een prikkelbare darm, een last waar veel onzin over wordt verteld

 M’n precieze leeftijd weet ik niet meer maar het moet tijdens m’n tienerjaren zijn geweest toen ik voor het eerst echt geconfronteerd werd met wat heet een PDS, het prikkelbare darm syndroom. IBS, irritable bowel syndrome. Het is een last, voorzichtig uitgedrukt. Van een licht ongemak af en toe evolueerde het door de jaren heen tot een werkelijke ‘pain in the ass’, een letterlijke bijna voortdurende helse pijn in de buik. 

Vier jaar geleden zei m’n huisarts me: “U hebt een prikkelbare darm.” Vrolijk word je er niet van dit te horen (“Prikkelbare darm! High Five!”) al was ik best opgelucht dat het kind eindelijk een naam kreeg. Ok, ik heb dat. 

Waar ik me aan erger zijn de misplaatste opmerkingen over dit ziektebeeld: “Zo erg is het allemaal niet, gewoon doorbijten.” Als je amper kan wandelen van de pijn en er nachtenlang wakker van ligt, zou ik toch maar dimmen met dit soort kwetsende wegwuif-reacties. Het ziekteverzuim ligt trouwens hoger dan bij griep. Als het hoog opspeelt, sleep je jezelf rond in je eigen woonst. Pijnstillers helpen niet. Of het veelgehoorde: “Het zit allemaal tussen de oren. Je bent te gespannen.” Akkoord, stress verergert pds. Dat het echter niét alleen maar tussen de oren zit, is gebleken uit een vrij recent onderzoek: door het nuttigen van bepaalde voeding komt er bij personen met pds histamine vrij in de darmen. Een overreactie van het immuunsysteem in de darmen, hence de pijn, de opgeblazen buik, etc. etc. De trigger is duidelijk voeding. Klaar. 

En ja, histimane. Het verwondert me niets dat ik die sinds haar elfde met allergieën kamp er de pds-nevenziekte bij kreeg. Antihistaminica zou trouwens bij een helft van proefpersonen hebben geholpen, tot mijn niet zo’n grote verbazing. 

Nadat een tweede arts me sprak over het FODMAP-dieet dat goede resultaten zou opleveren bij pds ben ik het nauwgezet gaan volgen. Daarnaast slik ik medicatie. Bizar (maar blij toe), van dag een verminderden m’n klachten. Het dieet mag je enkel volgen onder medische begeleiding dus zie ik heel gauw een diëtiste, een door m’n arts goedgekeurde diëtiste. Ik ben er klaar voor! En wie weet hoef ik die medicatie na een tijdje niet eens meer te slikken.