I am not a Casanova, me and Romeo have never been friends

Van al mijn vrienden, kennissen, alledaagse passanten, mensen op de wereld doe ik het het allerslechtste op liefdesgebied. Af en toe kom ik wel es een leuke jongen tegen die in me geïnteresseerd is en dan verpest ik het door hem na vijf minuten te vertellen dat ik hopeloos verliefd op hem ben en kinderen van hem wil en als ik dat niet doe is m'n interesse verdwenen omdat hij bijvoorbeeld zijn t's niet goed uitspreekt en ik dat onvergeeflijk vind. Wat ik wel belachelijk vind is dat sommigen denken dat ik aan het flirten ben terwijl ik gewoon een gesprek aanknoop. Geloof me nou maar, ik kan niet flirten. Als ik het probeer ben ik zo onhandig dat het vervelend wordt. De laatste keer dat ik geflirt heb was halverwege juli met de gespierde Taal-en Letterkundestudent en dat was geen succes want ik heb z'n telefoonnummer niet. En al m'n vrienden zeiden dat hij te jong voor me is. "Sssjt. Hij is gespierd." Weten zij veel over die andere te jonge kerel. Ja, zij weten dat. Ik heb het hen verteld. De reacties waren nogal uiteenlopend: van "Je beseft toch dat zoiets niet kan?" tot "Het is een klassiek literair thema."

Ik zou nog es echt verliefd willen worden, op iemand die ik kan verantwoorden. Van zie je wel, ik kan het wel, verliefd worden op iemand die mag. Maar anderzijds denk ik dat ik onbewust toch vaker zal kiezen voor iemand die niet mag want da's net spannend. Ja, keispannend, er gebeurt helemaal niks. Buiten het feit dat ik me hopeloos belachelijk maak. "Zou je dat wel doen?" "Jaja, ik moet dat gewoon doen. Ik heb het gevoel dat ik dat moet doen." waarna ik de volgende dag huilend aan de telefoon hang omdat ik weer iets stoms heb gedaan. Maar ik heb m'n lesje ondertussen wel geleerd, na m'n gigantische bloguitschuiverpost. Een van m'n vrienden zei me: "Ik begrijp dat wel, als ik heb gedronken doe ik ook van die dingen." Ikke knikken maar ik had toen helemaal niet gedronken. Volledig nuchter heb ik de uitschuiver der uitschuivers gepleegd. Het zou in de geschiedenisboeken moeten komen als voorbeeld hoe je het niet moet doen. Casus Katie: blog nooit openhartig over iemand die op dat moment te veel in je hoofd zit.

Van tijd tot tijd probeer ik dat lange bericht nog es te lezen maar verder dan de eerste alinea kom ik niet. Het is de meest beschamende post ooit geschreven. Daar mag u gerust zeker van zijn. En ik denk eigenlijk dat niemand zoiets over zichzelf zou willen lezen. Het zou flatterend moeten zijn maar ik ga te ver waardoor het gewoon pervers wordt. En ik ben dus normaal nooit pervers. Ik ben een preutse trut die voor een mondelinge boekbespreking het wordt onanie nauwelijks over de lippen kreeg. U weet niet wat dat betekent? Goed. Want niemand doet het eigenlijk. Jee, wat een perverse post was me dat. Helemaal zelf geschreven en helemaal zelf gepubliceerd en later helemaal zelf weggehaald en nog later helemaal zelf ontdekt dat het nog ergens te lezen valt. Dat heb ik dus allemaal helemaal zelf gedaan en ik kan niet echt zeggen dat ik er trots op ben. En terecht. Als ik hem ooit zou tegenkomen kan ik niet anders doen dan wegrennen. Ik weet het, heel kinderachtig maar wat kan ik anders zeggen? "Ja, ik heb inderdaad een lange gedetailleerde perverse post over jou geschreven. Ja, stom, hé." (ongemakkelijk lachje).

Ik ga me gewoon nogmaals es op Alain Delon concentreren. Misschien breng ik hem wel es een bezoekje in Zwitserland. "Alain Delon, ik ben verliefd op u."