Velen hebben wel een Rolling Stone verhaal. 14 was ik toen ik het Jump Back album cadeau kreeg (ongeveer samen met de Rooie en de Blauwe van the Beatles. Je kan het slechter treffen), 16 wanneer ik hun Voodoo Lounge tournee zag op Werchter. De Charlie Watts drum showcase was fenomenaal. Net zoals de ervaring op de schouders te mogen zitten van een oude rocker. In Gent draaide ik de driedubbele The London Years (nog steeds een van m’n favoriete albums), in Brussel luisterde een bevriende buurman bijna alleen maar alleen maar naar hen (en kon vervolgens niet zwijgen over the Stones). Dit zijn mijn Stones verhalen.
Charlie Watts, de rustige Rolling Stone, de fanatieke into jazzman, de enige, samen met Keith, die Micks meer dan torenhoge arrogante ego trotseerde. Brian Jones vast ook wel maar die had overduidelijk z’n donkere demonen.
Charlie Watts, de enige Rolling Stone zonder schandalen, zijn druggebruik wist hij handig uit de pers te houden in tegenstelling tot Jagger wiens drugexcessen overdreven werden in de media en Richards, bij hem duidelijk niet overdreven. Watts, de mysterieuze Stone, always following his own beat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten