De overgang van Gent weer naar Antwerpen was niet eenvoudig. Het heeft een jaar geduurd eer ik weer close maatjes had, een clubje, een kliekje te vinden. Een noemde ons ‘de vriendenkring’. Dat zijn we! Nog steeds (wel uitgebreider).
Namen, het is moeilijk om nieuwe namen te bedenken die (hopelijk) bij hen passen. Ditmaal lukt het me niet echt om acht passende namen te bedenken. Een gok:
Meryll (naar Marilyn Monroe: intelligente veelzijdige dame, je kan haar een aardappelzak omdoen, ze ziet er nog superknap uit), Madelief (naar de bloem, superschattige meid mét ZELFS kuiltjes, het allermooiste haar, lief gezichtje), Heidi (geen idee waarom Heidi. Ze is blond met blauwe ogen. Llleuke meid, prachtige ogen en zo open van geest), Mathilde (een soort, tja, als een (positief!) duiveltje uit een doosje: belachelijk veelzijdig, noem iets en ze weet het, knappe verschijning, Duits accentje).
De mannen: Jim (een soort Jim Morrison. Eeuwig jong, eeuwig aantrekkelijk, eeuwig apart), Brian (naar Brian May, een voortreffelijke muzikant en voortreffelijk slim. Krullen, knapper dan Brian May. Zeg maar ronduit knap, ronduit lief). Jopie (vindt hij vast niet erg. Hij heeft een Jopie gehalte: zo’n lieve man! Nederlander met een Spaans uiterlijk, alwéér knappe man, die je neemt voor wie je lief bent. Maar echt heel goed weet wat hij wilt).
En ik Katie. Nog steeds te dun, weliswaar wat dikker dan in m’n studentenjaren, en liep voornamelijk rond in tweedehands of outlet of van m’n moeder gekregen designerkledij. Demeulemeester, Margiela, you know it. Nog steeds ‘wild’ maar tòch iets minder onstuimig dan voorheen.
De namen zijn klaar (de vriendenkring werd erna uitgebreider)
Met Meryll, antropologe, filosofe, onderlegd in kunst (een kennis van hier tot in Jacamaca) had ik het plan om een krant te stichten, een krant die het positieve nieuws zou brengen. Twee leerling fotografen stapten mee in het plan en I kid you not, via via had ik Jan Decleir gestrikt, voor een eerste interview. Diezelfde avond ging het niet door, triest: Hans Van Temsche op tocht door Antwerpen. De krant werd diezelfde avond afgeblazen.
Het was een mooi idee.
Met sommigen onder hen naar Humo’s Rock Rally: Jim deed mee. Wat ik vooral onthouden heb is onze helse cross om de trein van Mechelen weer naar Antwerpen te halen, nipt gehaald. Een ex vertelde me dat hij ook speelde op een Humo’s Rally en het net niet haalde.
We hadden plannen, grootse plannen: een huis te kopen en bij elkaar blijven. Jaren later had ik zo’n Friends huis in Brussel, Ukkel. In Antwerpen, niet echt. Doch: we zijn een vriendenkring.
Wat deden we: spontane feestjes met Jopie als DJ in den Aap, in het huis van Jim. Naar de kelder gaan om een spontaan concert van Jim met Brian bij te wonen. Het was voornamelijk een artistieke tijd, toen kon dat nog. Twintiger zijn in Antwerpen. Jong en een hoofd vol dromen.
Een moment (fantasie)
Jim (enthousiast) : Hey, we gaan naar …
Niemand reageert
Meryll keek in een kaars: “Ik weet niet waarom, ze lijken interessant.”
Madelelief, in dezelfde kaars kijkende: “Bwa.”
Dan kwam Brian, ook enthousiast: “Komaan, ik ben ervoor!”
Jopie: “Kijk, ik vind het goed maar als er niet zoveel mensen voor zijn, kunnen we het hier beter gezellig houden.”
Mathilde, een saf rollende, “ Dat is een beter plan.”
Heidi: “Waar is de deur?”
Jim: “Ok, maar dan gaan we nu jammen!”
De vriendenkring is uitgebreider geworden, blij toe.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten