Vandaag las ik tot mijn grote verwondering - lees ontsteltenis - dat cartoons uit de eerste helft van de 80´s van V.S.’se makelij een dieptepunt vormen in de geschiedenis van de animatiewereld. De slechtste periode in de animatiewereld, ook wat langspeelanimatiefilms betreft. Dat moet toch even bezinken.
Ik weet wel dat the Black Cauldron (Taran en de Toverketel) voor een zware crisis binnen Disney heeft gezorgd, dat He-Man, Transformers slechts vehikels waren om speelgoed aan de man te brengen. Ouders, opvoeders zouden zelfs woest zijn geweest op de He-Man cartoon omdat het zo duidelijk was dat het puur om de speelgoedverkoop was te doen: van elk karakter, hoe lame ook, werd meteen een pop uitgebracht. De serie was de allereerste in dat soort platte commercie, baanbrekend maar, tja. Men sprak over een periode van: bad writing and bad drawing.
Als m’n eerste televisieherinnering uit 1983 stamt (ik werd vier), kan je bedenken dat ik vooral tussen ‘83 en ‘89 bewust naar jeugdanimatieseries keek. De eerste jaren dus vooral veel shit gekeken: langdurige slechtgemaakte animatiecommercials om het pijnlijk te beschrijven. De animatiewereld zou een geweldige boost hebben gekregen en dan vooral aan slechte producties.
Buiten de V.S. werd in die periode het goeie animatiewerk gemaakt: Nils Holgersson, De Tovenaar van Oz. Als kind zag ik geen verschil, vond het allemaal even leuk.
Het besef hakt er best in dat een deel jeugdsentiment, warme herinneringen met rotzooi is verbonden, de slechtste periode in de hele geschiedenis van de animatie.
De tweede helft kroop de V.S. uit een diep dal en begon weer kwaliteit te produceren: An American Tail in de bioscoop, op televisie onder meer Rescue Rangers. An American Tail zag ik destijds in de cinema en maakte veel indruk op me, in positieve zin. The Black Cauldron uit de eerste helft absoluut in negatieve zin: terrifying experience, nachtmerries van gekregen. Ach, growing up in the 80´s.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten