Sinds m’n negende heb ik een duidelijk beeld voor ogen van een droomman, wat vrij apart is. Het begon bij Kinderen voor Kinderen, ik zag er een jongen op verschijnen en om een of andere reden vond ik hem te aantrekkelijk. Daar is het begonnen. Het gecreëerde droombeeld.
Mijn eerste vaste vriend leek er een beetje op: knap, sexy, donkerharig (toen had hij nog veel haar), een mooi postuur en een belachelijk lief karakter. Altruïstisch.
Het is goed dat hij m’n eerste vaste relatie was, zoniet had ik een heel fout beeld gekregen van mannen.
Een andere ex, de psychopaat, leek er nog sterker op, als hij z’n mask of sanity droeg. Dezelfde ogen (😳), bijzonder knap, bijzonder sexy, charismatisch, mooi figuur, mooi haar, gracieus, expressief, mooie stem, muzikaal, oozes sex appeal, zelfs dezelfde opleiding en ziektes. Als hij z’n masker droeg leek hij een engel die iedereen aan z’n lippen had, eenmaal af was hij allesbehalve een droomman. Straight outta hell.
Het rare is dat ik aanvoelde dat er deep down onder die psychopathie net wel een heel mooi persoon zat. Die was muurvast weggemoffeld omwille van de pijnlijke jeugdtrauma’s. Op heel zeldzame momenten kwam die persoon toch te voorschijn en werden zijn ogen angstaanjagend wondermooi. En maar goed ook want dàt was de reden waarom ik zo lang bij hem ben gebleven, als een soort verslaving waar ik nog steeds van aan het afkicken ben.
Sinds m’n negende schrijf ik er verhalen over. Met de persoon bij wie het begon heb ik een tijdje contact gehouden. Superlieve jongen en het rare is: hij is slechts 22 dagen jonger! Da’s apart.
Mijn huisarts vond het mooi dat ik een fantasiebeeld had gecreëerd, een hele fantasiewereld eigenlijk. Mijn eerste vaste relatie is de enige die het ooit gelezen heeft, de psychopaat wou het zogenaamd doen maar natuurlijk was dat weer ‘bla bla’. Inmiddels meer dan 600 pagina’s volgeschreven. A never ending story.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten