Ik heb het soms moeilijk, heel moeilijk, als ik winkels, panden uit m’n jeugd zie verhuizen of zelfs volledig verdwijnen. De hardste pil was m’n oude school, Instituut Dames van het Christelijk Onderwijs, een nieuw onderdak zien krijgen. De Openbare Bibliotheek aan de overkant gelegen in de Lange Nieuwstraat die is er al lang niet meer.
Vandaag liep ik in de stad rond - Antwerpen dus - en schrok keihard toen ik zag dat de In Den Olifant (we zeggen gewoon ‘Den Olifant’) verhuisd was. Dit kàn niét. Den Olifant is dé Antwerpse speelgoedwinkel. Als kind werd je gewoon al vrolijk als je er maar voorbijwandelde. Dat het nu niet meer in een straat ligt die je automatisch makkelijk passeert, ja, dat vind ik best spijtig voor het nostalgisch kinderhoekje. En wat ik ook raar vind, er zijn zo weinig speelgoedwinkels in de stad. In mijn jeugd ging je naar Den Olifant of de Christiaensen op de Meir. Wat is daarmee eigenlijk gebeurd?
Restaurants die verdwijnen: Hungry Henrietta, Dock’s Café, dat waren vaste waarden in het Antwerpse. Den Engel doe je toch ook niet zomaar weg, dan krijg je pas een volksopstand te zien!
En wat ze voor mij direct opnieuw mogen invoeren, liever nog vandaag dan morgen, zijn de oude cinema’s in de stad. Herinner je je nog die tijd waarin je keilang, echt keilang kon het zijn, buiten stond aan te schuiven voor een ticket en soms kreeg je na een half uur wachten te lezen: volzet. Je keek nog naar de plaatjes om een film te kiezen. Op basis van foto’s besliste je gewoon! Het Astridplein mogen ze dan ook meteen opnieuw heraanleggen tot de mooie bloementuin van weleer en van Antwerpen weer een Kinemastad maken. Tja.
