Een roodharige met sproeten

 Een roodharige met sproeten, dat ben ik. Vreemd. Heel vreemd om Zwart Afrikaans te zijn met rood haar en sproeten. En een donkere of lichtdonkere huid. Mijn natuurlijke haarkleur zie je niet, door chemische producten enzo. Alhoewel ik telkens enthousiast verbaasd ben bij de kapper: ik héb rood haar! Mijn neus en ogen spreken boekdelen: hardcore Arabisch/Semitisch. M’n DNA-testen bleken vooral van Oost-Afrika tot de Hoorn tot Noord-Afrika tot een stuk in het Midden-Oosten te reiken. Én Nigeria én Sierra Leone. 

Ik ben vooral trots om deels Masai te zijn. Iedereen die mij kent, kan zeggen: “Ik heb een Masai ontmoet! En nu gij!” 

Die sproeten zullen er altijd al geweest zijn maar ik was zo dom om ze niet te zien. Tja, een mixje, dat ben ik. 

Onlangs, vorige week zat ik op de trein en vroeg een Ethiopiër me ‘voorzichtig’ (ik ben vrij eenzelvig, mij moet je niet zomaar aanspreken), « Ben jij Rwandees? » Klik, boem, patat, ik had een gesprek. « Hoe weet jij dat? » « Ik kom uit Ethiopië en twijfelde tussen Rwanda en Ethiopië. », we hadden een gesprek. 

Ik zou een mix zijn. En So What? De hele wereld is gemixed. 

Het rooi kopke was er, de sproeten en de Semitische neus kwamen nadien. 

Anvers, Bruxelles, il faut les découvrir

Ik hou van Brussel. Écht houden van, heb er honderdduizenden verhalen over. In Rwanda ben ik geboren, in Antwerpen opgegroeid, studententijd: Gent, en na Antwerpen kwam Brussel. Nu alweer in ‘t Stad beland, pendelen naar Brussel. Mijn hang is naar Antwerpen, ‘t Stad is mijn stad en voilà. Brussel vind ik ook iets, vraiment quelque chose. 

Ik dee nen tour Antwerpen - Gent - Brussel - om telkens weer in de stad van mijn jeugd te belanden: in ‘t Stad, Antwaarpen. Niks slechts over Gent, hoor, gewoon te lang geleden om er nog iets zinnig over te zeggen. Te lang, zestig jaar geleden als ik geen twintig bedoel. 

De vraag: “Vind je Antwerpen of Brussel leuker?”, komt vaak voorbij, die vraag krijg ik wel es en mijn antwoord is steevast: beide steden vind ik even leuk. Brussel heeft het kosmopolitische, Antwerpen het betere shoppen enzo ga ik door. De ene dit, de ander dat, Brussel of Antwerpen, vraag me niet om te kiezen. Een terrasje in de Parvis van Sint Gillis alwaar je de hele wereld voorbij ziet komen of de klàp van ‘t Stad, tussen die twee kiezen is steeds verliezen dus ik ga voor Brussel én Antwerpen.

Songs die helemaal van jou zijn

"Zet es iets op." Waarschijnlijk ben ik niet de enige die die vraag af en toe krijgt. Soms weiger ik, veelal draai ik een nummer waarvan ik denk: iedereen vindt het wel goed. De « Oh, yeah! » te horen doet me plezier, maar anderzijds, àls ik écht mocht kiezen, krijg je iets anders te horen. Mìjn songs. Veelal funk en disco. 

 Pleasure - Joyous: ooit gaven twee medestudenten me alles wat ze hadden verzameld hadden qua rare grooves. Bij dit nummer stond ik stil,

Samba Soul - Chove Chuva / Mas Que Nada: ooit in mijn tijd zonder internet zag je me vooral in Gentse platenzaken op zoek naar Funk. En vond dit. 

Cannonball Adderly - Mercy, Mercy, Mercy: ooit, ach ja. Je moet altijd iets van jazz in je playlist hebben. Ik ben ermee opgegroeid, met jazz, So What can I say? Dit heb ik wel alleen ontdekt. 

Charades - Gimme The Funk: in de jaren halverwege ‘90 werd Disco opnieuw ‘cool’ voor sommigen. Waaronder ik. Funk is zogenaamd cool en disco niet. I do not get it. Zonder Disco had je geen Daft Punk of geen Hip Hop. En ik wil dan verder horen waarom Disco zo slecht zou zijn. 

Billy Preston and Syreeta - Go For It: de kelder van een populaire Antwerpse platenwinkel. Ik kwam erheen en vroeg: « Heb je nog iets voor mij? » en kreeg dit. 

Kruder and Dorfmeister - Aikon: nog steeds leuk: K&D is de soundtrack van mijn studentenjaren. Als dertiger naar hen gaan kijken en ja, ik vind het nog steeds leuk dat Peter Kruder, Peter, naar me lachte. Was dat een voorbode? 😆 (hopende dat iemand de overduidelijke link legt)

Over and Over - Sylvester: ik kan een boom opzetten over Sylvester. I. Love. Him. Een nummer geschreven door Ashford and Simpson. 

Joe Smooth - Promised Land: het is dit. 

klassieke commercials

 Wat ik bijzonder leuk vind zijn commercials uit de jaren ‘80, ‘90 op YouTube herbekijken. « Je wordt al echt een grote jongen. » « Ze zei meneer tegen me » zo melig maar zo onvergetelijk. Of Bart De Graaff « Zeg maar: « Nee » want dan krijg je er twee » Iedereen kent wel de Mentos reclames waar zelfs de Foo Fighters een parodie op hebben gemaakt. De beste vind ik de Coca Cola (Light) commercials, belachelijk veel geld kruipt in die reclames. 

Een kleine bloemlezing: 

treinmuziek

 

My boi, het gastje zei me onlangs: « Je vindt dat een goed nummer? Da’s dan voor op de trein! ». Mijn antwoord was « Nee » Ter verduidelijking: ik ben een echte pendelaar, traject Antwerpen-Brussel op de trein. Aangezien ik me snel verveel, moet ik een bezigheid hebben. Eigenlijk verveel ik me haast nooit, ik ´vind altijd wel iets, het zou belachelijk zijn om me zen te noemen. Ook ter verduidelijking: ik noem mezelf licht autistisch, iedereen heeft wel iets autistisch, bij mij is het net iets meer dan bij anderen. Je merkt dat niet, hoor. Net zoals je mijn obsessive compulsive disorder niet merkt. 

Treinmuziek: bij deze geef ik ze prijs. Op de trein zitten is een moment voor mezelf en speel ik nummers die soms minder bekend zijn. Ik vind ze fantastisch. 

Franc Moody - Dream in Colour

The Isley Brothers - Hope You Feel Better Love

Parliament - You’ll Like It Too (hier zou den George, one of my musical heroes niks mee te maken. En toch vind ik het goed) 

Bill Evans Trio - My Foolish Heart (op het werk speel ik Keith Jarret, het is vrij autistisch dat voor elke plaats een andere song klopt) 

Lizzo - Juice (Breakbot Mix) 

Vulpeck - Animal Spirits

The Weeknd - I Feel It Coming

Paula Lima - Quer Voce No Baile 

Stevie Wonder - Part Time Lover

Breakbot - I’m Yours 

En Alles, àlles van Daft Punk

Een meer dan eervolle vermelding voor The Dance Electric- Andre Cymone. Geschreven door nog een ander gastje. Prince. Zette ik vooral op toen ik in Brussel woonde en de metro naar Anderlecht nam.

Dit bericht is niet klaar, er zijn nog treinsongs. 

sporten voor een onsportieve Katie

 Er heeft niemand ooit ergens tegen me gezegd: « Stefanie, jij bent sportief. » Ik ben het écht niet. Als kind moest ik aan de sport, eenmaal volwassen ben ik volledig afgehaakt: « Hèhè, het hoeft niet meer. » En vervolgens ging ik de trap niet eens meer op als er een lift aanwezig was. Het record van de kortste tennisles ever staat hoogstwaarschijnlijk op mijn naam: de bal vloog m’n richting uit en ik liep roepend en kordaat het veld af: « Ik doe het niet! » Een record, en ik schaam me er niet eens voor. 

Wat ik wel wil bijstellen: het is niet omdat ik geen sporter ben dat ik er persé slecht in was als kind. Dat beeld past helemaal niet bij mij. Balsporten, nee dat lukte niet, maar het is niet omdat je geen zicht heb op de bal (ook bang bent voor de bal, dat dus òòk nog) je in àlle sporten slecht zou zijn. Want wat een domme, enge, kortzichtige gedachte. In de meeste sporten was ik middelmatig tot zelfs heel goed. Als je in het estafetteteam zit van je atletiekploeg dan bén je een goede sprinter (in m’n kinderjaren zat ik in het ‘dreamteam’ van het estafetteteam alwaar ik de slechtste loper was van de vier beste spurters. De startshot, daar stond ik. Of de tweede slechtste loper van het ‘dream team’ or whatever. De start deed ik)

Sportief in de andere zin ben ik ook niet: kan niet tegen mijn verlies, speel om te winnen, supercompetitief. Misschien wel té en laat die ‘misschien’ gewoon achterwege. Alleen in balsporten laat ik die competitiedrang achterwege. Het zou een joke zijn als ik daarin zou willen winnen. 

Toch zijn er sporten waar ik net wel van hou, heel veel van hou zelfs, relatief fanatiek in kan worden. Mijn geliefde sporten horen tot de concentratiesporten, de denksporten (ik heb het nu niet over kruiswoordraadsels), sporten die enig denkwerk vereisen en/of een hoog concentratiegehalte: windsurfen (denksport) en boogschieten (denk- en concentratiesport). Als kind, tiener had ik er een passie voor. Nog steeds voel ik de welkome kriebels wanneer je die boog aanhaalt, je het water opgaat met je zeil. 

Deze week bij toeval ook weer wezen golfen. Dezelfde inzet, liefde en passie van een weekje golfles 27 jaar geleden kwam weer terug. Golf, een denk- en concentratiesport. De bal neem ik er gewoon bij. 

Nederlandstalige nummers

Mijn heel, heel bescheiden top Nederlandstalige numers. 

1. Weet je nog - Herman Veen: een gedicht op zang en muziek. Een tekst van Hans Lodeizen. Ik zat als kind met de tekst op m’n schoot en zelfs als jonge meid die de Liefde nog nooit had meegemaakt, begreep ik het.

2. Je veux l’amour - Raymond Van Het Groenewoud; 

Alweer de Liefde heel mooi bezongen. Elke zin is belangrijk. 

3. Zij gelooft in mij - André Hazes . Spreekt (hopelijk) voor zich. 

4. Ruimtevaarder - Kommil Foo

Schoonheid in tristesse. Tristesse vanuit het oog van een kind geschreven. Daar moet je tàlent voor hebben. 

5. Mia - Gorki 

Té Prachtig. Hoe kàn je dit maken, schrijven. Dit nummer raakt zoveel mensen, waaronder ik. 

Met Luc De Vos had ik een leuke ontmoeting, een die je nooit vergeet, sommige artiesten vallen tegen als je hen ontmoet (ik neem het hen niet kwalijk, iedereen kan een slechte dag hebben), maar vooral had ik véél léuke ontmoetingen met ondermeer Luc De Vos. Hij bracht humor met een knipoog.

6. Op een mooie pinksterdag - André van den Heuvel en Leen Jongewaard

Deze tekst spreekt voor zich. Opgroeien en loslaten. Alle fases meegemaakt en ik bòf met mijn ouders. 

7. 32 jaar) Sinds een dag of  2 - Doe Maar: 32 jaar zijn . Of je nu 22, 42 bent, zo’n nummer maken. Henny Vrienten schreef goeie teksten. Aanstekelijke muziek. Jaha. Je staat te trillen op je benen als je verliefd. Verliefd zijn is leuk. Liefde is nog mooier. 

8. Hollereer - De Jeugd van Tegenwoordig. 

Tekst en muziek. Een van m’n favoriete groepen. Het hoeft niet duur te zijn. En ik ken nìks van productie maar heb het gevoel dat het goéd geproduced werd door Bas Bron. 

9. De meeste dromen zijn bedrog - Marco Borsato. Sorry, is is Fout, fout. En geen video om een DUIDELIJKE reden. 

10. Als de lichtjes doven - Kinderen voor Kinderen. Te persoonlijk. Kerst is voor mij te persoonlijk. Ik ben jarig rond kerst en had zo’n mooie feesten die tot voor en na m’n verjaardagen . Ook een mooie tijd om stil te staan bij jezelf. Ik doe dat extra rond mijn verjaardag, kerst dus. 

11.  Arme Joe - Wil Tura

Tja, een legendarisch nummer. 

Een extra, hors catégorie: 

11. Ik hou van U -  Noordkaap. Simpel en meer hoeft er niet gezegd te worden. Ik Hou van U. 

De jaren ‘80 voor tieners

 Grote fan van dit programma. Grote, grote fan. De presentator Steven Van Herreweghe doet het geweldig, de kinderen zijn van dat soort kaliber dat je ze stuk voor stuk allemaal in huis wilt halen. Wat een leuke kinderen, zeg! En het concept is geniaal: de 80´s uitleggen aan tieners. Wat het voor mij nog extra extra extra leuk maakt, is dat ik ben opgegroeid in de jaren ‘80, mijn eerste doorlopende bewuste herinneringen dateren van ‘83, daarvoor zijn het slechts flarden. 

De ‘80´s zat vol contrasten merk ik nu, je had de Koude Oorlog, de Vredesbewegingen, de Gothics, de kleurige aerobicmode, de technologie veranderde razendsnel en Sandra Kim won het Eurovisiesongfestival. 

In ‘84 kreeg ik voor het eerst de kriebels in de buik, door George Michael op m’n televisie en ik heb zo het idee dat mensen destijds meer naar muziekprogramma’s keken. Tuurlijk: in een tijdperk voor YouTube was dit de enige manier. 

De Ultieme 80´s persoon is voor mij persoonlijk Michael Jackson. Je houdt het niet voor mogelijk hoe big Michael Jackson toen was. Thriller was niet zomaar een plaat maar een fenomeen, je dacht dat Michael Jackson letterlijk àlles kon. 

Een van de belangrijkste momenten in de wereldgeschiedenis die ik me heel goed kan herinneren is de Val van de Berlijnse Muur. Ook alle protestsongs tegen de Apartheid in Zuid-Afrika ken ik nog. Schandalig dat het zo lang heeft geduurd. Tot 1990! Aan de positie van de Aboriginals in Australië en de Native Americans in de V.S. moet trouwens ook DRINGEND iets gedaan worden. 

Maar het programma dus. Spijtig dat de jaren ‘80 slechts 10 jaar duurde, voor mij mag er gerust een tiende seizoen van komen en tijdens de zomer elke dag herhalingen. 

going back to my roots

Nu voor echt, de vorige keer nam ik een valse start. Ik ga naar Rwanda met ‘et gastje’. Een paar weken terug, bij mijn ouders in de prachtige Franse Lot zat ik uit te dokteren waar ik precies vandaan kom. Én heb het dus gevonden! Én heb een video van de streek gezien. M’n moeder kwam dan, zo lief, aandraven met alle correspondentie. Voor het eerst las ik alle brieven, daarvoor hield ik me op dat gebied wat op de oppervlakte. Ik ben niet zo’n adoptiekind dat persé alles wilt weten maar toch wél van m’n biologische moeder. Het moet een prachtige vrouw zijn geweest zijn, daar ben ik overtuigd van. En ik weet zeker dat zij er voor heeft gezorgd dat ik in Antwerpen bij mijn ouders kwam. Op de verjaardag van ‘et gastje’. Laat me gewoon in die overtuiging. 

De vorige keer nam ik - onwetend - een valse start. Ik wou persé naar Butare want dat staat op m’n pas, alleen, wat ik dus niet wist, het heet geen Butare meer. Nyanza is de huidige naam van het district, alwaar de vroegere hoofdstad was. Ik ben geboren in een dorpje dichtbij Burundi, je zou er te voet heen kunnen, naar Burundi. 

Et gastje zei me: “Als je wilt, gaan we naar je geboortedorp.” Ik zei: “Nee, de stad Nyanza is al voldoende.” Voor nu. Misschien ooit es. Op video was het mooi. 

Wat ben ik? DNA-test. Vooral Oost-Afrikaans. Een vleugje West-Afrikaans, Noord-Afrikaans en Midden-Oosters. Een mix. Als ik stoer wil doen: “Ik ben deels Masaai”. Wat dus òòk is. Een mix. 

Een verhaal: op de overzetboot van Zanzibar naar het vaste land in Tanzania maakte ik meer dan een bijzondere kennismaking met een groep Masaai. “Ik ben òòk deels Masaai”, de Tanzianen en toeristen rond me heen moesten erom lachen. Maar ik meende het.

Het resultaat van een DNA-test, zo’n drie jaar terug. West-Afrika: Sierra Leone en Nigeria heeft ieder mens op aarde in z’n bloed, dit negeren is doen alsof wetenschap niet zou bestaan. Mijn heritage ligt vooral in een gebied dat zich strekt van Oost-Afrika tot in het Midden-Oosten. 

Onze planning: Kigali, Nyanza, op safari in Akagera (je kan NIET naar Oost-Afrika gaan zonder een safari te hebben gedaan, ooit wil ik et gastje es meenemen naar een safari in Tanzania), hopelijk ook een dorp met heel veel Twa’s. En uitrusten in Gisenyi. Dansen op het strand.