironie naar konden kijken. He-Man was dé man, de sterkste man in het hele universum. Omwille van z’n grote populariteit kwam later She-Ra, Princess of Power, zijn vrouwelijke tegenhangster. Thuis speelde ik She-Ra en m’n broer He-Man, omgekeerd zou raar zijn.
Dankzij latere parodieën zit He-Man nog steeds in ons jeugdsentimentgeheugen want de reeks zelf valt eigenlijk niet meer te bekijken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten