Jocasta

 Van alle incestueuze complexen, Oedipus, Elektra etc. vind ik een Jocasta complex toch wel het vieste. Een Oedipuscomplex en Elektracomplex kan ik enigszins nog vatten: veel kinderen roepen dat ze met mama of papa gaan trouwen en groeien daar later overheen. Dat is iets normaal en hoort bij de ontwikkeling van een kind. Dus vandaar dat ik het nog begrijp. Een Jocasta complex is net het omgekeerde: de moeder die blind verliefd is op haar eigen zoon. Huh? Ja, het bestaat werkelijk en is een van de meest destructieve complexen zowel voor moeder als voor haar zoon. 

Hoe ontstaat het: meestal zit er een afwezige partner in het spel. Omdat de zoon veelal op de partner lijkt, logisch, gaat de moeder haar verliefdheid die ze normaal voor haar partner moet voelen op haar zoon projecteren. Steeds erger en erger. Een blinde adoratie wordt het, haar zoon is haar god. Je kan best wel begrijpen hoe ongezond dat niet is. Alleen al voor toekomstige liefdesrelaties is het nefast. 

Er zijn natuurlijk gradaties: dat kan gaan van buitenproportionele adoratie tot zelfs het verlangen naar fysieke sexuele intimiteit. En veelal heeft de moeder het zelfs niet eens door want voor haar is het de juiste correcte liefde van een moeder voor haar zoon. 

Dit patroon moet echt doorbroken worden omdat het zo destructief is. Niets of niemand zal de moeder in de weg staan om de eeuwigdurende intieme te close band met haar zoon te behouden. Hij krijgt geen ruimte, ze verstikt hem met een ongezonde dosis smachtende liefde. 

Een Jocasta complex komt vaker voor dan je zou denken en het is belangrijk om dan in te grijpen want het verpest je relatie. Je maag keert om bij elke overdreven verliefde handeling en je denkt bij jezelf: zelfs ik doe zo niet. En besef goed, mocht je dit ooit tegenkomen: dit is niet normaal.