Ik heb lang als een soort kluizenaar geleefd. Da je denkt: kan ik nog met mensen om? Triest: mijn lockdown contacten vernederden me vooral. Uitgezonderd een vriend dankzij wie ik de sanity kon houden.
Na de strenge lockdown werd het een en ander me ook duidelijk. Gezien hoe men op een normale manier met elkaar omgaat, als je in een lockdown wordt vernederd en vernederd en vernederd weet je niet meer wat een normale omgang is. Vernederd worden door je partner en zijn moeder. Raar maar dat wordt normaal. En die vernederingen gaan verder en verder. Het wordt normaal.
En ik zoek nog steeds excuses voor zijn gedrag.
Na de lockdown, zijn moeder en hij noemden mij een negatief persoon, na die lockdown zagen anderen dat ik niet persé de negatieve persoon was. Foute boel. Van hen kreeg ik die foute boel op m’n hoofd. Een voorbeeld: beschuldigd worden van diefstal 😳 Jaha! Dat ging over amper 2,5 euro maar ik wíst dat ik die niet in die winkel had uitgegeven (ik kwam er al weken niet). Schoenen aantrekken en horen dat hij dat bedrag de dag ervoor had opgedaan in die winkel. Nee. Nee. En ik werd een dief genoemd.
Zoveel verhalen. Nooit excuses gekregen.
Een vriendin, ze zàg het. Passanten zagen het. Het verbale en fysieke geweld. Ze zagen het en ìk kreeg de razernij over mij heen, omdat hij werd aangesproken over zijn agressie tegenover mij.
Eerlijk: ik ben er dankbaar voor dat mijn goeie vriendin dit zag. Abusers draaien vaak de rollen om.
Gisteren zag ik zoveel vrienden tesamen die me een goed gevoel gaven. Je kan ook gewoon leuk zijn voor elkaar. Een goed gesprek aangaan. Normaal met elkaar omgaan.
Video: ik was niet alleen: ik had m’n broer! 👍
Toen hij naar Koksijde ging voelde ik me wel alleen.
Ik voelde me vaak alleen tijdens het huiselijk geweld. Lockdown. M’n ouders, m’n broer, m’n vrienden konden er niet zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten