Een moeilijk onderwerp: in hoeverre mate heeft fictief geweld invloed op een kind? Niettemin, een leuke en dankbare discussie. Wetenschappers zijn er nog altijd niet helemaal uit.
Ik zeg: “Weinig tot nihil,” en meen het werkelijk belachelijk te vinden als het kinderen verboden wordt bepaalde series of films te bekijken omwille van het verbale, fysieke of materiële geweld. Blijkbaar is mijn generatie opgegroeid met jeugdseries waarin het geweld misschien een beetje overdreven werd, eigenlijk gewoon ronduit overdreven werd, mijn generatie is echter niet gewelddadiger geworden dan de voorgaanden. Ook niet getraumatiseerder.
Ik ben ervan overtuigd dat het omgevingsgeweld een immens grotere impact heeft dan die op televisie. Uit onderzoek is ook gebleken dat kinderen zich niet agressiever gedragen na het bekijken van fictief geweld, het omgekeerde valt te zeggen van omgevingsgeweld. Kinderen, dit bleek uit onderzoek, weten heel goed het onderscheid te maken tussen wat in fictie kan en in de realiteit niet hoort.
Weliswaar zijn er kinderen, tieners die mede onder invloed van fictief geweld zelf tot geweld overgaan maar die blijken achteraf een hele zware psychische stoornis te hebben (worden onvrijwillig jarenlang in de psychiatrie opgesloten) of zijn ziekelijk obsessief verslaafd aan games mét een mentale stoornis erbovenop. Het moge duidelijk zijn dat dit dus heel erg zelden gebeurt.
Het is best apart dat vanaf de vroege jaren ‘80 jeugdseries plots een hoge vlucht qua geweld namen. Ontploffingen in slow motion, schietpartijen met mitrailleurs, bazooka’s werden zonder enige aarzeling bovengehaald. Overdreven dus. En wij maar “Ja!” roepen om daarna met de poppen te spelen.
Een serie die minder bekend is - toenertijd een van mijn favorieten: Sledge Hammer ‘Trust me, I know what I’m doing.’ en vervolgens blies hij een heel gebouw op. Hij sliep met z’n geweer, sprak tegen z’n geweer. Het overdreven geweld was satirisch bedoeld. « Trust me, I know what I’m doing. ». BOEM!!! De stad San Francisco waar het zich afspeelt, wou niks met de serie te maken hebben ; de sadistische, hypergewelddadige machocop stond verre van Full House. Voor kinderen was het eigenlijk niet bedoeld.
Men wijt de toename qua geweld in jeugdseries aan de populariteit van Star Wars en Indiana Jones. Ongetwijfeld zullen Schwarzenegger en Sylvester Stallone hier ook een rol in hebben gespeeld. Conan The Barbarian, Rambo, Commando, need I say more? Dit werd dan vertaald naar kinderen.
En een bijgedachte: dit soort films en series kunnen aanleiding geven tot een goed gesprek, een gesprek over waarom fysiek, verbaal, materieel geweld beter fictie kan blijven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten