Een onvergetelijke mooie herinnering aan Yasmine

Gisteren was het 10 jaar geleden dat Yasmine besloot om niet meer verder te gaan.
Eigenlijk kende ik Yasmine niet goed. In de jaren ‘90 zag ik haar als een Tien Om Te Zien/VTM-ster (waar ik eigenlijk niet naar keek). De overgang van het lichtvoetige naar het artistieke werk heb ik gemist (al zag ik haar wel es op Zuiderzinnen optreden met Nederlandstalige covers van Leonard Cohen. Ik denk toch dat het Leonard Cohen was).
Later kwam ze net iets dichterbij, zoiets als een six degrees van Kevin Bacon, al ging het toen slechts om een degree. En in die periode leerde ik ook een goeie vriendin kennen, die fan is van Prince (that was the first reason why we connected) en Yasmine. Samen gingen we in het vroege voorjaar van 2009 naar een concert van Yasmine.
Dat was een bijzonder concert. Pas daar leerde ik haar kennen als een artieste met diepgang, iets wat ver afstond van m’n voormalige perceptie van haar. Ik was om. Tijdens de pauze werden we getrakteerd op een drankje en een leuk gesprek met schoonouders en ouders van de optredende artieste. Na het concert met eerst de band buiten te hebben gesproken, ook weer via een one degree van Kevin Bacon, kwam als kers op de taart Yasmine alleen naar buiten.
Niet zo heel lang ervoor had ik haar es in gezelschap kort gesproken en mijn goeie vriendin met wie ik naar het concert ging, had haar een paar dagen ervoor geïnterviewd. “Toffe madam,” zei ze erover “Echt, toffe madam!”
We zagen haar alleen naar buiten komen en grepen onze kans om een gesprek aan te knopen. Wat er volgde was een memorabel tof bijzonder open gesprek met haar. Ik kan het niet anders dan heel tof en heel open noemen. Wat je na haar zelfmoord leest, vertelde ze ons toen ook. Dat ze een nieuwe weg wou betreden, weg van het commerciële circuit. We hebben over veel zaken gesproken maar vooral haar openheid is me bijgebleven. Haar openheid én de  plannen die ze had. Natuurlijk hebben we haar veel succes toegewenst met de nieuwe richting die ze wou volgen. M’n vriendin en ik liepen lachend naar huis “Ja, écht een toffe madam!”
Nog geen half jaar nadien las ik dat ze zelfmoord had gepleegd.
Dat verschrikkelijke nieuws kwam op dezelfde dag als de dood van m’n eerste jeugdidool, Michael Jackson. De weken erna heb ik vooral geblogd over Michael Jackson.
Nu 10 jaar later, en hopelijk geen 10 jaar te laat, schrijf ik met gemengde gevoelens een blogbericht over een dame die mij een onvergetelijke mooie herinnering heeft meegegeven.

Een brief voor een leuke man

Ik denk zelfs niet dat je deze brief wou, want je was een bescheiden man. Lief, genereus en avontuurlijk. Ik heb je leren kennen als iemand bij wie ik helemaal mezelf kon zijn. Je liet mensen in hun waarde, en da’s goud waard.
Lieve, lieve René, je hebt genoeg geleden maar weet wel dat iedereen je hier mist. Ik vond je écht zo bijzonder (en ben niet de enige).
Spijt komt vaak te laat. Koester de mensen wanneer ze leven. Ik hoop dit niet meer te vergeten.
Geen afscheid.

Nog es over K-Pop bloggen

Alhoewel K-Pop buiten (Zuid)Oost-Azië alsmaar meer aan populariteit wint, is het genre in België, waar ik woon, nog steeds onbekend. De enige Belg die ik ken die van het genre houdt is de persoon die mij meer dan 10 jaar geleden geïntroduceerd heeft in het genre. En die heeft na zijn studentenjaren amper in België gewoond.
Je leest heel vaak ongegronde negatieve oordelen over het genre. Als alle nummers op Gangnam Style zouden lijken (is voor mij de YMCA onder de K-Pop) dan zou ook ik me er ver vandaan houden. Psy en zijn Gangnam Style mag dan het meest populaire muzikale export product zijn, het is niet wat ikzelf versta onder goeie K-Pop . Ik hou van andere K-Pop.

K-Pop beluisteren en appreciëren kan je niet doen met dezelfde blik en gehoor als Westerse muziek. In ons Westers idee klinkt het te overgeproduceerd, soms kitsch en wat vooral tegen de borst stuit zijn vooral, vermoed ik, de geprefabriceerde modelachtige boysband en girlsbands met hun perfecte danspansjes die wel kunnen zingen maar zelden echt ontroeren met hun stem. In Westerse ogen is het een prefab groep hol, leeg, en van minder kwalitatieve alooi. Da’s ons Westers idee. Maar naar mijn mening is  het moeilijk is om muziek van een andere cultuur te beoordelen vanuit je eigen culturele mindset. Of tenminste, je kan toch niet zeggen dat het slechts is, nét omdat je een andere culturele achtergrond hebt.

Ik hou net van de perfectie binnen de k-pop. Het is niet dat het streven naar perfectie muziek kapot maakt. Echt niet.

Van tijd tot tijd en best wel vaak, heb ik een dubbele houding tegenover K-Pop: ik hou van het : de muziek, de idolencultus (ook dat moet je anders interpreteren dan Westerse idolen). Maar heb een hekel aan de uitbuiting, het feit dat je bijna letterlijk geleefd’ wordt: laag gewicht, no dating en te weinig slaap. Ook age is een issue. Madonna beleefde met haar album Ray of Light een van haar zovele pieken. Ze was toen ongeveer 40. In Zuid-Korea ben je dan al heel ver van afgeschreven.
En als een Niet-Zuidkoreaan, behandelen ze je naar het schijnt minder goed. In de K-Pop wereld.

Waar ik zelf nog het allerminst van hou zijn de stalkers. Niet vergelijkbaar en enger dan Westerse stalkers.

En een kanttekeing: in onze Westerse kan je ook wurgcontracten hebben. TLC kan ermee van meespreken.