Ik ben vandaag alwéér naar de opening van de BoekenBeurs gegaan: m'n derde keer op rij. Op de opening kan je enkel binnen op uitnodiging en 'k heb het drie kunnen strikken. Vandaag ging ik als reporter dus ik had een persbadge: oh yeah. En ik heb met onze coryfeëen kennis gemaakt en hen voor de camera gehaald. Misschien dat ik het filmpje post als het oké is (heb ik weinig zeggenschap over). Wie: Patrick Jannsens: dé Jannsens, Markse van de Kampioenen, Jeroen Olyslaeghers, Tom Naegels, Marc Reynebeau, Willem Frederik Schilz, de hoofredacteur van P-Magazine, Lesley-Ann Poppe, Vitalski, Pieter Aspe, Ingrid Van der Veken, Tja, wie niet? Nog zovelen: Patrick Van Gompel voor iedereen die het nieuws volgt. En Rudy Vranx. Was vooral bitter voor een dame die hem zo platonisch leuk vindt en hem die avond was misgelopen. Nou ja, het waren er best wel veel, oh ja, ook Jan Verheyen, en wordt zo geplakt en geknipt maar 't was een ervaring om alsjeblieft tegen te zeggen. Lesley-Ann Poppe is trouwens wel slim, hoor. Ik heb haar die avond twee keer ontmoet en ze was niet van de domme. Echtig en 't echtig niet. En van de grote stad Antwerpen.
Laten we gewoon effe ongezellig doen. En puberaal: ik maak er dit jaar een gewoonte van om elke jongen waar ik vroeger helemaal verzot op was en die ik inmiddels kan opsporen, omdat hij tegenwoordig in de showbizz zit, op te sporen. Tja, elke is veel maar 't zijn er inmiddels al twee. Mijn 'crushes' zijn ondertussen geworden: dj/muzikant/producer, (studeerde psychologie dus ik vermoed) psycholoog, architect, fotograaf/leraar, muzikant/iemand die arrangementen maakt (vind echt geen beroepsnaam), Burgerlijk Ingenieur/muzikant (Burgerlijk Ingenieur is een titel vandaar de hoofdletters), leraar, something in New Mexico dat ik niet weet en barman. Dat zijn de jongens waar ik zware liefdesgevoelens voor had, en wanhopig (lees: heel erg wanhopig) op verliefd was en dat noem ik dus: crushes. Iemand waar je mee gaat is geen crush maar een 'pawtnew'.
En er zitten blijkbaar nogal wat muzikanten tussen. Wat? Ja! 'k heb me naar Belgische normen aldoor in een grootstad vertoefd en daar zitten de muzikanten. Maar best raar dat er geen enkele acteur tussen zit. Al heb ik me wel, toen hij nog niet zo bekend was, me op 'onze' Matthias geworpen (niet echt want hij was het vriendje van een vriendin van me, dus nee niet echt, 'k wou hem gewoon beter leren kennen omdat hij het vriendje was. Daarna hoor je dat iedereen verliefd op hem is) en ik vond het ook wel prettig om vorige week een avond met 'den' Axel te spreken. Omdat, alweer, iedereen totaal verliefd op hem is enzo. Heb ik bij zijn optreden op ZuiderZinnen ervaren en hoe! En Matthias, is ook zo'n bijzonder verhaal:
Een vriendin van me studeerde in Gent waar ik toen ook zat, dezelfde faculteit enzo, we hebben het best wel jaren volgehouden én afgestudeerd, dat dan ook weer wel. Anyways, die vriendin had de Matthias als haar vriend maar we waren eerder in haar geïnteresseerd. Zij is leuk en heeft een Antwerpse grote mond en is zo knap. Na U-Turn te zien zei ik tegen m'n vrindje: "Ik vind haar mooier dan Jennifer Lopez." en m'n vrindje die een zwak had voor haar made me say it to her. Wich is unforgiven. Weer in Antwerpen zat ik heel vaak in den Hopper en leerde er Sigrid Vinks kennen, de eega van Jan Decorte. We hadden de Germaanse gemeen dus ja, we hadden iets te vertellen tegen elkaar. Op een van die middagen wandelde Matthias Schoenaerts binnen en I was like: 'Jij bent het vriendje van een vriendin van me!', we hadden een leuk 'babbeltje' en sindsdien kon ik hem spreken of gewoon goeiedag knikken. Maar dan werd hij heel beroemd en dierf ik niks meer te zeggen.
Terug naar die avond.
Gisteren zag ik de muzikant/arrangist. Ik ga z'n naam hier niet neerschrijven want ik heb dat ooit gedaan en dat was een heel slecht idee omdat we veel gemeenschappelijke vrienden hebben. Nooit over aangesproken maar toch, laten we dat maar niet doen. Wel gisteren trad hij op met z'n band in Antwerpen en ik wou er persé heen. Ik had hem al een jaar of zeven niet meer 'live' gezien. Of zelfs langer. We zijn studiegenoten. Wel, die avond dus ging ik naar binnen voor een drankje: cava, ik keek naar hem, hij keek naar mij en ik zei niks. Gewoon een van de bezoekers zijn. Later op de avond stelde een goeie vriend van hem, ook een studiegenoot van mij en hem, me voor. Die studiegenoot woont ondertussen in Antwerpen en is ook zo ontzettend leuk, ook in de betekenis die de leuke Antwerpse/Gentse/Amsterdamse meid bedoelt: 'Rrawr'. Zij is ook studiegenoot. Ja, like everybody did the Germaanse in Gent.
Die 'Ja, hallo. Euhm, ja, hallo!' studiegenoot kende ik al in Gent en later ook in Antwerpen, 't Stad, en zo dusdanig dat hij m'n naam weet. Niet onbelangrijk in dit verhaal. Ik ging alweer voor een drankje, de cava vloeide die avond, passeerde hen en hoorde 'Da's Stefanie van de Germaanse.' Ow yeah, ow yeah, baby'. Dàt was het ijs dat gebroken moest worden, we hadden een vrij bizar gesprek en dat lag vooral aan mij. Zenuwen, ik kon ze niet onder controle houden. Maar hij was best aardig, hoor. Later op de avond ging ik net iets te vroeg door en vond het zo leuk hen, ja hèn, te mogen zoenen. Op de wang. Ik heb nog wel een paar jongens te goed die ik mag zoenen op de wang.
Twee keer raaien wie het is (eerste hit op YouTube en zo goed om niet te posten).
Ik vind het echt zo erg, echt zo verschrikkelijk. Maar ik kan het niet laten om vlees te eten. Vlees. V-l-e-e-s. Ow, nee.
Ik heb nochtans pogingen ondernomen, net zoals stoppen met roken: de eerste poging was niet ernstig en totaal ondoordacht (kruidensaffen, here we come!) de tweede leek er al meer op: een maand de saf gelaten en daarna een gelegenheidsroker en waarschijnlijk altijd al inherent geweest aangezien ik op m'n ene allene zo weinig pafte. En ja, m'n familie en vrienden en kennissen lezen mee en iedereen leest mee: I did coke. En crack. En bollen, echt zoveel bollen. En crack. Nogmaals. En PCP. PCP was echt dé ervaring, dan stond ik daar ineens in Wyoming. Of all the places in Wyoming (Hello Wyoming, tell me howcha doin'). Later heb ik gehoord dat ik een vliegtuig had gekaapt en het zo ontzettend belangrijk vond dat ik aan het stuur stond. Euhm. Op PCP. Pas op met PCP, hoor. En ook met koffie want euhm. Ik heb dat vijf jaar gedaan. Totaal niet ernstig te nemen dit. Ik poch graag over m'n onbestaande drugervaringen: 'Weet je nog toen ik mushrooms op had? Haha!' En ik kan er heel goed over schrijven want 'k heb er heel veel over gelezen. Drugs hebben me altijd al gefascineerd (na een waarschuwingsfilm over drugs zei ik als klein kindje al: "Nou, ik ben benieuwd."), dus vandaar het uitstapje naar de drugs. OMG, deze blog is ook leesbaar voor minderjarigen. Ik schreef dus over de kerstman.
Ik ben verslaafd aan olijven en vlees. Ow ja. En dat zijn dingen waar niemand aan verslaafd wordt. De 'normale verslavende' dingen hebben nauwelijks effect op me en ik kan het weten want ik heb ooit een heroïne shot gezet. Jahaa. Niet dus. Olijven en vlees dus. Olijven- en vleesverslaving is so cool. So totally uncool. De olijven kan ik nog laten, het vlees des te minder. Als ik een tijd geen vlees eet ga ik erna aan het meatvreten. Heb ik meegemaakt op de vlieghaven, zo zeggen wij dat in Antwerpen: vlieieghaven. Luchthaven. Ik had mezelf tot vegetariër uitgeroepen, at een maand geen vlees en op de vlieieghaven at ik al het vlees op dat ik me een maand had ontzegd. Yeah. Ik ben er niet echt trots op.
Tegenwoordig probeer ik me te beperken tot het niet eten van runderen, tenzij op restaurant want het staat toch anyways op de kaart maar ik ga het echt wel niet kopen ofzo. Ik koop enkel varken en kip en daar zit een filosofie achter: ik ken geen varkens en zij waren de antiheroes in Animal Farm (sus je geweten maar, hoor) en kip: er zitten heel veel kippen op stok. Best. Reason. Ever.
Als dierenliefhebber, ik sta gekend als dierenhater omdat ik ooit een egel niet leuk vond (ik hoef er geen verdere commentaar bij te schrijven), als dierenliefhebber vind ik het zo onverantwoord dat ik vlees eet. En leder koop. But don't touch my leather: ik heb een liefde voor leer sinds m'n kinderjaren. En ja, dan is het niet leuk, echt niet leuk om filmpjes te zien over runderen die mishandeld worden om leer. But don't touch my leather. Met tranen in de ogen enzo. Ik héb kunstleer gehad, het is niks.
Dus ik doe wat ik doe en dat beperkt zich tot het slechts aankopen van kip, varken en leer. Weet je, ik kom van hele verre. Laat me gewoon maar effe.
En ik ga reclame doen voor Mason. Wanneer heb ik dat trouwens nog niet gedaan? Retorische vraag by the way.
Café Hopper bestaat 20 jaar: yahoo! Mensen vinden het raar, aangezien mijn relatieve (echt wel heel relatieve) jonge leeftijd als ik hen zeg dat ik een klant ben van het eerste uur. Maar het is wel zo: we gingen ons op zondagen vervelen in het Muhka (want als je kind bent vind je 't Muhka niks: museum hedendaagse kunsten) en daarna dronken we een thee in den Hopper.
Later, na m'n jaren op de strenge meisjesschool, ging ik naar de Steiners op het Zuid en bracht m'n maandagmiddagen door in den Hopper. Met alweer een thee: ijsthee (lees: IceTea). We waren puber en hadden geen weet van de reputatie van 't café maar zagen er wel vaak BV's (bekende Vlamingen) bij wie we ons dan eindeloos belachelijk maakten. Voor ons was Antwerpen weliswaar de leukste stad van 't land maar wisten we veel, misschien was Oostende of Brugge of Leuven wel groter.
Na m'n Gentse studentenjaren kwam ik weer terecht in de stad, pardon: hét Stad, en den Hopper, natuurlijk. Want den Hopper is wat ik kende. Een leuke terugkomst (like that's a word) en weer snel weggelopen omdat het mijn stamkroeg dreigde te worden. Toenertijd was ik bang van stamkroegen enzo. Jahaa.
Om dan een paar jaar later er weer te belanden en dan denk ik: ik en café Hopper zijn getrouwd. It's a love relationship sinds m'n elfde, OMG. For real. Soms scheiden we maar ja, het blijft wel een kroeg van mij.
Ik heb een hékel aan racisme. Niet verwonderlijk want ik ben zwart. Of bruin.
Ik ben éxtreem gevoelig als men het heeft over de zwarte gemeenschap: ons IQ zou lager zijn. Niks mis met mijn intelligentie hoor: die was voldoende om universiteit te doen. En vooral in de U.S. zijn die cijfers schrijnend, waar er een groot verschil is tussen public schools en private schools, dat ons weer leidt naar het determinisme: apartheid was only a breath away.
Ik weiger naar de U.S. (afgezien van New York en San Fransisco) te gaan omwille van het doorslaggevende racisme: ik mag geen blog met een Afro Amerikaan in the picture lezen of het racisme botviert. Echt. Family Guy is leuk en zo grappig, maar die stereotype jokes over negers en negers en negers in bijna elke aflevering beginnen me te irriteren. En echt.
Ik kijk nauwelijks televisie, eigenlijk totaal niet, en bijna alles wat ik van T.V. zie is Amerikaans, dankzij YouTube en anderen Amerikaansen. In Europa lacht men mij dus uit met mijn: 'zelfs de shade of your colour is belangrijk in sommige countries.' En lach me niet uit want we hebben allemaal, ja ook jij baby in de wieg, gezien dat O.J. donkerder werd gemaakt in een opninieblad. Om zijn schuld aan te tonen. Jààh, jàààh!
Ik ben dus anti-racisme: ik heb vrienden van elk ras, elke godsdienst, elke ethnie. En zelfs elke politieke kleur (ja, dat gaat misschien dan wel te ver dan). Ik ben een INTP'er dus ik ben sociaal onbewust maar kijk meer naar wat iemand te vertellen heeft en doet. En stoor me dus aan rasfascisme. Hello? We zijn toch homo sapiens sapiens. It stands for nothing ofzo.
Ik ben een INTP, een rationalist, een denker. Op een bepaald wetenschapsform (ik en internetfora, yeah) las ik dat de huidige psychologie geen waarde meer hecht aan de Briggs-Myer psychologische typologie maar ik doe het dus wel, en bedrijven ook. Dus zo'n BullS* zal het allemaal niet zijn.
INTP zijn bevalt me best wel, alleen zijn we met zo weinigen. Effe kort uitleggen: je hebt:
extravertie (E) tegenover introvertie (I)
intuïtief (N) tegenover sensitief (S)
feelers (F) tegenover thinkers (T)
judgers (J) tegenover perceiving (P)
Extraverten zijn sociaal, op anderen gericht en uiten zich gemakkelijk. Introverten uiten zich niet makkelijk en zijn niet zo sociaal. Alles speelt zich af in hun hoofd.
Intuïtieven zijn niet gericht op de concrete wereld rondom hen, dit in tegenstelling tot de sensitieven die enkel nadenken over zaken die tastbaar zijn.
Feelers gooien hun gevoelens en emoties in de strijd bij hun beslissingen en meningen, thinkers drijven op logica en hebben een hekel aan irrationaliteit.
Judgers willen snelle beslissingen nemen en handelen, terwijl perceivers hun opties willen openhouden.
De eerste onderverdeling heb je tussen:
de SJ-mensen die Zorgdragers worden genoemd, het woord zegt het zelf. Ongeveer de helft van de bevolking valt onder hen.
De tweede groep bestaat uit de SP-lui die Kunstenaars heten. Ongeveer een 30% is Kunstenaar.
De derde groep zijn NT'ers, de Rationalisten. Slechts 6 % is Rationalist.
En de vierde en laatste groep valt onder het NF-spectrum, de Idealisten. Ongeveer een 15-tal % mag zich een Idealist noemen.
Als je deze individuele letters nog gaat combineren komt je bij 16 types, en bij ieder van ons zou een type dominant zijn. Bij mij dus de INTP en we zijn niet met velen. Sowieso heb je al meer gevoelsmensen dan thinkers, onder de vrouwelijke bevolking dan, en het NT-type, de rationalisten, vormen al helemaal de minderheid. En dat merk je wel, vind ik.
INTP'ers zijn de geeks of de geeks in disguise. Het prototype INTP'er is die van de geek achter de computer en sociaal totaal faalt. Tenzij hij of zij met een andere NT'er in contact komt, maar zoals gezegd, er zijn er niet zovelen. De andere INTP'er is moeilijk te herkennen of eigenlijk totaal niet te herkennen, tenzij door een andere INTP'er. Dit komt: een deel INTP'ers gedraagt zich als kameleons, helemaal onbewust. Ze gaan het gedrag van hun gesprekspartner spiegelen en daardoor kunnen ze overkomen als extravert, sociaal maar ze zijn het niet. De gesprekspartner denkt al snel een soulmate te hebben gevonden maar eigenlijk is dit slechts oppervlakkig omdat de INTP'er helemaal geen soulmate is. Hij spiegelt. Dat gebeurt dus allemaal onbewust en is helemaal geen act ofzo, eerder een manier om sociaal te kunnen zijn want de INTP'er voelt zich niet op zijn gemak in sociale situaties, omdat hij de drijfveren en handelingen van niet-NT-ers niet begrijpt.
INTP'ers houden hun meningen en bevindingen ook liever voor zich. Pas als ze zich bedreigd voelen of er uitdrukkelijk om wordt gevraagd geven ze die prijs. Ongezouten. Een ongezouten ragfijne analyse waar duidelijk over nagedacht is. En dat moet je dan maar kunnen verdragen want da's een objectieve visie op de feiten. Voor anderen is het wel schrikken: en dan vooral voor hen die dachten een soulmate te hebben gevonden en dan blijkt dat het totaal niet zo is, dat de INTP'er wel degelijk over je heeft nagedacht en je helemaal niet begrijpt. INTP'ers begrijpen alleen maar NT'ers, dat moge duidelijk zijn. Ze houden er alleen niet van hun werkelijke gedachten prijs te geven. Da's de introversie.
Ik ken buiten mezelf welgeteld twee INTP'ers (ik heb toch geschreven dat we zeldzaam zijn). Een is zo'n INTP'er in disguise die ik heb kunnen 'ontmaskeren' nadat ze met ragfijne muurvaste analyses op de proppen kwam en de ander beantwoordt net iets meer aan het klassieke geek gehalte. Vooral de geek in disguise (ik ben zelf ook een geek in disguise dus ik praat voor m'n eigen winkel) vind ik boeiend omdat je nooit weet wat hij of zij denkt. Je denkt dat ze aardig en meegaand zijn, je praat een eindje weg, je neemt hen in vertrouwen, vraagt hen om hulp en dan BAM komt hij met die keiharde objectieve analyse op de proppen. Dat vind ik eigenlijk best boeiend maar dat zal vast niet iedereen vinden.
Verder zijn INTP'ers emotional detached. Bij de geeks in disguise lijkt dat niet zo door het befaamde spiegelgedrag maar het is dus wel degelijk zo. INTP'ers zijn niet in touch met hun emoties en daardoor lijken ze ofwel koud of gaan ze net overdreven reageren. Shannen Doherty is een goed voorbeeld: ofwel werd ze vroeger op anger management gestuurd ofwel reageerde ze ijskoud wanneer ze in penibele situaties kwam. Gevoelens zijn het minst gecultiveerd bij INTP'ers en daarom kunnen ze er niet mee omgaan. Het zijn dus niet echt de meest warme personen. Bij sommigen lijkt het wel, door het spiegelgedrag, maar elke INTP'er zal zich ongetwijfeld heel awkward voelen als ze zich warm moeten gedragen.
Maar INTP'ers zijn doorgaans heel aangename lui (hmhm). Ze zijn tolerant, open van geest, natuurlijk hebben ze wel hun eigen gedachten die ze liever voor zich houden maar daar merk je niks van. Een van hun betere eigenschappen is dat ze intellectueel zeer nieuwsgierig zijn en zich door niks laten tegenhouden hun eigen theorieën te creëren. Ze zouden best wat meer hun ideeën mogen verkondigen want van hen valt wel iets bij te leren, iets origineel en goed doordacht. Hij ziet het dan ook als een grote uitdaging om op eigen houtje tot een bepaalde theorie te komen, dat vindt hij leuk. Ik schrijf nu 'hij' omdat de meesten onder hen mannen zijn: het cliché luidt dat mannen doorgaans thinkers zijn en vrouwen feelers.
Nog een goeie eigenschap is dat INTP'ers trouwe vrienden zijn, al worden ze het liefst met rust gelaten om na te denken, kennis te vergaren, ze appreciëren het ten zeerste wat je voor hen doet, da's alleen maar logisch niet? Maar ze laten je ook gemakkelijk vallen als de vriendschap niet meer aan hun logica voldoet. En dat kunnen ze makkelijk omdat ze zich maar met weinigen diep emotioneel verbonden voelen.
In een relatie zijn ze nogal afstandelijk, omdat ze zich daar ten volle als INTP'er kunnen profileren en INTP'ers zijn afstandelijk als ze zichzelf zijn. Ze zoeken vooral een partner waarmee ze samen nieuwe theorieën kunnen bouwen en zaken kunnen analyseren. Boeiend.
Het sleutelbegrip tot de INTP'er is dus eigenlijk het denken. Samen met de INTJ'er zijn ze het meest intellectuele van de psychologische types met het verschil dat INTJ'er eigenlijk meer the ruthless mastermind is en de INTP'er de absent minded professor. Hij is tòch aardiger.
De week begon al bizar met een tekstje voor Steph Goossens. Ik hoop op een uitnodiging voor de première. Sien Eggers is er hopelijk ook weer, ik hoù van haar.
Vrijdagavond feestje voor Val voor wie ik de pérfecte cadeau had. Ik heb er een jaar over gedaan om voor haar de perfecte cadeau te vinden en ik had hem. Het was bij de Paul te doen, in Antwerpen kent iedereen de Paul, yeah. De dag erna naar de opening van een nieuw kapsalon alwaar Val me oppikte om vervolgens naar our friend, een artiest te gaan. Nabil. Nabil is jurist, geeft Nederlands en schrijft en zingt. Het werd leuk: bij het parkeren werden we gewaarschuwd dat de auto verkeerd stond. En wij maar lachen. Hij had gelijk. Minder lachen.
Eenmaal binnen mijn dieet in de prullenbak gegooid met een koffiekoek en onthaald worden door de Antwerpse stadsdichter. He's nice. Our friend, een artiest deed een optreden bij dé Irène. Inmiddels gekend van Benidorm Bastards. We sloten de keet af na Irène meermaals te kussen en te bedanken en ik ging vervolgens uit, in een dancing die vroeger leuk was en nu niet meer.
De dag erna om eten lopen en vervolgens in m'n staminee blijven plakken met vrienden. En Kenneth was d'r ook. Kenneth heeft een film gemaakt, ik heb hier ooit de trailer gepost omdat ik graag reclame maak vrienden.
De dag erna alweer lopen om eten om vervolgens met Antje van Antwerpen dé Antwerpse actrice de hele namiddag door te brengen. She's also nice. En dan Jan gezien, in Antwerpen kent iedereen hem.
Euhm, ik had een paardaagse, ni normaal.
Een paar weken eerder heb ik trouwens de zus van Katja, Birgit Schuurman ontmoet. Ik was flabbergasted want ik heb het nogal voor Katja. Ik ben speciaal naar Amsterdam gaan reizen om een theaterstuk van van Warmerdam te zien met Annet. Maar 't gaat nu over Katja. I like her.
Ik hoop ooit es De Jeugd te ontmoeten: I like them too. Maar deze video post ik vooral om Katja.
We maakten kennis met Jessica Rabbit in 1988 in het geniale Who Framed Roger Rabbit? en een nieuw tekenfilm sex symbol slash icon werd ons voorgeschoteld. Sindsdien is zij de sexiest der tekenfilmfiguren en mensen stellen zich ernstige vragen of zij ooit overtroffen kan worden. Begin jaren '90 deed men een poging met Holli Would in Cool World maar alle pogingen ten spijt, Jessica blijft on top.
Interessant is dan ook om te bekijken waar zij werkelijk vandaan komt, ik bedoel, waar is de bron? De inspiratie? Zoals Naomi Campbell model stond voor Pocahontas. Wel hier:
1. Red Hot Riding Hood:
Red Hot Riding Hood is een figuur ontsproten uit het brein van Tex Avery. Tex Avery was een genius, als u nog nooit een cartoon van hem hebt gezien, doen gewoon doen. Er was een tijd waarin ik dvd's vol ging halen met z'n werk en telkens opnieuw verbaasd stond van z'n genialiteit. Lachen kan je met hem. Het moge verder ook duidelijk zijn dat zij mee aan de basis lag van Jessica Rabbit.
2. Rita Hayworth:
Ook zo'n beauty uit de Golden Age van Hollywood. Een roodharige Latina. Rita had de moves, de voice, de looks, het talent en het charisma.
3. Veronica Lake:
Een der Hollywoods schoonsten uit de Golden Age en Jessica Rabbit mocht haar signatuur kapsel lenen. Het kapsel waarmee je een oog bedekt en de rest zijn shiny lokken.
4. Lauren Bacall:
Zij mocht zich de vrouw van Humphry Bogart noemen en een Golden Age classy gracefull star. Ook deze schoonheid was een inspiratiebron voor de onvergetelijke Jessica.
5. Kathleen Turner:
Kathleen deed haar voice, toenertijd had zij de meest verleidelijke stem in Hollywood, zodoende stonden de producers aan haar deur. "Can we have your voice?" "Suhure."
En zo komen we aan Jessica Rabbit. Over haar is dus nagedacht. Amy Irving deed trouwens de zangpartij, haar mogen we ook niet vergeten.
6. The NeverEnding Story is een Amerikaanse film uit 1984 van Wolfgang Petersen. Het is een verhaal in een verhaal dat om een queeste draait om het land Fantastica te redden van de ondergang.
-Waarom ik verslaafd ben: in de 80's was de NeverEnding Story superpopulair, zowel de film als het boek als de titelsong was een hit. Het verhaal sprak me gewoon aan, alsof het over mij ging. Ik was ook een boekenwurm met veel fantasie die helemaal in een verhaal kon opgaan.
7. The Sound of Music is een Amerikaanse film uit 1965 van Robert Wise. Tja, wie kent verhaal niet? Een Oostenrijkse zingende non die nanny wordt, verliefd wordt en met de voltallige von Trapp familie naar Amerika vlucht.
- Waarom ik verslaafd ben: ik moet een jaar of acht, negen zijn geweest toen ik hem voor 't eerst zag met de babysit en we stiekem langer mochten opblijven. Spannend! Datzelfde jaar of een jaar later bracht het zesde leerjaar de musical, waarvan wij de repetities talloze keren mochten bijwonen, om maar te zeggen: het is zo'n film die barst van de herinneringen, ook al was ik nog niet geboren toen hij uitkwam. Elk jaar zenden ze hem uit rond m'n verjaardag en dan bekijk ik hem meestal wel. De geweldige Julie Andrews en die liederen, die dansjes, die kinderen: Liesl, Friedrich, Louisa, Kurt, Birgitta, Marta en Gretl.
My Favorite Things is trouwens my all time favorite song.
8. Welcome To the Dollhouse is een Amerikaanse film uit 1995 van Todd Solondz. Het gaat over een nerderig totaal onpopulair pubermeisje dat op school gepest wordt en het thuis ook niet bepaald gemakkelijk heeft.
- Waarom ik verslaafd ben: ondanks het wrange onderwerp is het een van de grappigste films ever over high school en een onpopulaire puber zijn.
9. What's Eating Gilbert Grape? is een Amerikaanse film uit 1993 van Lasse Hallström. Het speelt zich af in een plek waar niks te beleven valt maar bevolkt wordt door kleurrijke personages. Gilbert is de man des huizes en woont samen met z'n moddermoddervette moeder, brave zus, mentaal gehandicapte broer en puberale zus. And that's eating him.
- Waarom ik verslaafd ben: de cast is niet alleen great, het verhaal en de personages zijn zo bijzonder en zo kleurrijk dat je haast jaloers bent dat je ze zelf niet verzonnen hebt. Tevens zijn die talrijke scenes tussen Gilbert en Arnie van een ongenaakbare schoonheid.
10. De beroemdste versie van The Wizard of Oz is een Amerikaanse film uit 1939 van Victor Fleming. En ik geloof dat inmiddels iedereen het verhaal wel kent van Dorothy en haar hondje Toto uit Kansas die in het land van Oz terechtkomen en samen met hun vrienden, de vogelverschrikker, de tinnen man en de bange leeuw het Gele Pad opwandelen op weg naar de tovenaar van Oz die hun wensen moet vervullen.
- Waarom ik verslaafd ben: alweer zo'n verhaal waarmee ik ben opgegroeid: het Antwerpse Jeugdtheater speelde het verhaal, de populaire serie Fame maakte er een remake van met Doris als Dorothy, The Wiz met grote held Michael Jackson en Diana Ross kwam op tv en last but not least was er ook een tekenfilmserie. Maar ik was al heel vroeg weg van het verhaal in het magische Jeugdtheater van toen. Een magisch verhaal in een magisch theater, tuurlijk dat het me wat deed. Pas later zag ik ook in dat het verhaal een prachtige boodschap heeft, namelijk dat je in jezelf moet geloven. Ik ben zo weg van het verhaal dat ik probeer elke versie te bekijken. Dàt heet een verslaving. Jawel.
Ik heb zo van die films waar ik zogenaamd 'verslaafd' aan ben, die ik toch minstens eens in de twee jaar moet bekijken. Hierover gaat dit postje, het waarom ga ik es belichten. Het benijdenswaardig rijtje bestaat uit: 2001: A Space Odyssey, The Breakfast Club, Clueless, Fucking Åmål, Mean Girls, The NeverEnding Story, The Sound of Music, Welcome To The Dollhouse, What's Eating Gilbert Grape? en (een versie van) The Wizard of Oz.
1. 2001: A Space Odyssey is een Amerikaanse film uit 1968 van het genie Stanley Kubrick (overigens mijn favoriete regisseur). Kort verteld handelt het over de technologische evolutie der mensen en alles wat erbij hoort. Visionair verhaal.
Waarom ik verslaaf ben: komaan, die titel! 2001 is een film waarvan je kan zeggen, als je hem eenmaal snapt: "That's so right!" Al heb je wel meer dan een zitbeurt nodig om hem te begrijpen. Hij fascineert op alle gebied: het verhaal, de beelden, de muziek. Het is een bijzondere lange zit maar voor mij is hij zo om.
2. The Breakfast Club is een Amerikaanse film uit 1985 en gaat over een stel pubers die op een zaterdagochtend een strafstudie moet uitzitten.
Waarom ik verslaafd ben: Fast Times At Ridgemont High zou de oerfilm zijn wat het teenage genre betreft - al zie ik hier Rebel Without A Cause, schromelijk over het lijf - maar geef mij maar The Breakfast Club. Alweer een goeie titel en het verhaal van een high school princess, een sportgast, een gothic weirdo, een nerd en een verschoppeling (Nelson van The Simpsons zou trouwens op hem gebaseerd zijn) die elkaar tegen wil en dank vinden en het over hun teenage groeipijnen hebben, is gewoon zo herkenbaar. De teenage movie der teenage movies. Een combinatie van humor, melodrama en MTV-hippe beelden.
3. Clueless is een Amerikaanse film uit 1995 van Amy Heckerling, de dame die meer dan 10 jaar eerder Fast Times At Ridgemont maakte. Kort verteld gaat het over een 90's bewerking van Austens Emma, een liefdesverhaal met een koppelaarster.
Waarom ik verslaafd ben: Clueless is gewoon een film die de tijdsgeest perfect uitdrukte: hoofdrolspeelster Alicia Silverstone was de hippe dame uit die Aerosmith clips, het decor Beverly Hills was populair dankzij BH 90210, de serie waar iedereen naar keek, en gedurende weken en weken werd er reclame gemaakt voor deze film op het gigantisch populaire MTV, een graadmeter voor alles wat cool was. Dus Clueless was zelfs al voor hij in de bioscoop kwam gewoon cool. Alleen daarom al. En verder vind ik de humor van die oppervlakkige Valley girls best leuk. En dat Valley taaltje waarvan ze zich bedienen: "As if!" So fetch (maar dat komt uit Mean Girls).
4. Fucking Åmål is een Zweedse film uit 1998 van Lukas Moodysson en handelt kort gezegd over de ontluikende liefde tussen de extraverte Elin en de introverte Agnes in het saaiste dorpje van Zweden, Åmål, dat een hoge Johnny's en Marina's/Anita's populatie kent. Echt het plekje waar je wil zijn en opgroeien.
- Waarom ik verslaafd ben: een Zweedse film uit een tijd waarin ik zelf Zweeds studeerde. Take a guess. En daarnaast wees m'n toenmalig vriendje er meteen na de film op dat ik qua karakter zo hard op Elin leek. En hij leek op een Agnes. Ik vond Elin een zalige meid dus vond het een reuzecompliment. Meer dan tien jaar later ben ik weliswaar getemd maar 'k vind het nog altijd best leuk om mezelf zoals ik vroeger was te bekijken.
5. Mean Girls is een Amerikaanse film uit 2004 van Mark Waters waarvoor Tina Fey (de grappige dame van Saturday Night Live en 30 Rock) de originele roman tot een scenario bewerkte. Het gaat over een groepje populaire high schoolmeiden, The Plastics, die de school in hun macht hebben.
- Waarom ik verslaafd ben: ik had net als zovelen nooit gedacht dat ik het een geweldige film zou vinden, ik bedoel maar high school movies scoren niet echt goed als je die leeftijd voorbij bent, maar tegen alle verwachtingen in werd het een hit, ook onder niet high schoolers. De personages, de humor, de taal ("That's so fetch!" "Gretchen, stop trying to make 'fetch' happen. It's not going to happen."). Awesome. De teenie movie van de jaren 2000.
B is onlangs beschuldigd van plagiaat: ze zou Rosas Danst Rosas en Achterland zonder toestemming hebben gekopieerd in haar nieuwste clip en nee hoor, het is niet zo'n belachelijk gevalletje als Madonna's zogenaamde Frozen plagiaat, this is the real deal. Normaal zou ik over zoiets niet bloggen maar in dit geval gaat het wel over iets bijzonder: bijna drie jaar geleden postte ik een bewerkte video met als titel Me Together with Beyoncé en een paar dagen later een bewerkte video The Look of Dance waarin beelden zitten waarmee Beyoncé de clip eindigt! Aanvankelijk dacht ik, fijn B gebruikt een choreografie die ik ook heb gebruikt, later gaat je mayonaise werken en denk je: hoe zou een Amerikaanse popster die niet bepaald bekend staat om haar kennis van moderne dans op een Belgische moderne choreografie uit de 80's zijn gebotst? I don't know, ik vind het raar. En een mens mag zich allerlei fantasietjes en veronderstellingen in z'n hoofd halen. B is op mijn blog geweest: haha. En misschien dat Katja Schuurman hier ook es is geweest en Johnny Depp en Lenny Kravitz en Alain Delon. Alain Delon. Ik weet niet of ik mezelf zou googlen als ik bekend zou zijn, vast wel want ik doe het nu al.
Linkje naar The Look of Dance waarin ik Rosas Danst Rosas, Fase en de Steve Reich Evening heb verwerkt.
En dit blogje moet een van de meest surrealistische zijn die ik ooit heb geschreven want Beyoncé heeft naar alle waarschijnlijkheid die choreografie gewoon opgepikt naar aanleiding van een Amerikaanse award die Anne Teresa De Keersmaeker dit jaar ter beurt viel. Zij is trouwens een van mijn favoriete choreografen, ons Anne.
Steve Jobs is niet meer. En dat ik vind ik ongetwijfeld heel erg. Iedereen die mij een beetje kent, weet dat ik een Applefan ben. Ik heb dan wel geen iPod, iPad of iPhone - some of his great inventions - ik heb wel een MacBook, iets meer dan vier jaar geleden gekocht en ondanks de probleempjes die ik er aanvankelijk mee had, hou ik zielsveels van hem. Thank you, Steve.
Steve was een visionair en creëerde ongelofelijke opportunities, ook voor mij: dankzij de eenvoudige werking van een Mac was ook ik in staat om filmpjes te maken op m'n computer, iets waartoe ik mezelf voorheen niet in staat achtte. 'k Kreeg er gedurende maanden een nieuwe hobby bij: filmpjes maken. Dankzij zijn genialiteit, vernieuwende geest, heeft hij voor velen onder ons, bewust of onbewust, veel betekend en he will be missed. Absoluut.
'Steve Jobs was brave enough to think differently, bold enough to think he could change the world and talented enough to do it' - Obama
M'n allereerste filmpje dat ik zo'n paar jaar geleden op m'n Mac heb gemaakt:
De voorbije dagen ben ik vooral aan het lezen over animal cruelty, dierenmishandeling. Ik worr er misselijk van. Volgens sommigen hou ik niet van dieren omdat ik simpelweg niet de behoefte voel om de meeste dieren vast te nemen maar eigenlijk hou ik nét juist wel veel van dieren: als ik een huisdier onder mijn hoede krijg, geef ik het verstikkend veel liefde en de enige beesten die van mij een mep kunnen verwachten zijn muggen en grote insecten binnenskamers. En de reden waarom ik geen huisdier neem, is omdat ik niet zeker ben of ik er wel goed zorg voor kan dragen, ik wil zo'n diertje écht niet naar het asiel brengen, da's te zielig. Daarnaast weiger ik al jaren een circus binnen te stappen waarin ze dieren gebruiken. Maar het stomme is dat, als je opkomt voor de rechten van het dier je aanzien wordt als een fanatiekeling, een extremist. Begrijpe wie begrijpe wil.
Maar wat ik écht écht écht niet kan begrijpen is dat sommige mensen na de jaren '70 nog steeds bont blijven dragen. Ofwel ben je dan dom of totaal gewetenloos: die dieren worden geëlektrocuteerd, levend gevild, keihard mishandeld om hun pels. Je hebt van die celebrities die dan aan goede doelen gaan schenken maar volgens mij ben je niettemin totaal ongeloofwaardig als je bont blijft dragen. Heb je bloed aan je handen. Beyoncé zei dat ze zich ongemakkelijk voelde toen men haar vroeg waarom ze bont bleef dragen wetende dat die dieren ervoor moeten lijden. Zij voelde zich ongemakkelijk, hoe denkt ze dat die dieren zich niet zouden gevoeld hebben? Een activiste gooide poeder op de bontjas van Lindsay Lohan en men behandelde haar alsof zìj iets fout zou hebben gedaan. Het verschil tussen iemand die wat poeder op een jas smijt en iemand die een beest levend laten villen deed er effe niks toe leek het wel.
En voor hen die denken nepbont te dragen: veel zogenaamd nepbont is echt, the real disgusting thing dat ooit zo prachtig door het beestje gedragen werd. Ontwerpers en fashionista's roepen dan dat antibontorganistaties de mode-industrie kapot maken maar hallo? Alsof er alleen maar jassen van bont vervaardigd zijn. Een bontjas vind ik sowieso een lelijk ding, lelijk omdat je weet waar het vandaan komt en het toont de drager ervan van zijn lelijkste kant. Onlangs kwam er aan het licht dat de producenten van fake Uggs wasbeertjes levend laten villen voor hun pels. Ik heb er geen in de kast staan maar als ik ze had, gooide ik ze meteen in de Schelde. For sure.
