respect de stand-up comedian. Today's nar.

Geobsedeerd - zoals ik geobsedeerd raak door alles dat langer dan vijf minuten mijn aandacht kan vasthouden, ik blijf dus bezig - door het hele Bill Cosby gebeuren (voorspelbaar dat ik daar weer geobsedeerd door zou worden) kan ik natuurlijk het feit niet negeren dat de man naast acteur, producer, talent scout, muzikant, auteur, filantroop, opvoeder, PhD holder ook een stand-up comedian is, en wel een van de grootste ooit in the face of the earth. Respect.

Ik weet niet zoveel over stand-up comedians, en ik ben dapper genoeg om dat toe te geven. Who doesn't like humour? Wie lacht er niet graag? Apparantly not me. Nee, hoor, ik vind lachen heerlijk en schuim YouTube regelmatig af op zoek naar grappige filmpjes, maar tegenwoordig is het humoraanbod zo groot, gaande van Late Night Talkshows zoals die met Conan O`Brien (gosh, the man is funny. You should see him, being funny) tot dansende babies op YouTube. Er zijn vast mensen die dat leuk vinden want dansende babies op YouTube krijgen de topratings inzake views. Na de lachende babies, natuurlijk. Of de sadistische babies (Charlie bit my finger, anyone?). 

Het humoraanbod is gewoon zo breed en zo divers dat je al een speciale interesse moet hebben voor stand-up comedians om er met enige kennis van zaken over te kunnen praten. "Johnny Carson? Ik vond zijn humor midden jaren '70 het meest tot volbloei komen. Je weet wel, na het Vegas debâcle." "Oké, dat begrijp ik. Maar hoe zit het dan met zijn social consciousness periode? Punchline na punchline!" Ik kijk wel graag naar stand-up comedians maar heb me er nooit in verdiept om met dat soort kennis van zaken te kunnen etaleren. 

Stand-up comedy is ook een van de moedigste beroepen. Weinig dingen zijn zo pijnlijk dan een grap te maken waar niemand om kan lachen. Bij de meeste mensen gebeurt dat bij een glas bier in een knus cafeetje aan de toog waar je unfunny onder vrienden staat te wezen. Bij stand-up comedy gebeurt dat voor een volle zaal, jij alleen op het podium. En vaak nog es gevideotaped. 

Het ergste lijkt me de pijnlijke stiltes die vallen na elke joke, lijkt me erger dan van het podium afgejouwd te worden. Want dan kan je nog een potje liggen schelden op ze, recht in hun face, en roepen met twee middelvingers in de lucht wat voor een strontpubliek ze eigenlijk zijn "You people suck!" En dan eenmaal achter de coulissen "Wat een bende eikels!" Zie je, je kan je afreageren. Bij pijnlijke stiltes is er niets. Je kan niet op een publiek liggen schelden dat beleefd zwijgt maar je gewoonweg niet grappig vindt. "Hey suckers, can I have some laughs, here! No one? Come on, you people! Laugh, MF'ers, laugh!" Dàt, beste mensen, roep je enkel als je er geen rat's ass meer om geeft en niet meer van plan bent ooit een podium te betreden. Ever. In welke hoedanigheid ook.

Comedy Central gaf een lijstje prijs van de top 100 beste stand-up comedians ooit en het viel me vooral op dat er zo weinig vrouwen in voorkwamen. Grappige vrouwen is zoiets als huilende mannen, there somewhere out there in the dark. But society ain't ready. Tot zover het feminisme. In dit blogbericht. Niet in society welteverstaan. Het lijkt me sterk dat al die feministische voorvechtsters nu gaan zeggen: "Oké, jullie winnen, het is een mannenwereld. Laten we gaan breien." 

Ik geef hier de top 10 van de greatest stand-up comedians volgens Comedy Central. Everyone is dus worth checking out. Afro-Amerikanen, joden, mannen en New Yorkers voeren de toon aan. Daar zal vast wel een of andere theorie achter schuilen.

1. Richard 'always the funniest' Pryor
2. George 'your political conscious' Carlin
3. Lenny 'obscene to the extreme' Bruce
4. Woody 'still exactly the same geek for over 50 years' Allen
5. Chris 'everybody hates Chris because he's black' Rock
6. Steve 'born in Waco and that's a resume for everything he did' Martin
7. Rodney ' feels not respected' Dangerfield
8. Bill 'familyguy' Cosby
9. Roseanne 'I'm fat and look at me joking 'bout the overweight' Barr
10. Eddie 'sex, swearing and some more sex' Murphy



    

What about Bill Cosby

Net als zovelen was ik geshockeerd na het lezen van die 'horrific' allegations jegens onze grootste meest geliefde TV-dad: Bill Cosby. Om eerlijk te zijn kwamen die geruchten al eerder voorbij maar ik weigerde ze te geloven of keek gewoon de andere kant op want, let's face it: Bill Cosby was mijn held. Hét toonbeeld van hoe het moest, de moraliteit in eigen persoon, een van de leukste mannen ter wereld. Naast Robin Williams.  En mijn held, die doet zoiets niet.
Na jaren van speculaties waarin ik telkens de andere kant opkeek moest ik het nu wel onder ogen zien. Grote kans dat mijn held, my childhood hero, my adulthood hero, een serieverkrachter is. Hoe ik zoiets moet plaatsen. Ik weet het niet. Het is als aanhoren dat de Sint niet bestaat. Gisteren las ik ergens de rake zin: 'Nobody wants to live in a world where Bill Cosby is a serial rapist.' Klap er recht op. Vandaar dat velen, net als ik, het weigeren te geloven of de andere kant opkijken. We willen onze All Afro-American Hero niet kwijt.
Kortom, er heerst verwarring, ongeloof, woede en vooral, wat moet ik nu met Bill Cosby? Ik heb besloten om geen afstand van hem te nemen. Daarvoor is hij me te lief (slechte woordkeuze in dit geval, ik geef het toe). Zijn donkere, verfoeilijke, aartslelijke kant weegt niet op voor mij tegen die grandioze, grootmoedige, moralistische kant van hem. Is dat dan allemaal fake? Kan, maar hij heeft het toch allemaal maar gezegd en gedaan.
Wat hij voor de Afro-Amerikaanse bevolking betekende is beyond words. A stand up man die onversaagd wees op het belang van educatie. Die de zwarte bevolking trots maakte en hen in zichzelf deed geloven. Die net als Michael Jackson, Prince en nog andere few blank en zwart herenigde. Wat hij met the Cosby Show verwezenlijkt heeft is eveneens beyond words. 'k Heb alle seizoenen (sommige uitgeleend) en het herbekijken en herbekijken blijft de moeite waard. Het is niet zomaar een funny dijenkletsende show, sterker nog, het is een show met inhoud.
Bill Cosby heeft fantastische dingen gedaan en sorry, neen, ik kan daar geen afstand van nemen. Maar ik bewonder de man niet meer, en mijn hero is hij ook niet meer. Maar 'k heb nog steeds oneindig veel respect voor alle goeie dingen die hij heeft gedaan. En the Cosby Show is me té goed om niet meer te herbekijken. 

Pietitie deel 2

Oh jee, hier gaan we weer: Sinterklaas is algauw jarig en die discussie staat weer klaar. Dé Zwarte Piet discussie. Alsof er geen belangrijkere zaken zijn. Natuurlijk, er zijn vast prangendere zaken dan politieke gewichtigheid brengen aan een jaarlijks kinderfeestje vol kinderliedjes en met veel fantasie want ja, Sinterklaas bestaat. Tuurlijk zijn er vast belangrijkere zaken maar als we elke actie gaan meten aan de relatieve hoogdringerigheid (is er ergens op de Himalaya niet nog een belangrijker probleem te vinden?) dan doen we nooit iets.

 Zomaar ergens op het net gevonden: owning a golliwog as a child in the 70's doesn't make you a racist. Blaming others for finding them offensive makes you stupid.

Vorig jaar schreef ik m'n mening over de Pietitie op m'n blog: ik ben tegen Zwarte Piet in z'n huidige vorm, ben voorstander van een Piet die meer beantwoordt aan onze huidige samenleving en dus niet énkel en alleen zwart is. Nog steeds ben ik niet afgestapt van die mening. Helaas voor de ProPietitiërs maar er is geen enkel argument pro dat me ervan heeft kunnen overtuigen m'n mening te herzien. Waar wordt er alom mee gezwaaid?
Zwarte Piet is zwart omdat hij door de schoorsteen komt. Kom zeg. Kom je zò door de schoorsteen?

Met een extra set krullend haar en dikke lippen? Maar verder overigens kraaknette kleren.

Zwarte Piet is een grote kindervriend. En hij en Sinterklaas zijn goeie vrienden. Het symbool van vriendschap tussen blank en zwart.

Dit is de cover van de Hut van Oom Tom. Oom Tom, u waarschijnlijk wel bekend, is het verhaal van een zwarte slaaf. Na vele strubbelingen werd ook hij een grote kindervriend en kon hij het goed vinden met z'n 'master'. Doch, de verhouding knecht meester blijft een scheve verhouding maar volgens de Pietitiërs is dat een non argument als het om een kindervriend gaat.

Zwarte Piet is van oorsprong helemaal geen koloniaal gegeven. Kan zijn maar hij is er wel naartoe geëvolueerd. En vervolgens gestagneerd in de koloniale voorstelling van blank en zwart. En dat wordt dan jaarlijks opgevoerd en met hand en tand verdedigd. Pretty offensive. Het mag dan oorspronkelijk niks te maken hebben gehad met racisme in z'n huidige vorm kan je het niet anders dan associëren met racisme.



Zwarte Piet is traditie, moet je afblijven. Alles wat traditie is, is daarom ok ofzo? Vroeger werden vrouwen steevast voorgesteld aan de haard of in de keuken. Ook in het woordenboek stonden bij huishoudelijke lemma's uitsluitend zinnen als 'Marie wast af.' Daar lachen we nu om, of we vinden het offensive. Maar de knecht van de Sint die moet wel gewoon een zwarte blijven.
En wat daar allemaal bijhoort: het nostalgieargument. Dat meisje op de cover van Oom Tom zal vast met nostalgie aan die momenten terugdenken. Nostalgie doet al het onrecht verdwijnen omdat we ons nu eenmaal nostalgisch voelen. Weet je nog, toen vrouwen gewoon alles deden wat we zeiden? Dat dus.

En dan het clichematige der clichématige antwoorden, de kampioen der eindigen van discussies op de meest clichématige wijze ever: er zijn belangrijkere zaken in de wereld. Zoals de lijdende honden in China. Natuurlijk, ook zij zijn belangrijk, ik word ziek van dierenleed, maar kan én wil niet begrijpen waarom het een het ander uitsluit. Who cares if Zwarte Piet racistisch is of niet want er gebeurt allemaal dat en dat en dat in de wereld. Onbegrijpelijk dat men niet doorheeft dat dit argument echt geen steek houdt. Waar hadden die AfroAmerikanen het er toenertijd toch over? Er was wel een Vietnamwar aan de gang! 


 

voor mijn geweldige fantastische superbomma

Allerzielen/Allerheilgen, een tijd om stil te staan bij hen die weg zijn. Nooit echt weg.
Vorig jaar is m'n oma overleden. Het doet me nog steeds pijn. Maar ik ben dankbaar dat zij mijn oma was. Zal ik over m'n oma vertellen?
Mijn oma was een gewéldige vrouw, een feministe avant la lettre. Ze deed en kocht waar ze zin in had en zo ijdel, 't had geen naam, op z'n Antwerps gezegd. Ik mis haar.
Ze deed alles voor haar kinderen, voor haar kleinkinderen. Mijn oma was best asociaal maar haar kinderen en kleinkinderen waren àlles voor haar. Mijn oma was mijn vriendin en ik ben haar kwijt. Of niet echt, ze staat in m'n kast en iedere dag kijkt ze naar me. Ik kan haar niet missen.
M'n oma was ook een heel lieve vrouw. Toen m'n opa twijfelde over de adoptie gaf zij haar zegen. Dat vertelde ze me zoveel malen en ik ben blij dat ze het me vertelde.
Dagen gaan voorbij en het verdriet om haar heengaan slijt, maar nooit echt helemaal. Als ik bij m'n oma stilsta huil ik weer als een klein kind. Mijn oma was gewoon mijn vriendin, mijn fantastische vriendin van wie ik wist dat ze zoveel van me hield. En die liefde was zo wederzijds. Maar ik ben haar niet kwijt want iedere dag kan ze zien wat ik doe en meermaals kijk ik naar haar: "Hey, bomma."