Onlangs zag ik een film ‘The Help’ die me nog meer sterkte in m’n overtuiging en drang geleden onrecht in de openbaarheid te brengen om ook maar iéts te kunnen veranderen.
Het verhaal: jaren ‘60 Mississippi waar Nina Simone zo poëtisch (ahum) over zong. Sowieso heb ik een weinig hoge dunk van die staat sinds ik Mississippi Burning op vrij jonge leeftijd zag.
Een Mississippi dus vol leeghoofdige Stepford Wives, leeghoofdige Southern Belles met hun genre Make America Great Again echtgenoten (avant la lettre!) in mansions alwaar hun zwarte diensthulpen ‘blij’ mochten wezen voor een hongerloon vernederingen aan te horen. Segregatie was nog steeds een feit.
In die setting vond er een vrouwelijke weinig Stepford ambities outcast de moed om de intrieste verhalen van die zwarte dienstmeiden aan te horen, op te schrijven en vervolgens nationwide te laten publiceren (tegen het cliché van de White Saviour is ook weer wat te zeggen, looking at you Dances with Wolves, maar dat is nu volledig naast de kwestie). Weinig veranderde nadien. Weinig, maar toch iéts.
Als je je schouders ophaalt, wegkijkt, blijven de zaken zoals ze zijn. Een paar blogs terug heb ik uitgebreid gepost over 1,5 jaar huiselijk geweld. Diegenen die je zo’n verschrikkelijk onrecht hebben aangedaan mògen gerust geout worden. Op geen enkele wijze hebben ze jou beschermd, integendeel, net aangevallen. Waarom zou jij hen dan beschermen?
Ik ben oprecht, oprecht dankbaar die film onlangs gezien te hebben. Soms twijfel je aan jezelf: had ik misschien maar beter gezwegen? En na het zien van zo’n film weet je weer: nee, hoor.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten